Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-508/14-2/KT
z 27 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007 r. nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2014 r. (data wpływu 30 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania usług serwisowych z wykorzystaniem własnych części zamiennych świadczonych na rzecz zagranicznych kontrahentów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania usług serwisowych z wykorzystaniem własnych części zamiennych świadczonych na rzecz zagranicznych kontrahentów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej jako „Wnioskodawca” lub „Spółka”) należy do międzynarodowej grupy przedsiębiorstw (dalej „Grupa A.” lub „Grupa”) zajmującej się dostarczaniem urządzeń do wytwarzania sprężonego powietrza i gazu, generatorów, sprzętu górniczego, maszyn dla budownictwa i drogownictwa, narzędzi przemysłowych i systemów montażowych, a także świadczeniem usług posprzedażnych oraz wynajmem maszyn i urządzeń. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności świadczy usługi serwisowe polegające na naprawach oraz konserwacji narzędzi pneumatycznych i elektrycznych sprzedawanych przez Grupę A. Wnioskodawca świadczy te usługi na rzecz podmiotów posiadających siedziby w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej oraz w Norwegii i Szwajcarii (dalej zwanych „Zleceniodawcami”). Zleceniodawcy są podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług.

Do maja 2014 r. Wnioskodawca wykonywał powyższe usługi serwisowe wykorzystując do nich części zamienne będące własnością innego podmiotu, wobec czego obciążał Zleceniodawców wyłącznie kosztem robocizny. W maju 2014 r. Wnioskodawca rozpoczął wykonywanie usług serwisowych z wykorzystaniem części zamiennych będących jego własnością (nabywa je uprzednio od innego podmiotu z Grupy).

W związku z opisaną zmianą Wnioskodawca rozpoczął proces podpisywania ze Zleceniodawcami nowych umów serwisowych. Przedmiotem umów jest zobowiązanie się przez Wnioskodawcę do przeprowadzania w swoim serwisie na rzecz Zleceniodawcy konserwacji oraz napraw narzędzi pneumatycznych oraz elektrycznych, które są każdorazowo określane w zleceniu serwisowym. Zleceniodawca ma obowiązek pakowania narzędzi, a następnie są one wysyłane do Wnioskodawcy. Po naprawie Wnioskodawca odsyła narzędzia do Zleceniodawcy. Zgodnie z umowami, wynagrodzenie Wnioskodawcy jest kalkulowane jako suma kosztów wykorzystanych części zamiennych oraz czasu pracy, zgodnie z aktualnymi cennikami i stawkami godzinowymi Wnioskodawcy. Należy tu nadmienić, że wartość zużywanych części zamiennych wielokrotnie przekracza wartość robocizny.

Wnioskodawca wystawia na rzecz Zleceniodawców faktury oddzielnie za każde zlecenie. Faktury są wystawiane w ten sposób, że przed wymienieniem świadczeń będących przedmiotem sprzedaży znajduje się następujący nagłówek: „Usługa wykonana zgodnie z zamówieniem. Wartość wynagrodzenia zgodnie z poniższą specyfikacją”. Poniżej są wymienione, w odrębnych pozycjach, robocizna oraz zużyte części zamienne. Podawanie na fakturach oddzielnie każdego elementu świadczonych usług jest spowodowane specyfiką funkcjonującego w ramach Grupy systemu księgowego systemu informatycznego, w związku z czym Wnioskodawca nie może podawać na fakturach wyłącznie jednej pozycji (usługi) o wartości obejmującej wartość wszystkich świadczeń wchodzących w jej skład. W odniesieniu do każdej pozycji na fakturze jest podawana nazwa i zakres usługi lub towaru (części), ilość, ceny jednostkowe netto, wartość netto i wartość brutto. Pola dotyczące stawek i kwot podatku w odniesieniu do każdej pozycji zawierają oznaczenie „NP” (tj.„Nie podlega”). Ponadto faktury zawierają wszystkie inne elementy przewidziane w art. 106e ustawy o podatku od towarów i usług oraz dodatkowe elementy przewidziane wewnętrznymi procedurami Grupy, w tym: sumę wartości sprzedaży netto, kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży oraz kwotę należności ogółem, dane sprzedawcy i nabywcy, datę wystawienia i numer faktury, datę zamówienia i sprzedaży, termin płatności oraz adnotację „odwrotne obciążenie”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego wykonywane przez Wnioskodawcę usługi serwisowe z wykorzystaniem własnych części zamiennych należy traktować jako świadczenia złożone, stanowiące kompleksowe usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku których podstawa opodatkowania obejmuje zarówno wartość robocizny, jak i wartość wykorzystanych części zamiennych, i które w całości podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 28b ww. ustawy?
   
2. Czy sposób wystawiania przez Wnioskodawcę faktur dokumentujących usługi serwisowe jest zgodny z obowiązującymi przepisami?
   
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że świadczone przez Niego usługi serwisowe z wykorzystaniem własnych części zamiennych stanowią rodzaj świadczeń złożonych, które to świadczenie złożone należy uznać za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług [ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.); dalej „uptu”]. Zdaniem Wnioskodawcy, podstawa opodatkowania z tytułu świadczenia takiej usługi będzie obejmowała wartość robocizny oraz wartość wykorzystanych do wykonania usługi części zamiennych i całość usługi będzie opodatkowana według zasady właściwej dla świadczenia głównego - w tym przypadku dla usługi naprawy lub konserwacji. Biorąc pod uwagę, że usługi realizowane będą na rzecz podatników z innych państw członkowskich UE, przedmiotowe usługi będą opodatkowane na zasadzie określonej w art. 28b uptu, tj. w miejscu siedziby nabywcy, na którym będzie spoczywał obowiązek podatkowy z tytułu importu usług.

Uzasadniając powyższe należy wskazać, że w praktyce obrotu gospodarczego niejednokrotnie dochodzi do wykonywania świadczeń o kompleksowym charakterze, czyli takich, które nie dają się w prosty sposób zaklasyfikować do danej kategorii, bowiem składają się z kilku pojedynczych, różnego rodzaju świadczeń, stanowiących w ujęciu ekonomicznym i funkcjonalnym całość - są to tzw. świadczenia złożone. Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w ramach stanu faktycznego świadczenie usług serwisowych jest przykładem typowego świadczenia złożonego.

Przepisy prawa podatkowego, w tym w szczególności przepisy ustawy o VAT, nie odnoszą się wprost do opodatkowania tego rodzaju świadczeń. Sposób ich opodatkowania - zasadniczo jako jednego świadczenia według stawki właściwej dla świadczenia dominującego - został jednak ukształtowany przez orzecznictwo. Poglądy na temat traktowania dla celów podatku VAT świadczeń złożonych jako jednej dostawy (ew. świadczenia jednej usługi) opodatkowanej jedną stawką podatku wywodzone są przede wszystkim z art. 29 ust. 1 uptu (w obecnym stanie prawnym z 29a ust. 1 uptu), a na gruncie prawa wspólnotowego, z art. 11(A)(1) VI Dyrektywy (obecnie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE).

Przepisy te wskazują bowiem, że podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia. Wśród przepisów prawa polskiego wskazać też należy w tym miejscu na pkt 7.6.2. pkt 2 Załącznika do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), Dz.U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm., zgodnie z którym usługa złożona, składająca się z kombinacji różnych czynności, której nie można zaklasyfikować zgodnie z innymi zasadami interpretacyjnymi, powinna być zaklasyfikowana tak, jak gdyby składała się z usługi, która nadaje całości zasadniczy charakter.

Na gruncie opodatkowania świadczeń złożonych istnieje ugruntowana już linia orzecznicza polskich sądów administracyjnych (por. np. wyroki NSA z 20 listopada 2008 r., sygn. akt. I FSK 1512/07 i z 5 lipca 2006 r., sygn. akt. I FSK 945/05), jak i organów podatkowych (por. np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 grudnia 2013 r., sygn, ITPP1/443-838/13/MS oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 12 grudnia 2012 r., sygn. IPPP3/443-968/12-3/KT).

Praktyka orzecznicza polskich sądów i organów podatkowych opiera się z kolei na orzecznictwie Trybunatu Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „TSUE”). Według wykładni TSUE, świadczenie, które składa się ze świadczeń jednostkowych, ale z ekonomicznego punktu widzenia stanowi całość, nie powinno być sztucznie dzielone, aby nie zakłócać funkcjonowania systemu podatku od wartości dodanej. Jak wynika z orzeczenia TSUE w sprawie C-231/94 Faaborg-Gelting Linien, w każdym przypadku oceniać należy, czy transakcja dotyczy świadczenia dla jednej osoby kilku odrębnych usług, czy raczej jednej usługi złożonej. Decydujące znaczenie ma w tym przypadku treść stosunku prawnego łączącego strony, a ponadto okoliczności faktyczne danego przypadku. Podobnie TSUE, w orzeczeniu z dnia 27 października 2005 r. (w sprawie Levob Verzekeringen BV OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financien; C-41/04) wskazał, że „(...) mamy do czynienia z jednym świadczeniem, jeżeli jeden lub kilka jego elementów należy uznać za świadczenie główne, natomiast pozostałe elementy stanowią świadczenie lub świadczenia dodatkowe, traktowane z punktu widzenia podatkowego tak jak świadczenie główne. W szczególności, świadczenie należy uznać za dodatkowe w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samo w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego”. Zdaniem TSUE, wyrażonym w tym samym wyroku „jeżeli dwa lub więcej świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej”.

Analogiczne stanowisko co do traktowania świadczeń złożonych jako jednego świadczenia (lub jednej dostawy) dla celów podatku VAT Trybunał zajmował m.in w orzeczeniach: z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 CPP, z dnia 15 maja 2001 r. w prawie C-34/99 Primback oraz z dnia 9 marca 2006 r. w sprawie C-114/05 Ministre de l´Economie vs Gillian Beach Ltd.

Dla porządku należy wskazać, że TSUE w jednym z wydanych orzeczeń wyraził pogląd co do możliwości oddzielnego opodatkowania określonych składników świadczenia złożonego (wyrok z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie C-251/05: Talacre Beach Caravan Sales Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise). Odmienny od ustalonej linii wyrok miał jednak uzasadnienie w szczególnym stanie faktycznym. TSUE stwierdził, że istotnie z orzecznictwa wynika, że jedna dostawa podlega jednej stawce podatku VAT, to jednak nie sprzeciwia się ono oddzielnemu opodatkowaniu określonych składników dostawy, o ile takie opodatkowanie będzie zgodne z warunkami, od których art. 28 ust. 2 lit. a) VI Dyrektywy uzależnia zastosowanie zwolnień dających prawo do zwrotu zapłaconego podatku. TSUE dopuścił zatem istnienie wyjątku w postaci oddzielnego opodatkowania poszczególnych składników, w odniesieniu do sytuacji związanych ze stosowaniem środków specjalnych, o których mowa w art. 28 VI Dyrektywy, ze względu na zakaz ich rozszerzania. Omawiane orzeczenie TSUE nie ma jednak znaczenia dla sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku, z uwagi na fakt, iż do opodatkowania świadczeń dokonywanych przez Wnioskodawcę nie mają zastosowania żadne środki specjalne.

W świetle przytoczonego orzecznictwa nie ulega wątpliwości, że świadczenia przewidziane w zawieranych przez Wnioskodawcę umowach powinny być dla celów VAT traktowane jako składniki jednego kompleksowego świadczenia, jakim jest dokonanie naprawy lub konserwacji urządzenia zleconej przez Zleceniodawcę. Element składowy tego świadczenia, tj. części zamienne, ma dla Zleceniodawców poboczne znaczenie w świetle celu głównego, którego nie można w racjonalny sposób osiągnąć w inny sposób, niż przez nabycie kompleksowej usługi serwisowej, mającej doprowadzić urządzenie do stanu używalności. Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa części zamiennych w omawianej sytuacji jest nierozerwalnie związana z usługą naprawy, która stanowi główny cel nabycia świadczenia po stronie Klienta.

Zasadniczo opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, podlegają m.in, odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, że za dostawę towarów uznaje się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, z kolei, świadczeniem usług, w myśl art. 8 ust. 1, jest każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu ww. przepisu art. 7 tejże ustawy. Pojęcia dostawy towarów oraz świadczenia usług są zatem względem siebie komplementarne, co oznacza, iż opodatkowane świadczenie wykonywane w obrocie krajowym w ramach działalności gospodarczej przez podatnika VAT jest albo dostawą towarów, albo świadczeniem usług.

Przyjmując, że Wnioskodawca dokonuje świadczenia złożonego, które nie powinno być sztucznie dzielone, a które składa się z komponentu usługowego oraz części stanowiącej dostawę towarów, zdaniem Wnioskodawcy, o klasyfikacji świadczenia jako dostawy towarów tub świadczenia usług decyduje dominujący charakter poszczególnych komponentów.

Na konieczność takiego rozstrzygnięcia wskazuje orzecznictwo TSUE - przykładowo orzeczenie z dnia 29 marca 2007 r. (w sprawie Aktiebolaget NN przeciwko Skatteverket C-111/05), w którym TSUE wyjaśnił, że „w celu określenia, czy jedna transakcja złożona, taka jak będąca przedmiotem postępowania przed sądem krajowym, powinna zostać zakwalifikowana jako dostawa towarów, czy jako świadczenie usług, należy zidentyfikować jej elementy dominujące”. TSUE podkreślał, że w sytuacji, gdy dana transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, dla określenia jej charakteru należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich transakcja ta jest dokonywana. Przykładowo, TSUE w wyroku z dnia 10 marca 2011 r. w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 oraz C-502/00, podkreślił, iż „(...) w przypadku gdy transakcja składa się z szeregu świadczeń i czynności, należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich jest ona dokonywana, w celu określenia, po pierwsze, czy chodzi o dwa czy więcej świadczeń odrębnych, czy też o świadczenie jednolite, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku owo jednolite świadczenie należy zakwalifikować jako dostawę towarów, czy jako świadczenie usług”. Z powołanego już wcześniej wyroku TSUE z dnia 27 października 2005 r. (w sprawie Levob Verzekeringen BV OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financien; C 41/04) wynika, że dla uznania danego świadczenia za pomocnicze podstawowe znaczenie ma fakt, iż nie stanowi ono dla klienta celu samo w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wykonywanych przez Niego na rzecz Zleceniodawców usług serwisowych za dominujące świadczenie należałoby uznać czynność dokonania naprawy (konserwacji) urządzenia. Zleceniodawcom nie zależy bowiem na nabyciu samych części zamiennych, ale na przywróceniu urządzenia do stanu sprawności, co pozwoli go dalej używać zgodnie z jego przeznaczeniem. Samo dostarczenie części zamiennych nie spowoduje realizacji tego celu. Aspekt ten, zdaniem Wnioskodawcy, rozstrzyga, że całość wykonywanego przez niego świadczenia stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT. Dostarczenie części zamiennych stanowi świadczenie pomocnicze, które, jakkolwiek jest niezbędne do realizacji świadczenia głównego, nie stanowi jednak celu samego w sobie. Dodać należy, że po wykonaniu usługi, przedmiotem wywozu do Zleceniodawców nie są części zamienne, ale naprawione urządzenie. Wykorzystane do naprawy części zamienne stają się częściami składowymi tego urządzenia.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, wartość części zamiennych przewyższa wartość wykonanej usługi, niemniej jednak, Wnioskodawca uważa, że czynnik ten nie powinien mieć w omawianej sytuacji decydującego znaczenia. Stanowisko Wnioskodawcy w tej kwestii podzielił TSUE w wyroku z 29 marca 2007 r., w sprawie C-111/05, gdzie wskazano, że „stosunek pomiędzy ceną dobra a ceną usług jest obiektywną przesłanką stanowiącą wskazówkę, którą można uwzględnić przy dokonaniu kwalifikacji transakcji będącej przedmiotem sprawy przed sądem krajowym, to jednak, jak podnosi Komisja Wspólnot Europejskich w swoich pisemnych uwagach, koszt materiałów i prac nie może samodzielnie mieć decydującego znaczenia”.

Na dominujący charakter usługi w podobnych stanach faktycznych wskazywały również organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Przykładowo wskazać można na interpretację Dyrektora izby Skarbowej w Poznaniu z 1 lutego 2012 r., sygn. ILPP4/443-747/11-2/EWW, oraz interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 12 grudnia 2012, sygn. IPPP3/443-968/12-3/KT).

Zgodnie z regułą wyrażoną w art. 28b ust. 1 uptu, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n (zastrzeżenia te według Wnioskodawcy nie mają znaczenia dla przedmiotowej sprawy). Z powyższego przepisu wynika, iż w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika, miejscem ich świadczenia jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę, czyli opodatkowanie usług zostaje przeniesione do państwa, gdzie następuje faktyczna ich konsumpcja.

Biorąc pod uwagę, że Zleceniodawcy są podatnikami w rozumieniu art. 28a uptu, to miejscem świadczenia, a co za tym idzie, opodatkowania kompleksowej usługi serwisowej świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz Zleceniodawcy spoza terytorium Polski, jest terytorium kraju, gdzie posiada on swoją siedzibę działalności gospodarczej, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy. W konsekwencji, to Zleceniodawca, będący podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy, jest zobowiązany do rozliczenia podatku z tytułu nabycia tej usługi. Tym samym opisane, kompleksowe usługi nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

W przekonaniu Wnioskodawcy, sposób wystawiania przez Niego faktur dokumentujących świadczenie usług serwisowych jest zgodny z obowiązującymi przepisami i tym samym faktur tych nie można uznać za wystawiane wadliwie. Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego, faktury będą zawierały wszystkie obowiązkowe elementy wymienione w art. 106e uptu. Biorąc pod uwagę, że miejscem świadczenia przedmiotowych usług jest kraj siedziby nabywcy i to nabywca jest podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku, faktury wystawiane przez Wnioskodawcę nie zawierają danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 12-14 uptu. Zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 1 uptu, w omawianym przypadku faktura może nie zawierać tych elementów. W miejscach dotyczących stawek i kwot podatku Wnioskodawca zamieszcza litery „NP”. Wnioskodawca umieszcza także na fakturach formułę „odwrotne obciążenie”. W przekonaniu Wnioskodawcy, o wadliwości faktury dokumentującej świadczenie złożone nie może też świadczyć fakt wymienienia na niej oddzielnie wszystkich elementów takiego świadczenia, tj. odrębnie komponentu usługowego i odrębnie poszczególnych części, co - jak podano w opisie stanu faktycznego - u Wnioskodawcy wynika ze sposoby funkcjonowania systemu księgowego w Grupie. Zdaniem Wnioskodawcy, istotne w takim przypadku jest, aby w odniesieniu do wszystkich elementów na fakturze podane zostały jednakowe zasady opodatkowania, właściwe dla świadczenia dominującego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.