Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-954/14/ZK
z 17 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 sierpnia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 22 sierpnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej zajmuje się m.in. dostawą internetu do odbiorców biznesowych i indywidualnych za pomocą sygnału radiowego. Dzięki otrzymanej dotacji z Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka powstaje sieć światłowodowa, która zastępuje już po części dostęp do internetu drogą kablową zamiast sygnału radiowego. Podstawą funkcjonowania sieci jest szafa serwerowa, czy dystrybucyjna wraz z urządzeniami aktywnymi (m.in. przełączniki, rutery), od której odprowadzane są kable światłowodowe. Kable te podwieszane są na słupach elektrycznych należących do zakładu energetycznego. Kable te nie są funkcjonalnie związane z dzierżawionymi kanałami technicznymi i zdemontowanie ich może nastąpić w każdej chwili, bez jakiegokolwiek naruszenia konstrukcji. Wysokość otrzymanej dotacji na to przedsięwzięcie to 70% całkowitych kosztów, a 30% wydatków pokrywane jest z własnych środków. Również na własny koszt zakupiono jedną szafę dystrybucyjną wraz z urządzeniami aktywnymi. Po montażu oraz podpisaniu pierwszych umów z odbiorcami szafy, wraz z siecią w postaci kabli światłowodowych, zostały przyjęte do ewidencji środków trwałych pod nazwą Jednostka Centralna Sieci Szerokopasmowego Internetu i zaliczone do rodzaju 491 Klasyfikacji Środków Trwałych. Rodzaj 491 to zespoły komputerowe, które obejmują maszyny i urządzenia wprowadzania, przetwarzania, przechowywania i wyprowadzania informacji cyfrowych lub analogowych na ogół elektronicznie określane jako komputery, minikomputery oraz urządzenia do przekazywania danych na odległość. Jednostka zakupiona w 100% z własnych środków, oddana jako pierwsza do użytku, została zamortyzowana jednorazowo, zgodnie z art. 22k ust. 7-13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast jednostki zakupione z dotacji amortyzowane są wg art. 22k ust. 1 ww. ustawy, gdzie kosztami uzyskania przychodu jest 30% kwoty amortyzacji (wg procentowego wkładu własnego na zakup środków trwałych).

Wnioskodawca jest małym podatnikiem w rozumieniu art. 5a pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można było dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego i jego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania do użytkowania w stosunku do środka trwałego zakupionego w 100% z własnych funduszy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5a pkt 20 oraz art. 22k ust. 7-13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, można było dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego Jednostki Centralnej zakupionej w 100% z własnych środków i zaliczyć amortyzację do kosztów uzyskania przychodów, w miesiącu oddania środka do użytkowania. Wnioskodawca spełnia bowiem warunki małego podatnika a wartość środka trwałego zakupionego z własnych funduszy nie przekroczyła kwoty określonej ww. przepisami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Przy czym, kosztem uzyskania przychodu mogą być, co do zasady, jedynie wydatki faktycznie poniesione przez podatnika, tzn. takie, przy poniesieniu których nastąpił uszczerbek w jego majątku.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ww. ustawy.
  
  

Dopiero po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. W związku z powyższym, w przypadku gdy maszyna, bądź urządzenie składa się z mniejszych urządzeń lub w sytuacji, gdy dla prawidłowego funkcjonowania dana maszyna, lub urządzenie wymaga zainstalowania dodatkowych urządzeń, co do zasady mamy do czynienia z jednym środkiem trwałym w rozumieniu cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej.

Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. Nr 242, poz. 1622), będącego rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 591). Rozporządzenie to, określa także w szczegółowy sposób co mieści się w określonym grupowaniu KŚT oraz co należy uznać za części składowe poszczególnych środków trwałych. Zatem także to przepisy tego rozporządzenia decydują o tym, czy dany składnik majątku stanowi odrębny środek trwały w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zauważyć jednak należy, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod amortyzacji jest tzw. jednorazowa amortyzacja, uregulowana w art. 22k ust. 7-13 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22k ust. 7 tej ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych (art. 22k ust. 8 ww. ustawy).

Przy czym, ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1.000 zł (art. 5a pkt 20 ww. ustawy).

Jak wynika z powyższych przepisów, przedsiębiorcy będący małymi podatnikami, mogą dokonywać jednorazowej amortyzacji środków trwałych zaliczonych do grup 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych do wysokości określonego w ww. ustawie limitu (równowartości 50.000 euro).

W 2014 r. za małego podatnika można uznać tego, u którego przychód brutto ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) za 2013 r. nie przekroczył kwoty 5.068.000 zł, wg wyliczenia: średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 1 października 2013 r. (zgodnie z tabelą kursów NBP z dnia 1 października 2013 r. Nr 190/A/NBP/2013) wynosił 4,2230 zł x 1.200.000 = 5.067.600 zł, w zaokrągleniu 5.068.000 zł. Natomiast dopuszczalny w 2014 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, stosownie do postanowień art. 22k ust. 7 i 12 ww. ustawy, wynosi 211.000 zł, wg wyliczenia: ww. kurs euro tj. 4,2230 zł x 50.000 = 211.150 zł, w zaokrągleniu 211.000 zł.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą m.in. w zakresie dostawy internetu do odbiorców biznesowych i indywidualnych za pomocą sygnału radiowego. Z otrzymanej dotacji z Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka powstaje sieć światłowodowa, która umożliwia już po części dostęp do internetu drogą kablową zamiast sygnału radiowego. Podstawą funkcjonowania sieci jest szafa serwerowa (dystrybucyjna) wraz z urządzeniami aktywnymi (m.in. przełączniki, rutery), od której odprowadzane są kable światłowodowe. Kable te podwieszane są na słupach elektrycznych należących do zakładu energetycznego. Kable te nie są funkcjonalnie związane z dzierżawionymi kanałami technicznymi i zdemontowanie ich może nastąpić w każdej chwili, bez jakiegokolwiek naruszenia konstrukcji. Po montażu oraz podpisaniu pierwszych umów z odbiorcami szafy, wraz z siecią w postaci kabli światłowodowych, zostały przyjęte do ewidencji środków trwałych pod nazwą Jednostka Centralna Sieci Szerokopasmowego Internetu i zaliczone do rodzaju 491 Klasyfikacji Środków Trwałych. Jednostka zakupiona w 100% z własnych środków, oddana jako pierwsza do użytku, została zamortyzowana jednorazowo, zgodnie z art. 22k ust. 7-13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca jest małym podatnikiem w rozumieniu art. 5a pkt 20 ww. ustawy.

Mając na względzie przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy stwierdzić należy, że jeżeli w świetle odrębnych przepisów nie będących przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej wskazany we wniosku składnik majątku w całości sfinansowany ze środków własnych Wnioskodawcy, stanowi samodzielny składnik majątku (środek trwały) zaliczony do grupy 4 Klasyfikacji Środków Trwałych, to Wnioskodawca, jako „mały podatnik” mógł dokonać jego jednorazowej amortyzacji, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego, z powyższym zastrzeżeniem, należało uznać za prawidłowe.

Wskazać przy tym należy, że powyższa kwestia może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Zaznaczyć również należy, że w zakresie określenia, czy kable światłowodowe, stanowią część składową środka trwałego (Jednostki Centralnej Sieci Szerokopasmowego Internetu) wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.