2014.11.10 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-259/14-4/IR
z 10 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2014 r. (data wpływu 31 lipca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 października 2014 r. (data wpływu 3 listopada 2014 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przyporządkowania kosztów pośrednich związanych z przychodami uzyskiwanymi z działalności w Specjalnej Strefie Ekonomicznej, jak i uzyskiwanymi poza Strefą – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przyporządkowania kosztów pośrednich związanych z przychodami uzyskiwanymi z działalności w Specjalnej Strefie Ekonomicznej, jak i uzyskiwanymi poza Strefą.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), pismem z dnia 23 października 2014 r., (doręczonym w dniu 27 października 2014 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 3 listopada 2014 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 30 października 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: zwany także Spółką) jest podmiotem prowadzącym działalność w zakresie produkcji i sprzedaży wyrobów własnych i towarów nabywanych od innych podmiotów z branży chemicznej takich jak np.:

koncentraty barwiące (środki barwiące) do różnych tworzyw sztucznych (przemysł AGD, samochodowy, opakowań, itd.)

środki do odmrażania powierzchni pasów startowych i samolotów.

Z ww. przykładowych produktów Wnioskodawcy, jedynie koncentraty barwiące wytwarzane są bezpośrednio przez Wnioskodawcę, resztę asortymentu stanowią zakupy krajowe oraz import i są one traktowane jako towary handlowe lub surowce.

Produkcja ww. koncentratów barwiących odbywa się w nowo wybudowanym zakładzie Wnioskodawcy, który powstał w Specjalnej Strefie Ekonomicznej na podstawie Zezwolenia z dnia 4 lipca 2012 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE. Wnioskodawca nabywa wszystkie surowce konieczne do produkcji od podmiotów zewnętrznych. Całość produkcji odbywa się w Specjalnej Strefie Ekonomicznej (dalej: SSE). Produktem końcowym procesu produkcyjnego są granulaty kolorowe pakowane w worki. Wyroby gotowe magazynowane są na magazynie znajdującym się w tym samym budynku, co dział produkcji, również w SSE. Oprócz ww. wyrobów gotowych na magazynie znajdują się, w odrębnie wydzielonych miejscach, również surowce oraz towary handlowe. Sprzedaż do klienta końcowego zarówno wyrobów jak również towarów oraz surowców odbywa się bezpośrednio z magazynu znajdującego się w SSE.

Oprócz opisanego zakładu, położonego w SSE, Wnioskodawca prowadzi działalność jeszcze w następujących lokalizacjach (poza SSE):

biuro handlowe w W.;

biuro do prowadzenia usług finansowych w Ł.;

W związku z inwestycjami poczynionymi przez Wnioskodawcę w SSE, Wnioskodawca będzie beneficjentem pomocy publicznej w postaci zwolnienia części dochodów Wnioskodawcy, które są związane z działalnością w Strefie, z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Jednym z kryteriów korzystania przez Wnioskodawcę z ww. możliwości zwolnienia części dochodów podatkowych z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych jest konieczność rozdzielenia przychodów i kosztów podatkowych na związane i niezwiązane z działalnością w Strefie.

Wnioskodawca dzieli wszystkie koszty rodzajowe według miejsca powstawania kosztów (tzw. Cost Centers, w skrócie CC), czyli przyporządkowując koszty do konkretnych miejsc, gdzie dany koszt powstał (miejsc, których koszt dotyczy). Suma wszystkich kosztów zgromadzonych na CC równa się sumie wszystkich kosztów rodzajowych poniesionych w danym okresie (z wyłączeniem kosztów surowców zużytych na produkcję).

W przypadku niektórych CC, Wnioskodawca jest w stanie przyporządkować koszty do przychodów związanych z przychodami uzyskanymi w Strefie lub poza Strefą. Dotyczy to między innymi CC:

biuro handlowe w W. (koszty niezwiązane z przychodami uzyskanymi w SSE),

biuro w Ł. (koszty niezwiązane z przychodami uzyskanymi w SSE),

dział produkcyjny (koszty w całości związane z przychodami uzyskanymi w SSE), itd.

Niestety, istnieje duża grupa kosztów, dla których Wnioskodawca nie jest w stanie określić, które koszty poniesione w danym okresie, należy przyporządkować do działalności związanej z przychodami uzyskanymi z działalności w SSE, a które należałoby z nich wyłączyć. Są to tzw. koszty pośrednie prowadzonej działalności i dotyczą one zarówno działalności w SSE, jak również poza nią.

Przykładami takich kosztów, których nie można bezpośrednio przyporządkować do przychodów z działalności w SSE lub poza nią, są koszty następujących CC:

Dział personalny (tzw. HR) – prowadzi sprawy pracownicze dla wszystkich pracowników Wnioskodawcy, niezależnie, czy praca danego pracownika jest związana z działalnością w SSE, czy też pozostałą działalnością Wnioskodawcy;
Dział księgowości i kontrollingu – prowadzi księgowość i kontrolling dla całej działalności Wnioskodawcy, tj. dla działalności prowadzonej w SSE, jak również dla działalności pozastrefowej.
Dział IT – utrzymuje infrastrukturę informatyczną Wnioskodawcy, niezależnie czy jest ona związana z działalnością w SSE czy też nie i niezależnie jakiego użytkownika ona dotyczy – związanego z działalnością w SSE, czy też związanego z działalnością pozastrefową.
Koszty utrzymania systemu informatycznego – system informatyczny służy do obsługi zarówno sprzedaży związanej z działalnością strefową jak również pozastrefową. Spółka nie ma możliwości wydzielić kosztów utrzymania systemu informatycznego związanego ze sprzedażą strefową i pozastrefową.
Zarząd Spółki – prowadzi sprawy całej Spółki, zarówno związane z działalnością w SSE, jak również związane z działalnością poza SSE.
Dział Sprzedaży – zajmuje się między innymi przyjmowaniem zamówień od klientów, wystawianiem zleceń produkcyjnych, kontaktami z klientami, wystawianiem faktur sprzedaży. Wszystkie ww. przykładowe czynności dotyczą zarówno wyrobów, towarów, jak i surowców. Wnioskodawca nie ma technicznych możliwości, aby wydzielić koszty działu sprzedaży związane z działalnością w SSE od pozostałych kosztów, z uwagi na fakt, że dział sprzedaży zajmuje się równocześnie sprzedażą wyrobów, towarów, jak również surowców. Dodatkowo, na jednej fakturze sprzedaży mogą pojawić się równocześnie zarówno wyroby, jak również towary i surowce.
Koszty budynku produkcyjno-biurowego – w budynku produkcyjnym, oprócz produkcji, która jest w całości działalnością strefową, znajduje się również magazyn, w którym przechowywane są zarówno wyroby, jak również towary oraz surowce, oraz część biurowa w której mieści się Zarząd oraz inne działy spółki takie jak: HR, IT, księgowość i kontroling, sprzedaż, BHP i ISO, itd. Spółka nie ma możliwości przypisania konkretnych kosztów związanych z ww. budynkiem do sprzedaży związanej z działalnością strefową i pozastrefową.
Magazyn – w magazynie przechowywane są zarówno wyroby gotowe z produkcji strefowej, jak również towary i surowce, które będą sprzedawane do klientów. Spółka nie jest w stanie określić, jaka część kosztów magazynowania przypada na wyroby gotowe (tj. produkcję strefową), a jaka na towary i surowce, które będą sprzedawane bezpośrednio do klienta.
Działy BHP i ISO – dział BHP jest odpowiedzialny za zapewnienie bezpieczeństwa i odpowiednich warunków pracy pracownikom Spółki. Dział ISO jest odpowiedzialny za przygotowywanie procedur i kontrolę ich wykonywania oraz współpracę z audytorami w celu otrzymania i utrzymania standardów ISO w Spółce. Oba działy służą zarówno sprzedaży związanej z działalnością strefową, jak również pozastrefową. Spółka nie ma możliwości rozdzielenia kosztów obu działów związanych ze sprzedażą strefową i pozastrefową.
Dział bezpieczeństwa produktu – dział ten odpowiada za informowanie klientów o cechach i właściwościach produktów Spółki, ich charakterystykach oraz możliwości wykorzystania w konkretnych procesach technologicznych. Ww. usługi wykonywane są zarówno dla wyrobów Spółki, jak również towarów. Spółka nie ma możliwości zidentyfikowania kosztów związanych ze sprzedażą strefową, oraz pozastrefową.
Koszty różnic kursowych – Spółka nie jest w stanie wydzielić kosztów różnic kursowych, które powstały w związku z działalnością strefową, z uwagi na fakt, że wymagałoby to analizy każdej operacji gospodarczej przy której powstają koszty różnic kursowych co jest operacją bardzo pracochłonną i w zasadzie niemożliwą do przeprowadzenia. Dodatkową trudnością jest fakt, że wiele z tych różnic kursowych powstaje na operacjach, które dotyczą zarówno działalności strefowej, jak również pozastrefowej.
Koszty odsetek od pożyczek i kredytów związanych z bieżącą działalnością gospodarczą Spółki – Spółka nie jest w stanie podzielić kosztów odsetek od pożyczek i kredytów przeznaczonych na bieżącą działalność gospodarczą na działalność strefową i pozastrefową, ponieważ duża część działalności Spółki jest prowadzona poza Strefą i nie ma możliwości precyzyjnego określenia, czy dany wydatek pokryty pożyczką lub kredytem, będzie służył wyłącznie działalności opodatkowanej lub zwolnionej.

W uzupełnieniu wniosku dodano następujące wyjaśnienia.

Zgodnie z udzielonym Wnioskodawcy Zezwoleniem na prowadzenie działalności w SSE, jej zakres obejmuje prowadzenie działalności gospodarczej, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa, i usługowa w zakresie wyrobów i usług wytworzonych na terenie strefy, określonych w następujących pozycjach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego:

Środki barwiące organiczne syntetyczne oraz preparaty na ich bazie: organiczne wyroby syntetyczne w rodzaju stosowanych jako fluorescencyjne środki rozjaśniające lub luminofory (podkategoria 20.12.21);
Środki barwiące, gdzie indziej niesklasyfikowane; produkty nieorganiczne w rodzaju stosowanych jako luminofory (podkategoria 20.12.24);
Usługi podwykonawców związane z produkcją barwników i pigmentów (kategoria 20.12.9);
Tworzywa sztuczne w formach podstawowych (klasa 20.16);
Usługi w zakresie odzysku surowców z materiałów segregowanych; surowce wtórne(klasa 38.32);
Usługi w zakresie badań i analiz technicznych (klasa 71.20);
Magazynowanie i przechowywanie towarów (klasa 52.10);
Usługi związane z oprogramowaniem (klasa 62.01);
Usługi związane z doradztwem w zakresie informatyki (klasa 62.02);
Usługi związane z zarządzaniem siecią i systemami informatycznymi (klasa 62.03);
Pozostałe usługi w zakresie technologii informatycznych i komputerowych (klasa 62.09);
Usługi przetwarzania danych; usługi zarządzania stronami internetowymi (hosting) i podobne usługi (klasa 63.11);
Usługi w zakresie audytu finansowego (kategoria 69.20.1);
Usługi rachunkowo-księgowe (kategoria 69.20.2);
Usługi w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych w dziedzinie biotechnologii(klasa 72.11);
Usługi w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych w dziedzinie pozostałych naukprzyrodniczych i technicznych (klasa 72.19).

Powyższy zakres wynika literalnie z Zezwolenia udzielonego Wnioskodawcy na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE.

Jednocześnie Wnioskodawca wyjaśnia, że z powyższego zakresu dopuszczonego w Zezwoleniu, Spółka prowadzi w chwili obecnej działalność na terenie SSE polegającą na: produkcji i handlu środkami barwiącymi (podkategoria 20.12.21, 20.12.24, 20.12.9, 20.16, 52.10, 71.20 PKWiU) i usługach księgowych (podkategoria 69.20.2.). Działalność prowadzona poza SSE wykracza poza zakres otrzymanego zezwolenia (z wyjątkiem usług księgowych, które świadczone są zarówno w SSE, jak również poza nią).

W odniesieniu do zakresu prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), którą Spółka prowadzi poza SSE, Wnioskodawca informuje, że polega ona na:

świadczeniu usług księgowych,
handlu środkami chemicznymi (innymi niż środki barwiące).

Działalność prowadzona poza SSE nie jest w żaden sposób związana z działalnością prowadzoną na terenie SSE. Jednocześnie działalność prowadzona poza SSE nie jest w żaden sposób działalnością pomocniczą w stosunku do działalności prowadzonej na terenie SSE.

Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie handlu hurtowego i detalicznego, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. Nr 232, poz. 1548, z późn. zm.).

Spółka prowadzi sprzedaż towarów nabytych w celu ich dalszej odsprzedaży w zakładzie Spółki na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej, a działalność prowadzona poza SSE nie jest w żaden sposób związana z prowadzeniem przez Spółkę działalności handlowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W jaki sposób należy przyporządkować opisane powyżej koszty pośrednie, związane zarówno z przychodami uzyskiwanymi z działalności w SSE, jak i uzyskiwanymi poza Strefą?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty pośrednie, związane zarówno z przychodami uzyskiwanymi z działalności w SSE, jak i uzyskiwanymi poza Strefą należy przyporządkować do przychodów proporcjonalnie, w takim stosunku, w jakim pozostają przychody uzyskiwane w SSE lub poza nią, w ogólnej kwocie przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm. dalej: ustawa o CIT), jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Stosownie do ust. 2a powołanego przepisu, powyższą zasadę stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania.

Specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007r. Nr 42, poz. 274, z późn. zm.).

Podstawą do korzystania z pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym) jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z tej pomocy (art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. Wielkość tego zwolnienia jest uzależniona od wysokości poniesionych przez przedsiębiorcę wydatków inwestycyjnych.

Równocześnie art. 17 ust. 4 ustawy o CIT, stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy. Prowadzenie działalności gospodarczej w specjalnej strefie ekonomicznej i wynikające stąd zwolnienie dochodów pochodzących z tej działalności jest pewnym wyjątkiem od zasady.

Stosownie do przepisów art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą. Natomiast z przepisu art. 7 ust. 3 pkt 1 i pkt 3 ww. ustawy wynika, że przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku oraz kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2,

O ile wyodrębnienie przychodów zwolnionych i kosztów bezpośrednio związanych z tymi przychodami jest stosunkowo proste, to w przypadku kosztów pośrednich, odnoszących się do wszystkich przychodów, bez względu na miejsce ich powstania, niewątpliwie powstaje konieczność ich przyporządkowania według określonego klucza.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli nie jest On w stanie dokonać precyzyjnego podziału kosztów na koszty związane z działalnością zwolnioną i opodatkowaną, to zgodnie z cytowanym na wstępie art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT, w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów jest zwolniona z tego opodatkowania, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Powyższe stanowisko potwierdza również praktyka interpretacyjna organów podatkowych. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 29 października 2008 r., nr ITPB3/423-411/08/MK wskazał, że „w przypadku kosztów, co do których podatnik nie jest w stanie dokonać takiego podziału, bowiem są to koszty wspólne, zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy zastosować zasadę proporcjonalnego rozliczenia tych kosztów. W myśl przepisów art. 15 ust. 2 tej ustawy, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Zasadę ustalania kosztów przytoczoną powyżej stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio, o czym mówi przepis art. 15 ust. 2a ustawy”.

Analogiczne stanowisko zajął również Dyrektor Izby Skarbowej w interpretacji z dnia 3 marca 2011 r., nr IBPBI/2/423-1636/10/MS.

W uzupełnieniu własnego stanowiska Wnioskodawca dodał następujące argumenty.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty pośrednie związane zarówno z przychodami uzyskiwanymi z działalności w SSE, jak i uzyskiwanymi poza Strefą należy przyporządkować do przychodów proporcjonalnie, w takim stosunku, w jakim pozostają przychody uzyskiwane w SSE lub poza nią, w ogólnej kwocie przychodów.

Powyższe wynika z faktu, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w SSE, jak również poza nią.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawych, wolne od podatku dochodowego od osób prawnych dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych.

Powyższe zwolnienie z podatku przesądza o konieczności zastosowania w sprawie przepisu art. 15 ust. 2 i ust. 2a ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o CIT, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Stosownie do ust. 2a powołanego przepisu, powyższą zasadę stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca wnosi o uznanie Jego stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Specjalne strefy ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 12 ww. ustawy, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawą do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (art. 16 ww. ustawy). Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności (art. 16 ust. 1 i 2 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Równocześnie art. 17 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Z treści cytowanych przepisów art. 17 ust. 1 pkt 34 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że warunkiem korzystania z przedmiotowego zwolnienia jest uzyskanie dochodu z działalności gospodarczej prowadzonej w zakresie przedmiotowym określonym w zezwoleniu, przy czym działalność gospodarcza ma być prowadzona na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Jak wynika z powołanych przepisów zwolnienie, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy na podstawie zezwolenia. Jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności gospodarczej nie jest wymieniony w zezwoleniu, to dochód z takiej działalności nie podlega zwolnieniu.

Przez prowadzenie działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej należy rozumieć faktyczne wytwarzanie wyrobów lub wykonywanie usług na obszarze wyznaczonym granicami tej strefy, realizowane dzięki istniejącej w tym miejscu infrastrukturze i zatrudnionym w tym celu pracownikom.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Odrębnymi przepisami, do których odsyła przytoczony wyżej przepis art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.)

Zatem, podatnik korzystający ze zwolnienia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zobowiązany jest do prowadzenia ksiąg rachunkowych w taki sposób, aby możliwe było precyzyjne rozdzielenie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z działalnością prowadzoną na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej zwolnioną od opodatkowania oraz działalnością podlegającą opodatkowaniu.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Natomiast z art. 7 ust. 3 pkt 1 i pkt 3 ww. ustawy wynika, że przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów i kosztów uzyskania przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku.

Powyższy przepis wskazuje, że jeżeli dochody z ww. źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku przedmiotowych kosztów nie uwzględnia się w podstawie opodatkowania na podstawie art. 7 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Odnosząc się do przesłanki celowości wydatku należy podkreślić, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest jednak zaistnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a uzyskiwaniem, bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, jeśli chodzi o koszty związane z prowadzoną działalnością, to ich klasyfikacja do kosztów uzyskania przychodów winna nastąpić w pierwszej kolejności wg kryteriów określonych w art. 15 w zw. z art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Następnie koszty powinny zostać przyporządkowane do działalności zwolnionej i opodatkowanej. To przyporządkowanie winno nastąpić na podstawie właściwie sporządzonych dokumentów i prowadzonych ksiąg podatkowych.

W przypadku ponoszenia kosztów związanych z funkcjonowaniem całego podmiotu Wnioskodawca powinien przede wszystkim ustalić przychody i koszty przypadające na działalność, z której dochód podlega zwolnieniu oraz na działalność, z której dochód podlega opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 2a ww. ustawy zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których cześć dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

W tym miejscu należy również podkreślić, że ustawodawca nie określił innego sposobu przyporządkowania kosztów w sytuacji prowadzenia działalności zwolnionej i opodatkowanej.

Ustalenie kosztów uzyskania przychodów zgodnie z powołaną zasadą ma zastosowanie w sytuacjach wyjątkowych, jedynie do niektórych kosztów których nie można rozdzielić na dotyczące przychodów wolnych od podatku i dotyczące przychodów podlegających opodatkowaniu.

Zatem, tylko w odniesieniu do kosztów, co do których podatnik nie jest w stanie dokonać podziału, bowiem są to koszty wspólne, tj. dotyczące zarówno działalności opodatkowanej jak i zwolnionej, należy zastosować zasadę proporcjonalnego ich rozliczenia, wynikającą z art. 15 ust. 2 i ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w stosunku do przychodów wolnych od podatku i przychodów podlegających opodatkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność w zakresie produkcji i sprzedaży wyrobów własnych i towarów nabywanych od innych podmiotów z branży chemicznej takich jak np.: koncentraty barwiące (środki barwiące) do różnych tworzyw sztucznych (przemysł AGD, samochodowy, opakowań, itd.), środki do odmrażania powierzchni pasów startowych i samolotów. Produkcja koncentratów barwiących odbywa się w nowo wybudowanym zakładzie Wnioskodawcy, który powstał w Specjalnej Strefie Ekonomicznej na podstawie Zezwolenia z dnia 4 lipca 2012 r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE. Wnioskodawca nabywa wszystkie surowce konieczne do produkcji od podmiotów zewnętrznych. Całość produkcji odbywa się w SSE. Produktem końcowym procesu produkcyjnego są granulaty kolorowe pakowane w worki. Wyroby gotowe magazynowane są na magazynie znajdującym się w tym samym budynku, co dział produkcji, również w SSE. Oprócz ww. wyrobów gotowych na magazynie znajdują się, w odrębnie wydzielonych miejscach, również surowce oraz towary handlowe. Sprzedaż do klienta końcowego zarówno wyrobów jak również towarów oraz surowców odbywa się bezpośrednio z magazynu znajdującego się w SSE. Oprócz opisanego zakładu, położonego w SSE, Wnioskodawca prowadzi działalność jeszcze w następujących lokalizacjach (poza SSE): biuro handlowe w W., biuro do prowadzenia usług finansowych w Ł. W związku z inwestycjami poczynionymi przez Wnioskodawcę w SSE, Wnioskodawca będzie beneficjentem pomocy publicznej w postaci zwolnienia części dochodów Wnioskodawcy, które są związane z działalnością w Strefie, z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca dzieli wszystkie koszty rodzajowe według miejsca powstawania kosztów (tzw. Cost Centers, w skrócie CC), czyli przyporządkowując koszty do konkretnych miejsc, gdzie dany koszt powstał (miejsc, których koszt dotyczy). Suma wszystkich kosztów zgromadzonych na CC równa się sumie wszystkich kosztów rodzajowych poniesionych w danym okresie (z wyłączeniem kosztów surowców zużytych na produkcję). W przypadku niektórych CC, Wnioskodawca jest w stanie przyporządkować koszty do przychodów związanych z przychodami uzyskanymi w Strefie lub poza Strefą. Dotyczy to między innymi CC: biuro handlowe w W. (koszty niezwiązane z przychodami uzyskanymi w SSE), biuro w Ł. (koszty niezwiązane z przychodami uzyskanymi w SSE), dział produkcyjny (koszty w całości związane z przychodami uzyskanymi w SSE), itd. Przykładami kosztów, których nie można bezpośrednio przyporządkować do przychodów z działalności w SSE lub poza nią, są koszty następujących CC: Dział personalny (tzw. HR) – prowadzi sprawy pracownicze dla wszystkich pracowników Wnioskodawcy, niezależnie, czy praca danego pracownika jest związana z działalnością w SSE, czy też pozostałą działalnością Wnioskodawcy, Dział księgowości i kontrollingu – prowadzi księgowość i kontrolling dla całej działalności Wnioskodawcy, tj. dla działalności prowadzonej w SSE, jak również dla działalności pozastrefowej, Dział IT – utrzymuje infrastrukturę informatyczną Wnioskodawcy, niezależnie czy jest ona związana z działalnością w SSE czy też nie i niezależnie jakiego użytkownika ona dotyczy – związanego z działalnością w SSE, czy też związanego z działalnością pozastrefową, koszty utrzymania systemu informatycznego – system informatyczny służy do obsługi zarówno sprzedaży związanej z działalnością strefową jak również pozastrefową. Spółka nie ma możliwości wydzielić kosztów utrzymania systemu informatycznego związanego ze sprzedażą strefową i pozastrefową. Zarząd Spółki – prowadzi sprawy całej Spółki, zarówno związane z działalnością w SSE, jak również związane z działalnością poza SSE. Dział Sprzedaży – zajmuje się między innymi przyjmowaniem zamówień od klientów, wystawianiem zleceń produkcyjnych, kontaktami z klientami, wystawianiem faktur sprzedaży. Wszystkie ww. przykładowe czynności dotyczą zarówno wyrobów, towarów, jak i surowców. Wnioskodawca nie ma technicznych możliwości, aby wydzielić koszty Działu sprzedaży związane z działalnością w SSE od pozostałych kosztów, z uwagi na fakt, że Dział sprzedaży zajmuje się równocześnie sprzedażą wyrobów, towarów, jak również surowców. Dodatkowo, na jednej fakturze sprzedaży mogą pojawić się równocześnie zarówno wyroby, jak również towary i surowce. W budynku produkcyjnym, oprócz produkcji, która jest w całości działalnością strefową, znajduje się również magazyn w którym przechowywane są zarówno wyroby, jak również towary oraz surowce, oraz część biurowa w której mieści się Zarząd oraz inne działy Spółki takie jak: HR, IT, księgowość i kontroling, sprzedaż, BHP i ISO, itd. Spółka nie ma możliwości przypisania konkretnych kosztów związanych z ww. budynkiem do sprzedaży związanej z działalnością strefową i pozastrefową. W magazynie przechowywane są zarówno wyroby gotowe z produkcji strefowej, jak również towary i surowce, które będą sprzedawane do klientów. Spółka nie jest w stanie określić, jaka część kosztów magazynowania przypada na wyroby gotowe (tj. produkcję strefową), a jaka na towary i surowce, które będą sprzedawane bezpośrednio do klienta. Dział BHP jest odpowiedzialny za zapewnienie bezpieczeństwa i odpowiednich warunków pracy pracownikom Spółki. Dział ISO jest odpowiedzialny za przygotowywanie procedur i kontrolę ich wykonywania oraz współpracę z audytorami w celu otrzymania i utrzymania standardów ISO w Spółce. Oba działy służą zarówno sprzedaży związanej z działalnością strefową, jak również pozastrefową. Dział bezpieczeństwa produktu odpowiada za informowanie klientów o cechach i właściwościach naszych produktów, ich charakterystykach oraz możliwości wykorzystania w konkretnych procesach technologicznych. Ww. usługi wykonywane są zarówno dla naszych wyrobów, jak również towarów. Spółka nie ma możliwości zidentyfikowania kosztów związanych ze sprzedażą strefową, oraz pozastrefową. Spółka nie jest w stanie wydzielić kosztów różnic kursowych, które powstały w związku z działalnością strefową. Spółka nie jest w stanie też podzielić kosztów odsetek od pożyczek i kredytów przeznaczonych na bieżącą działalność gospodarczą na działalność strefową i pozastrefową.

Aktualnie funkcjonowanie specjalnej strefy ekonomicznej reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. Nr 232, poz. 1548, z późn. zm.).

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 8 ww. rozporządzenia zezwoleń nie wydaje się m.in. na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie handlu hurtowego i detalicznego.

W celu właściwego stosowania zwolnienia należy odróżnić działalność stricte handlową, polegającą na nabywaniu towarów w celu ich dalszej odsprzedaży z marżą od działalności polegającej na sprzedaży własnych wyrobów.

W tym miejscu należy zauważyć, że w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego Spółka wyraźnie wskazała, że prowadzi sprzedaż towarów nabytych w celu ich dalszej odsprzedaży w zakładzie Spółki na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej.

Zgodnie z treścią § 5 ust. 5 ww. rozporządzenia zwolnienia, o których mowa w ust. 1 i 3, przysługują wyłącznie z tytułu działalności prowadzonej na terenie strefy. W przypadku prowadzenia przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej również poza obszarem strefy, działalność prowadzona na terenie strefy musi być wydzielona organizacyjnie, a wielkość zwolnienia określa się w oparciu o dane jednostki organizacyjnej prowadzącej działalność wyłącznie na terenie strefy.

Ustawodawca nie zdefiniował, o jak dalekie wyodrębnienie organizacyjne działalności prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej chodzi. Organizacyjne wyodrębnienie z osoby prawnej – prowadzącej działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, jak i poza nią – jednostki, której wypracowany dochód korzysta ze zwolnienia podatkowego, służy przede wszystkim prawidłowemu ustaleniu dochodu podlegającego zwolnieniu od opodatkowania podatkiem dochodowym oraz dochodu podlegającego opodatkowaniu.

W konsekwencji, w przypadku prowadzenia działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej zarówno zwolnionej jak i opodatkowanej oraz prowadzenia poza specjalną strefą ekonomiczną działalności opodatkowanej, Spółka musi zapewnić, by na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych możliwe było ustalenie wysokości dochodu podlegającego zwolnieniu.

Dodatkowo należy zauważyć, że o zaliczeniu określonych wydatków do kosztów związanych z uzyskaniem przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania decyduje podatnik. Podatnik również ustala zasady ewidencjonowania, podziału oraz rozliczenia kosztów, pozwalające na prawidłowe ustalenie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się do dochodów podlegających opodatkowaniu oraz zwolnionych od podatku. Każde zdarzenie winno być rozpatrywane przez Spółkę indywidualnie.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe tutejszy Organ stoi na stanowisku, że w celu ustalenia dochodu podlegającego zwolnieniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do kosztów pośrednich (wspólnych), tj. dotyczących zarówno działalności zwolnionej związanej z przychodami uzyskiwanymi z działalności w Specjalnej Strefie Ekonomicznej jak i opodatkowanej związanej z przychodami uzyskiwanymi w specjalnej strefie ekonomicznej jak i poza Strefą należy zastosować zasadę proporcjonalnego ich rozliczenia, wynikającą z art. 15 ust. 2 i ust. 2a ww. ustawy, tj. na podstawie proporcji przychodów zwolnionych oraz przychodów opodatkowanych do przychodów Spółki ogółem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo należy nadmienić, że tutejszy Organ w niniejszej interpretacji indywidualnej prawa podatkowego zajmuje stanowisko tylko w kwestii, która była przedmiotem zapytania Wnioskodawcy. Organ wydający interpretację indywidualną prawa podatkowego związany jest przedstawionym przez Wnioskodawcę opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego zgodnie z art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin