Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-571/14-2/KS
z 19 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 czerwca 2014 r. (data wpływu 17 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 34, poz. 189, z późn. zm.) został utworzony przez Spółkę Otwarty Fundusz Emerytalny (OFE). Towarzystwo jako organ OFE tworzy, zarządza i reprezentuje go w stosunkach z osobami trzecimi.

W związku z rozwojem prowadzonej działalności gospodarczej, na podstawie art. 66 ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych - Towarzystwo przejęło zarządzanie OFE od innego towarzystwa emerytalnego.

Przejęcie zarządzania OFE .nastąpiło na podstawie umowy przekazania zarządzania Otwartym Funduszem Emerytalnym i sprzedaży przedsiębiorstwa zawartej w dniu 9 maja 2013 r.

Zgodnie z warunkami umowy Towarzystwo nabyło od sprzedającego szereg składników materialnych i niematerialnych obejmujących: prawo do zarządzania OFE za wynagrodzeniem; inne prawa i obowiązki w ramach zarządzania OFE; rzeczowe aktywa trwałe, w tym środki trwałe, urządzenia i inne ruchomości; prawa na dobrach niematerialnych, w tym systemy informatyczne, a także inne majątkowe prawa autorskie, prawa z licencji i pochodne prawa autorskie; wszelkie przenoszalne administracyjne zezwolenia, pozwolenia, licencje i upoważnienia dotyczące wyłącznie i stanowiące część przedsiębiorstwa sprzedającego związane z OFE; wszelkie roszczenia i należności sprzedającego dotyczące przedsiębiorstwa sprzedającego wynikające ze zobowiązań ustawowych lub umownych; wszelkie dokumenty dotyczące zarządzania OFE, a także innych aspektów prowadzenia przedsiębiorstwa sprzedającego.

Wątpliwości Towarzystwa dotyczą ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych na nabycie jednego z ww. składników, tj. prawa do zarządzania OFE .

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatek poniesiony na zakup prawa do zarządzania OFE może zostać ujęty jako tzw. pośredni koszt uzyskania przychodu w rachunku podatkowym zgodnie z art. 15 ust. 4d w zw. z ust. 4e ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zakup prawa do zarządzania OFE może zostać ujęty jako pośredni koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 4d w zw. z ust. 4e ustawy o CIT.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Nabycie prawa do zarządzania OFE nie zostało wymienione w katalogu art. 16 ust. 1 (wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów).

W myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (ust. 4e).

Jednocześnie, zgodnie z 66 ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych - powszechne towarzystwo, które zamierza zrezygnować z prowadzenia dotychczasowej działalności, może, na podstawie umowy zawartej z innym powszechnym towarzystwem, przekazać temu towarzystwu zarządzanie otwartym funduszem, którym zarządza. Umowa, o której mowa powyżej, staje się skuteczna z chwilą wejścia w życie zmiany statutu otwartego funduszu, którym zarządzanie zostaje przejęte.

Powszechne towarzystwo przejmujące zarządzanie otwartym funduszem wstępuje w prawa i obowiązki powszechnego towarzystwa zarządzającego dotychczas tym funduszem. Przejęcia zarządzania funduszem może dokonać wyłącznie towarzystwo zarządzające funduszem tego samego rodzaju.

Przepisy ustawy o CIT nie zawierają dodatkowych przepisów w zakresie kwalifikacji podatkowej zakupu prawa do zarządzania OFE. Tym samym, zdaniem Spółki, należy stosować przepisy ogólne.

Według Spółki, wydatek na nabycie prawa do zarządzania OFE należy traktować jako pośredni koszt uzyskania przychodu i ująć jednorazowo w rachunku podatkowym w dniu poniesienia.

Wydatek na zakup prawa do zarządzania OFE nie stanowi bezpośredniego kosztu podatkowego, ponieważ nie jest związany z konkretnymi przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę. Zakup takiego prawa jest związany z zarządzaniem otwartym funduszem emerytalnym i źródłem szeregu różnych przychodów, które uzyskuje Spółka w trakcie bieżącego prowadzenia działalności gospodarczej (m.in. opłata od składki wpływającej do funduszu, opłata za zarządzanie funduszem, itp.). Tym samym, zasadne jest ujęcie wydatku jednorazowo w kosztach uzyskania przychodu w dacie poniesienia.

Dodatkowo należy nadmienić, że prawo do zarządzania OFE nie stanowi środka trwałego oraz wartości niematerialnej prawnej, co skutkowałoby możliwością amortyzacji podatkowej. Prawo do zarządzania OFE nie jest bowiem wymienione w katalogu środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych wskazanych w art. 16a-16b ustawy o CIT.

Stosownie bowiem do art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

- przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,

- budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

- składniki majątku, wymienione w ust. 1, nie stanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

• zwane także środkami trwałymi.
  
  
  

Analogicznie, nabycie prawa do zarządzania OFE nie można uznać za wartość niematerialną i prawną. Na mocy art. 16b ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. (uchylony),
   
2. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w wyniku nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze:
   1. kupna,
      
   2. przyjęcia do odpłatnego korzystania, a odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami rozdziału 4a, dokonuje korzystający,
      
   3. wniesienia do spółki na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji,
3. koszty prac rozwojowych zakończonych wynikiem pozytywnym, który może być wykorzystany na potrzeby działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:
   1. produkt lub technologia wytwarzania są ściśle ustalone, a dotyczące ich koszty prac rozwojowych wiarygodnie określone oraz
      
   2. techniczna przydatność produktu lub technologii została przez podatnika odpowiednio udokumentowana i na tej podstawie podatnik podjął decyzję o wytwarzaniu tych produktów lub stosowaniu technologii, oraz
   3. z dokumentacji dotyczącej prac rozwojowych wynika, że koszty prac rozwojowych zostaną pokryte spodziewanymi przychodami ze sprzedaży tych produktów lub zastosowania technologii,
4. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami albo uprawnionymi do korzystania z tych wartości - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

- zwane także wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Prawo do zarządzania OFE stanowi składnik majątkowy, wykluczając tym samym możliwość uznania za wartość firmy. Jak stanowi bowiem słowniczek ustawowy w art. 4a pkt 2 ustawy o CIT - za składnik majątku rozumie się aktywa w rozumieniu ustawy o rachunkowości, pomniejszone o przejęte długi funkcjonalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zbywcy, o ile długi te nie zostały uwzględnione w cenie nabycia, o której mowa w ark 16g ust. 3.

W tym miejscu należy wskazać, że przez aktywa uważa się kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych (art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy o rachunkowości). Prawo do zarządzania OFE stanowi aktywa w świetle ww. przepisu, co uniemożliwia kwalifikację jako wartości niematerialnej i prawnej.

Przedstawiając powyższe, zdaniem Towarzystwa wydatki na nabycie prawa do zarządzania OFE stanowią tzw. koszty pośrednie uzyskania przychodu i powinny zostać ujęte jednorazowo w rachunku podatkowym w dacie poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.