Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-305/14-2/JG
z 1 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Uniwersytetu przedstawione we wniosku z 10 czerwca 2014 r. (data wpływu 4 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku z tytułu renty dla poszkodowanego pacjenta za błędy lekarskie – jest prawidłowe,
• zwolnienia z opodatkowania dochodu przeznaczonego na wyrównanie szkody wynikającej z błędu lekarskiego – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku z tytułu renty dla poszkodowanego pacjenta za błędy lekarskie oraz zwolnienia z opodatkowania dochodu przeznaczonego na wyrównanie szkody wynikającej z błędu lekarskiego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Uniwersytet jest publiczną uczelnią medyczną (dalej: Uczelnia), działającą na podstawie prawa o szkolnictwie wyższym, tj. ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. (Dz.U.2012.572 j.t.). Uczelnia posiada osobowość prawną.

Zgodnie z art. 112 ustawy o szkolnictwie wyższym „Nauczyciele akademiccy zatrudnieni w uczelni medycznej lub innej uczelni prowadzącej działalność w dziedzinie nauk medycznych uczestniczą w sprawowaniu opieki zdrowotnej poprzez wykonywanie zadań dydaktycznych i badawczych w powiązaniu z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w jednostkach organizacyjnych niezbędnych do prowadzenia działalności dydaktycznej i badawczej udostępnionych tym uczelniom na zasadach określonych w przepisach o działalności leczniczej”. Ponadto zgodnie z ww. przepisem, w udzielaniu świadczeń zdrowotnych nauczyciele akademiccy uczestniczą na podstawie odrębnej umowy zawartej z podmiotem prowadzącym działalność leczniczą udostępniającym ww. jednostkę organizacyjną.

Ponadto, zgodnie z uprawnieniami zawartymi w § 7 ust. 4 Statutu Uniwersytetu, nadanego Uchwałą nr (…) z dnia 25 września 2013 r. Uczelnia uczestniczy w sprawowaniu opieki medycznej w zakresie i formach określonych w przepisach o działalności leczniczej.

W związku z popełnionymi błędami personelu medycznego Uczelni, na mocy orzeczeń sądowych, Uczelnia wypłaciła poszkodowanemu pacjentowi odszkodowanie wraz z odsetkami oraz wypłaca od 2011 r. rentę miesięczną z tytułu tzw. „błędów w sztuce lekarskiej”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatek Wnioskodawcy dotyczący ponoszonej od 2011 r. na podstawie wyroków sądowych miesięcznej renty na rzecz poszkodowanego pacjenta za błędy lekarskie stanowi koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy?
2. Czy dochód Wnioskodawcy w części przeznaczonej na wyrównanie szkody wynikającej z błędu lekarskiego może być uznany za wydatek związany ze statutową działalnością Wnioskującego i jako taki korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy wypłacona wartość miesięcznej renty z tytułu błędu lekarskiego stanowi koszt uzyskania przychodu z uwagi na fakt, iż:

• poniesiony jest w celu zachowania źródła przychodu oraz
• nie jest wymieniony w katalogu czynności niestanowiących kosztu uzyskania przychodu wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 zd. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

W art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca wymienił wydatki, które podatnik nie ma prawa zaliczyć do kosztów podatkowych. W pkt 22 tego artykułu znajdują się kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatek w postaci ponoszonej w cyklach miesięcznych renty z tytułu błędu lekarskiego, nie mieści się w zakresie normy, określonej w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ograniczającej prawo Wnioskodawcy do zaliczenia tego wydatku do kosztu uzyskania przychodu, bowiem nie stanowi on wydatku ponoszonego w związku z wadliwie wykonaną usługą. Wykonywane przez Wnioskodawcę czynności nie stanowią usługi, są świadczeniem medycznym, które nie zostało ujęte we wskazanym wyżej przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy posługuje się pojęciem usługi, a nie świadczenia. Zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawca celowo posługuje się pojęciem „towar” lub „usługa”, a nie „świadczenie”. Uczelnia zaś nie prowadzi działalności usługowej, a wypełnia obowiązki związane z działalnością leczniczą na podstawie ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U.2013.217 j.t.) oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U.2008.164.1027 j.t.), z których wyraźnie wynika, że podmioty wykonujące działalność leczniczą udzielają świadczeń zdrowotnych. To oznacza, że nie można traktować sposobu postępowania Uczelni jako działalności usługowej, a tym samym nie znajduje zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie renty wypłacanej poszkodowanemu pacjentowi.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacana renta będąca konsekwencją błędów popełnianych przy wykonywaniu świadczeń medycznych jest wpisana w ryzyko prowadzenia tego rodzaju działalności, a zatem pozostaje w związku z prowadzoną działalnością. Ponoszony wydatek ma charakter odszkodowawczy i jest związany z podejmowanym przy leczeniu pacjenta ryzykiem funkcjonowania Uczelni. Wypłata renty w przypadku wyrządzenia szkody wynika wprost z przepisów prawa (art. 430 w zw. z art. 444 KC). Powyższe uzasadnia kwalifikację wydatku w postaci renty jako wydatku ponoszonego w celu zachowania źródła przychodu.

Podobnie w tej sprawie wypowiedział się WSA w Poznaniu w wyrokach z 8 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Po 501/12 oraz z 14 kwietnia 2011 r. sygn. akt I SA/Po 143/11 za ww. wydane zostały interpretacje indywidualne Ministra Finansów działającego przez upoważnionych Dyrektorów Izb: w Łodzi, interpretacja nr IPTPB3/423-13/13-4/GG z 18 kwietnia 2013 r. oraz w Poznaniu nr ILPB3/423-514/11/13-S/JG z 30 kwietnia 2013 r.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

W ocenie Wnioskodawcy, dochód Uczelni w części przeznaczonej na wyrównanie konsekwencji niewłaściwie przeprowadzonego procesu leczenia, podlega zaliczeniu do wydatków służących działalności statutowej Uczelni, a tym samym może korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 1c, których celem statutowym jest m.in. działalność oświatowa, w tym polegająca na kształceniu studentów oraz w zakresie ochrony zdrowia – w części przeznaczonej na te cele. Prawo do skorzystania z powyższego zwolnienia uzależnione jest od spełnienia przez podatnika łącznie dwóch warunków: po pierwsze jego celem statutowym musi być działalność wymieniona w ww. przepisie oraz po drugie – uzyskane przez ten podmiot dochody muszą być przeznaczone na realizację tych celów.

Bez wątpienia działania podejmowane przez personel medyczny mają na celu ochronę zdrowia. Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „działalności w zakresie ochrony zdrowia”. W odniesieniu do Uczelni należy je zatem interpretować z wykorzystaniem unormowań zawartych w ustawie z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U.2013.217 j.t.), które wraz z ustawą Prawo o szkolnictwie wyższym stanowią prawną podstawę funkcjonowania Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej ustawy, działalność lecznicza polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych. Ust. 2 tego przepisu dodaje, że działalność lecznicza może również polegać na promocji zdrowia lub realizacji zadań dydaktycznych i badawczych w powiązaniu z udzielaniem świadczeń zdrowotnych i promocją zdrowia, w tym wdrażaniem nowych technologii medycznych oraz metod leczenia.

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy o działalności leczniczej, świadczenia zdrowotne są to działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania.

Należy mieć także na uwadze § 7 pkt 4) Statutu Wnioskodawcy z dnia 17 września 2012 r. Przepis ten wskazuje, że do podstawowych zadań Uniwersytetu należy uczestniczenie w sprawowaniu opieki medycznej w zakresie i formach określonych w przepisach o zakładach opieki zdrowotnej.

W związku ze swoją działalnością statutową Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z leczeniem pacjenta i funkcjonowaniem jednostki do której został on skierowany.

Powyższe uzasadnione jest ponadto przepisami Kodeksu cywilnego (Dz. U.2014.121 j.t., dalej: KC), tj. art. 430 i art. 444 KC. W szczególności art. 430 KC stanowi, że kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za skodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności. Natomiast z art. 444 KC wynika, iż w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do zawodu. Z następnych artykułów wynika m.in. prawo do renty poszkodowanego w przypadku utracenia całkowitej lub częściowej zdolności do pracy zarobkowej, etc.

W świetle powyższego uwzględniając specyfikę świadczeń medycznych stwierdzić należy, że wypłacone odszkodowania wraz z odsetkami powinny być zakwalifikowane jako wydatki związane z ryzykiem podejmowanym przy leczeniu pacjenta, co w konsekwencji stanowi wydatek związany z funkcjonowaniem Uczelni jako podmiotu odpowiedzialnego za działania personelu medycznego.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wydatek w postaci odszkodowania za błędy lekarskie poniesione przez niego, pomimo, że finalnie nie przyczyniły się do poprawienia zdrowia, to jednak z uwagi na fakt, iż były podejmowane w ramach działań medycznych ukierunkowanych na proces leczenia, a tym samym na poprawienie zdrowia, to jednak związane były z wypełnianiem zadań związanych z działalnością statutową Uczelni.

Reasumując, Wnioskodawca mając na uwadze istotę przepisu art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, spełnia warunki tam określone (tj. dochód został przeznaczony na realizację celów statutowych), a tym samym ma prawo do skorzystania ze zwolnienia określonego w ww. przepisie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe – w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku z tytułu renty dla poszkodowanego pacjenta za błędy lekarskie,
• nieprawidłowe – w zakresie zwolnienia z opodatkowania dochodu przeznaczonego na wyrównanie szkody wynikającej z błędu lekarskiego.
  
  

W myśl art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.), podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem art. 21 i 22, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo w art. 7a ust. 1 (…).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 cyt. ustawy).

Taka a nie inna konstrukcja przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powoduje, że kluczowe znaczenie dla ustalenia zasad opodatkowania podatkiem dochodowym mają: po pierwsze – przychód, a po drugie – koszty jego uzyskania.

I tak, przychodami podatkowymi, o których mowa w regulacjach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, a w zakresie przychodów związanych z działalnością gospodarczą także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Natomiast z treści art. 15 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Mając na uwadze fakt, że Wnioskodawca jest podatnikiem, którego dochody korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kwestię kosztów należy rozpatrywać w sposób szczególny.

I tak, w przypadku kiedy podmiot uzyskuje dochody zwolnione od podatku dochodowego w związku z prowadzeniem określonej działalności statutowej, wszelkie wydatki w pierwszej kolejności powinny być analizowane pod kątem możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że w sytuacji, gdy:

• wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, to stanowi on koszt uzyskania przychodów,
• wydatek wiąże się z realizacją celów statutowych, to wydatek ten nie stanowi kosztu uzyskania przychodów, ale równowartość dochodu odpowiadająca temu wydatkowi będzie wolna od podatku dochodowego.
  
  

Jak wynika bowiem z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym, wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 1c, których celem statutowym jest działalność naukowa, naukowo-techniczna, oświatowa, w tym również polegająca na kształceniu studentów, kulturalna, w zakresie kultury fizycznej i sportu, ochrony środowiska, wspierania inicjatyw społecznych na rzecz budowy dróg i sieci telekomunikacyjnej na wsi oraz zaopatrzenie wsi w wodę, dobroczynności, ochrony zdrowia i pomocy społecznej, rehabilitacji zawodowej i społecznej inwalidów oraz kultu religijnego – w części przeznaczonej na te cele.

Stosownie do art. 17 ust. 1a pkt 2 tej ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, nie dotyczy dochodów, bez względu na czas ich osiągnięcia, wydatkowanych na inne cele niż wymienione w tych przepisach.

W myśl art. 17 ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczące podatników przeznaczających dochody na cele statutowe lub inne cele określone w tym przepisie, ma zastosowanie, jeżeli dochód jest przeznaczony i – bez względu na termin – wydatkowany na cele określone w tym przepisie, w tym także na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych służących bezpośrednio realizacji tych celów oraz na opłacenie podatków niestanowiących kosztu uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, wskazać więc należy, że w przypadku, gdy podatnik korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponoszone przez niego wydatki należy rozpatrywać najpierw pod kątem ich związku z przychodem (art. 15 ust. 1 ustawy) i w kontekście przepisu art. 16 ust. 1 ww. ustawy, a następnie, jeżeli takich kosztów nie stanowią (co skutkuje zwiększeniem dochodu do opodatkowania), należy określić, czy ich równowartość może być wolna od podatku dochodowego z racji tej, że wiążą się one z celami statutowymi podatnika. Jeżeli bowiem wydatki dotyczą realizacji celów statutowych, które stanowią pozytywną przesłankę do skorzystania ze zwolnienia, to równowartość dochodu odpowiadająca tym wydatkom będzie zwolniona z opodatkowania.

Dokonując rozstrzygnięcia na gruncie analizowanej sprawy należy wskazać, że istotne dla dokonania kwalifikacji poniesionych przez Uczelnię wydatków są także uregulowania wynikające z prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 444 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 121), w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Natomiast art. 444 § 2 ww. ustawy stanowi, że jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa (§ 3).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wydatki z tytułu miesięcznej renty ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz poszkodowanego pacjenta za błędy lekarskie stanowią koszty uzyskania przychodów ponoszone w celu zachowania źródła przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ są funkcjonalnie związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością, wpisane w ryzyko prowadzenia tego rodzaju działalności.

W tym stanie rzeczy, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 uznano za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii związanej z możliwością zwolnienia z opodatkowania dochodu przeznaczonego na wyrównanie szkody wynikającej z błędu lekarskiego, należy wskazać, że tego rodzaju wydatki Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, na podobnych zasadach jak wydatki z tytułu renty na rzecz poszkodowanego pacjenta na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym, wydatków w postaci odszkodowania za błędy lekarskie nie należy analizować pod kątem możliwości zaliczenia ich do wydatków przeznaczonych na działalność statutową.

Odszkodowanie, o którym mowa we wniosku stanowi wydatek, który poniesiony został co prawda w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością, lecz nie na cel statutowy – preferowany przez ustawodawcę w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jakim jest ochrona zdrowia. Jeżeli podstawą zwolnienia dochodu z opodatkowania jest ochrona zdrowia, to dochód przeznaczony na ten cel musi być rzeczywiście na ten cel wydatkowany (tożsamość celu).

Ze zwolnienia z opodatkowania przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mógłby jedynie korzystać dochód przeznaczony i wydatkowany na ochronę zdrowia. Natomiast dochód przeznaczony i wydatkowany na wyrównanie szkody wynikającej z błędu lekarskiego nie mógłby być uznany za realizowanie celu statutowego określonego w art. 17 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy i powinien zostać opodatkowany.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto wskazać należy, że powołane w treści wniosku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Z kolei, w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.