Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-861/14/AW
z 11 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 sierpnia 2014 r. (data wpływu 1 września 2014 r.), uzupełnionym pismem z 25 listopada 2014 r. (data wpływu 27 listopada 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży sześciu niezabudowanych działek nr 4/1, 5/2, 6/2, 7/1, 8, 10 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2014 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży sześciu niezabudowanych działek nr 4/1, 5/2, 6/2, 7/1, 8, 10.

Wniosek uzupełniono pismem z 25 listopada 2014 r. (data wpływu 27 listopada 2014 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 7 listopada 2014 r. nr IBPBII/2/415-813/14/MMa, IBPP1/443-861/14/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzacą działalności gospodarczej. Dnia 1 lipca 2014 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawca sprzedał nieruchomości oznaczone jako działki 4/1, 5/2, 6/2, 7/1, 8, 10, arkusz mapy nr 52, o łącznym obszarze 1,2725 ha (jeden hektar dwa tysiące siedemset dwadzieścia pięć metrów kwadratowych), dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadził księgę wieczystą Kw. Nabywcą jest Spółka z o.o., w której Wnioskodawca jest udziałowcem oraz jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na stanowisku Prezesa Zarządu. Wnioskodawca oświadczył, że jest stanu wolnego, z żoną rozwiódł się dnia 13 czerwca 2013 r., a opisaną nieruchomość nabył na podstawie umowy o podziale majątku wspólnego dnia 3 lipca 2013 r. i wartość tej nieruchomości mieści się w udziale jaki mu przysługiwał w majątku dorobkowym małżeńskim.

Wszystkie wymienione powyżej działki zostały nabyte na podstawie umów sprzedaży w czasie trwania związku małżeńskiego i stanowiły majątek wspólny.

Działka nr 4/1 została nabyta dnia 10 listopada 2009 r. aktem notarialnym wraz z działkami 56/2, 57/2, 60/5 57/1. Działki te Wnioskodawca kupił z małżonką ze środków z majątku wspólnego. Na nabytej nieruchomości żona prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowo Usługowa (FHU), w ramach działalności odliczyła podatek VAT od faktury za nabycie działki. Dnia 2 maja 2012 r. działki nr 4/1, 56/2, 57/2, 60/5, 57/1 zostały wyprowadzone z działalności, a podatek VAT został naliczony i zapłacony do Urzędu Skarbowego. W firmie żony Wnioskodawca był osobą współpracującą.

Działki nr 5/2, 6/2, 7/1, 8, 10 Wnioskodawca nabył wraz z małżonką ze środków z majątku wspólnego w następujących latach:

Działka nr 5/2 dnia 21 października 2005 r. aktem notarialnym.

Działka nr 8 dnia 3 marca 2008 r. aktem notarialnym.

Działki nr 7/1 i 6/2 dnia 21 kwietnia 2004 r. aktem notarialnym.

Działka nr 10 dnia 7 czerwca 2006 r. aktem notarialnym.

Na działkach nr 5/2 i 6/2 znajduje się wiata, pozostałe działki są niezabudowane.

Według planu zagospodarowania przestrzennego miasta działki znajdują się na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, przeznaczenie podstawowe: zabudowa jednorodzinna oraz jej uzupełnienia, przeznaczenie dopuszczalne: usługi.

W okresie od września 2013 r. do końca maja 2014 r. Wnioskodawca wynajmował ww. działki (4/1, 5/2, 7/1, 6/2, 8, 10) Spółce z o.o. Wnioskodawca nie zakładał działalności gospodarczej, poinformował Urząd Skarbowy poprzez złożenie oświadczenia o wyborze formy opodatkowania przychodów z najmu prywatnego i rozliczał się na zasadach zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych. Wnioskodawca nie rejestrował się jako podatnik VAT czynny ponieważ w roku 2013 i 2014 nie przekroczył kwoty obrotu uprawniającej do zwolnienia z VAT. Działki te Wnioskodawca kupował z małżonką, aby wybudować na nich dom jednorodzinny, ale ze względu na zmianę sytuacji rodzinnej postanowił je sprzedać. Jest to pierwsza sprzedaż nieruchomości Wnioskodawcy, a przed sprzedażą nie podejmował on działań reklamowych, marketingowych i nie będzie się zajmował sprzedażą nieruchomości.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności deweloperskiej, obrotu nieruchomościami, nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, a w tej transakcji sprzedaży występował jako osoba fizyczna i sprzedawał majątek prywatny.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

1.Działki nr 5/2, 6/2, 7/1, 8, 10 zostały nabyte przez Wnioskodawcę i jego byłą małżonkę jako działki leżące według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z przeznaczeniem podstawowym, nie było innego przeznaczenia. Działka 4/1 została nabyta przez firmę FHU jako działka leżąca według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z przeznaczeniem podstawowym, nie było innego przeznaczenia.

2.Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań w celu zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu, na którym znajdują się działki.

3.Wnioskodawca nie podejmował żadnych czynności w celu uatrakcyjnienia którejkolwiek z działek.

4.Nie została wydana żadna decyzja o warunkach zabudowy w stosunku do którejkolwiek działki.

5.Wiata nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę, była własnością firmy FHU do 2012 r., działki nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę, były nieużytkiem. Wnioskodawca planował postawić na tych działkach dom jednorodzinny, ale po rozwodzie zmienił plany.

6.Wiata posadowiona na działkach 5/2, 6/2 i 3/6 w momencie sprzedaży sklasyfikowana była pod symbolem PKOB 1252 – Zbiorniki, silosy i budynki magazynowe. Zdaniem Wnioskodawcy wiata nie jest budynkiem według prawa budowlanego tylko budowlą niezwiązaną trwale z gruntem.

7.Wiata nie była trwale związana z gruntem, posadowiona została na terenie utwardzonym, była to konstrukcja stalowa niezwiązana trwale z gruntem.

8.Wiata nie została nabyta wraz z działkami, wiatę wybudowała firma FHU.

9.Wiata została wybudowana przez firmę FHU jako magazyn opakowań. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego ponieważ nie on ponosił nakłady na budowę wiaty, prawo to przysługiwało firmie FHU.

10.Wnioskodawca nie dokonywał pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), wiata była własnością firmy FHU, była przez tą firmę użytkowana do dnia 31 lipca 2012 r. W tym dniu wiata była przekazana aportem jako jeden ze składników zorganizowanej części przedsiębiorstwa do Spółki z o.o., czynność nie podlegała opodatkowaniu VAT zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Przeznaczenie aportowanych składników przedsiębiorstwa nie uległo zmianie i były one wykorzystywane przez Spółkę do wykonywania czynności opodatkowanych, dlatego Spółka nie była zobowiązana do dokonania korekty naliczonego VAT-u z tytułu otrzymania aportu.

11.Zdaniem Wnioskodawcy pierwszym zasiedleniem był aport zorganizowanej części przedsiębiorstwa FHU do Spółki z o.o. Wiata nie była przedmiotem najmu trwającego od września 2013 r. do końca maja 2014 r. W tym okresie wiata była własnością Spółki z o.o., znajdowała się w ewidencji środków trwałych i była użytkowana przez Spółkę jako powierzchnia magazynowa.

12.Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie wiaty w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które były równe lub wyższe niż 30% ich wartości początkowej i nie przysługiwało mu z tego tytułu odliczenie podatku naliczonego oraz nie wykorzystywał on w stanie ulepszonym wiaty do czynności opodatkowanej.

13.Działka 4/1 była zakupiona wyłącznie na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez byłą żonę Wnioskodawcy i była wyłącznie przez nią wykorzystywana od momentu zakupu do momentu wyprowadzenia z działalności czyli do maja 2012 r.

14.W okresie od 10 listopada 2009 r. do 2 maja 2012 r. Wnioskodawca nie wykorzystywał działki 4/1.

15.Działka 4/1 w okresie od 3 maja 2012 r. do września 2013 r. nie była przez Wnioskodawcę wykorzystywana do żadnych celów, była przedmiotem sporu z byłą żoną o podział majątku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż działek nr 4/1, 5/2, 6/2, 7/1, 8, 10 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na względzie, iż jest on osobą fizyczną (nie vatowcem) oraz nie prowadzi działalności gospodarczej, nie ma obowiązku odprowadzenia podatku VAT od sprzedaży działek 4/1, 5/2, 8, 7/1, 6/2, 10.

Działka 4/1 była kupiona z majątku wspólnego, ale na nabytej działce żona Wnioskodawcy prowadziła działalność gospodarczą. Dnia 2 maja 2012 r. działka ta została wyprowadzona z majątku firmy, a wcześniej odliczony VAT został oddany do Urzędu Skarbowego.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami – w świetle art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarem jest więc omawiana nieruchomość.

Nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji.

Sprzedając nieruchomości Wnioskodawca nie działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Jego działania w tym zakresie nie przybrały formy zawodowej, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

Sprzedaż przedmiotowych nieruchomości stanowi zwykłe wykonywanie prawa własności, a zbywając ww. nieruchomości, stanowiące majątek prywatny, Wnioskodawca korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem i nie występował w tej transakcji jako podatnik podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że z uwagi na tożsamość stanów faktycznych opisanych przez Wnioskodawcę w stosunku do każdej działki wymienionej we wniosku, tut. Organ postanowił ująć w jednej interpretacji rozstrzygnięcie dotyczące wszystkich sześciu działek będących przedmiotem wniosku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Natomiast stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Według art. 2 pkt 22 cyt. ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Ustawodawca w ww. przepisach – poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej – wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,
2. braku opodatkowania,
3. zakłócenia konkurencji.
   
   

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,
2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,
3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.
   
   

Realizację tych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cytowany art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda bowiem czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

Z treści art. 15 ust. 1 tej ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ww. ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem ustalenie czy w rozpatrywanym przypadku Wnioskodawca, w celu dokonania dostawy, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też zbycie to nastąpiło w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Należy także zauważyć, iż Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalności gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Z wniosku wynika, że dnia 1 lipca 2014 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawca sprzedał nieruchomości oznaczone jako działki 4/1, 5/2, 6/2, 7/1, 8, 10 Spółce z o.o., w której Wnioskodawca jest udziałowcem oraz jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na stanowisku Prezesa Zarządu. Wnioskodawca rozwiódł się z żoną 13 czerwca 2013 r., a opisaną nieruchomość nabył na podstawie umowy o podziale majątku wspólnego dnia 3 lipca 2013 r. Wszystkie wymienione powyżej działki zostały nabyte na podstawie umów sprzedaży w czasie trwania związku małżeńskiego i stanowiły majątek wspólny.

Działka nr 4/1 została nabyta dnia 10 listopada 2009 r. aktem notarialnym wraz z działkami 56/2, 57/2, 60/5 57/1. Na nabytej nieruchomości żona prowadziła działalność gospodarczą, w ramach której odliczyła podatek VAT od faktury za nabycie działki. Dnia 2 maja 2012 r. działki nr 4/1, 56/2, 57/2, 60/5, 57/1 zostały wyprowadzone z działalności, a podatek VAT został naliczony i zapłacony do Urzędu Skarbowego. W firmie żony Wnioskodawca był osobą współpracującą.

Na działkach nr 5/2 i 6/2 znajduje się wiata, pozostałe działki są niezabudowane. Według planu zagospodarowania przestrzennego miasta działki znajdują się na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, przeznaczenie podstawowe: zabudowa jednorodzinna oraz jej uzupełnienia, przeznaczenie dopuszczalne: usługi.

W okresie od września 2013 r. do końca maja 2014 r. Wnioskodawca wynajmował ww. działki (4/1, 5/2, 7/1, 6/2, 8, 10) Spółce z o.o. Nie zakładał działalności gospodarczej, poinformował Urząd Skarbowy poprzez złożenie oświadczenia o wyborze formy opodatkowania przychodów z najmu prywatnego i rozliczał się na zasadach zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych. Wnioskodawca nie rejestrował się jako podatnik VAT czynny ponieważ w roku 2013 i 2014 nie przekroczył kwoty obrotu uprawniającej do zwolnienia z VAT.

Wiata nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę, była własnością firmy FHU do 2012 r., działki nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę, były nieużytkiem. Wnioskodawca planował postawić na tych działkach dom jednorodzinny, ale po rozwodzie zmienił plany.

Zatem w sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji należy uznać, że dla dostawy sześciu działek niewykorzystywanych do celów prywatnych i sprzedanych przez Wnioskodawcę prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie wynajmu tychże działek spółce prawa handlowego – Wnioskodawca działać będzie jako podatnik VAT.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W myśl art. 693 § 1 K.c. przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Do dzierżawy stosuje się odpowiednio przepisy o najmie, stosownie do art. 694 K.c.

Z powyższego wynika, że najem i dzierżawa są umowami dwustronnie obowiązującymi i wzajemnymi; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego i wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy i dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu i dzierżawy wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych. Umowy najmu i dzierżawy mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

W konsekwencji najem i dzierżawa nieruchomości stanowią odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Należy mieć na uwadze, że w podatku VAT nie występuje pojęcie „najmu prywatnego” i „najmu w ramach działalności gospodarczej”. W świetle przepisów ustawy o VAT działalnością gospodarczą jest każda czynność najmu czy dzierżawy niezależnie od tego, czy wynajmujący działalność tę zarejestrował czy nie i niezależnie od tego czy przedmiot najmu (dzierżawy) stanowi środek trwały w jego zarejestrowanej działalności czy nie.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca, gdyż Wnioskodawca nie wykorzystywał działek do celów osobistych.

Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, iż majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Zachowanie Wnioskodawcy prezentowane w odniesieniu do nabytych sześciu działek skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a więc za podatnika podatku od towarów i usług. Nie można bowiem uznać, by w tej konkretnej sytuacji nabycie aż sześciu działek o łącznym obszarze 1,2725 ha położonych według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (przeznaczenie podstawowe: zabudowa jednorodzinna oraz jej uzupełnienia, przeznaczenie dopuszczalne: usługi) i wynajmowanych spółce prawa handlowego (Spółce z o.o.), tj. w celu prowadzonej przez tę Spółkę działalności gospodarczej, bez jakiegokolwiek wykorzystania ich kiedykolwiek do celów prywatnych, stanowiło realizację prawa Wnioskodawcy do rozporządzania swym majątkiem prywatnym.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że dokonana przez Wnioskodawcę dostawa sześciu działek stanowiła czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca działał dla tej transakcji jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 146a pkt 1 ww. ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Wszelkie zaś odstępstwa od tej zasady poprzez zastosowanie obniżonej stawki lub zwolnienie z opodatkowania, należy uznać za wyjątek w stosowaniu ww. przepisu.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 powołanej ustawy ilekroć w jej przepisach jest mowa o terenach budowlanych – rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Art. 43 ust. 1 pkt 10 powołanej ustawy stanowi, że zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Według art. 2 pkt 14 ustawy o VAT ilekroć w jej przepisach mowa jest o pierwszym zasiedleniu –rozumie się przez to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Natomiast w sytuacji gdy nie ma zastosowania zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, należy sprawdzić zakres zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10a tej ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a tej ustawy zwalnia się dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Treść art. 43 ust. 7a powyższej ustawy wskazuje, że warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Ponadto na mocy art. 29a ust. 8 ustawy o VAT w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Jak wynika z wniosku, przedmiotem dostawy dokonywanej przez Wnioskodawcę są działki nr 4/1, 5/2, 7/1, 6/2, 8, 10 położone według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, przeznaczenie podstawowe: zabudowa jednorodzinna oraz jej uzupełnienia, przeznaczenie dopuszczalne: usługi.

Na działkach nr 5/2 i 6/2 znajduje się wiata, pozostałe działki są niezabudowane. Wiata posadowiona na działkach 5/2 i 6/2 w momencie sprzedaży sklasyfikowana była pod symbolem PKOB 1252 – Zbiorniki, silosy i budynki magazynowe. Wiata nie jest budynkiem według prawa budowlanego tylko budowlą niezwiązaną trwale z gruntem. Wiata nie była trwale związana z gruntem, posadowiona została na terenie utwardzonym, była to konstrukcja stalowa niezwiązana trwale z gruntem.

W świetle art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1409 ze zm.) ilekroć w ustawie mowa jest o budynku – należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Natomiast na podstawie definicji zawartej w punkcie I. Objaśnienia wstępne 2. Pojęcia podstawowe załącznika do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz.U. Nr 112 poz. 1316 ze zm.) stanowiącej usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych, którą stosuje się dla celów podatku od towarów i usług – budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów. Według powyższej klasyfikacji symbol PKOB 1252 obejmuje Zbiorniki, silosy i budynki magazynowe.

W myśl art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane ilekroć w ustawie mowa jest o budowli – należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Zgodnie z przytoczonymi wyżej definicjami, warunkiem uznania obiektu za budynek lub budowlę jest jego trwałe związanie z gruntem. Jak natomiast podał Wnioskodawca, obiekt w postaci wiaty posadowionej na działkach 5/2 i 6/2, mimo zaklasyfikowania go do PKOB 1252, nie jest związany trwale z gruntem. Jak wynika z wniosku wiata nie była trwale związana z gruntem, posadowiona została na terenie utwardzonym, była to konstrukcja stalowa niezwiązana trwale z gruntem.

Powyższe oznacza, że działki nr 5/2 i 6/2 (podobnie jak działki nr 4/1, 7/1, 8 i 10) są działkami niezabudowanymi, a istnienie na nich wiaty niebędącej budynkiem ani budowlą pozostaje bez wpływu na opodatkowanie dostawy tych działek.

Biorąc pod uwagę wynikający z wniosku opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy więc stwierdzić, że w stosunku do działek nr 5/2 i 6/2 nie ma zastosowania zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 oraz w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, bowiem przepisy te dotyczą wyłącznie dostawy budynków, budowli lub ich części, a zatem nie mogą być stosowane do dostawy gruntu niezabudowanego.

W związku z powyższym dostawa wszystkich działek 4/1, 5/2, 6/2, 7/1, 8 i 10 nie może korzystać ze zwolnienia określonego w powołanym wyżej art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, ponieważ – jak wynika z opisu stanu faktycznego – niezabudowany grunt będący przedmiotem dostawy jest położony według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, przeznaczenie podstawowe: zabudowa jednorodzinna oraz jej uzupełnienia, przeznaczenie dopuszczalne: usługi.

Jest zatem terenem budowlanym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Powyższe oznacza, że dostawa przedmiotowego gruntu podlega opodatkowaniu stawką podatku od towarów i usług w wysokości 23% wynikającą z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż nie ma on obowiązku odprowadzenia podatku VAT od sprzedaży działek nr 4/1, 5/2, 8, 7/1, 6/2, 10 – uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Na marginesie tut. Organ informuje, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie wymienionych przez Wnioskodawcę w pytaniu oraz własnym stanowisku działek nr 4/1, 5/2, 8, 7/1, 6/2, 10, nie dotyczy natomiast działki nr 3/6, na której – jak podał Wnioskodawca w piśmie z 25 listopada 2014 r. – m.in. posadowiona jest wiata, bowiem działka ta nie była przedmiotem wniosku.

Ponadto Organ informuje, że w kwestię opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych objęto odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.