Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-271/14-3/ŁM
z 9 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2014 r. (data wpływu 10 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania honorarium płaconego na rzecz:

• podmiotu z Niemiec – jest prawidłowe,
• podmiotu z Francji – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania honorarium płaconego na rzecz:

• podmiotu z Niemiec,
• podmiotu z Francji.
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką działającą w branży rolnictwa. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest oferowanie szerokiej gamy produktów i usług służących kompleksowej obsłudze gospodarstw rolnych, obejmujących m.in.:

• środki do produkcji rolnej (środki ochrony roślin, nawozy, nasiona),
• skup, kontraktację i sprzedaż płodów rolnych,
• serwis i szeroką ofertę maszyn rolniczych,
• środki do produkcji zwierzęcej,
• folie, siatki i sznurki rolnicze, paliwa stałe, drobny sprzęt rolniczy i ogrodniczy.
  
  

Niezależnie od powyższego jednym z głównych przedmiotów działalności Wnioskodawcy jest produkcja oraz sprzedaż materiału siewnego na potrzeby rolnictwa.

W związku z powyższym Wnioskodawca nabywa materiał siewny (pszenicę oraz jęczmień) od podmiotów prowadzących działalność gospodarczą za granicą – w Niemczech oraz Francji.

Wnioskodawca zawiera z ww. podmiotami umowy, które zawierają następujące postanowienia:

• na mocy umowy z kontrahentem z Niemiec: Przedmiotem umowy jest rozmnażanie i sprzedaż materiału siewnego w Polsce wyhodowanej przez Licencjodawcę odmiany. Zakres umowy wskazuje, iż Licencjodawca udziela Licencjobiorcy wymiennej umowie odmiany prawa do rozmnożenia sprzedaży wyprodukowanego w ten sposób materiału siewnego wyłączenie w Polsce. Zgodnie z umową dostarczenie nasion bazowych przez Licencjodawcę oznacza udzielenie prawa do jednokrotnego rozmnożenia materiału siewnego.
• na mocy umowy z kontrahentem z Francji: Wnioskodawca uzyskuje niewyłączną licencję do produkcji, wprowadzania do obrotu i komercjalizacji kwalifikowanego materiału siewnego (R1) licencjonowanej odmiany na terytorium Polski. Wnioskodawca nie ma prawa do sublicencjonowania (podlicencjonowania) swoich praw bez uprzedniej pisemnej zgody licencjodawcy lub o ile nie określono inaczej w umowie licencyjnej w ramach przyznanych praw.
  
  

W konsekwencji Wnioskodawca na podstawie umów licencyjnych zakupuje materiał siewny w postaci jęczmienia oraz pszenicy od kontrahenta prowadzącego działalność gospodarczą odpowiednio we Francji oraz w Niemczech. Nabywany materiał siewny służy Wnioskodawcy do produkcji, rozumianej jako rozmnażanie zakupionego materiału siewnego o klasę niżej (odpowiednio R1 i C1).

Na mocy umów licencyjnych Wnioskodawca jako licencjobiorca ponosi opłatę licencyjną za możliwość rozmnożenia i sprzedaży materiału siewnego wyprodukowanego przez licencjodawców (kontrahentów). Podstawą do naliczenia opłaty licencyjnej jest – ilość materiału siewnego wyprodukowana i sprzedawana na terytorium Polski, w danym roku, na podstawie umowy. Opłata ustalona jest za tonę, a płatność następuje po zakończonym sezonie, na podstawie otrzymanej faktury.

Umowy licencyjne nie przekazują żadnych informacji, w jaki sposób mają być prowadzone procesy w zakresie rozmnażania nasion.

Umowy licencyjne zawierają ograniczone prawa do sublicencjonowania prawa do rozmnażania i sprzedaży materiału siewnego, uwarunkowane zgodą Licencjodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy płacone przez Wnioskodawcę, na podstawie zawartych umów, wynagrodzenie na rzecz podmiotów prowadzących na terenie Niemiec i Francji działalność gospodarczą, za otrzymany materiał siewny oraz prawo do jego rozmnażania i sprzedaży materiału siewnego (pszenicy oraz jęczmienia) powstałego w wyniku reprodukcji, podlega opodatkowaniu tzw. zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, w związku z zastosowaniem, na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy płacone przez Wnioskodawcę, na podstawie zawartych umów, wynagrodzenie na rzecz podmiotów prowadzących na terenie Niemiec i Francji działalność gospodarczą, za otrzymany materiał siewny oraz prawo do jego rozmnażania i sprzedaży materiału siewnego (pszenicy oraz jęczmienia) powstałego w wyniku reprodukcji, nie podlega opodatkowaniu tzw. zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, w związku z zastosowaniem, na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przepis ten stanowi o ogólnej regule opodatkowania w Polsce dochodów, osiąganych na terytorium Polski (bez względu na siedzibę podatnika).

Jednocześnie ustawodawca wprowadza instytucję obowiązkowego poboru podatku od dochodów uzyskiwanych w Polsce, ale dotyczących konkretnych świadczeń – na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

• z odsetek,
• z praw autorskich lub praw pokrewnych,
• z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego,
• za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego,
• za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

ustala się w wysokości 20% przychodów.

W myśl art. 21 ust. 2 ustawy o CIT powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jednocześnie z tytułu wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. la-le (art. 26 ust. 1 ustawy o CIT).

Tym samym na podmiotach wypłacających należności z tytułów wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT (w tym przypadku na Wnioskodawcy) ciąży przede wszystkim obowiązek dokonania oceny, czy należność przez niego wypłacana jest z tytułu wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przy uwzględnieniu zastosowania na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy o CIT odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 12 ust. 1 Umowy podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz.U. 2005 r. Nr 12, poz. 90) należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 ww. Umowy).

Określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów (ust. 3 ww. artykułu).

Stosownie natomiast do treści art. 12 ust. 1 Umowy z dnia 19 stycznia 1977 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. Nr 1, poz. 5) należności licencyjne pochodzące z Umawiającego się Państwa wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

W każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy osoba pobierająca należności licencyjne jest ich rzeczywistym odbiorcą, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 10% kwoty tych należności (art. 12 ust. 2 ww. Umowy).

Określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji, do patentu, znaku przemysłowego lub handlowego, rysunku, modelu, planu, formuły, technologii produkcyjnej i za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how) (ust. 4 ww. artykułu).

Spółka wskazuje, iż honorarium płacone podmiotom zagranicznym nie może być traktowane jako należności licencyjne w rozumieniu ww. umów międzynarodowych. Przemawia za tym kilka faktów.

Po pierwsze Spółka nie korzysta z know-how podmiotów zagranicznych (kontrahentów). Proces produkcyjny materiału siewnego oparty jest na wiedzy i doświadczeniu Spółki. Wnioskodawca wykorzystuje własny potencjał i doświadczenie w zakresie możliwości reprodukcji nasion – Wnioskodawca w żaden sposób nie korzysta z know-how licencjodawców. W szczególności – na podstawie umów licencyjnych Wnioskodawca nie otrzymuje informacji poufnych oraz istotnych w zakresie produkowania (rozmnażania) oraz sprzedaży materiału siewnego. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego umowy licencyjne nie narzucają, a nawet nie wskazują Wnioskodawcy, żadnych preferencji czy informacji co do sposobu przeprowadzenia procesu produkcyjnego (rozmnożenia materiału siewnego).

Po drugie, Spółka nie staje się właścicielem reprodukowanej odmiany nasion, jest nią nadal licencjodawca.

Istotny jest również fakt, iż do promowania, handlu i wprowadzania na rynek rozmnożonych nasion Spółka wykorzystuje własny znak.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, nabywane na podstawie umów licencyjnych prawo do produkowania (rozmnażania) oraz sprzedaży materiału siewnego nie spełnia definicji art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, w związku z odpowiednimi zapisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (art. 12 obu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania).

Powyższe rozumienie ww. przepisów zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu dnia 9 kwietnia 2009 r.

Jednocześnie honorarium płacone podmiotom zagranicznym należy zaliczyć do kategorii zyski przedsiębiorstw, o których mowa w art. 7 ww. umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z tym przepisem zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu w drugim Umawiającym się Państwie jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Oczywiście zastosowanie odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania ma swoje źródło w posiadanych przez Spółkę certyfikatach rezydencji.

W związku z powyższą analizą Wnioskodawca stoi na stanowisku, że na podstawie zawartych umów z kontrahentami, i przy uwzględnieniu odpowiednich umów o unikaniu podwójnego zastosowanych na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, nie dochodzi do opodatkowania wypłaty należności z tytułów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki w zakresie poboru podatku, o którym mowa w art. 21 ustawy o CIT. Niezależnie od powyższego na Wnioskodawcy ciąży obowiązek informacyjny polegający na wykazywaniu płatności na rzecz ww. kontrahentów w informacjach podatkowych IFT-2/IFT-2R, np. w wersji nr 5, w pozycji 49.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania honorarium płaconego na rzecz:

• podmiotu z Niemiec – jest prawidłowe,
• podmiotu z Francji – jest prawidłowe.
  
  

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanej przez Spółkę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.