Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-432/14-4/MK
z 25 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2014 r. (data wpływu 27 maja 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 lipca 2014 r. (data wpływu 8 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług ubezpieczeniowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług ubezpieczeniowych. Dnia 8 lipca 2014 r. doprecyzowano opis zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie:

• Pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych 66.19.Z, PKD;
• Pozostała działalność wspomagająca ubezpieczenia i fundusze emerytalne 66.29.Z, PKD.
  
  

W chwili obecnej zamierza podjąć współpracę z agencją ubezpieczeniową lub brokerem i wykonywać na ich rzecz czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego sensu largo, tj. usługi polegające na czynnościach pośrednictwa wykonywane dla agentów lub brokerów ubezpieczeniowych.

W ramach usługi pośrednictwa sensu largo Wnioskodawca będzie wykonywał czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego na rzecz agencji ubezpieczeniowej lub brokera ubezpieczeniowego, którzy zlecą wykonanie czynności, które doprowadzają do zawarcia umowy ubezpieczenia (prezentacja warunków, zebranie wniosków, ewidencja wniosków i przekazanie całości do Agenta (Brokera)).

W efekcie Agent lub Broker będzie otrzymywać od Wnioskodawcy klientów i wnioski, a za czynności te zapłaci przewidzianą prowizję - za doprowadzenie do zawarcia umowy ubezpieczenia co spełnia generalną zasadę - że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę doprowadziły do zawarcia umowy ubezpieczenia. Z tego tytułu uzyska wynagrodzenie przewidziane przez strony.

Dnia 8 lipca 2014 r. Zainteresowany doprecyzował opis zdarzenia przyszłego wskazując, że:

1. Wzorem innych podmiotów świadczących takiego rodzaju usługi – jako działalność pomocniczą – prezentacja warunków będzie informacją dotyczącą identyfikacji możliwości istnienia ryzyka po stronie zamawiającego i możliwości jego zabezpieczenia przez wykupienie produktu ubezpieczeniowego w efekcie cesji ryzyka w zakreślonym przez strony zakresie - określonym umową ubezpieczenia za zdefiniowaną przez Ubezpieczyciela cenę.
2. Tak, czynności te mając na celu wskazanie stronie okazji zawarcia umowy, oraz uczynienie innych niezbędnych czynności, aby obie strony zawarły umowę, bez ograniczenia przedmiotowego tych czynności do określonych enumeratywnych kroków.
3. Wnioskodawca ma wpływ na wybór przez Klienta wariantu i zakresu ochrony, terminu i sposobu opłacania składek.
4. W zakresie produktów przekazanych Wnioskodawcy do dystrybucji jest to kompletna usługa pośrednictwa ubezpieczeniowego.
5. Wnioskodawca zobowiązuje się do wykonania innych czynności do jakich zobowiązany zostanie Agent i Broker względem Klienta Końcowego przez Zakład Ubezpieczeń, z uwagi na brak możliwości określenia jakie zobowiązania może względem agenta nałożyć zakład ubezpieczeń, nie zostały one w sposób pełny zakreślone, ale należą do nich m.in.: zebranie składki, zwrot składki, przekazanie odszkodowania, zebranie dokumentów do likwidacji szkody, oględziny przedmiotu ubezpieczenia, oględziny w szkodzie, itd.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy jeżeli Wnioskodawca podejmie współpracę i będzie wykonywał czynności w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego sensu largo na rzecz agencji ubezpieczeniowej lub brokera ubezpieczeniowego, to będą one podlegały zwolnieniu od podatku VAT mimo, że nie posiada uprawnień agenta ubezpieczeniowego ani brokera?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 41 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) - dalej u.p.t.u., stawka podatku, co do zasady wynosi 23%.

Jednocześnie, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 u.p.t.u., zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Ponadto stosownie do art. 43 ust. 13 u.p.t.u. zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

W pierwszej kolejności analizując treść art. 43 ust. 1 pkt 37 u.p.t.u., zwrócić należy uwagę, że zwolnienie to jest zgodne z art. 135 ust. 1 pkt a Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 s. 1, z późn. zm.), w myśl którego zwolnieniu od podatku przez państwa członkowskie podlegają transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 37 u.p.t.u., odwołuje się do usług pośrednictwa ubezpieczeniowego, ponieważ jednak na gruncie ustawodawca krajowego ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego w celu zdefiniowania usług pośrednictwa należy odwołać się do ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2010 r. Nr 11, poz. 66, z późn. zm.) – dalej u.o.d.u.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 u.o.d.u., pośrednictwo ubezpieczeniowe polega na wykonywaniu przez pośrednika za wynagrodzeniem czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia.

Zgodnie z art. 4 u.o.d.u., pośrednik ubezpieczeniowy wykonuje:

1. czynności w imieniu lub na rzecz zakładu ubezpieczeń polegające na: pozyskiwaniu klientów, wykonywaniu czynności przygotowawczych zmierzających do zawierania umów ubezpieczenia, zawieraniu umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności agencyjnych (działalność agencyjna) albo
2. czynności w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej polegające na zawieraniu lub doprowadzaniu do zawarcia umów ubezpieczenia, wykonywaniu czynności przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu nadzorowaniu czynności brokerskich (działalność brokerska).
   
   

Ponieważ Wnioskodawca nie posiada statusu agenta ubezpieczeniowego ani brokera zwraca uwagę, że mimo, że ustawa o pośrednictwie ubezpieczeniowym ogranicza świadczenie usług ubezpieczeniowych tylko przez podmioty posiadające uprawnienia przewidziane tą ustawą, to w zakresie opodatkowania podatkiem VAT w takiej sytuacji należy odwołać się do orzecznictwa TSUE.

Problem zakresu podmiotowego zwolnienia od VAT usług ubezpieczeniowych rozstrzygnął TSUE w wyroku z dnia 25 lutego 1999 r. (C-349/96). Sprawa dotyczyła świadczenia przez Card Protection Plan usług polegających na ubezpieczeniu od strat finansowych oraz innych negatywnych konsekwencji związanych ze zgubieniem kart kredytowych, kluczy, paszportu, dokumentów ubezpieczenia itd.

W wyroku TSUE stwierdził, że zwolnienie usług ubezpieczeniowych nie ma charakteru podmiotowego, a status podmiotu nie może mieć wpływu na klasyfikację transakcji z punktu widzenia stosowania zwolnienia od VAT. Trybunał uznał także, że zwolnienie usług ubezpieczeniowych przewidziane w art. 13 część B lit a VI Dyrektywy (art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy 112) należy interpretować w taki sposób, że Państwa Członkowskie nie mogą ograniczyć tego zwolnienia wyłącznie do czynności świadczonych przez podmioty uprawnione na podstawie prawa krajowego do wykonywania działalności ubezpieczeniowej.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że świadczone usługi będą korzystały ze zwolnienia od podatku VAT w trybie art. 43 ust. 1 pkt 37 u.p.t.u.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z regulacji art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie natomiast z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

W myśl art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41, o czym stanowi art. 43 ust. 14 ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Zatem, w pierwszej kolejności należy określić jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Zasady wykonywania pośrednictwa ubezpieczeniowego w zakresie ubezpieczeń osobowych i majątkowych sformułowane zostały przez ustawodawcę w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. Nr 124, poz. 1154, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ww. ustawy, pośrednictwo ubezpieczeniowe polega na wykonywaniu przez pośrednika za wynagrodzeniem czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia.

Pośrednictwo ubezpieczeniowe jest wykonywane wyłącznie przez agentów ubezpieczeniowych lub brokerów ubezpieczeniowych, z zastrzeżeniem art. 3 (art. 2 ust. 2 cyt. ustawy).

Według art. 4 ww. ustawy, pośrednik ubezpieczeniowy wykonuje:

1. czynności w imieniu lub na rzecz zakładu ubezpieczeń, zwane dalej „czynnościami agencyjnymi”, polegające na: pozyskiwaniu klientów, wykonywaniu czynności przygotowawczych zmierzających do zawierania umów ubezpieczenia, zawieraniu umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności agencyjnych (działalność agencyjna) albo
2. czynności w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej, zwane dalej „czynnościami brokerskimi”, polegające na zawieraniu lub doprowadzaniu do zawarcia umów ubezpieczenia, wykonywaniu czynności przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności brokerskich (działalność brokerska).
   
   

Stosownie do art. 6 ust. 2 cyt. ustawy, za pośrednictwo ubezpieczeniowe nie uznaje się działalności polegającej na dostarczaniu osobom zainteresowanym ochroną ubezpieczeniową ogólnych informacji o możliwości zawierania umów ubezpieczenia oraz o warunkach i skutkach takich umów, w szczególności o zakresie ochrony ubezpieczeniowej, jeżeli informacje są dostarczane przez podmiot wykonujący działalność inną niż pośrednictwo ubezpieczeniowe, pozostają w związku z tą działalnością i nie mają na celu doprowadzenia do zawarcia lub wykonania umowy ubezpieczenia.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ww. ustawy, agentem ubezpieczeniowym jest przedsiębiorca wykonujący działalność agencyjną na podstawie umowy agencyjnej zawartej z zakładem ubezpieczeń i wpisany do rejestru agentów ubezpieczeniowych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, czynności agencyjne mogą być wykonywane wyłącznie przez osobę fizyczną, która spełnia łącznie następujące warunki:

1. posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
2. nie była prawomocnie skazana za umyślne przestępstwo:
   1. przeciwko życiu i zdrowiu,
   2. przeciwko wymiarowi sprawiedliwości,
   3. przeciwko ochronie informacji,
   4. przeciwko wiarygodności dokumentów,
   5. przeciwko mieniu,
   6. przeciwko obrotowi gospodarczemu,
   7. przeciwko obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi,
   8. skarbowe;
3. daje rękojmię należytego wykonywania czynności agencyjnych;
4. posiada co najmniej średnie wykształcenie;
5. odbyła szkolenie prowadzone przez zakład ubezpieczeń zakończone zdanym egzaminem.
   
   

Natomiast zgodnie z ust. 1a pkt 3 ww. artykułu, warunki, o których mowa w ust. 1, powinni spełniać również w przypadku agentów ubezpieczeniowych będących osobami prawnymi - co najmniej połowa ich członków zarządu.

Zatem za agentów ubezpieczeniowych uznaje się osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą i spółki prawa handlowego, które podpisały umowy agencyjne z zakładami ubezpieczeń i zostały wpisane do Rejestru agentów ubezpieczeniowych. Do agentów ubezpieczeniowych nie zalicza się spółki cywilnej.

Stosownie zaś do art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 2006 r., Nr 347, poz. 1 ze zm.), państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Należy odnotować na samym początku, że terminy używane do określenia zwolnień od podatku przewidziane w artykule 13 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.), muszą być wiernie interpretowane, jako że stanowią wyjątki od ogólnej zasady, która mówi, że podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika (patrz w szczególności sprawa 348/87 Stichting Uitvoering Financiele Acties (1989) ECR 1737, paragraf 13 i sprawa C-287/00 Commission v Germany (2002) ECR I-5811, paragraf 43).

Jest ustalonym prawem precedensowym, że zwolnienia te stanowią niezależne pojęcia prawa wspólnotowego, którego celem jest uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych Państwach Członkowskich.

W związku z powyższym, tut. Organ wydając interpretację wykorzysta treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Dyrektywa nie podaje definicji transakcji ubezpieczeniowych ani usług pokrewnych świadczonych przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych.

Natomiast, „czynność ubezpieczeniowa”, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy.

Czynność ubezpieczeniowa, w każdym wypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe TSUE w sprawie C-8/01 orzekł jednak, że istotą transakcji ubezpieczeniowej w ogólnym rozumieniu jest, że ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skania C-240/99, paragraf 37).

Trybunał wprawdzie orzekł, że wyrażenie „transakcje ubezpieczeniowe” nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38).

Jednak w akapicie 41 sprawy Skandia Trybunał podtrzymał stanowisko, że zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku okazuje się, że tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B(a) Szóstej Dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Natomiast zasadniczym kryterium, pozwalającym na ustalenie, czy dana osoba jest pośrednikiem ubezpieczeniowym, czy też nie, jest charakter wykonywanych przez nią czynności wewnętrznych. W sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności.

Z kolei, w sprawie C-453/05 TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy.”

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie wspomagania usług finansowych i ubezpieczeń (PKD 66.19.Z i 66.29.Z). Podejmuje współpracę z agencją ubezpieczeniową lub brokerem i na podstawie zawartej umowy uzyska wynagrodzenie. Celem zawartej umowy z agencją lub brokerem jest doprowadzenie do zawarcia umowy pomiędzy klientem a podmiotem finansowym (agencją lub brokerem). W zamian za wynagrodzenie Wnioskodawca będzie wykonywał czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego na rzecz agencji lub brokera (tj. prezentację warunków, zebranie wniosków, ewidencji wniosków oraz przekazanie całości do Agenta). Przy czym prezentacja warunków będzie identyfikacją ryzyka (nie wskazano zatem, by prezentacja warunków dotyczyła jedynie ogólnych informacji o możliwości zawarcia umowy). Podejmowane przez Wnioskodawcę w ramach umowy czynności mają na celu wskazanie stronie okazji do zawarcia umowy i uczynienia wszystkiego co niezbędne by Strony zawarły umowę ubezpieczenia. Sam Wnioskodawca ma wpływ na wybór przez Klienta wariantu i zakresu ochrony a także terminu i sposobu opłacenia składek (z czego nie wynika wpływ na treść umowy).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy wykonywanie przez Zainteresowanego czynności w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego sensu largo na rzecz agencji ubezpieczeniowej lub brokera ubezpieczeniowego, będzie podlegało zwolnieniu od podatku VAT mimo, że Wnioskodawca nie posiada uprawnień agenta ubezpieczeniowego ani brokera.

Działalność pośrednictwa ubezpieczeniowego dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek ze stron umowy, dotyczącej produktu ubezpieczeniowego. Powinna to być usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. Pośrednictwo ma na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi na rzecz agencji lub brokera, korzystać będą ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Powyższe uprawnienie wynika z faktu, że w świetle orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej C-453/05 czynności podejmowane przez Wnioskodawcę spełniają przesłanki do uznania ich za pośrednictwo ubezpieczeniowe. Zainteresowany wskazuje bowiem stronom danej umowy okazję do jej zawarcia a celem tego działania jest wykonanie wszystkiego co niezbędne by strony zawarły umowę. Zainteresowany nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy, gdyż przedstawia umowę w zakresie określonych wariantów. Ponadto, podejmowane przez Wnioskodawcę czynności (prezentacja warunków) nie stanowią jedynie ogólnych informacji o możliwości zawarcia umowy. Skutkiem powyższego - w świetle powołanego orzeczenia TSUE - świadczone usługi to pośrednictwo ubezpieczeniowe, które na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Podsumowując, wykonywane przez Wnioskodawcę czynności w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego sensu largo na rzecz agencji ubezpieczeniowej lub brokera ubezpieczeniowego, będą korzystały ze zwolnieniu od podatku VAT mimo, że Zainteresowany nie posiada uprawnień agenta ubezpieczeniowego ani brokera.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.