Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-655/14-2/AM
z 28 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2014 r. (data wpływu 14 lipca 2014 r.) o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym płatności dokonywanych przez polskich kontrahentów na rzecz fińskiej spółki z tytułu wynagrodzeń za świadczone usługi i produkty, w szczególności oprogramowanie komputerowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym płatności dokonywanych przez polskich kontrahentów na rzecz fińskiej spółki z tytułu wynagrodzeń za świadczone usługi i produkty, w szczególności oprogramowanie komputerowe.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka) jest podmiotem prawa fińskiego z siedzibą w Finlandii będącym rezydentem podatkowym Finlandii. Wnioskodawca nie prowadzi na terytorium Polski działalności gospodarczej poprzez położony w Polsce zakład.

Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja i sprzedaż usług i produktów informatycznych (w tym oprogramowania komputerowego) zapewniających ochronę m.in. przed wirusami, atakami hakerów oraz kradzieżą tożsamości i oszustwami w Internecie.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca świadczy usługi informatyczne na rzecz podmiotów z innych krajów, w tym z Polski (dalej: polscy kontrahenci). Na podstawie umów zawieranych z polskimi kontrahentami Wnioskodawca dostarcza wyprodukowane przez siebie usługi i produkty, w szczególności oprogramowanie komputerowe, które są następnie przedmiotem dostaw dokonywanych przez polskich kontrahentów na rzecz podmiotów trzecich w celu zapewniania użytkownikom końcowym dostępu do usług i oprogramowania Spółki. Przedmiotem ww. umów jest zatem udzielenie polskim kontrahentom prawa do dystrybucji usług i produktów Wnioskodawcy. Z przedmiotowych umów wynika, że polscy kontrahenci nabywają od Spółki usługi i produkty informatyczne (w tym programy komputerowe) w celu ich dystrybucji i/albo dalszej odsprzedaży, zaś użytkownikiem końcowym jest konsument. To właśnie użytkownik końcowy dokonuje instalacji oprogramowania albo mobilnej aplikacji oraz dokonuje rejestracji, wyrażając zgodę na warunki użytkowania programu.

Umowy zawierane z polskimi kontrahentami wyraźnie przewidują, że Spółka przyznaje kontrahentom niewyłączne prawo zapewnienia użytkownikom końcowym dostępu do oprogramowania użytkownika końcowego. Umowy stanowią, że polscy kontrahenci nie otrzymają żadnych innych praw do oprogramowania użytkownika końcowego ani do innych produktów lub usług Spółki poza tymi, które są określone w umowie albo wynikają z wiążących postanowień obowiązującego prawa. Tym samym, na mocy ww. umów polscy kontrahenci uzyskują jedynie prawo zapewnienia użytkownikom końcowym dostępu do oprogramowania produkowanego przez Spółkę, nie otrzymując przy tym jakichkolwiek innych praw do oprogramowania Wnioskodawcy.

Postanowienia umów zawieranych przez Spółkę z polskimi kontrahentami wprost stanowią, że kontrahenci nie otrzymają żadnej licencji na patenty, prawa autorskie, znaki towarowe, tajemnice handlowe ani inne prawa własności należące do Spółki lub dowolnej strony trzeciej, w tym na oprogramowanie używane przez Spółkę do świadczenia usług, z wyjątkiem praw jawnie określonych w umowie o świadczenie usług. Wszystkie patenty, prawa autorskie, znaki towarowe, tajemnice handlowe oraz inne prawa własności dotyczące usług świadczonych przez Spółkę na podstawie umów z polskimi kontrahentami pozostają własnością Spółki i (lub) stron trzecich, od których Spółka mogła uzyskać takie prawa.

W rezultacie, polscy kontrahenci nie nabywają jakichkolwiek praw autorskich do dostarczanego przez Spółkę oprogramowania komputerowego. Oprogramowanie pozostaje wyłączną własnością Wnioskodawcy, a polscy kontrahenci mają prawo użytkować oprogramowanie dostarczone przez Wnioskodawcę wyłącznie w sposób określony w danej umowie o świadczenie usług. Postanowienia umów wprost wskazują, że polscy kontrahenci mają prawo użytkować dokumentację, oprogramowanie oraz inne materiały dostarczone przez Spółkę wyłącznie w sposób określony w umowie o świadczenie usług. Jednocześnie, polscy kontrahenci zobowiązują się, że nie będą wczytywać, modyfikować, kopiować, wykonywać, ujawniać, przekazywać ani użytkować żadnego oprogramowania inaczej, niż zgodnie z umową o świadczenie usług.

Obecnie Spółka jest stroną kilku umów o świadczenie usług informatycznych z polskimi kontrahentami. Niewykluczone, że również w przyszłości Spółka będzie zawierała analogiczne umowy z polskimi kontrahentami (obecnie obowiązujące umowy, jak i umowy zawierane w przyszłości zwane dalej łącznie: Umowami).

Na podstawie ww. Umów polscy kontrahenci dokonują płatności (będą dokonywać) wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy.

W tak zarysowanym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca wnosi o udzielenie odpowiedzi na pytanie w jego indywidualnej sprawie podatkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy uzyskiwane przez Wnioskodawcę przychody z tytułu płatności wynagrodzeń dokonywanych przez polskich kontrahentów na podstawie Umów nie podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, uzyskiwane przez Wnioskodawcę przychody z tytułu płatności wynagrodzeń dokonywanych przez polskich kontrahentów na podstawie Umów nie podlegają w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

1.

Zdaniem Wnioskodawcy, płatności dokonywane przez polskich kontrahentów na jego rzecz na podstawie Umów nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm., dalej jako: „ustawy o PDOP”) i art. 12 ust. 3 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w dniu 8 czerwca 2009 r. (Dz. U. z 2010 r., Nr 37, poz. 205,dalej jako: „UPO”), w związku z czym nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, lecz wyłącznie w Finlandii jako zyski przedsiębiorstwa w oparciu o art. 7 UPO.

Jak wynika z art. 3 ust. 2 ustawy o PDOP, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o PDOP podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przywołany przepis, stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o PDOP, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Mając zatem na uwadze fakt, iż polscy kontrahenci dokonują wypłat należności na rzecz Wnioskodawcy będącego rezydentem podatkowym Republiki Finlandii, niezbędne jest odwołanie się do przepisów UPO.

W myśl art. 12 ust. 1 UPO, należności licencyjne powstałe w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Finlandii podlegają opodatkowaniu w Finlandii, Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 2 UPO należności te mogą jednak być opodatkowane również w Polsce, jednak podatek nie może przekroczyć 5% kwoty brutto wypłacanych należności licencyjnych.

Pojęcie „należności licencyjnych” zostało zdefiniowane w art, 12 ust. 3 UPO, zgodnie z którym oznacza ono „wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania z wszelkich praw autorskich do dzielą literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za korzystanie lub prawo do korzystania z urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej”.

W świetle powyższej definicji należności licencyjnych należy stwierdzić, że płatności dokonywane na rzecz Wnioskodawcy przez polskich kontrahentów mogłyby podlegać opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w Polsce wyłącznie w sytuacji, gdyby stanowiły należności licencyjne w rozumieniu UPO - czyli gdyby stanowiły płatności dokonywane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania prawa autorskiego lub prawa własności przemysłowej. Tymczasem płatności dokonywane na rzecz Wnioskodawcy przez polskich kontrahentów nie mają (nie będą miały) takiego charakteru, gdyż na podstawie Umów zawieranych pomiędzy Spółką a polskimi kontrahentami nie dochodzi do ustanowienia jakiegokolwiek prawa do użytkowania praw autorskich do oprogramowania.

Co do zasady oprogramowanie komputerowe (program komputerowy) jest przedmiotem ochrony prawa autorskiego. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r., Nr 90, poz. 631, ze zm., dalej: Prawo autorskie) przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Stosownie do art. 8 ust. 1 Prawa autorskiego co do zasady prawa autorskie do programu komputerowego przysługują twórcy, który ma wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu (art. 17 Prawa autorskiego). Jednocześnie, prawo do korzystania z praw autorskich może przejść na inną osobę, lecz wymaga do tego pisemnej umowy zawartej z twórcą (art. 41 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 53 Prawa autorskiego).

2.

W stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym będącym przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie dochodzi do przejścia praw autorskich do oprogramowania nabywanego przez polskich kontrahentów. Zgodnie z Umowami, kontrahenci uzyskują jedynie prawo zapewniania użytkownikom końcowym dostępu do oprogramowania komputerowego Wnioskodawcy. Nie budzi zatem wątpliwości, że na podstawie Umów dokonywana jest dystrybucja usług i produktów Wnioskodawcy (w tym oprogramowania), a w konsekwencji, dokonywane przez polskich kontrahentów wypłaty należności nie stanowią opłat za korzystanie z oprogramowania Wnioskodawcy. Dodatkowo, postanowienia Umów wprost przewidują (będą przewidywać), że wszystkie prawa autorskie związane z przedmiotem Umów pozostają własnością Wnioskodawcy i (lub) stron trzecich, od których Wnioskodawca mógł uzyskać takie prawa.

Powyższe oznacza, że otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie na podstawie Umów zawieranych z polskimi kontrahentami nie ma charakteru należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 UPO. Wniosek ten potwierdza również Komentarz do art. 12 Konwencji Modelowej OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku stanowiący odpowiednik art. 12 UPO z Finlandią, zgodnie z którym, jeżeli z umowy zawartej pomiędzy polskim a zagranicznym kontrahentem wynika, że nabywca oprogramowania komputerowego nabywa egzemplarz lub egzemplarze oprogramowania i nie ma pomiędzy nim a zbywcą żadnej szczególnej umowy dotyczącej zakresu korzystania z takiego oprogramowania, w takim przypadku nie następuje udzielenie prawa do korzystania z cudzych praw majątkowych.

W rezultacie, jako że przedmiotowe płatności nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 UPO - przychód Wnioskodawcy z tego tytułu nie podlega opodatkowaniu w Polsce, lecz wyłącznie w Finlandii - na podstawie art. 7 UPO jako zyski przedsiębiorstwa.

Prawidłowość stanowiska Spółki potwierdzają liczne interpretacje prawa podatkowego wydawane przez organy podatkowe.

Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie:

• w interpretacji indywidualnej z dnia 7 stycznia 2014 r., znak: IPPB5/423-823/13-2/IŚ, stanął na stanowisku, że:
  

- „Na Spółkę nie zostały przeniesione jakiekolwiek autorskie prawa majątkowe, uprawniające ją do rozpowszechniania, udzielania sublicencji innym podmiotom, dokonywania zmian w oprogramowaniu

- „W takiej sytuacji, dochód podmiotu szwedzkiego w postaci wynagrodzenia, jakie otrzymuje za umożliwienie Spółce korzystania z oprogramowania, należy kwalifikować jako „zyski przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 1 Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, które - jak podano wyżej - podlegają co do zasady opodatkowaniu w Szwecji. ”

• w interpretacji indywidualnej z dnia 13 grudnia 2011 r., znak: IPPB5/423-921/11-2/PS, stwierdził, że:
  

- „Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż umowa zawarta miedzy dostawcą oprogramowania a Spółką oraz między Spółka a odbiorcą końcowym przenosi własność konkretnego programu komputerowego, bez przeniesienia całości lub części autorskich praw majątkowych. ”

- „Zatem płatności dokonywane przez polską spółkę na rzecz podmiotu zagranicznego nie stanowią należności licencyjnych. ”

- „W takiej sytuacji, dochód kontrahenta zagranicznego (Wnioskodawcy) w postaci wynagrodzenia, jakie otrzymuje z tytułu sprzedaży oprogramowania komputerowego, należy kwalifikować jako „zyski przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 7 umowy polsko-niemieckiej. ”

- kwalifikować jako „zyski przedsiębiorstwa" w rozumieniu art. 7 umowy polsko-niemieckiej. ”

Podobne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 20 listopada 2012 r. IBPBI/2/423-1049/12/PC, w której stwierdził, że:

• „Wnioskodawca nabywając i odsprzedając przedmiotowe towary wraz z licencją nie nabywa ani nie przenosi praw autorskich ani licencji lecz wyłącznie pośredniczy w dalszej sprzedaży towarów handlowych. Zatem płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów (twórców ww. oprogramowania, tj. zagranicznych osób prawnych) nie stanowią należności licencyjnych, z uwagi na fakt, że pojedyncze egzemplarze projektu, prezentacji, grafiki, oprogramowania komputerowego oraz licencje na korzystanie z ww. oprogramowania stanowią tylko i wyłącznie towar, którym Wnioskodawca handluje”.
  

• „zdaniem tut. Organu należności wypłacane przez Wnioskodawcę nie mają charakteru należności licencyjnych. Nie są one również objęte zakresem przedmiotowym art. 21 ust. 1 updop. ”
  
  
  

Analogiczne stanowisko zajął również Dyrektor Izby Skarbowej z Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 10 stycznia 2014 r., znak: ILPB4/423-409/13-3/MC:

• „Jak wskazano wyżej, Spółka nabywa od zagranicznego kontrahenta egzemplarze oprogramowania w celu ich odsprzedaży (bez prawa do powielania, modyfikowania, kopiowania itp.), w związku z czym nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich ani do przekazania tych praw do używania Spółce”.
  

• „Zatem płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz dostawcy z siedzibą w T. nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca nie ma więc obowiązku potrącenia od nich podatku u źródła”.
  
  
  

Podsumowując, mając na uwadze fakt, że:

• umowy zawierane z polskimi kontrahentami nie przenoszą na nich jakichkolwiek praw autorskich do oprogramowania komputerowego produkowanego i dostarczanego przez Spółkę;
  

- uznać należy, że płatności dokonywane na rzecz Spółki przez polskich kontrahentów na podstawie Umów zawieranych przez Spółkę nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 UPO.

W rezultacie, dochód Wnioskodawcy z tytułu przedmiotowych płatności nie podlega opodatkowaniu w Polsce, lecz wyłącznie w państwie siedziby Spółki, tj. w Finlandii - jako zyski przedsiębiorstwa na podstawie art. 7 ust. 1 UPO.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.