Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-753/14/MK
z 12 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 września 2014 r. (data wpływu do Biura – 15 września 2014 r.), uzupełnionym 25 i 27 listopada 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z podatku dochodowego pomocy finansowej przyznanej funkcjonariuszowi służby więziennej na uzyskanie lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie zwolnienia z podatku dochodowego pomocy finansowej przyznanej funkcjonariuszowi służby więziennej na uzyskanie lokalu mieszkalnego.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 19 listopada 2014 r. znak: IBPB II/1/415-753/14/MK, IBPB II/1/415-754/14/MK wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 25 listopada 2014 r. – przez uiszczenie brakującej opłaty oraz 27 listopada 2014 r. – przez uzupełnienie braków formalnych.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W myśl art. 170 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej „funkcjonariuszowi w służbie stałej przysługuje prawo do lokalu mieszkalnego w miejscowości, w której stale pełni służbę, lub w miejscowości pobliskiej”, przy czym w myśl art. 170 ust. 4 ustawy o Służbie Więziennej „za miejscowość pobliską uważa się miejscowość, do której czas dojazdu publicznymi środkami transportu przewidziany w rozkładzie jazdy, łącznie z przesiadkami, nie przekracza w obie strony dwóch godzin, licząc od stacji (przystanku) najbliższej miejsca pełnienia służby do stacji (przystanku) najbliższej miejsca zamieszkania.”

Z kolei w myśl art. 171 ustawy o Służbie Więziennej „prawo do lokalu mieszkalnego realizuje się przez: 1) przydział lokalu albo 2) przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego, zwanej dalej pomocą finansową.”

Dalej art. 184 ust. 1 mówi, że „funkcjonariuszowi w służbie stałej, który spełnia warunki do przydziału lokalu mieszkalnego, a który lokalu nie otrzymał na podstawie decyzji administracyjnej o przydziale, przysługuje pomoc finansowa na uzyskanie lokalu mieszkalnego w spółdzielni mieszkaniowej albo domu jednorodzinnego lub lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, położonych w miejscowości pełnienia służby lub pobliskiej.”

Powyższe stanowi zatem realizację prawa funkcjonariusza do lokalu mieszkalnego zapisanego w art. 170 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej w formie ujętej w punkcie 2) art. 171 ustawy o Służbie Więziennej.

Pomoc finansowa jest świadczeniem celowym, z przeznaczeniem na zakup konkretnej nieruchomości, spełniającej warunki zawarte w art. 170 ust. 4 ustawy o Służbie Więziennej. Ich spełnienie Wnioskodawca (funkcjonariusz) musi wykazać zgodnie z § 2 ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 29 lipca 2010 r. w sprawie przyznawania pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego funkcjonariuszowi Służby Więziennej. Zakup nieruchomości Wnioskodawca zobowiązany jest wykazać zgodnie z § 2 ust. 1-3. A od wartości nieruchomości sprzedający ma obowiązek odprowadzić podatek VAT, realnie obciążając nim nabywcę (funkcjonariusza).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w ... wyrokiem z 3 grudnia 2009 r. w sprawie o sygnaturze... orzekł, że: „Lokal mieszkalny wynajęty przez Areszt Śledczy i przydzielony funkcjonariuszowi ma cechy kwatery prywatnej wynajętej na cel zbiorowego zakwaterowania, a to oznacza, że zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość tych świadczeń do wysokości nieprzekraczającej kwoty 500 zł miesięcznie.” Wyrok ten został wydany w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu, jakie obowiązywało w dniu wydania wyroku, a jakie zawarte jest w Dz.U. z 2003 r. Nr 202, poz. 1956.

Wnioskodawca dodaje, że w ostatniej nowelizacji tego aktu punkt 19 art. 21 ust. 1 uzyskał brzmienie szersze, niż stosowane w dniu wydania wyroku, a zatem przytaczany wyrok sądu tym bardziej byłby uzasadniony w świetle nowego brzmienia tego przepisu.

Wyrok ten znajduje również wsparcie w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 maja 2013 r. IPPB2/415-245/13-2/MK dotyczących interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym, wobec funkcjonariuszy CBA, wobec których obowiązują podobne przepisy dotyczące zakwaterowania.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej „Funkcjonariusz pełni służbę przygotowawczą przez okres 2 lat.”, a w myśl art. 42 ust. 7 „Po odbyciu służby przygotowawczej przez funkcjonariusza kierownik jednostki organizacyjnej mianuje go na stałe, jeżeli uzyska on pozytywną opinię służbową potwierdzającą osiągnięcie celów, o których mowa w ust. 2.” Zatem w większości wypadków (w tym w przypadku wnoszącego zapytanie) funkcjonariuszem w służbie stałej jest się mianowanym po dwóch latach służby.

Ponadto art. 186 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej mówi, że „pomoc finansowa podlega zwrotowi w przypadku zwolnienia funkcjonariusza ze służby przed upływem 15 lat służby w Służbie Więziennej, z wyjątkiem funkcjonariusza, który przed upływem tego okresu nabył prawo do renty inwalidzkiej Służbie Więziennej.” Przepis ten implikuje, że pomoc finansowa przyznawana jest na okres pełnienia służby stałej przez funkcjonariusza do chwili upływu przynajmniej 15 lat służby, a zatem na okres 13 lat (15 lat pomniejszone o 2-letni okres służby przygotowawczej), czyli 156 miesięcy.

W związku z powyższym – po modyfikacji dokonanej w uzupełnieniu – zadano następujące pytania:

1. Czy pomoc finansowa na uzyskanie lokalu mieszkalnego przyznawana funkcjonariuszowi Służby Więziennej objęta jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy podlega ona zwolnieniu przedmiotowemu w myśl art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
3. Jeśli podlega zwolnieniu, to jak je realizować? Czy powinna być rozliczana za okres roku podatkowego, w którym realizowana jest jej wypłata vs czy powinna być rozliczana za okres, za który jest wypłacana?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, z opisanego stanu prawnego wywieść można, że pomoc finansowa na uzyskanie lokalu mieszkalnego jest formą świadczenia celowego ponoszonego przez pracodawcę (w tym przypadku służbę więzienną) z tytułu zakwaterowania pracownika, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jest zwolniona z podatku na zasadach określonych w tym przepisie.

Zdaniem Wnioskodawcy, z opisanego stanu prawnego wywieść można, że pomoc finansowa powinna być rozliczana w kolejnych okresach rozliczeniowych do roku, w którym następuje ukończenie przez funkcjonariusza 15 lat służby, a miesięczna wartość pomocy finansowej wynosi jedną sto pięćdziesiątą szóstą część wartości przyznanej pomocy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Na wstępie wskazać należy, że niniejsza interpretacja indywidualna stanowi interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z podatku dochodowego pomocy finansowej przyznanej funkcjonariuszowi służby więziennej na uzyskanie lokalu mieszkalnego.

W zakresie momentu powstania przychodu z tytułu przyznanej funkcjonariuszowi służby więziennej pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego – wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających regulacjom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Przy czym z art. 21 ust. 14 tej ustawy wynika, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że na podstawie przepisów art. 170 ust. 1 i ust. 4, art. 171 oraz art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz.U. z 2014 r., poz. 1415) pomoc finansowa przyznana jest świadczeniem celowym, z przeznaczeniem na zakup konkretnej nieruchomości, spełniającej warunki zawarte w art. 170 ust. 4 ustawy o Służbie Więziennej. Ich spełnienie Wnioskodawca (funkcjonariusz) musi wykazać zgodnie z § 2 ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 29 lipca 2010 r. w sprawie przyznawania pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego funkcjonariuszowi Służby Więziennej (tj. ogłoszonego w Dz.U. z 2010 r. Nr 147, poz. 986). Zakup nieruchomości Wnioskodawca zobowiązany jest wykazać zgodnie z § 2 ust. 1-3. A od wartości nieruchomości sprzedający ma obowiązek odprowadzić podatek VAT, realnie obciążając nim nabywcę (funkcjonariusza).

Zdaniem Wnioskodawcy taka pomoc korzysta ze zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 170 ust. 1 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz.U. z 2014 r., poz. 1415) funkcjonariuszowi w służbie stałej przysługuje prawo do lokalu mieszkalnego w miejscowości, w której stale pełni służbę, lub w miejscowości pobliskiej.

Przepis art. 170 ust. 4 cyt. ustawy stanowi, że za miejscowość pobliską uważa się miejscowość, do której czas dojazdu publicznymi środkami transportu przewidziany w rozkładzie jazdy, łącznie z przesiadkami, nie przekracza w obie strony dwóch godzin, licząc od stacji (przystanku) najbliższej miejsca pełnienia służby do stacji (przystanku) najbliższej miejsca zamieszkania. Do czasu tego nie wlicza się dojazdu do i od stacji (przystanku) w obrębie miejscowości, z której funkcjonariusz dojeżdża, oraz miejscowości, w której wykonuje obowiązki służbowe.

Z przepisu art. 171 ustawy o Służbie Więziennej wynika, że prawo do lokalu mieszkalnego realizuje się przez:

1. przydział lokalu albo
2. przyznanie pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego, zwanej dalej „pomocą finansową”.
   
   

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ww. ustawy funkcjonariuszowi w służbie stałej, który spełnia warunki do przydziału lokalu mieszkalnego, a który lokalu tego nie otrzymał na podstawie decyzji administracyjnej o przydziale, przysługuje pomoc finansowa na uzyskanie lokalu mieszkalnego w spółdzielni mieszkaniowej albo domu jednorodzinnego lub lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, położonych w miejscowości pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej.

Zasady przyznawania ww. pomocy finansowej wynikają z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 lipca 2010 r. w sprawie przyznawania pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego funkcjonariuszowi Służby Więziennej (Dz.U. Nr 147, poz. 986).

Z przepisu § 1 tego rozporządzenia wynika, że rozporządzenie określa szczegółowy tryb postępowania w zakresie przyznawania, wypłaty oraz zwrotu pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego, zwanej dalej „pomocą finansową”, przysługującej funkcjonariuszowi Służby Więziennej w służbie stałej, zwanemu dalej „funkcjonariuszem”, a także termin i miejsce zwrotu tej pomocy.

Przepis § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, że pomoc finansową przyznaje się na pisemny wniosek funkcjonariusza.

Natomiast z § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia wynika, że wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać:

1. określenie aktualnej sytuacji mieszkaniowej funkcjonariusza;
2. określenie celu, na który ma być przyznane świadczenie;
3. informację o korzystaniu w przeszłości przez funkcjonariusza lub jego małżonka z pomocy finansowej.
   
   

Należy zauważyć, że z treści przepisu art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wynika, iż zwolnienie to dotyczy tylko i wyłącznie świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracownika a nie z tytułu zakupu przez pracownika nieruchomości, czy też przyznanie innej pomocy na nabycie lokalu mieszkalnego.

W świetle powołanych przepisów prawa oraz stanu faktycznego przedstawionego we wniosku należy stwierdzić, że konsekwencją otrzymania przez Wnioskodawcę – funkcjonariusza służby więziennej – pomocy finansowej na zakup nieruchomości jest powstanie przychodu ze stosunku służbowego, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten, jako niezwolniony z podatku dochodowego podlega opodatkowaniu łącznie z pozostałymi przychodami uzyskanymi przez Wnioskodawcę ze stosunku służbowego.

Wobec powyższego nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że pomoc finansowa na uzyskanie lokalu mieszkalnego jako forma świadczenia celowego ponoszonego przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracownika korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób.

Z tych też względów stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Należy bowiem podkreślić, że pomoc finansowa udzielona Wnioskodawcy przez pracodawcę nie jest świadczeniem przyznanym na zakwaterowanie ale na zakup nieruchomości. Są to zupełnie różne tytuły świadczeń przyznanych przez pracodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku WSA należy wskazać, że wydany został w indywidualnej sprawie i nie może być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Nadto zaznaczyć należy, że dotyczy on innej sytuacji niż opisana przez Wnioskodawcę.

Natomiast w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, iż rozstrzygnięcie w niej zawarte nie jest wiążące w niniejszej sprawie. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.