Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-1192/13-2/KB
z 19 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2013 r. (data wpływu 24 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania dodatkowych kosztów inwestycji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania dodatkowych kosztów inwestycji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

W trakcie realizacji zadania inwestycyjnego pn. „G.” z początkiem 2012 r., Spółka podpisał z firmą B umowę na doradztwo techniczne w zakresie dokumentacji dotyczącej prowadzonej inwestycji oraz poniesionych nakładów za wykonane zabezpieczenie przed wpływami eksploatacji górniczej dla gazociągu w/c relacji K – P.

W wyniku realizacji przedmiotu ww. umowy, opracowana została dokumentacja umożliwiająca ubieganie się przez Spółkę o zwrot dodatkowych kosztów poniesionych z tytułu zabezpieczenia przed wpływami od eksploatacji górniczej gazociągu wysokiego ciśnienia, relacji K – P.

Po zakończeniu i odbiorze końcowym inwestycji przez Spółkę, tj. 29-11-2012 r., przedmiotowe „Wnioski” o zwrot dodatkowych kosztów poniesionych z tytułu zabezpieczenia przed wpływami od eksploatacji górniczej gazociągu wysokiego ciśnienia zostały przez Spółkę złożone (w grudniu 2012 r.) w K gdyż ww. gazociąg przebiega poprzez tereny objęte wpływami eksploatacji górniczej, prowadzonej przez K.

Wartości dodatkowych kosztów poniesionych przez Spółkę z tytułu przedmiotowego zabezpieczenia, określone w ww. „Wnioskach”, zostały uzgodnione i zaakceptowane przez obie Strony po przeprowadzonych negocjacjach przez pracowników Spółki – Departamentu Inwestycji oraz prawnie umocowanych w sprawie przedstawicieli B z W i M z K.

Ostateczne wartości zostały przyjęte i zaakceptowane przez Strony po szczegółowej weryfikacji kosztorysów i dokumentacji związanej z przedmiotowym gazociągiem. Wyliczenia zostały wykonane przez kompetentnych przedstawicieli obu Stron zgodnie z obowiązującymi ich przepisami i procedurami.

Za podstawę wykonania zabezpieczeń profilaktycznych przyjmuje się art. 148 i 150 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2011 r. Nr 163, poz. 981 z późn. zm.)

Zgodnie z art. 148 cytowanej ustawy:

Jeżeli poszkodowany poniósł nakłady na naprawienie szkody, odszkodowanie ustala się z uwzględnieniem wartości uzasadnionych nakładów.

Natomiast zgodnie z art. 150 cytowanej ustawy;

Przepisy o naprawianiu szkód określonych niniejszym działem stosuje się odpowiednio do zapobiegania tym szkodom.

Zakres wykonanych przez Spółkę dodatkowych zabezpieczeń profilaktycznych, w związku z budową rurociągu na terenach objętych wpływami eksploatacji górniczej prowadzonej przez K, obejmował:

• zamontowanie kompensatorów na rurociągu,
  

• wykonanie zespołów zaporowo-upustowych,
  

• zwiększenie grubości ścianki rurociągu,
  

• wykonanie monitoringu (tj. możliwość okresowego odczytu danych określających położenie kompensatorów),
  

• dodatkowe koszty prac projektowych i nadzoru
  

• i został udokumentowany fakturami VAT (dokumentującymi nabycie tych prac przez Spółkę). Podatek VAT zawarty w ww. fakturach został przez Spółkę odliczony.
  
  
  

W celu zwrotu dodatkowych kosztów poniesionych z tytułu zabezpieczenia przed wpływami eksploatacji górniczej gazociągu wysokiego ciśnienia Spółka i K zawarły ugodę.

Zgodnie z ugodą K zobowiązuje się dokonać Spółce zwrotu kosztów zabezpieczenia ww. gazociągu przez wpływami górniczymi.

Nakłady poniesione przez Spółkę na wykonanie dodatkowych zabezpieczeń profilaktycznych budowanego gazociągu, jak również sam gazociąg pozostają własnością Spółki i to Spółka posiada prawo do dysponowania nim (łącznie z dodatkowymi nakładami zabezpieczeń) jak właściciel.

Spółka ponadto informuje, że K wystąpił z wnioskiem o interpretację indywidualną do właściwego Organu w zakresie, w jakim skutki Ugody dotyczyć będą K.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy zwrot dodatkowych kosztów przez K na rzecz Spółki poniesionych przez Spółkę z tytułu zabezpieczenia przed wpływami eksploatacji górniczej gazociągu wysokiego ciśnienia stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. i winien zostać udokumentowany fakturą VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki na gruncie regulacji podatku VAT świadczenie będące przedmiotem zawartych ugód winno zostać zakwalifikowane jako usługi w rozumieniu art. 8 ustawy VAT. Podstawą dla takiej oceny jest wynik analizy powyższych świadczeń na gruncie przesłanek pozwalających na zidentyfikowanie odszkodowania na gruncie regulacji prawa cywilnego, jak również przesłanek identyfikacji czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.), rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 K.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 K.c.). Z kolei, zgodnie z treścią art. 471 K.c,, dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych odpowiedzialność odszkodowawcza ma miejsce w przypadku zaistnienia zdarzenia powodującego szkodę zaistnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Szkoda związana z zawieranymi ugodami dotychczas nie powstała, a wykonane przez Spółkę prace dotyczą zabezpieczenia ewentualnych przyszłych szkód wyrządzonych w należącym do Spółki gazociągu.

W przedstawionym stanie faktycznym przeciwko zidentyfikowaniu odszkodowania przemawiają następujące okoliczności:

• brak wystąpienia zdarzenia będącego podstawą odpowiedzialności odszkodowawczej (zarówno deliktowej jak i kontraktowej),
  

• możliwość przypisania świadczenia wzajemnego w postaci prac zabezpieczających gazociąg.
  
  
  

Powyższe wyklucza możliwość zakwalifikowania świadczenia przewidzianego w ugodach jako odszkodowania i prowadzi do stwierdzenia, iż w przedmiotowym stanie faktycznym Spółka świadczy na rzecz K usługę na gruncie podatku VAT a kwota otrzymana przez Spółkę stanowi wynagrodzenie za wykonane przez Spółkę prace zabezpieczające wskazywane w zawieranych ugodach.

Takie stanowisko odczytać możemy przykładowo z interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 9 września 2010 r. (znak ILPP1/443-647/10-2/AW), w której stwierdzono:

„Co do zasady obowiązek pokrycia szkody powstaje z uwagi na dokonanie czynności zabronionej (ex delicto) lub w wyniku niewykonania lub nieprawidłowego wykonania postanowień umowy (ex contracto). Podkreślając, że decydujące znaczenie dla oceny skutków prawnych umów w stosunkach pomiędzy stronami ma ich treść, a nie nazwa, stwierdzić należy, iż w ocenie tut. Organu, w opisanym stanie faktycznym otrzymane kwoty pieniężne nie posiadają cech odszkodowania za poniesioną szkodę, gdyż nie zaistniały okoliczności, które w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania. Przekazywane kwoty są ekwiwalentem za działanie Wnioskodawcy, do którego, na mocy podpisanej ugody, się zobowiązał.

Zawierając przedmiotową umowę Wnioskodawca zobowiązał się do świadczenia określonych usług tj. wybudowania oczyszczalni ścieków, a Zamawiający do wypłaty kwot pieniężnych będących wynagrodzeniem za to zachowanie. Kwoty te zatem są następstwem wyświadczonych przez Spółkę usług. Tym samym zachowania obu podmiotów są zachowaniami wynikającymi bezpośrednio z łączącej ich umowy”.

Kwalifikacji takiej nie zmienia regulacja zawarta w art. 150 Prawa geologicznego i górniczego, nakazująca stosować przepisy o naprawianiu szkód odpowiednio do zapobiegania tym szkodom, gdyż treść normatywna wskazanych przepisów nie eliminuje faktu występowania przesłanek wyszczególnionych powyżej (brak wystąpienia zdarzenia powodującego odpowiedzialność odszkodowawczą oraz odpłatność świadczenia).

Dodatkowo wskazać należy również na art. 79 lit. c Dyrektywy VAT 2006/112/We, który określa wyłączenia z podstawy opodatkowania podatkiem VAT. Dotyczy on zwrotu wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, zaksięgowanych przez podatnika na koncie przejściowym.

Podstawowym warunkiem zastosowania ww. wyłączenia jest działanie podatnika w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy. Jeśli podatnik działa we własnym imieniu, lecz na rachunek klienta art. 79 lit. c nie znajdzie zastosowania.

W przedmiotowej sprawie Spółka działała we własnym imieniu, wszelkie czynności związane z realizacją zabezpieczeń Spółka realizowała w imieniu własnym, faktury zakupu również były wystawione na Spółkę - stąd wyłączenie, o którym mowa w art. 79 lit. c Dyrektywy nie ma tutaj zastosowania.

W konsekwencji wykonane przez Spółkę prace powinny być zidentyfikowane jako usługi opodatkowane podatkiem VAT i udokumentowane wystawioną fakturą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust.1 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
   
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Definicja ta obejmuje bowiem nie tylko transakcje polegające na wykonaniu czynności przez usługodawcę, ale również szereg transakcji niewymagających aktywnego działania usługodawcy.

Pod pojęciem usługi należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to – co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę).

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Jednakże art. 1 pkt 23 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r. poz. 35, z późn. zm.), dalej zwanej również ustawą zmieniającą, z dniem 1 stycznia 2014 r. uchyla art. 29 ustawy o VAT i art. 1 pkt 24 wprowadza do obecnie obowiązującej ustawy o VAT art. 29a.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Koszty, o których mowa w ww. przepisie stanowią katalog otwarty. Zatem zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany ze świadczeniem usług, którym dostawca obciąża nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Przepis ten dotyczy kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

W świetle powyższego, obrotem są kwoty należne z tytułu tych czynności podlegających opodatkowaniu, które wykonywane są przez podatnika. Kwota należna natomiast obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Należy zauważyć, że w każdym przypadku przedmiotem czynności określonej umową jest konkretna usługa, a nie zbiór dowolnie wyodrębnionych w jej ramach usług, czy też części. Zatem, kwota należna obejmuje zarówno świadczenia wykonane przez usługodawcę, jak i świadczenia osób trzecich, jeśli są one wykonywane w związku ze sprzedażą danej usługi, a więc wszystkie elementy kosztów związanych ze świadczeniem usługi, kształtujące cenę, której sprzedawca żąda od nabywcy. Świadczenia takie stanowią element kalkulacji kosztów w sytuacji, gdy wykonanie usługi uzależnione jest od wcześniejszego wykonania innych usług (pomocniczych), które świadczy bezpośrednio sprzedawca lub nabywa je od innych podmiotów – jest to tzw. świadczenie złożone.

Ponadto, w przypadku, gdy usługodawca w celu wykonania usługi określonej umową, zmuszony jest ponieść koszty, np. zakupu materiałów, energii, czy też wnieść opłaty nierozerwalnie wiążące się z tą usługą, kwota należności również winna być skalkulowana przy uwzględnieniu wszystkich tych elementów.

Zatem, koszty poniesione w celu wykonania usługi, jako części składające się na końcową kwotę należną, należy opodatkować podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla usługi, na której wykonanie zawarta została umowa.

Z treści wniosku wynika, że w trakcie realizacji zadania inwestycyjnego pn. „G” z początkiem 2012 r., Wnioskodawca podpisał z firmą B umowę na doradztwo techniczne w zakresie dokumentacji dotyczącej prowadzonej inwestycji oraz poniesionych nakładów za wykonane zabezpieczenie przed wpływami eksploatacji górniczej dla gazociągu w/c relacji K – P”. W wyniku realizacji przedmiotu ww. umowy, opracowana została dokumentacja umożliwiająca ubieganie się przez Spółkę o zwrot dodatkowych kosztów poniesionych z tytułu zabezpieczenia przed wpływami od eksploatacji górniczej gazociągu wysokiego ciśnienia, relacji K–P. Po zakończeniu i odbiorze końcowym inwestycji przez Spółkę, przedmiotowe „Wnioski” o zwrot dodatkowych kosztów poniesionych z tytułu zabezpieczenia przed wpływami od eksploatacji górniczej gazociągu wysokiego ciśnienia zostały przez Spółkę złożone (w grudniu 2012 r.) w K gdyż ww. gazociąg przebiega poprzez tereny objęte wpływami eksploatacji górniczej, prowadzonej przez K. Wartości dodatkowych kosztów poniesionych przez Spółkę z tytułu przedmiotowego zabezpieczenia, określone w ww. „Wnioskach”, zostały uzgodnione i zaakceptowane przez obie Strony. Ostateczne wartości zostały przyjęte i zaakceptowane przez Strony po szczegółowej weryfikacji kosztorysów i dokumentacji związanej z przedmiotowym gazociągiem. Za podstawę wykonania zabezpieczeń profilaktycznych przyjmuje się art. 148 i 150 ustawy Prawo geologiczne i górnicze.

Zakres wykonanych przez Spółkę dodatkowych zabezpieczeń profilaktycznych, w związku z budową rurociągu na terenach objętych wpływami eksploatacji górniczej prowadzonej przez K, obejmował: zamontowanie kompensatorów na rurociągu, wykonanie zespołów zaporowo-upustowych, zwiększenie grubości ścianki rurociągu, wykonanie monitoringu, dodatkowe koszty prac projektowych i nadzoru. Nabycie ww. prac przez Spółkę zostało udokumentowane fakturami VAT, a podatek VAT zawarty w tych fakturach został przez Spółkę odliczony.

W celu zwrotu dodatkowych kosztów poniesionych z tytułu zabezpieczenia przed wpływami eksploatacji górniczej gazociągu wysokiego ciśnienia Spółka i K zawarły ugodę. Zgodnie z ugodą K zobowiązuje się dokonać Spółce zwrotu kosztów zabezpieczenia ww. gazociągu przez wpływami górniczymi. Nakłady poniesione przez Spółkę na wykonanie dodatkowych zabezpieczeń profilaktycznych budowanego gazociągu, jak również sam gazociąg pozostają własnością Spółki i to ona posiada prawo do dysponowania nim (łącznie z dodatkowymi nakładami zabezpieczeń) jak właściciel.

Wątpliwości Spółki dotyczą kwestii czy zwrot dodatkowych kosztów przez K na rzecz Spółki stanowi wynagrodzenie za świadczenie usług czy odszkodowanie.

Przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem, w tym zakresie, jak słusznie zauważył Wnioskodawca, należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93, z późn. zm.) rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 k.c.).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Odnosząc powyższe do przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji, należy stwierdzić, że środki otrzymane przez Wnioskodawcę od K tytułem zwrotu kosztów nie posiadają cech odszkodowania za poniesioną szkodę, gdyż w przedmiotowej sprawie nie zaistniały okoliczności, które w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania. Zachowania obu podmiotów są zachowaniami wynikającymi bezpośrednio z łączącej ich ugody. Skoro Spółka najpierw nabyła usługi wykonania dodatkowych zabezpieczeń, a następnie obciążyła ich kosztem K to należy uznać, że zwrot kosztów dokonany przez K stanowi formę wynagrodzenia za działania Spółki, które w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT spełniają przesłanki uznania ich za świadczenie usług.

Zatem, otrzymanego przez Spółkę zwrotu kosztów nie można uznać za odszkodowanie w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, lecz należy je potraktować jako formę wynagrodzenia za świadczenie usług, podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy.

Co do zasady stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r. podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Jednakże art. 1 pkt 49 ustawy zmieniającej, z dniem 1 stycznia 2014 r. uchyla art. 106 ustawy o VAT i art. 1 pkt 50 wprowadza do obecnie obowiązującej ustawy o VAT art. 106a-106q.

Stosownie do art. 106a przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
   
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:,
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
      
   2. państwa trzeciego.
   
   
   

Zgodnie z art. 106b ust. 1 podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Zatem, w celu rozliczenia zwrotu dodatkowych kosztów, Spółka zobowiązana jest do wystawiania faktur VAT z tytułu odpłatnego świadczenia usług z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla tych usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.