Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-779/14/JD
z 13 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 24 czerwca 2014 r. (wpływ do tut. Biura 1 lipca 2014 r.), uzupełnionym 24 i 30 września 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieodliczonego podatku VAT (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2014 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieodliczonego podatku VAT. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 19 września 2014 r. Znak: IBPP2/443-643/14/KO IBPBI/2/423-779/14/JD, wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 24 i 30 września 2014 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej także „Spółką”) jest czynnym podatnikiem VAT świadczącym kompleksowe usługi w zakresie turystyki górskiej, związane głównie z realizacją przewozów kolejami linowymi, wyciągami narciarskimi oraz innymi urządzeniami rekreacyjnymi. W ramach swojej działalności Wnioskodawca prowadzi również modernizację istniejących ośrodków turystyczno-narciarskich jak i tworzy nowe.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca korzysta (w ramach umowy) z trzech miejsc parkingowych na komercyjnym parkingu dla pojazdów mechanicznych położonym w X w pobliżu siedziby Wnioskodawcy. Z przedmiotowych miejsc parkingowych korzystają członkowie zarządu Wnioskodawcy. Zdarzyć się może, że z parkingu korzystają kontrahenci Wnioskodawcy goszczący w jego siedzibie.

Zgodnie z umową, Spółce udostępniane są trzy miejsca parkingowe dla postoju na nich samochodów służbowych w dni robocze od poniedziałku do piątku w godzinach od 8.00 do 16.30.

Dwa z samochodów, z których korzystają członkowie zarządu użytkowane będą przez Spółkę na podstawie umowy leasingu operacyjnego, trzeci natomiast stanowi własność Spółki. Umowy zawarte z członkami zarządu przewidują możliwość korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych.

Samochody, o jakich mowa wyżej nie zostały zgłoszone przez Spółkę na formularzu VAT-26, jako wykorzystywane wyłączenie do celów działalności gospodarczej. Spółka nie prowadzi również ewidencji przebiegu tych pojazdów. W uzupełnieniu wniosku z 24 września 2014 r. wskazano, że w zakresie zainteresowania Spółki jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieodliczonego podatku VAT dotyczącego wszystkich samochodów (zarówno własnych, jak i leasingowanych).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w przypadku niezgłoszenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji, że samochody wskazane w opisie zdarzenia przyszłego wykorzystywane będą wyłącznie na cele działalności gospodarczej (na formularzu VAT-26) oraz nieprowadzenia ewidencji przebiegu takich pojazdów, przy jednoczesnym poniesieniu przez Spółkę wydatku w celu uzyskania przychodu, nieodliczona kwota naliczonego podatku VAT (w zakresie rat leasingowych oraz wydatków związanych z eksploatacją i używaniem takiego pojazdu np. kosztów paliwa, napraw, wydatków na parking itp.), stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o CIT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3 – zdarzenie przyszłe).

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powołanego przepisu wynika, że podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest ponadto od tego, czy wydatek nie został wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie skutkującej dokonaniem jego kwalifikacji prawnej. Tak więc, aby dany wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• wydatek jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• wydatek poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• wydatek został właściwie udokumentowany,
• wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym, że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawca normując zasady opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, co do zasady wykluczył podatek naliczony z kosztów uzyskania przychodów. W określonych jednak okolicznościach, wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o CIT, zezwolił na obciążenie kosztów uzyskania przychodów podatkiem naliczonym, w tej części, w której stosownie do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, nie przysługuje obniżenie lub zwrot różnicy tego podatku. Nie dotyczy to jednak sytuacji, gdy podatek naliczony powiększa wartość początkową środka trwałego. W takim bowiem przypadku podatek naliczony stanowi koszt uzyskania przychodu w formie odpisów amortyzacyjnych.

Powyższe oznacza, że uznanie za koszt uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług, może nastąpić w każdym przypadku, gdy regulacje ustawy o podatku od towarów i usług nie dają podstawy do odliczenia od podatku należnego.

Należy zauważyć, że z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że kwota podatku naliczonego z tytułu nabycia pojazdów samochodowych wynosi, co do zasady, 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika. Do 50% jest również, co do zasady, ograniczona kwota podatku naliczonego z tytułu wydatków dotyczących nabywania lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu pojazdów samochodowych, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem pojazdów samochodowych, używania pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Podatnicy, którzy użytkują pojazdy samochodowe (w tym samochody osobowe) i którzy jednocześnie nie prowadzą ewidencji przebiegu tychże pojazdów, nie posiadają pełnego prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków wskazanych powyżej.

Wobec powyższego Wnioskodawca stoi na stanowisku, że podatek VAT wynikający z faktur potwierdzających nabycie towarów i usług niezbędnych do korzystania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej z pojazdów samochodowych (np. usługę najmu/dzierżawy/leasingu /innej umowy o podobnym charakterze, paliw silnikowych, oleju napędowego, gazu, usługę naprawy lub konserwacji, innych towarów i usług związanych z eksploatacją i używaniem pojazdu) w części, w której zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego (np. z uwagi na brak ewidencji przebiegu pojazdu stanowi koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Ponadto na mocy art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Z opisu sprawy wynika, że Spółka użytkuje samochody osobowe zarówno będące jej własnością, jak i na podstawie umowy leasingu. W związku z tym Spółka uiszcza raty leasingowe oraz ponosi koszty związane z ich eksploatacją. Z zadanego we wniosku pytania wynika, że wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieodliczonego podatku VAT (dot. rat leasingowych oraz wydatków związanych z eksploatacją samochodów), przy jednoczesnym poniesieniu wydatków w celu uzyskania przychodu (kwestia, czy wskazane wcześniej wydatki spełniają przesłanki o których mowa w art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie była zatem przedmiotem niniejszej interpretacji – przyjęto ją jako element opisu zdarzenia przyszłego).

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązuje generalna zasada, w myśl której, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów niestanowiących kosztów podatkowych. Zasada ta, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych obowiązuje również podatników, którzy odliczą 50% VAT naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi – zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), jak i tych, którzy odliczą podatek VAT w pełnej wysokości. Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 312), nie oznacza, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych podatnicy ci zobligowani są do automatycznego pomniejszenia kosztów używania samochodu osobowego o 50% podatku VAT.

Podsumowując, jeżeli wydatki dot. rat leasingowych oraz wydatki związane z używaniem i eksploatacją samochodów osobowych spełniają warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych to tym samym podatek naliczony, który wynika z otrzymywanych faktur i którego Spółka nie ma prawa odliczyć - zgodnie z odrębnymi przepisami - stanowi koszt uzyskania przychodu.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W zakresie stanu faktycznego wydano odrębna interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.