INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2012 r. (data wpływu 8 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2012 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 13 kwietnia 2007 r. nabył w drodze przetargu dziewięć mieszkań oraz jedno mieszkanie, gdzie obecnie zamieszkuje. Wszystkie mieszkania były zamieszkałe, a warunkiem przetargu było, że Wnioskodawca podpisze z tymi lokatorami umowę najmu, co uczynił. Wnioskodawca podpisał również porozumienie ze Wspólnotą Mieszkaniową, że wszystkie opłaty wraz z czynszami lokatorzy zamieszkujący będą wpłacali bezpośrednio na konto Wspólnoty Mieszkaniowej.

Na początku 2008 r. okazało się, że Wnioskodawca zalega z opłatami na rzecz Wspólnoty, łącznie około 4.000 złotych, ponieważ 5 najemców wcale nie dokonywało wpłat za czynsz, wodę, prąd.

Wnioskodawca wystąpił do Sądu o nakazy zapłaty dla niepłacących lokatorów. Jeżeli chodzi o ., to dopiero sprawa o eksmisję pozwoliła Wnioskodawcy pozbyć się lokatorów, którzy do dnia dzisiejszego nie zapłacili ani jednej złotówki. Wnioskodawca mieszkanie odzyskał i od roku sam osobiście w nim mieszka a zaległości do Wspólnoty musiał uregulować z własnej kieszeni.

Natomiast co do …., to w latach 2007- 2009 Wnioskodawca nie otrzymał ani złotówki od żadnego z najemców, nawet tych którzy coś płacili na konto Wspólnoty. Ta twierdziła bowiem, że wpłaty nie pokrywają należności związanych z tymi mieszkaniami. Wnioskodawca ciągle jest dłużnikiem Wspólnoty.

W międzyczasie, w Sądzie Wnioskodawca wywalczył eksmisje z trzech mieszkań; i tak z jednego jeszcze w 2009 r., z drugiego w styczniu 2010 r. a z trzeciego w połowie 2010 r. pozbył się niepłacących lokatorów. Oprócz tego Wnioskodawcy nie podobały się zasady płacenia przez lokatorów należności na konto Wspólnoty (kompletny brak kontroli) i pod koniec 2009 r. zawiadomił lokatorów, że czynsz od dnia 1 stycznia 2010 r. mają wpłacać osobiście lub na Jego konto, a na konto Wspólnoty tylko opłaty jakich wymaga Wspólnota.

Wnioskodawca był w Urzędzie Skarbowym oraz.., bo tam wówczas mieszkał, celem dowiedzenia się, jaki ma płacić podatek od przychodów z najmu i ile. Wówczas dowiedział się, że ma prawo odliczać sobie amortyzację tych mieszkań wraz z pomieszczeniami przynależnymi do tych mieszkań, bo tak je nabył oraz tak też je wynajmuje, jak również płaci coroczną opłatę z tytułu podatku od nieruchomości do Gminy.

Aby odliczać amortyzację trzeba najpierw ustalić wartość początkową. Po konsultacji z paroma osobami Wnioskodawca dowiedział się, że może przyjąć tak zwaną kwotę stałą (ryczałt), która wynosi 988 zł od metra kwadratowego mieszkania oraz pomieszczania przynależnego do tego mieszkania. Wnioskodawca tak też uczynił i od 2010 r. odlicza 1,5% rocznie z wartości początkowej mieszkania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przyjęcie kwoty 988 zł od każdego metra kwadratowego powierzchni użytkowej mieszkania oraz powierzchni przynależnego pomieszczenia do tego mieszkania (piwnicy lub komórki) jako wartość początkową do odliczania amortyzacji jest prawidłowe...

Zdaniem Wnioskodawcy, przyjęcie kwoty stałej 988 zł za każdy metr kwadratowy jako wartości początkowej jest prawidłowe, ponieważ w art. 22g pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tak jest napisane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Według art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

• maszyny, urządzenia i środki transportu,

• inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości

Przepis art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, podatnik który zamierza amortyzować składnik majątkowy spełniający cechy środka trwałego bądź wartości niematerialnej i prawnej, przed rozpoczęciem używania go na potrzeby m. in. najmu zobowiązany jest ustalić jego wartość początkową oraz sposób amortyzacji. Przez wartość początkową rozumiemy wartość majątkowa składnika określaną na moment przyjęcia go do używania. Przy czym w przypadku najmu lokali mieszkalnych, zwrot „przyjęcie do używania” nie dotyczy terminu, w którym lokal ten został nabyty, lecz momentu, w którym przedmiotowy lokal przeznaczony został do wynajmowania.

Wartość początkową budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego stanowiącego środek trwały, na podstawie art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, można ustalić w sposób uproszczony, czyli przyjąć w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca nabył kilka mieszkań wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi, które wynajmuje osobom trzecim. Wnioskodawca podjął decyzję o amortyzowaniu ww. lokali. Dla celów amortyzacji ich wartość ustalił w sposób uproszczony, tj. przyjął tak zwaną kwotę stałą, która wynosi 988 zł od metra kwadratowego mieszkania oraz pomieszczania przynależnego do tego mieszkania.

Należy tu mieć na uwadze, iż objaśnienia szczegółowe do Klasyfikacji Środków Trwałych, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), dotyczące grupy 1 Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego wskazują, iż przez lokal mieszkalny, należy rozumieć wydzielony trwałymi ścianami w obrębie budynku samodzielny lokal mieszkalny, jak też i jego część obejmującą co najmniej 1 pokój o powierzchni nie mniejszej niż 10 m2, jeżeli jest ona odrębnym przedmiotem najmu. Natomiast samodzielny lokal mieszkalny jest to wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Klasyfikacja środków trwałych stanowi usystematyzowany zbiór obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz cytowane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, iż przyjmując do celów naliczenia amortyzacji wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego wraz z pomieszczeniami do niego przynależnymi i kwoty 988 zł, jeśli powierzchnia jest analogiczna jak przyjętą dla celów podatku od nieruchomości, Wnioskodawca postąpił prawidłowo, tj. zgodnie art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.