2014.11.25 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-883/14-5/EN
z 25 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 11 sierpnia 2014 r. (data wpływu 13 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z 13 listopada 2014 r. (data wpływu 18 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności nabycia wierzytelności przez nowoutworzoną spółkę komandytową – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności nabycia wierzytelności przez nowoutworzoną spółkę komandytową. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z 13 listopada 2014 r. (data wpływu 18 listopada 2014 r.), w którym doprecyzowano opis zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w zakresie swej działalności zajmuje się nabywaniem wymagalnych wierzytelności z tytułu działalności leasingowej. Przeprowadzając obecnie restrukturyzację mającą na celu dywersyfikację ponoszonych ryzyk działalności operacyjnej, Wnioskodawca rozważa wydzielenie wybranych aktywów i wniesienie ich w formie wkładu niepieniężnego do nowotworzonej spółki komandytowej (dalej: SK). W wyniku powyższego, Wnioskodawca uzyska status komandytariusza w SK (objęcie ogółu praw i obowiązków w SK). Przedmiotem aportu będą w szczególności nabyte odpłatnie wierzytelności wobec podmiotów trzecich.

Wartość wierzytelności przenoszonych przez Wnioskodawcę wyceniana będzie w odniesieniu do ich rzeczywistej wartości ekonomicznej w chwili aportu. Przedmiotowe wierzytelności będą wierzytelnościami trudnymi, tj. ze znacznym stopniem przeterminowania, po przeprowadzonym postępowaniu windykacyjnym zakończonym bez pozytywnego efektu. SK nie otrzymuje przy tym żadnego wynagrodzenia z tytułu dokonanego wkładu przez Wnioskodawcę, nie jest ono w szczególności zawarte w wartości otrzymywanych wierzytelności.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że w zakresie utworzenia nowego podmiotu (spółki komandytowej) Wnioskodawca zawarł ustne porozumienie z Zarządem Sp. z o.o. (kompelmentariusza). Planowana nazwa nowego podmiotu to (…) Sp. z o.o. Sp. k. Siedziba spółki komandytowej będzie mieścić się (…).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy przeniesienie w drodze wkładu niepieniężnego opisanych w zdarzeniu przyszłym wierzytelności należy uznać za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług po stronie SK?
Jeżeli odpowiedź na Pytanie 1 jest twierdząca, czy aport wierzytelności obcych korzysta ze zwolnienia z opodatkowania VAT (po stronie SK)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie aportu do SK w postaci nabytych uprzednio wierzytelności nie będzie stanowić czynności opodatkowanej VAT po stronie SK.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy VAT przez odpłatną dostawę towarów rozumie się, co do zasady, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Ustawa VAT nie zawiera natomiast pozytywnej definicji pojęcia „usługa”, stanowiąc jedynie w art. 8 ust. 1 ustawy VAT, iż przez odpłatne świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Świadczeniem usług jest przy tym również, jak wynika z pkt 1 powołanego przepisu, przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Przytoczona definicja negatywna usługi na gruncie ustawy VAT jest bardzo pojemna i obejmuje w zasadzie każdą sytuację faktyczną, w której dochodzi do zawarcia transakcji pomiędzy dwoma podmiotami w wyniku, której jeden z podmiotów świadczy odpłatnie na rzecz drugiego to, do czego się zobowiązał, pod warunkiem, że świadczenie to nie jest dostawą towarów.

Niemniej jednak, co zostało potwierdzone wielokrotnie w orzecznictwie sądowym, o świadczeniu usług należy mówić, gdy dany stosunek charakteryzuje się następującymi cechami:

istnieją dwie strony: usługodawca i usługobiorca,
istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie jest otrzymywane przez wykonawcę usługi w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy,
pomiędzy czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

W celu prawidłowego stwierdzenia, który z podmiotów w ramach danego stosunku prawnego można uznać za usługodawcę, a który za usługobiorcę oraz jakiego typu usługa jest świadczona, należy wziąć pod uwagę ustalenia dokonane przez strony transakcji, a w szczególności zakres wzajemnych obowiązków.

W interpretowanym przypadku, w opinii Wnioskodawcy, zachodzi przypadek przeniesienia wierzytelności pomiędzy podmiotami, w ramach którego SK otrzymuje wierzytelności a Wnioskodawca uzyskuje status komandytariusza w SK (objęcie ogółu praw i obowiązków w SK).

W następstwie otrzymania przez SK wkładu niepieniężnego w postaci wierzytelności, realizuje się skutek polegający na cesji wierzytelności. SK nabywa bowiem nieodwołanie wierzytelność, natomiast Wnioskodawca uzyskuje w zamian ogół praw i obowiązków w SK.

Analiza wzajemnych zobowiązań stron transakcji wniesienia wierzytelności jako wkładu niepieniężnego do SK w zamian za uzyskanie statusu komandytariusza wskazuje, iż przedmiotowa transakcja nie rodzi pomiędzy jej stronami innych zobowiązań niż przelew wierzytelności z jednej strony oraz objęcie ogółu praw i obowiązków w SK z drugiej strony.

W szczególności SK nie jest zobligowana do żadnych innych świadczeń/działań na rzecz Wnioskodawcy. Ponadto SK jako nabywca wierzytelności nie otrzymuje z tego tytułu wynagrodzenia.

W analogicznej sytuacji wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w wyroku z dnia 21 października 2011 r., sygn. C-93/10 w sprawie Finanzamt Essen-NordOst przeciwko GFKL Financial Services AG. W wyroku TSUE wskazano wprost, że: „ art. 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”.

Jednocześnie należy wskazać, że TSUE w wyroku tym odnosząc się do pytania prejudycjalnego odpowiedzi udziela w stosunku do wierzytelności, co do których istnieje poważna wątpliwość, czy zostaną zaspokojone w drodze przejęcia, odzyskiwania długów i istnieje zwiększone ryzyko ich niezaspokojenia. A jak wspomniano wcześniej w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca przewiduje, że przedmiotem aportu będą wierzytelności trudne.

Analogiczna sytuacja była przedmiotem analizy w wyroku 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) z dnia 19 marca 2012 r. sygn. I FPS 5/11. Zagadnienie prawne będące przedmiotem rozstrzygnięcia dotyczyło tego czy nabycie wierzytelności w celu windykacji na podstawie umowy przelewu jest usługą ściągania długów. NSA potwierdził w wyroku, że: „nabycie wierzytelności pieniężnej na własne ryzyko w celu windykacji prowadzonej na własny rachunek nie jest usługą, jeżeli różnica między wartością nominalną a ceną odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tej sprzedaży”.

Należy również wskazać, że powyższe orzecznictwo zostało uwzględnione w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy skarbowe (przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 11 maja 2012 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, nr IPPP2/443-168/12-6/KOM).

W interpretacji indywidualnej z dnia 5 kwietnia 2012 r., nr ITPP1/443-6/12/KM, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wskazał wprost, że: „Biorąc pod uwagę powyższe, treść powołanych przepisów oraz powołanego wyżej wyroku TSUE należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku, skoro – jak wskazała Spółka – cena, jaką zapłaciła cedentowi wierzytelności odpowiada ekonomicznej wartości tej wierzytelności, a w związku z zawarciem umowy przelewu (cesji) nie otrzymała od cedenta jakiegokolwiek wynagrodzenia to w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy”.

Takie podejście zostało również zaprezentowane w interpretacjach indywidualnych z dnia 21 lutego 2012 r. wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy nr ITPP2/443-11b/11-S/EK, nr ITPP2/443-11a/11/11-S/EK oraz nr ITPP2/443-11c/11-S/EK.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy w analizowanym zdarzeniu przyszłym, w razie otrzymania przez SK jako wkład niepieniężny wierzytelności (uprzednio nabytych), których cena odzwierciedla rzeczywistą wartość ekonomiczną wartości tych wierzytelności, nie będzie miało miejsce odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT przez SK na rzecz Wnioskodawcy.

Ad. 2

Jeżeli w ocenie Organu, wniesienie aportem wierzytelności obcych stanowi świadczenie usług po stronie SK, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, iż dla niniejszej operacji możliwe byłoby wówczas zastosowanie zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy VAT.

Zgodnie ze wskazanym przepisem, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

Jeśli więc analizowana czynność jest rodzajem usługi pośrednictwa finansowego (usługa w zakresie długu), to usługa ta podlegałaby zwolnieniu z opodatkowania VAT. W związku z wniesieniem aportu do SK, podmiot ten nie jest zobowiązany do ściągania długów na rzecz Wnioskodawcy. Tym samym, w niniejszym przypadku nie znajdzie zastosowania wyłączenie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zauważyć należy, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Pojęcie usługi według ustawy jest także szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU jako klasyfikacji, o której mowa w art. 5a ustawy.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie nie będące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy). Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym, przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenia innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Reasumując, dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w zakresie swej działalności zajmuje się nabywaniem wymagalnych wierzytelności z tytułu działalności leasingowej. Przeprowadzając obecnie restrukturyzację mającą na celu dywersyfikację ponoszonych ryzyk działalności operacyjnej, Wnioskodawca rozważa wydzielenie wybranych aktywów i wniesienie ich w formie wkładu niepieniężnego do nowotworzonej spółki komandytowej (dalej: SK). W wyniku powyższego, Wnioskodawca uzyska status komandytariusza w SK (objęcie ogółu praw i obowiązków w SK). Przedmiotem aportu będą w szczególności nabyte odpłatnie wierzytelności wobec podmiotów trzecich.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwości czy przeniesienie w drodze wkładu niepieniężnego opisanych w zdarzeniu przyszłym wierzytelności należy uznać za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług po stronie SK.

W odniesieniu do powyższego zauważyć należy, że aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Analizując powołane powyżej przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ust. 1, art. 2 pkt 6 oraz art. 8 ust. 1 ustawy, należy stwierdzić, że czynność wniesienia aportu w postaci towarów i praw majątkowych do spółki spełnia definicję dostawy towarów i świadczenia usług.

Jak już wskazano wcześniej, z odpłatnością za dostawę towarów lub świadczenie usług mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy świadczeniem (dostawą) a zapłatą istnieje adekwatny związek. Odpłatność może przybierać różne formy – nie jest warunkiem to, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatnością jest więc także np. świadczenie zwrotne otrzymane od drugiej strony. W przypadku wniesienia aportu do spółki wnoszący aport otrzymuje określone prawa związane z uczestnictwem w spółce obejmującej aport.

Z opisanej we wniosku sytuacji wynika, że nowoutworzona spółka komandytowa – SK otrzyma wkład niepieniężny w postaci wierzytelności, w zamian Wnioskodawca uzyska status komandytariusza w SK (objęcie ogółu praw i obowiązków w SK).

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121).

Stosownie do treści art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki – art. 509 § 2 cyt. ustawy.

Z kolei art. 510 § 1 ww. ustawy stanowi, że umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc ustalona przez strony umowy cesji cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W ślad za ww. orzeczeniem TSUE, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku podjętym w składzie siedmiu sędziów z dnia 19 marca 2012 r. sygn. akt I FPS 5/11 stwierdził, iż „nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 u.p.t.u., jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży”.

Biorąc pod uwagę powyższe, tj. treść powołanych przepisów oraz wyrok TSUE i uchwałę NSA należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku, skoro – jak wskazał Wnioskodawca – przenoszone przez niego wierzytelności będą wierzytelnościami trudnymi, tj. ze znacznym stopniem przeterminowania, po przeprowadzonym postępowaniu windykacyjnym zakończonym bez pozytywnego efektu, wartość tych wierzytelności wyceniana będzie w odniesieniu do ich rzeczywistej wartości ekonomicznej w chwili aportu, a SK nie otrzyma przy tym żadnego wynagrodzenia z tytułu dokonanego wkładu przez Wnioskodawcę, nie będzie ono w szczególności zawarte w wartości otrzymywanych wierzytelności, to w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy ze strony nowoutworzonej spółki komandytowej – SK na rzecz Wnioskodawcy wnoszącego aport.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że otrzymanie w drodze aportu wierzytelności nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w definicji towaru, określonej w art. 2 pkt 6 ustawy, a więc tym samym jej zbycie, w formie aportu nie stanowi dostawy towaru w myśl art. 7 ust. 1 ustawy. Czynność ta nie będzie również stanowiła odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, bowiem nowoutworzona spółka komandytowa – SK nie otrzyma żadnego wynagrodzenia z tytułu nabycia przedmiotowych wierzytelności i nie będzie zobligowana do żadnych świadczeń na rzecz wnoszącego aport.

Reasumując, nabycie przez nowoutworzoną spółkę komandytową – SK wierzytelności wniesionych aportem do spółki przez Wnioskodawcę nie będzie stanowiło czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe, rozpatrywanie kwestii zwolnienia od podatku od towarów i usług należy uznać za bezzasadne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności nabycia wierzytelności przez nowoutworzoną spółkę komandytową. Natomiast w pozostałej części wniosku zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin