Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-445/14-3/JG
z 1 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 28 sierpnia 2014 r. (data wpływu 1 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2014 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 28 listopada 2014 r. – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej również „Spółka”, „Spółka z o.o.”, „Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością”, „przekształcona Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością powstałą na skutek przekształcenia spółki cywilnej (dalej również „przekształcana spółka”).

Ww. uchwała wspólników spółki cywilnej została podjęta w dniu 21.03.2014 r. Przekształcona Spółka została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego z dniem 30.04.2014 r.

Podczas sporządzania sprawozdania finansowego spółki cywilnej i analizy rozrachunków w dokumentach przekształcanej spółki stwierdzono brak faktur kosztowych, w związku z czym zwrócono się do kontrahentów o wystawienie i doręczenie duplikatów tych faktur. Brakujące faktury VAT dotyczyły zarówno kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami, jak i kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Ww. faktury kosztowe (pierwotne faktury) wystawiane były przed datą zarejestrowania Spółki z o.o. przez sąd, tj. w okresie, w którym w obrocie funkcjonowała jeszcze spółka cywilna zarówno w roku 2013, jak i w latach poprzednich.

Duplikaty ww. faktur kosztowych, które dotyczą usług świadczonych przed przekształceniem, zostały doręczone Wnioskodawcy już po zamknięciu ksiąg rachunkowych spółki cywilnej, tj. w okresie, w którym w obrocie funkcjonowała już Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka przekształcana prowadziła księgi rachunkowe począwszy od roku 2012.

W związku z przedstawionym powyżej stanem faktycznym pojawiły się wątpliwości prawne, które Wnioskodawca chciałby zweryfikować.

W dniu 28 listopada 2014 r. Wnioskodawca doprecyzował przedstawiony stan faktyczny o następujące informacje.

1. Wspomniane brakujące faktury kosztowe nie były ujęte w kosztach spółki cywilnej.
2. Sformułowanie „jak w latach poprzednich” dotyczy roku 2012.
3. Powodami braku faktur kosztowych w okresach których dotyczyły jest niedostarczenie ich w odpowiednim czasie przez kontrahentów oraz niedostarczenie do księgowości przez pracowników w wyniku zagubienia.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przestawionego wyżej stanu faktycznego prawidłowe jest stanowisko, że koszty podatkowe wynikające z duplikatów faktur wystawionych już po przekształceniu spółki, a które to duplikaty dotyczyły faktur wystawionych pierwotnie przed datą przekształcenia, powinny być ujęte w księgach rachunkowych Spółki przekształconej (Spółki z o.o.) i tym samym stanowić jej koszty podatkowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko, iż koszty podatkowe wynikające z duplikatów faktur wystawionych już po przekształceniu spółki, a które to duplikaty dotyczyły faktur wystawionych pierwotnie przed datą przekształcenia, powinny być ujęte w księgach rachunkowych Spółki przekształconej (Spółki z o.o.) i tym samym stanowić jej koszty podatkowe – jest prawidłowe.

W pierwszym rzędzie należy wspomnieć, że przekształcenie Wnioskodawcy nastąpiło w zgodzie z regulacjami wskazanymi w Kodeksie spółek handlowych (dalej jako: „ksh”) – tj. na podstawie art. 551 § 2 i § 3 oraz nast. z uwzględnieniem art. 571 1 art. 572 ksh, co zostało potwierdzone zarejestrowaniem przekształcenia przez właściwy sąd.

Zgodnie z art. 553 § 1 ksh, spółce przekształconej przysługują wszystkie prawa i obowiązki spółki przekształcanej. Nadto zgodnie z art. 93a § 1 pkt 2 ustawy Ordynacji podatkowej, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku przekształcenia spółki niemającej osobowości prawnej wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.

Stosownie do art. 15 ust. 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

− są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (art. 15 ust. 4d ww. ustawy).

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jakkolwiek trudno jednoznacznie zdekodować wolę ustawodawcy odnośnie definicji pojęcia poniesienia kosztu – rozsądne wydaje się zacytowanie autorów komentarza do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pod red. Aleksandra Obońska, Adam Wacławczyk, Agnieszka Walter, rok wydania: 2014, Wydawnictwo: C.H. Beck): „Wydaje się, że najbliższą brzmieniu i celowi przepisu będzie interpretacja, że za dzień poniesienia (potrącalności) kosztu podatkowego należy uznać moment, na który ujęto (zaksięgowano) określony koszt – na podstawie otrzymanej faktury lub innego dokumentu w przypadku braku faktury lub rachunku – w księgach rachunkowych, z wyjątkiem sytuacji, w których zaksięgowano daną pozycję jako rezerwę lub bierne rozliczenie międzyokresowe kosztu. Datą poniesienia kosztu byłaby zatem data, na którą po raz pierwszy zostało ujęte zdarzenie kosztowe w księgach rachunkowych poprzez zmniejszenie wartości aktywów bądź zwiększenie pasywów, z wyjątkiem sytuacji, w której zaksięgowano daną pozycję jako rezerwę lub bierne rozliczenie międzyokresowe kosztu (tak: K. Gil, A. Wacławczyk, Dzień poniesienia)”.

Skoro datą poniesienia kosztu będzie data zarejestrowania danej transakcji w księgach rachunkowych, przeto datą poniesienia kosztu udokumentowanego duplikatem będzie data jego ujęcia przez Wnioskodawcę w księgach rachunkowych. Powyższa reguła dotyczyć będzie zarówno kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami (art. 15 ust. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), jak i kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4d ww. ustawy).

W związku z tym uprawnione jest twierdzenie, że jeżeli pewne koszty nie zostały zaewidencjonowane w spółce cywilnej (spółka ta nie posiadała dokumentów odzwierciedlających te koszty), a spółka ta została przekształcona w Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością – to duplikaty faktur otrzymanych już po dacie przekształcenia winny być ujęte w księgach rachunkowych Spółki przekształconej i tym samym obciążyć jej koszty podatkowe.

Powyższe stanowisko jawi się jako jedyne możliwe do przyjęcia. Skoro spółka cywilna już nie istnieje i nie może dokonać stosownych zmian (korekt) w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych bądź ewidencjach podatkowych – przeto na zasadzie sukcesji uniwersalnej koszty te powinna móc zaewidencjonować Spółka przekształcona (Spółka z o.o.).

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy potwierdzają oparte na podobnych stanach faktycznych:

1. interpretacja z 5 października 2012 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. akt IPPB3/423-490/12-2/DP,
2. interpretacja z 28 września 2012 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. akt IPPB3/423-439/12-2/DP,
3. interpretacja z 10 marca 2010 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy sygn. akt ITPB3/423-807a/09/AW,
4. interpretacja z 19 września 2012 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach sygn. akt IBPP2/443-563/12/BW,
5. interpretacja z 21 grudnia 2009 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu sygn. akt ILPB3/423-847/09-3/GC,
6. interpretacja z 24 października 2012 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. akt IPPB3/423-555/12-2/GJ,
7. interpretacja z 9 września 2010 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach sygn. akt IBPP2/443-511/10/ICz,
8. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 10 lutego 2011 r. sygn. akt I SA/Rz 845/10.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kierując się kryterium charakteru powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

W przepisie art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określono, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Jednakże w myśl art. 15 ust. 4b tej ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

– są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Należy również zauważyć, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f–4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, która powstała na skutek przekształcenia spółki cywilnej. Podczas sporządzania sprawozdania finansowego spółki cywilnej i analizy rozrachunków w dokumentach przekształcanej spółki stwierdzono brak faktur kosztowych, w związku z czym zwrócono się do kontrahentów o wystawienie i doręczenie duplikatów tych faktur. Brakujące faktury VAT dotyczyły zarówno kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami, jak i kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Pierwotne faktury wystawiane były przed datą zarejestrowania Spółki z o.o. przez sąd, tj. w okresie, w którym w obrocie funkcjonowała jeszcze spółka cywilna. Duplikaty ww. faktur kosztowych, które dotyczą usług świadczonych przed przekształceniem, zostały doręczone Wnioskodawcy już po zamknięciu ksiąg rachunkowych spółki cywilnej, tj. w okresie, w którym w obrocie funkcjonowała już Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy koszty podatkowe wynikające z duplikatów faktur wystawionych już po przekształceniu spółki, a które to duplikaty dotyczyły faktur wystawionych pierwotnie przed datą przekształcenia, powinny być ujęte w księgach rachunkowych Spółki przekształconej (Spółki z o.o.) i tym samym stanowić jej koszty podatkowe.

W opinii Wnioskodawcy, jeżeli koszty nie zostały zaewidencjonowane w spółce cywilnej (spółka ta nie posiadała dokumentów odzwierciedlających te koszty), a spółka ta została przekształcona w Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością – to duplikaty faktur otrzymanych już po dacie przekształcenia winny być ujęte w księgach rachunkowych Spółki przekształconej i tym samym obciążyć jej koszty podatkowe.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa sposobu dokumentowania poniesionych wydatków, odsyłając w tym zakresie do odrębnych przepisów – ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 330 z późn. zm.).

I tak, zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym.

W myśl art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości, podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce – otrzymane od kontrahentów;
2. zewnętrzne własne – przekazywane w oryginale kontrahentom;
3. wewnętrzne – dotyczące operacji wewnątrz jednostki.
   
   

Stosownie do treści art. 20 ust. 3 ww. ustawy, podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

1. zbiorcze – służące do dokonania łącznych zapisów zbioru dowodów źródłowych, które muszą być w dowodzie zbiorczym pojedynczo wymienione;
2. korygujące poprzednie zapisy;
3. zastępcze – wystawione do czasu otrzymania zewnętrznego obcego dowodu źródłowego;
4. rozliczeniowe – ujmujące już dokonane zapisy według nowych kryteriów klasyfikacyjnych.
   
   

Z kolei kwestie dotyczące wystawiania duplikatów faktur reguluje od 1 stycznia 2014 r. ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.); wcześniej takie regulacje znajdowały się w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008 r. Nr 212, poz. 1337, z późn. zm).

Jak wynika z treści art. 106l ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, duplikat faktury wystawia się w przypadku, gdy faktura ulegnie zniszczeniu albo zaginie. Faktura wystawiona ponownie musi dodatkowo zawierać wyraz „DUPLIKAT” oraz datę jej wystawienia.

Jednocześnie zauważyć należy, że duplikaty faktur nie dokumentują innego niż faktury pierwotne zdarzenia gospodarczego. Potwierdzają one jedynie dla celów dowodowych fakt zaistnienia w przeszłości zdarzenia gospodarczego, udokumentowanego już uprzednio fakturą, która uległa zniszczeniu lub zaginęła (w innych przypadkach nie przewiduje się wystawiania duplikatów faktur).

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z zasadami rachunkowości, podatnik może ująć ponoszone koszty w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych na podstawie dowodów zastępczych, co stanowi, że jest to koszt poniesiony w rozumieniu przepisów podatkowych.

Mając zatem na uwadze powołane uregulowania prawne należy stwierdzić, że wydatki wynikające z duplikatów faktur powinny zostać zaewidencjonowane w datach wystawienia oryginałów faktur (faktur pierwotnych), a nie na podstawie wystawionych duplikatów tych faktur. Podkreślić przy tym należy, że w przypadku gdy zeznanie podatkowe za dany rok zostało już złożone, podatnik powinien dokonać jego korekty – w analizowanej sprawie będzie to korekta zeznań za lata 2012 i 2013.

Podsumowując, koszty wynikające z duplikatów faktur wystawionych już po przekształceniu spółki cywilnej nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Jednocześnie tut. Organ pragnie dodać, że powołane w treści wniosku orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Z kolei, w odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym (odmiennym od przedstawionego we wniosku) i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Natomiast co do przywołania przez Wnioskodawcę poglądu występującego w doktrynie prawa podatkowego, zaznaczyć należy, że odzwierciedla on indywidualne stanowisko jego autora na dany temat. Ponadto dodaje się, że komentarze podatkowe znajdujące się w publikacjach nie posiadają waloru wykładni powszechnej normującej prawo.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.