Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-976/14/SK
z 4 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 29 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym 19 listopada 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości w zakresie możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów podatkowych wskazanych we wniosku wydatków. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 6 listopada 2014 r. wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych, co też nastąpiło 19 listopada 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu detalicznego. Zdarzenia gospodarcze związane z prowadzoną działalnością gospodarczą ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Przedmiotem sprzedaży jest również tytoń pakowany w workach. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w celu zwiększenia sprzedaży tytoniu Wnioskodawczyni zakupiła w lutym 2014 r. nabijarkę do gilz w cenie netto 8.048,78 zł. Maszyna służy do własnoręcznego skręcania papierosów, znajduje się w sklepie spożywczym i jest bezpłatnie udostępniana klientom, którzy dokonują zakupu tytoniu. Firma nie pobiera opłaty za korzystanie z tego urządzenia. Zainstalowanie urządzenia nie generuje przychodu, ale pośrednio wpływa na zwiększenie sprzedaży tytoniu kupowanego przez potencjalnych klientów. Poniesiony wydatek wpływa na osiągany przychód, gdyż powoduje zwiększenie sprzedaży. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni, jako mały podatnik, wydatki poniesione na zakup nabijarki do gilz zaliczyła do kosztów uzyskania poprzez dokonanie jednorazowej amortyzacji w miesiącu jej oddania do użytkowania.

W uzupełnieniu wniosku w piśmie ujętym z 11 listopada 2014 r. Wnioskodawczyni wskazała, że:

• działalność gospodarczą prowadzi od 14 sierpnia 2006 r.,
• 12 lutego 2014 r. nabijarka do gil została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
• nabijarka została zaliczona do grupy 5 KŚT, podgrupy 57 - maszyny, urządzenia i aparaty dla przemysłu spożywczego, rodzaju 572 - Maszyny, urządzenia i aparaty dla przemysłów tytoniowego i zielarskiego.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy zakup nabijarki do gilz może być kosztem uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej?

Czy jako mały podatnik mogę zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na zakup ww. urządzenia poprzez dokonanie jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do użytkowania?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z tym, że poniesiony wydatek wpływa na osiągany przychód i ma z nim związek poprzez pośrednie zwiększenie sprzedaży, może stanowić koszt uzyskania przychodu. Wnioskodawczyni uważa również, że prawidłowo postąpiła zaliczając go do kosztów poprzez dokonanie jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania go do użytkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków poniesionych na nabycie określonego składnika majątku, w tym przypadku nabijarki do gilz, za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy eksploatacją nabijarki do gilz, a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawczyni. To ona bowiem osiąga korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie nabijarki do gilz do kosztów uzyskania przychodu i obniżeniu podstawy opodatkowania.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że jeżeli w istocie jak wskazano we wniosku nabycie nabijarki do gilz ma wpływ na wysokość (zwiększenie) przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, to wydatek poniesiony na nabycie tego urządzenia (wykorzystywanego następnie przez kontrahentów do nabijania gilz papierosowych) może stanowić koszt podatkowy, o ile opisany we wniosku obrót tytoniem, w związku z którym dokonano nabycia nabijarki do gilz, w świetle odrębnych przepisów nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest prawnie dopuszczalny.

Odnosząc się do sposobu zaliczenia ww. wydatków do kosztów podatkowych, zauważyć należy, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawo wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

Zgodnie z art. 22 ust 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod amortyzacji przewidzianą przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tzw. jednorazowa amortyzacja, której warunki stosowania przewidziane są w art. 22k ust. 7 – 13 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3 (art. 22k ust. 9 ww. ustawy).

W myśl art. 22k ust. 12 ww. ustawy, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych (art. 22k ust. 8 ww. ustawy).

Zatem z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać mali podatnicy lub podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej za wyłączeniem sytuacji, określonych w art. 22k ust. 11 powołanej ustawy, zgodnie z którym przepis ust. 7 nie ma zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niemającej osobowości prawnej lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.

Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza ono podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Jak wynika z powyższych przepisów, przedsiębiorcy będący małymi podatnikami, mogą dokonywać jednorazowej amortyzacji środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych do wysokości określonego w ww. ustawie limitu (równowartość 50.000 euro).

W 2014 r. za małego podatnika można uznać tego, u którego przychód brutto ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) za 2013 r. nie przekroczył kwoty 5.068.000 zł, wg wyliczenia: średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 1 października 2013 r. (zgodnie z tabelą kursów NBP z dnia 1 października 2013 r. Nr 190/A/NBP/2013) wynosił 4,2230 zł x 1.200.000 = 5.067.600 zł, w zaokrągleniu 5.068.000 zł. Natomiast dopuszczalny w 2014 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, stosownie do postanowień art. 22k ust. 7 i 12 ww. ustawy, wynosi 211.000 zł, wg wyliczenia: ww. kurs euro tj. 4,2230 zł x 50.000 = 211.150 zł, w zaokrągleniu 211.000 zł.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego sprawy wynika m.in., że Wnioskodawczyni jest małym podatnikiem. Zakupioną za 8.048,78 zł nabijarkę do gilz wprowadziła w lutym 2014 r. do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych i zaliczyła do rodzaju 572 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz jego uzupełnienie stwierdzić należy, że jeżeli w istocie wskazana we wniosku nabijarka do gilz stanowi środek trwały prowadzonej działalności gospodarczej, w świetle odrębnych przepisów nie będących przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, prawidłowo zaliczony do grupy 5 Klasyfikacji Środków Trwałych, to Wnioskodawczyni jako mały podatnik, mogła dokonać jej jednorazowej amortyzacji na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 tej ustawy.

W związku z powyższym, z ww. zastrzeżeniami stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.