Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP4/443-746/14-5/JM
z 2 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2014 r. (data wpływu 7 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.) oraz pismem z dnia 17 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla usług udostępnienia dworca przewoźnikom oraz prawa do złożenia korekty deklaracji za miesiąc grudzień 2013 r. w zakresie nieodliczonego podatku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• stawki podatku dla usług udostępnienia dworca przewoźnikom;
  

• prawa do złożenia korekty deklaracji za miesiąc grudzień 2013 r. w zakresie nieodliczonego podatku.
  
  

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 16 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.) w zakresie doprecyzowania opisu zdarzenia przyszłego oraz pismem z dnia 17 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.) w zakresie przedstawienia własnego stanowiska odnoszącego się do pytania nr 2.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Gmina posiada status podatnika VAT czynnego o numerze NIP. Jako jednostka samorządu terytorialnego posiada osobowość prawną nadaną ustawowo przez art. 165 Konstytucji RP i art. 2 ustawy z dnia 08 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz.594) zwaną dalej u.s.g. W myśl art. 1 u.s.g mieszkańcy gminy tworzą z mocy prawa wspólnotę samorządową, ilekroć w ustawie jest mowa o gminie, należy przez to rozumieć wspólnotę samorządową oraz odpowiednie terytorium. Zadania własne gminy określone są w art. 7 u.s.g. oraz uszczegółowione w przepisach szczególnych – konkretyzujących ich realizację. Zgodnie z art. 7 u.s.g. zaspokajanie potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. Zadania te obejmują w szczególności sprawy: 1) ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej, 2) gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego, 3) wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz, 3a) działalności w zakresie telekomunikacji, 4) lokalnego transportu zbiorowego, 5) ochrony zdrowia, 6) pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych, 6a) wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej,7) gminnego budownictwa mieszkaniowego, 8) edukacji publicznej, 9) kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami,10) kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych, 11) targowisk i hal targowych, 12) zieleni gminnej i zadrzewień, 13) cmentarzy gminnych, 14) porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego, 15) utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej oraz obiektów administracyjnych, 16) polityki prorodzinnej, w tym zapewnienia kobietom w ciąży opieki socjalnej, medycznej i prawnej, 17) wspierania i upowszechniania idei samorządowej, w tym tworzenia warunków do działania i rozwoju jednostek pomocniczych i wdrażania programów pobudzania aktywności obywatelskiej, 18) promocji gminy, 19) współpracy i działalności na rzecz organizacji pozarządowych oraz podmiotów wymienionych w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.), 20) współpracy ze społecznościami lokalnymi i regionalnymi innych państw. Przypomnienia wymaga też fakt, iż gmina oprócz zadań własnych realizuje wiele zadań zleconych – co wynika z art. 162 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który stanowi, iż „jeżeli wynika to z uzasadnionych potrzeb państwa, ustawa może zlecić jednostkom samorządu terytorialnego wykonywanie innych zadań publicznych. Ustawa określa tryb przekazywania i sposób wykonywania zadań zleconych. „Zgodnie z art. 11a ust. 1 u.s.g. organami gminy są: 1) rada gminy, 2) wójt (burmistrz, prezydent miasta). W myśl art. 26 ust. l u.s.g. organem wykonawczym gminy jest wójt, zaś zgodnie z ust. 4 w miastach powyżej 100.000 mieszkańców organem wykonawczym jest prezydent miasta. Wójt wykonuje swoje zadania za pośrednictwem urzędu, którego jest kierownikiem (art. 33 u. s. g.).

Zgodnie z art. 91 ustawy z dnia 05 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 595) zwanej dalej u.s.p. prawa powiatu przysługują miastom, które w dniu 31 grudnia 1998 r. liczyły więcej niż 100.000 mieszkańców (...).

Miastem takim jest więc Gmina. Zadania powiatu określone są w art. 4 u.s.p. Tak więc do zadań gminy będącej miastem na prawach powiatu oprócz zadań nałożonych przez u.s.g. dochodzą także zadania nałożone przez u.s.p.

Zgodnie z art. 9 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 157 z późn. zm.) zwaną dalej u.f.p. sektor finansów publicznych tworzą jednostki samorządu terytorialnego. W myśl art. 5 ust. l pkt 1 u.f.p. środkami publicznymi są dochody publiczne. Zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt 3 u. f. p. dochodami publicznymi są wpływy ze sprzedaży wyrobów i usług świadczonych przez jednostki sektora finansów publicznych.

Kwestie publicznego transportu zbiorowego reguluje ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. nr 5, poz.13 zpózn.zm.) zwana dalej u.t.z. W myśl art. 16 u.t.z: - ust. 1 w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty, - ust. 4 za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad, - ust. 5. Stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż: 1) 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym; 2) 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu, - ust. 6. Stawka opłaty, o której mowa w ust. 5, ulega zmianie w stopniu odpowiadającym planowanemu średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych, ustalonemu w ustawie budżetowej na dany rok.

Zmiana następuje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym została ogłoszona ustawa budżetowa, - ust. 7. Opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na: 1) utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4. (...).

Zgodnie z art. 18. u.t.z. do zadań własnych gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego należą budowa, przebudowa i remont: 1) przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina.

Uchwałą nr z 2013 r. organ uchwałodawczy Gminy - Rada wyraziła zgodę na nabycie na rzecz Gminy prawa użytkowania wieczystego nieruchomości (obr., ark.), oznaczonej w ewidencji gruntów jako działki nr nr: X/2, X/3, X/4, X/5, X/6, X/7, X/8 objętej księgą wieczystą oraz nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr Y (obr.,), objętej księgą wieczystą, wraz z prawem własności budynków, budowli i urządzeń znajdujących się w granicach tych nieruchomości. Podstawą prawną ww. uchwały był art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 20 pkt 2 i art. 24 ust.1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Dnia 02 grudnia 2013 r. aktem notarialnym Repertorium A Gmina nabyła od S.A. prawo użytkowania wieczystego działki ewidencyjnej nr Y o pow. 906 m.kw., położonej przy ul. za kwotę brutto 147.200,00 zł, w tym podatek od towarów i usług 147.200,00 zł. Oprócz aktu notarialnego ww. transakcja została udokumentowana fakturą VAT nr z dnia 04 grudnia 2013 r. na rzecz Gminy, która wpłynęła do nabywcy w dniu 20 grudnia 2013 r. W m-cu grudniu 2013 r. Gmina weszła również w prawo dysponowania ww. działką, jak też uregulowała zapłatę należną S.A z tytułu zakupu. Podatek VAT zawarty w fakturze nie został odliczony w terminach wynikających z ówcześnie obowiązującego art. 86 ust. 10 pkt 1 i ust. 11 ustawy, tj. w rozliczeniu za m-c w którym ww. faktura wpłynęła lub w dwóch m-cach następnych. Ww. działka wraz z pozostałymi działkami o których mowa w uchwale została nabyta przez Gminę w celu budowy w przyszłości nowoczesnego dworca autobusowego. Ww. działka nie była na dzień transakcji zabudowana, dla ww. terenu obejmującego ww. działki nie obowiązuje aktualny plan zagospodarowania przestrzennego, wydana została dla Gminy jako inwestora na podstawie art. 4 ust. 2 pkt 1, art. 50 ust. 1, art. 51 ust.1 pkt 1, art. 53 ust. 3,4,5 i art. 54 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647 z późn. zm.) decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu wojewódzkim z przeznaczeniem na budowę wielofunkcyjnego dworca metropolitalnego. Pozostałe działki (X/2, X/3, X/4, X/5, X/6, X/7) zostały nabyte przez Gminę wcześniej, w dniu 10 czerwca 2013 r. od innego sprzedawcy (S.A.), który zastosował zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 a u.p.t.u. dla gruntów zabudowanych. Transakcja nabycia prawa użytkowania wieczystego działek zabudowanych od S.A., zwolnionych od podatku nie jest przedmiotem niniejszego wniosku., lecz wyłącznie prawa użytkowania wieczystego działki nr Y nabytej od S.A.

Reasumując: Gmina dysponuje obecnie tytułem prawnym do działki nr Y (obr., ark. ….) oraz decyzją właściwego organu dla terenu ją obejmującego o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu wojewódzkim z przeznaczeniem na budowę wielofunkcyjnego dworca metropolitalnego. Równocześnie Gmina liczy na uzyskanie dofinansowania realizacji ww. projektu w ramach nowej perspektywy finansowej Unii Europejskiej na lata 2014-2020 z Programu Operacyjnego Rozwój Polski. Przedmiotem niniejszego wniosku jest prawo do korekty podatku naliczonego wynikającego z faktury nr z dnia 04 grudnia 2013 r. poprzez złożenie korekty deklaracji VAT-7 za m-c grudzień 2013 r. oraz charakter - na gruncie podatkowym – przyszłych opłat pobieranych za korzystanie z wybudowanego dworca, o których mowa w cytowanych wyżej przepisach ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, które po realizacji inwestycji Gmina uprawniona byłaby pobierać. Opłaty takie musiałyby być pobierane i skonkretyzowane na podstawie porozumień (umów) zawartych z zainteresowanymi przewoźnikami autobusowymi.

Dla odpowiedniego zakwalifikowania zakupu prawa użytkowania wieczystego ww. działki i dokonania ewentualnej korekty zwiększającej podatek naliczony wydaje się, iż jest to sprawa kluczowa. Oprócz ww. opłat za korzystanie z dworca od przewoźników Gmina pobierałaby też w przyszłości należności z zawieranych umów najmu i dzierżawy dla przedsiębiorców zainteresowanych wynajęciem w obiekcie dworca lub wokół lokali i miejsc handlowo-usługowych-gastronomicznych czy też powierzchni o informacyjno-reklamowym lub tym podobnym charakterze, jak również terenów przyległych do obiektu.

Podstawowym aktem prawnym regulującym działalność gmin w Polsce jest ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 z późn. zm.). Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.s.g. mieszkańcy gminy tworzą z mocy prawa wspólnotę samorządową. Realizacja projektu polegającego na budowie dworca metropolitalnego będzie należała do zadań własnych Gminy, o których mowa w art. 7 ustawy. Zgodnie z ww. przepisem zaspokajanie potrzeb zbiorowych wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy: 1) ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami (…), 15) utrzymania gminnych obiektów i urządzeń użyteczności publicznej. Są to przepisy, które – w ocenie Wnioskodawcy – stanowią wystarczającą podstawę prawną, o której mowa w wezwaniu pkt 1 - odnośnie budowy, pkt 15 – odnośnie utrzymania po wybudowaniu. Budowa ww. dworca planowana jest nieopodal Placu – w zasadzie naprzeciwko wybudowanego w 1877 r. Dworca Głównego. W przyszłości Wnioskodawca będzie mieć więc do czynienia z sytuacją, iż mieszkańcy (a więc członkowie wspólnoty lokalnej), jak też osoby przyjezdne (np. turyści) przyjeżdżając pociągiem na Dworzec Kolejowy bez problemu będą mogli nie tracąc czasu i nie ponosząc dodatkowych kosztów przemieścić się na dworzec autobusowy celem dalszej podróży do innych miejscowości autobusami i busami wyjeżdżającymi z dworca. Z kolei pasażerowie przyjeżdżający z innych miejscowości autobusami i busami i wysiadający na dworcu autobusowym będą mogli nie tracąc czasu i dodatkowych kosztów np. na przejazd taxi (jak to ma często miejsce obecnie) przemieścić się na dworzec kolejowy celem kontynuowania dalszej podróży. Mieszkańcy czy turyści korzystający z lokalnego transportu zbiorowego będą mogli tym samym środkiem komunikacji dojechać zarówno na Dworzec Kolejowy jak i na dworzec autobusowy. Dodatkowo wyjaśnić należy, iż budowa ww. dworca będzie też powiązana z likwidacją dotychczas funkcjonującego dworca autobusowego w dzielnicy. Zgodnie z planami władz miasta likwidacja obecnie funkcjonującego dworca autobusowego związana jest z planami rewitalizacji dzielnicy, a więc kwestiami ładu przestrzennego. Na ww. rewitalizację również planowane jest pozyskanie środków unijnych przez władze miasta. Aktem prawnym konkretyzującym zadania Gminy określone w art. 7 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym jest ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2014 poz. 518). W myśl art. 1 ust. 1 pkt 1 i art. 13 ustawa ta określa (oprócz kodeksu cywilnego) zasady: gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność jednostek samorządu terytorialnego, w tym oddawanie ich w najem lub dzierżawę. Zauważyć należy także, iż art. 7 ustawy o samorządzie gminnym traktujący o zaspokajaniu potrzeb zbiorowych wspólnoty jako zadaniu własnym gminy operuje pojęciem „w szczególności” co czyni, iż pojęcie to ma katalog otwarty, nie zaś zamknięty. Tak więc niekoniecznie działania Gminy, które można określić jako „zaspokajanie potrzeb zbiorowych wspólnoty” muszą zawierać się zawsze w którymś z punktów art. 7. Z kolei niektóre działania gmin, które są zaspokajaniem zbiorowych potrzeb wspólnoty mogą mieć także charakter złożony i wielofunkcyjny i wynikać nie z jednego, a z kilku punktów wymienionych w art. 7.

Wyjaśnić także należy, iż Gmina jest miastem na prawach powiatu, o czym stanowi art. 91 ustawy o samorządzie powiatowym, jak też jest stolicą woj. (siedzibą władz, tj. wojewody i sejmiku województwa), co wynika z art. 1, art. 2 i art. 3 pkt 3 ustawy z dnia z dnia 24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trójstopniowego podziału terytorialnego państwa (t.j. Dz. U. z 1998 r., Nr 96, poz. 603 z późn. zm.) co czyni, iż inwestycja tego typu jest inwestycją o charakterze ponadlokalnym w rozumieniu art. 51 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647 z późn. zm.).

W odpowiedzi na pytanie tut. Organu zawarte w wezwaniu z dnia 11 grudnia 2014 r. „Czy Wnioskodawca będzie wykorzystywał dworzec wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług? Jeżeli nie, to należy wskazać do jakich innych czynności Wnioskodawca będzie wykorzystywał dworzec oraz wskazać czy będą to czynności:

• zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług;
  

• niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?”
  
  

Wnioskodawca wskazał, że będzie wykorzystywał dworzec wyłącznie do celów opodatkowanych.

Odpowiedź na tak postawione pytanie jest prawidłowa przy założeniu, iż: a) nie zajdą zmiany w przepisach prawa obecnie obowiązującego, b) o ile Minister Finansów uzna, iż stanowisko we wniosku w zakresie zadanego pytania pierwszego tj. dotyczącego charakteru opłat, o których mowa w art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym uiszczanych przez przewoźników jest prawidłowe. Stanowisko to wydaje się prawidłowe choćby w kontekście konsekwentnego stanowiska organów podatkowych (Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu – z 12 sierpnia 2013 r.znalclLPP2/443-460/13-4/MN, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 12 października 2011 r. IPTPP2/443-310/11-4/JN, z dnia 13 grudnia 2012 r. IPTPP1/443-863/12-3/IG).

Wnioskodawca – skoro zajął stanowisko w sprawie polegające na tym, iż ww. opłaty mają wg niego charakter opodatkowany – to w konsekwencji przyjąć musi, iż obiekt dworca służyć będzie wyłącznie czynnościom opodatkowanym, gdyż działalność polegająca na dzierżawie terenu czy wynajmie lokali i powierzchni na cele komercyjne (w oparciu o przepisy kodeksu cywilnego i ustawy o gospodarce nieruchomościami) także ma charakter opodatkowany.

Na obecnym etapie przygotowań inwestycji (zabezpieczenie terenu poprzez jego nabycie, uzyskanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, przygotowanie dokumentów celem uzyskania dofinansowania unijnego w nowej perspektywie finansowej) ocena jakim czynnościom na gruncie przepisów podatkowych służyć będzie planowana inwestycja musi mieć charakter prognozy, w granicach zakreślonych przez specyfikę obiektu jakim jest dworzec, jak i przepisy prawa, a więc kodeks cywilny, ustawę o gospodarce nieruchomościami i ustawę o publicznym transporcie zbiorowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy opłaty, o których mowa w art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. 2011 r. nr 5, poz. 13 z pózn. zm.) winny być w przyszłości opodatkowane podatkiem od towarów i usług wg stawki podstawowej stanowiąc zapłatę z tytułu odpłatnie świadczonych usług?
2. Czy Gminie przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji VAT-7 za m-c grudzień 2013 r. w zakresie odliczenia nieodliczonego dotychczas podatku wynikającego z opisanej we wniosku faktury VAT z dnia 04 grudnia 2013 r.?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad 1)

Opłaty, o których mowa w art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. nr 5, poz. 13 z późn. zm.) winny być w przyszłości opodatkowane podatkiem od towarów i usług wg stawki podstawowej stanowiąc zapłatę z tytułu odpłatnie świadczonych usług.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarowi usług (t.j. Dz. U. z 2013 r. nr 177, poz.1054 z późn. zm.) zwanej dalej u. p. t. u. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 41 ust. 1 u.p.t.u. stawka podatku wynosi 22%. Zgodnie z art. 146a u.p.t.u. w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f: 1) stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Kwestie publicznego transportu zbiorowego reguluje ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. nr 5, poz.13 z późn. zm.) zwana dalej u.t.z. W myśl art. 16 u.t.z.: - ust.1. w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty, - ust. 4 za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad - ust. 5. Stawka opłaty, o której mowa w ust. 4 nie może być wyższa niż: 1) 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym; 2) 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu - ust. 6. Stawka opłaty, o której mowa w ust. 5 ulega zmianie w stopniu odpowiadającym planowanemu średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych, ustalonemu w ustawie budżetowej na dany rok. Zmiana następuje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym została ogłoszona ustawa budżetowa -ust. 7. Opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na: 1) utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4(...).

O opodatkowaniu ww. opłat wypowiadały się w drodze indywidualnych interpretacji organa podatkowe, w tym również Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi. Zgodnie z interpretacją Dyrektora izby Skarbowej w Łodzi znak: IPTPP1/443-863/12-3/IG z dnia 13 grudnia 2012 r. ww. opłaty są opodatkowane na zasadach ogólnych. Organ zważył, co następuje: „(...) Odnosząc się do kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, o których mowa w art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, zauważyć należy, iż w świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, czynności dokonywane przez Wnioskodawcę, polegające na umożliwieniu przewoźnikom korzystania z przystanków komunikacyjnych, za co pobierane będą opłaty, o których mowa w art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie drogowym, spełniają przesłanki uznania tych czynności za odpłatne świadczenie usług, gdyż do ponoszenia opłat zobowiązany będzie korzystający z przystanków komunikacyjnych w wysokości ustalonej przez Radę Gminy i na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych określających zasady odpłatności za korzystanie z przystanków.

W przedmiotowej sprawie mamy więc do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu na ogólnych zasadach określonych w ww. przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych położonych na terenie gminy przez operatorów i przewoźników podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych (...).”

W podobnym duchu wypowiedział się również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 12 sierpnia 2013 r. znak: ILPP2/443-460/13-4/MN.

Czytamy w niej m. in. (...) Mając na uwadze treść wniosku oraz powołane wyżej uregulowania prawne stwierdzić należy, że pomiędzy działaniami Gminy (czynnościami polegającymi na udostępnianiu przystanków komunikacyjnych i dworców) a świadczeniem wzajemnym, tj. opłatą wnoszoną przez przewoźnika występuje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym. Do ponoszenia opłat jest zobowiązany każdy przewoźnik korzystający z przystanków komunikacyjnych i dworców. W związku z tym, ww. działania Gminy stanowią odpłatną usługę w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Tak więc otrzymana opłata jest konsekwencją wykonania świadczenia. Odpowiednie zapisy ustawy o publicznym transporcie drogowym wyraźnie wskazują, że działania podejmowane w tym względzie przez organizatora takiego transportu (jednostkę samorządu terytorialnego) mają charakter działań właściwych dla stosunków cywilnoprawnych. Po pierwsze – opłata za korzystanie z przystanków i dworców może, lecz nie musi być pobierana, a po drugie – przepisy dają możliwość zakreślenia przez właściwą jednostkę samorządu terytorialnego maksymalnej wartości tejże opłaty, akcentując przy tym konieczność przestrzegania niedyskryminujących zasad. Okoliczność, że strony stosunku cywilnoprawnego są zobowiązane stosować opłaty w wysokości określonej w uchwale podjętej przez odpowiedni organ jednostki samorządu terytorialnego, nie ma wpływu na opodatkowanie czynności udostępniania przystanków podatkiem od towarów i usług. Mają tu bowiem zastosowanie ogólne zasady określone w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług. W konsekwencji należy stwierdzić, że opłata pobierana przez Gminę od przewoźników za możliwość zatrzymywania się na przystankach komunikacyjnych i dworcach stanowi wynagrodzenie za usługę, polegającą na udostępnieniu tychże przystanków i dworców, przy czym działania podejmowane w tym względzie przez Gminę mają charakter działań z zakresu stosunków cywilnoprawnych. Stwierdzić zatem należy, iż Wnioskodawca z tytułu czynności, za które pobiera opłaty, jest podatnikiem podatku od towarów i usług, a czynności te stanowią odpłatne świadczenie usług, które – zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W przedmiotowej sprawie mamy więc do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu na ogólnych zasadach określonych w ww. przepisach ustawy o podatku od towarów i usług. Zarówno w treści ustawy jak i przepisach wykonawczych do ustawy dla niektórych czynności przewidziano możliwość zastosowania zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT. Jednakże ani w ustawie o podatku od towarów i usług ani w rozporządzeniach wykonawczych do niej, usługi wykonywane przez Wnioskodawcę nie zostały wskazane jako korzystające ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT. (...).”

Tak więc, Gmina zajmuje w złożonym wniosku analogiczne stanowisko jak ww. stanowiska organów podatkowych, w tym właściwego dla niej miejscowo i rzeczowo – jeśli chodzi o wydawanie interpretacji indywidualnych – Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi. Dodatkowo, Gmina na poparcie prawidłowości ww. stanowiska (poza charakterem opłat zbliżonym do cywilnoprawnego) zwraca uwagę, iż przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do znaczących w tym sektorze zakłóceń konkurencji względem innych niż jednostka samorządu terytorialnego podmiotów będących właścicielami dworców lub przystanków. W kraju funkcjonuje wiele dworców czy przystanków należących do przedsiębiorców (np. firm przewozowych) udostępniających je odpłatnie innym przewoźnikom. Ostatnio zwrócił uwagę na ten aspekt rozliczeń samorządów Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w postanowieniu z dnia 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13.

Trybunał orzekł, iż: „(...) Dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej transakcji takich jak te zamierzone przez gminę, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy. (...)”.

Powyższy wywód Trybunału wskazujący na aspekt zakłóceń konkurencji jest więc potwierdzeniem prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska.

Ad 2)

Gminie przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji VAT-7 za m-c grudzień 2013 r. w zakresie odliczenia nieodliczonego dotychczas podatku wynikającego z opisanej we wniosku faktury VAT nr z dnia 04 grudnia 2013 r.

Zgodnie z art. 18 u.t.z. do zadań własnych gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego należą budowa, przebudowa i remont: 1) przystanków komunikacyjnych oraz dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest gmina.

W myśl art. 86 ust. 1 u.p.t.u. w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. (przesłanka pozytywna).W myśl ust. 2 kwotę podatku naliczonego stanowi: 1) suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu: a) nabycia towarów i usług (przesłanka formalna). Z kolei w myśl art. 88 ust. 3a u.p.t.u. nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy: 2) transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku (przesłanka negatywna).W przypadku objętym wnioskiem spełniona jest przesłanka pozytywna, tj. związek zakupu z czynnościami opodatkowanymi, o którym mowa w art. 86 ust. 1 u.p.t.u. Ww. stanowisko jest prawidłowe, o ile Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uzna stanowisko zaprezentowane w odpowiedzi na pytanie 1 dotyczące opłat o których mowa w przepisach ustawy o publicznym transporcie zbiorowym za prawidłowe. Wtedy spełniony byłby bezsprzeczny związek zakupu wyłącznie z działalnością opodatkowaną. Każdy dworzec autobusowy jest także miejscem, z którego jego właściciel czerpałby dochody z tytułu wynajmu lokali i miejsc handlowo-usługowych, gastronomicznych czy też powierzchni informacyjno-reklamowych, itp. przedsiębiorcom zainteresowanych taką działalnością w miejscu przez które przewijałyby się dziennie tysiące pasażerów, potencjalnych klientów (tzw. ciągi ludzkie). Zgodnie z art. 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. W myśl art. 694 k.c. do dzierżawy stosuje się odpowiednio przepisy o najmie z zachowaniem przepisów dotyczących dzierżawy. Najem lokali użytkowych jest działalnością opodatkowaną wg stawki podstawowej.

Wskazać należy, iż w polskim porządku prawnym jedynie najem na cele mieszkaniowe korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 u.p.t.u., zaś czynność oddania gruntów na cele rolnicze korzysta ze zwolnienia na podstawie przepisów wykonawczych – dawniej par. 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz.247), obecnie par. 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2013 r., poz. 1722). Ww. przepis wykonawczy został wydany przez Ministra Finansów na podstawie delegacji ustawowej, o której mowa w art. 82 ust. 3 u.p.t.u. Kwestia najmu lokali użytkowych (powierzchni komercyjnych) stawką podstawową jest sprawą bezdyskusyjną i nigdy nie budziła sporów w zakresie zasadniczym – a mianowicie tym, iż dla podatnika VAT czynnego stanowi odpłatną dostawę usługi. Co więcej, Gmina dysponuje w tym zakresie interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 29 maja 2014 r. znak: IPTPP4/443-163/14-2/MK uznającej najem za usługę (świadczenie) kompleksowe – co oznacza, iż opłaty mu towarzyszące, pomocnicze winny być opodatkowane taką stawką jak czynsz czyli należność za świadczenie podstawowe.

Kwestia ta (opodatkowania najmu i dzierżawy stawką podstawową w odniesieniu do całości wpływów i płatności) jest więc elementem niezbędnym dla wyczerpującego opisu zdarzenia jak też przesłanką mającą znaczenie dla oceny prawidłowości zajętego stanowiska, jednak sama w sobie nie jest przedmiotem zapytania, choćby dlatego że Gmina dysponuje w tym zakresie – oprócz ww. jeszcze innymi jednoznacznymi interpretacjami Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (z dnia 22 lutego 2013 r. znak: IPTPP2/443-1001/12-4/JS, - z dnia 18 lutego 2013 r. znak: IPTPP2/443-988/12-4/IR, - z dnia 30 stycznia 2013 r. znak: IPTPP2/443-939/12-3/JN) potwierdzającymi taki charakter najmów i dzierżaw. Ponadto Gmina dysponuje także opinią Głównego Urzędu Statystycznego Departamentu Metodologii, Standardów i Rejestrów, iż najem i dzierżawa nieruchomości sklasyfikowana jest pod symbolem PKWiU 2008 „68.20.12.0 Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami niemieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi” – co przesądza o opodatkowaniu w przyszłości usług najmu i dzierżawy wg stawki podstawowej.

Reasumując – w ocenie Wnioskodawcy spełniona byłaby przesłanka pozytywna. Spełniona byłaby także przesłanka formalna – Gmina dysponuje fakturą wystawioną przez zarejestrowanego i czynnego podatnika (S.A.) na Gminę, z jej adresem i numerem NIP. Nie zachodzi zaś w ocenie Wnioskodawcy przesłanka negatywna.

W 2013 r. zgodnie z brzmieniem ówcześnie obowiązującego przepisu art. 86 ust.10 pkt 1 u.p.t.u. prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstawało w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę (...), zaś zgodnie z ust. 11 jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych. W myśl obowiązującego w 2013 r. przepisu ust. 12 w przypadku otrzymania faktury, o której mowa w ust. 2 pkt 1 lit. a lub lit. c, przed nabyciem prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (...), prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje z chwilą nabycia prawa do rozporządzania towarem (...). W myśl zaś ówcześnie obowiązującego ust. 13 jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust.10 (...), może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego. Podkreślić też należy, iż przepis ust. 13 dający takie uprawnienia funkcjonuje także nadal, tj. po 01 stycznia 2014 r. W myśl art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 35) do rozliczeń za okresy rozliczeniowe, które upływają w dniu 31 grudnia 2013 r., stosuje się przepisy art. 86 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2014 r.

Tak więc w świetle przytoczonych przepisów prawa w ocenie Wnioskodawcy ma on prawo do dokonania korekty poprzez złożenie korekty za m-c grudzień 2013 r., gdyż w tym miesiącu Gmina otrzymała dokument (fakturę), nabyła prawo użytkowania wieczystego gruntu i w tym miesiącu weszła też w prawo faktycznego rozporządzania nim.

Wnioskodawca w piśmie z dnia 17 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.) uzupełnił stanowisko w zakresie pytania nr 2.

Począwszy od wejścia w życie ustawy o podatku od towarów i usług zarówno tej pierwszej w 1993 r., jak i obecnej z 2004 r. organa podatkowe, tj. naczelnik właściwego urzędu skarbowego oraz Minister Finansów stały na stanowisku, iż w przypadku najmów i dzierżaw wykonywanych w oparciu o przepisy kodeksu cywilnego oraz ustawy o gospodarce nieruchomościami, która oprócz kodeksu cywilnego jest spec ustawą szczegółowo regulującą tą sferę gospodarowania mieniem przez jednostki samorządu terytorialnego i Skarb Państwa, gminy w tym Wnioskodawca są podatnikami podatku od towarów i usług z uwagi na charakter cywilnoprawny, odpłatny i tym samym opodatkowany ww. czynności. Gmina do tego stanowiska się od początku stosuje. Podkreślić należy, iż najmy i dzierżawy (obok dostaw nieruchomości w formie sprzedaży, zamiany, aportów i oddań w użytkowanie wieczyste) są podstawowym sposobem gospodarowania majątkiem przez samorządy, jak też głównym źródłem generowania przez gminy, w tym Wnioskodawcy obrotu opodatkowanego. Z tego tytułu od 1993 r. Gmina wykazała i odprowadziła do Budżetu Państwa dziesiątki milionów złotych podatku należnego. Dworzec autobusowy, o ile dojdzie do zrealizowania ww. inwestycji, będzie bez wątpienia obiektem „obrototwórczym” i „podatkotwórczym”, w postaci generowania obrotu opodatkowanego zarówno z tytułu najmów i dzierżaw pod usługi gastronomiczne, handlowe, reklamowe, parkingowe na rzecz przedsiębiorców zainteresowanych obecnością i działalnością gospodarczą w miejscu przez który przewijałyby się dziennie tysiące osób jak też przez pobieranie opłat, o których mowa w pytaniu 1 od przedsiębiorców z całego kraju świadczących usługi przewozowe.

Obroty te będą tym większe, iż mówimy o dworcu autobusowym położonym w mieście wojewódzkim największym na wschodzie kraju, który jak opisano w uzupełnieniu wniosku zlokalizowany będzie na przeciwko Dworca Głównego.

Dworzec taki będzie więc miejscem generującym opodatkowany obrót przez dziesięciolecia, a może i dłużej (skoro Dworzec Kolejowy położony naprzeciwko funkcjonuje od XIX wieku.). Wskazać też należy, iż dworzec autobusowy nie będzie jedynie źródłem obrotu opodatkowanego u jego właściciela, ale też szerzej będzie źródłem obrotu opodatkowanego u wszystkich podmiotów zarobkujących na nim (przewoźników, najemców i dzierżawców-właścicieli lokali handlowych, gastronomicznych, usługowych).

Odnośnie więc pytania nr 2 za przedstawionym przez Wnioskodawcę stanowiskiem przemawia także zasada neutralności podatkowej wynikająca z przepisów Dyrektywy. Skoro od lat Gmina deklaruje podatek należny z setek zawartych umów najmów i dzierżaw, wystawia na tę okoliczność faktury i będzie tak czynić w przyszłości (chyba, iż organa podatkowe stwierdzą, iż dotychczasowa praktyka wynikająca zresztą ze stanowiska samych organów podatkowych była błędna), to jako podatnikowi VAT czynnemu przysługują jej uprawnienia a nie tylko obowiązki z ww. tytułu, co wynika z zasad demokratycznego państwa prawa. Wskazać jednak należy, iż praktyka ta nie była błędna, choćby z uwagi na zasady niedopuszczania do zakłóceń konkurencji. Jednostki samorządowe w Polsce są na rynku nieruchomości (najmów, dzierżaw i sprzedaży) znaczącym jego uczestnikiem, którego działania mają duży wpływ zarówno jeśli chodzi o podaż, popyt, jak i kształtowane na nim ceny. Nie ma w systemie VAT, który jest podatkiem zharmonizowanym w ramach Unii Europejskiej podatku należnego bez możliwości odliczania podatku naliczonego w przypadku podatników VAT czynnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT – jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów, to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Powoduje to, iż czynność polegająca na udostępnieniu przystanków operatorom i przewoźnikom jest co do zasady czynnością podlegającą regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. (…) (art. 7 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r., Nr 5, poz. 13, z późn. zm.), organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej „organizatorem”, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięgu przewozów jest gmina:

1. na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
2. której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły porozumienie.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie:

1. standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
2. korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworców,
3. funkcjonowania zintegrowanych węzłów przesiadkowych,
4. funkcjonowania zintegrowanego systemu taryfowo-biletowego,
5. systemu informacji dla pasażera;
   
   

Natomiast art. 15 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowi, iż określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym – w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem.

W przepisie art. 16 ust. 4 cyt. ustawy przewidziano również możliwość pobierania przez jednostkę samorządu terytorialnego opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których jest właścicielem albo zarządzającym. Z tym, że stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

1. 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
2. 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu.
   
   

W myśl art. 16 ust. 7 ww. ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

1. utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4, oraz
2. realizację zadań określonych w art. 18 – w przypadku gdy organizatorem jest gmina.
   
   

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządowa ustanowi, w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 16 ust. 4, opłatę za korzystanie z przystanków, jednym z warunków korzystania z tych obiektów określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca posiada status podatnika VAT czynnego. Rada wyraziła zgodę na nabycie na rzecz Gminy prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr Y, wraz z prawem własności budynków, budowli i urządzeń znajdujących się w granicach tych nieruchomości. Dnia 02 grudnia 2013 r. aktem notarialnym Repertorium A nabyła od S.A. prawo użytkowania wieczystego działki ewidencyjnej nr Y. Oprócz aktu notarialnego ww. transakcja została udokumentowana fakturą VAT nr z dnia 04 grudnia 2013 r. na rzecz Gminy, która wpłynęła do nabywcy w dniu 20 grudnia 2013 r. Ww. działka została nabyta przez Gminę w celu budowy w przyszłości nowoczesnego dworca autobusowego. Działka nie była na dzień transakcji zabudowana, dla ww. terenu obejmującego ww. działki nie obowiązuje aktualny plan zagospodarowania przestrzennego. Wydana została dla Gminy jako inwestora na podstawie art. 4 ust. 2 pkt 1, art. 50 ust. 1, art. 51 ust. 1 pkt 1, art. 53 ust. 3,4,5 i art. 54 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647 z późn. zm.) decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu wojewódzkim z przeznaczeniem na budowę wielofunkcyjnego dworca metropolitalnego. Kwestie publicznego transportu zbiorowego reguluje ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. nr 5, poz.13 zpózn.zm.) zwana dalej u.t.z. W myśl art. 16 u.t.z: - ust. 1 w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty, - ust. 4 za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad, - ust. 5. Stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż: 1) 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym; 2) 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu, - ust. 6. Stawka opłaty, o której mowa w ust. 5, ulega zmianie w stopniu odpowiadającym planowanemu średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych, ustalonemu w ustawie budżetowej na dany rok. Zmiana następuje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym została ogłoszona ustawa budżetowa, - ust. 7. Opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na: 1) utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4. (...).Opłaty takie musiałyby być pobierane i skonkretyzowane na podstawie porozumień (umów) zawartych z zainteresowanymi przewoźnikami autobusowymi. Oprócz opłat za korzystanie z dworca od przewoźników Gmina pobierałaby też w przyszłości należności z zawieranych umów najmu i dzierżawy dla przedsiębiorców zainteresowanych wynajęciem w obiekcie dworca lub wokół lokali i miejsc handlowo-usługowych-gastronomicznych czy też powierzchni o informacyjno-reklamowym lub tym podobnym charakterze, jak również terenów przyległych do obiektu. Wnioskodawca będzie wykorzystywał dworzec wyłącznie do celów opodatkowanych.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane wyżej uregulowania prawne stwierdzić należy, że pomiędzy działaniami Gminy – czynnościami polegającymi na udostępnianiu dworca, a świadczeniem wzajemnym, tj. opłatą wnoszoną przez przewoźników, występuje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym. Do ponoszenia ww. opłat zobowiązany jest przewoźnik korzystający z dworca. W związku z tym ww. działania Gminy stanowią odpłatną usługę w rozumieniu art. 8 ustawy, a otrzymana od przewoźnika opłata jest konsekwencją wykonania świadczenia. Odpowiednie zapisy ustawy o publicznym transporcie drogowym wyraźnie wskazują, że działania podejmowane w tym względzie przez organizatora takiego transportu (jednostkę samorządu terytorialnego) mają charakter działań właściwych dla stosunków cywilnoprawnych. Po pierwsze – opłata za korzystanie z przystanków może, lecz nie musi być pobierana, a po drugie – przepisy dają możliwość zakreślenia przez właściwą jednostkę samorządu terytorialnego maksymalnej wartości tejże opłaty, akcentując przy tym konieczność przestrzegania niedyskryminujących zasad. Okoliczność, że strony stosunku cywilnoprawnego są zobowiązane stosować opłaty w wysokości określonej w uchwale podjętej przez odpowiedni organ jednostki samorządu terytorialnego, nie ma wpływu na opodatkowanie czynności udostępniania dworca podatkiem od towarów i usług. Mają tu bowiem zastosowanie ogólne zasady określone w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług.

Zatem odnośnie pytania nr 1 wniosku stwierdzić należy, że opłaty pobierane przez Gminę od przewoźników za możliwość korzystania z dworca, na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, będą stanowiły wynagrodzenie za usługi, polegające na udostępnieniu dworca. Wobec powyższego, Wnioskodawca z tytułu czynności, za które będzie pobierał opłaty, jest podatnikiem podatku od towarów i usług, a czynności te będą stanowiły odpłatne świadczenie usług, które – zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przy czym ani w ustawie o podatku od towarów i usług ani w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca nie przewidział dla ww. usług wykonywanych przez Gminę opodatkowania obniżoną stawką podatku VAT lub zwolnienia z opodatkowania tym podatkiem. W konsekwencji przedmiotowe czynności będą podlegały opodatkowaniu podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wniosku, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się z kolei do kwestii poruszonej w pytaniu nr 2 wniosku należy wskazać, że zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013r. kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Natomiast stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014r., kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20 (niewystępujących w przedmiotowej sprawie).

Z powyższych regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami prawa podatkowego, aby podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, niezbędne jest wykazanie przez niego związku ponoszonych wydatków z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Analizując okoliczności przedstawione we wniosku, w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa, należy uznać, że w przedmiotowej sprawie zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, warunkujące prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, albowiem Gmina jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, a wydatki, które Gmina będzie ponosić w celu budowy dworca będą miały związek z wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym Gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków poniesionych na nabycie prawa użytkowania wieczystego działki nr Y, ze względu na związek ponoszonych wydatków z czynnościami opodatkowanymi Gminy. Powyższe uprawnienie przysługuje Zainteresowanemu pod warunkiem niezaistnienia negatywnych przesłanek zawartych w art. 88 ustawy.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11,12, 16, 18 (art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, obowiązujący do dnia 31 grudnia 2013 r.).

Zgodnie z art. 86 ust. 11 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013r., jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Prawo do obniżenia podatku należnego może być realizowane także w trybie art. 86 ust. 13 ustawy. W myśl tego przepisu, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r., jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Zgodnie z treścią art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty, z zastrzeżeniem § 3 (art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej).

Na podstawie art. 81 § 3 Ordynacji podatkowej, skorygowanie deklaracji, o których mowa w art. 130c i art. 133 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), nie wymaga dołączenia pisemnego uzasadnienia przyczyn korekty (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie).

W art. 81b § 1 ww. ustawy wskazano, że uprawnienie do skorygowania deklaracji:

1. ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą;
2. przysługuje nadal po zakończeniu:
   1. kontroli podatkowej,
   2. postępowania podatkowego – w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego.
   
   
   

W świetle § 2 cyt. wyżej artykułu, korekta złożona w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, nie wywołuje skutków prawnych.

Korekta deklaracji (zeznań) ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy jej sporządzeniu. Może on dotyczyć określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości nadpłaty lub zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym, poprawnym już wypełnieniu deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem wyjaśniającym przyczynę korekty.

Zatem w odniesieniu do wydatków poniesionych na zakup prawa użytkowania wieczystego działki nr Y Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym Wnioskodawca otrzymał fakturę. Natomiast w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie dokonał tego odliczenia w rozliczeniu za okres, w którym otrzymał fakturę lub w jednym z dwóch następnych okresów rozliczeniowych, Wnioskodawcy, przysługiwać będzie prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem prawa użytkowania wieczystego działki, w drodze korekty deklaracji VAT, zgodnie z zasadami i w terminach wynikających z przepisów art. 86 ust. 13 ustawy, czyli w rozliczeniu za okres, w którym otrzymał fakturę, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji VAT-7 za miesiąc grudzień 2013 r. w zakresie odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury otrzymanej 4 grudnia 2013 r.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.