INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Miejskiego Zakładu Usług Komunalnych przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2011 r. (data wpływu 17 listopada 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 stycznia 2012 r. (data wpływu 30 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy mediów (zużycie wody) związanych z dzierżawą gruntów na prowadzenie ogródków działkowych– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy mediów (zużycie wody) związanych z dzierżawą gruntów na prowadzenie ogródków działkowych. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 26 stycznia 2012 r. o informacje doprecyzowujące przedstawiony stan faktyczny.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Miejski Zakład Usług Komunalnych (dalej: MZUK) jest zakładem budżetowym utworzonym na podstawie uchwały Rady Miejskiej. Od dnia 1 maja 2003 r. otrzymał między innymi obowiązek pełnienia funkcji administratora komunalnego zasobu lokali mieszkalnych i użytkowych. MZUK świadczy także usługi w zakresie dzierżawy gruntów należących do zasobów Gminy przeznaczonych na prowadzenie ogródków działkowych. Na dzierżawę ww. gruntów zawierane są odrębne umowy. Oprócz czynszu dzierżawnego opodatkowanego stawką 23%, MZUK raz w roku obciąża Wydzierżawiających za zużytą na ogrodach wodę. Rozliczenia dokonuje się na podstawie wskazań podliczników. Rozliczenie zużytej wody następuje w dwojaki sposób. Pierwszy przypadek to lokatorzy posiadający ogrody, którzy mieszkają w budynkach, w których powstały Wspólnoty Mieszkaniowe. Wodomierze odczytywane są przez Zarządcę Wspólnoty i na tej podstawie Zarządca notą obciążeniową obciąża MZUK za lokatorów z danego budynku, którzy posiadają lokale komunalne i indywidualnie obciąża lokatorów, którzy mają mieszkania własnościowe, natomiast MZUK fakturą VAT obciąża Wydzierżawiających (tylko lokatorzy posiadający mieszkania komunalne). Zarządca Wspólnoty rozlicza wodę ogrodową wraz z rocznym rozliczeniem wody zużytej w całym budynku na podstawie licznika głównego. Drugi przypadek to budynki, w których są wyłącznie lokale komunalne. MZUK sam dokonuje odczytu podliczników i na tej podstawie obciąża Wydzierżawiających fakturą za zużytą wodę. W obydwu przypadkach lokatorzy obciążani są fakturami w kwocie brutto (zakup netto + 8% VAT) ze stawką zwolnioną. Takie rozliczenie nie powoduje wzrostu ceny odsprzedawanej Wydzierżawiającym wody. W sytuacji zastosowania przez MZUK wyższej stawki VAT, powstałaby sytuacja, że lokatorzy z jednego budynku płaciliby za zużytą wodę różną cenę, właściciele mieszkań prywatnych zakup netto + 8% VAT, natomiast lokatorzy komunalni zakup netto + 23% VAT.

Ponadto, w uzupełnieniu do wniosku z dnia 26 stycznia 2012 r. Wnioskodawca wskazał, iż:

1. Jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od dnia 24 kwietnia 2003 r.
2. Stronami umowy o dostawę wody w przypadku budynków komunalnych (wszystkie lokale są własnością Gminy) są, jako odbiorca Miejski Zakład Usług Komunalnych i jako dostawca Spółka z o.o. W przypadku budynków, w których część lokali jest własnością prywatną, a część mieniem komunalnym, stronami umów są jako odbiorca Wspólnoty Mieszkaniowe i jako dostawca Spółka z o.o
3. Grunty wydzierżawiane przez Miejski Zakład Usług Komunalnych nie są gruntami przeznaczonymi na cele rolnicze.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Miejski Zakład Usług Komunalnych prawidłowo stosuje stawkę zwolnioną dla odsprzedaży wody zużytej na ogródkach działkowych...

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo stosuje stawkę zwolnioną na dostawę zimnej wody na ogrody działkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z kolei świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, to – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na podstawie przepisu art. 8 ust. 2a ustawy, obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2011 r., w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W świetle art. 29 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

I tak, stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zatem, ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkalne. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

Wobec powyższego, zwolnione od podatku są usługi w zakresie wynajmowania i dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, natomiast usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze niemieszkalnym opodatkowane są stawką podatku w wysokości 23%.

Jednocześnie w myśl § 13 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zwalnia się od podatku dzierżawę gruntów przeznaczonych na cele rolnicze, a także zbycie prawa użytkowania wieczystego tych gruntów.

Należy zauważyć, że poza ww. zwolnieniem, ani przepisy ustawy, ani też rozporządzeń wykonawczych do ustawy nie przewidują zwolnienia od podatku, czy też obniżonej stawki podatku dla usług polegających na odpłatnym udostępnianiu gruntów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca, będący zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest zakładem budżetowym utworzonym na podstawie uchwały Rady Miejskiej. Od dnia 1 maja 2003 r. otrzymał między innymi obowiązek pełnienia funkcji administratora komunalnego zasobu lokali mieszkalnych i użytkowych. Zainteresowany świadczy także usługi w zakresie dzierżawy gruntów należących do zasobów Gminy przeznaczonych na prowadzenie ogródków działkowych. Na dzierżawę ww. gruntów zawierane są odrębne umowy. Oprócz czynszu dzierżawnego opodatkowanego stawką 23% Wnioskodawca raz w roku obciąża dzierżawców za zużytą na ogrodach wodę. Rozliczenia dokonuje się na podstawie wskazań podliczników. Rozliczenie zużytej wody następuje w dwojaki sposób. Pierwszy przypadek to lokatorzy posiadający ogrody, którzy mieszkają w budynkach, w których powstały Wspólnoty Mieszkaniowe. Wodomierze odczytywane są przez Zarządcę Wspólnoty i na tej podstawie Zarządca notą obciążeniową obciąża Zainteresowanego za lokatorów z danego budynku, którzy posiadają lokale komunalne i indywidualnie obciąża lokatorów, którzy mają mieszkania własnościowe, natomiast Wnioskodawca fakturą VAT obciąża dzierżawców (tylko lokatorzy posiadający mieszkania komunalne). Zarządca Wspólnoty rozlicza wodę ogrodową wraz z rocznym rozliczeniem wody zużytej w całym budynku na podstawie licznika głównego. Drugi przypadek to budynki, w których są wyłącznie lokale komunalne. Zainteresowany sam dokonuje odczytu podliczników i na tej podstawie obciąża dzierżawców fakturą za zużytą wodę. W obydwu przypadkach lokatorzy obciążani są fakturami w kwocie brutto (zakup netto + 8% VAT) ze stawką zwolnioną. Takie rozliczenie nie powoduje wzrostu ceny odsprzedawanej dzierżawcom wody. W sytuacji zastosowania przez Wnioskodawcę wyższej stawki VAT, powstałaby sytuacja, że lokatorzy z jednego budynku płaciliby za zużytą wodę różną cenę, właściciele mieszkań prywatnych zakup netto + 8% VAT, natomiast lokatorzy komunalni zakup netto + 23% VAT.

Stroną umowy o dostawę wody w przypadku budynków komunalnych (wszystkie lokale są własnością Gminy) jest Wnioskodawca. W przypadku budynków, w których część lokali jest własnością prywatną, a część mieniem komunalnym, stronami umów są Wspólnoty Mieszkaniowe. Grunty wydzierżawiane przez Zainteresowanego nie są gruntami przeznaczonymi na cele rolnicze.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż umowa dzierżawy jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wydzierżawiającego, jak i dzierżawcę – określone przepisami obowiązki. Na mocy art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz, przy czym – jak wynika z § 2 tego samego artykułu – czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierana pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Umówiony między stronami czynsz jest zatem wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie gruntu przez jego dzierżawcę. Podstawową usługą świadczoną na rzecz dzierżawcy jest natomiast usługa dzierżawy.

W sytuacji, gdy korzystający z nieruchomości nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów, wydatki za media stanowiące element świadczenia należnego z tytułu umowy dzierżawy stanowią wraz z czynszem obrót, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, z tytułu świadczenia usług dzierżawy.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia, czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą. Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw. Przepis art. 73 Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży. Mimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te sobie odpowiadają.

Ponadto, jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług nie zawiera odrębnego uregulowania stanowiącego odpowiednik art. 78 Dyrektywy. Ustawodawca krajowy nie sprecyzował, jakie elementy należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania, tak jak to uczynił ustawodawca wspólnotowy, uznając za wystarczające wskazanie ogólnej definicji podstawy opodatkowania. Nie oznacza to jednak, jakoby wszelkich dodatkowych kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług nie należało uwzględniać w podstawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Jak już powyżej wskazano, ogólne określenie podstawy opodatkowania w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług odpowiada uregulowaniu wspólnotowemu z art. 73 i 78 Dyrektywy. W konsekwencji zapis ten winien stanowić wskazówkę interpretacyjną przy dokonywaniu wykładni polskich przepisów regulujących ustalanie podstawy opodatkowania.

Jednocześnie zauważyć należy, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających dzierżawców z tytułu korzystania przez nich z mediów stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi dzierżawy. Podobne stanowisko wyraża Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), rozstrzygnął kwestię, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako pojedyncze świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń. TSUE stwierdził w nim, iż w tym przypadku (do usług pomocniczych) stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej; usługę należy uznać więc za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Zatem, jeżeli z zawartej umowy dzierżawy wynika, że oprócz czynszu dzierżawcy ponoszą również opłaty dotyczące mediów (woda), oznacza to, że do podstawy opodatkowania winny być wliczane także koszty dodatkowe bezpośrednio związane z zasadniczą usługą dzierżawy, tj. koszty mediów.

Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem podmiotu pośredniczącego między właściwym usługodawcą i rzeczywistym nabywcą. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Świadczenie to jest bowiem nierozerwalnie związane z usługą dzierżawy, jako konieczne do korzystania z gruntu przeznaczonego na prowadzenie ogródków działkowych, lecz mające w stosunku do niej charakter poboczny. Jak wskazano wyżej, z treści art. 29 ust. 1 ustawy wynika, że podstawą opodatkowania jest obrót. Zaś obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. W związku z powyższym kwota należna obejmuje wszystkie koszty związane z usługą dzierżawy, kształtujące w efekcie kwotę żądaną od nabywcy.

W konsekwencji, w ocenie tut. Organu, nie można sztucznie wyodrębniać z jednej kompleksowej usługi, jaką jest usługa dzierżawy gruntów przeznaczonych na prowadzenie ogródków działkowych, pewnych czynności tylko w tym celu, aby opodatkować je (poprzez refakturowanie) na korzystnych zasadach. Do takiego postępowania nie uprawniają cyt. wyżej przepisy definiujące podstawę opodatkowania i obrót. W przypadku, gdy dany podmiot świadczy usługę o charakterze kompleksowym, lecz stanowiącą w istocie jedno, niepodzielne świadczenie, to wówczas nie jest dopuszczalne dzielenie tej usługi na części i dokonywanie refakturowania jej poszczególnych elementów.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, iż jeżeli umowy na dostawę wody nie są zawierane bezpośrednio przez dzierżawców z dostawcą, wówczas kwoty należne z tytułu tych świadczeń pozostają w bezpośrednim związku z przedmiotem umowy dzierżawy, stanowiąc część świadczonej usługi zasadniczej. Ww. świadczenie nie stanowi odrębnej usługi, ale jest elementem pewnej całości, stanowiącej jedno świadczenie – usługę dzierżawy. W związku z tym, że świadczenie usługi dzierżawy wraz ze świadczeniami dodatkowymi stanowi jedną usługę, do podstawy opodatkowania należy doliczyć również te świadczenia oraz zastosować jednolitą stawkę podatku, właściwą dla usługi zasadniczej (tj. usługi dzierżawy).

W tym miejscu wskazać należy, iż w związku z faktem, że grunty wydzierżawiane przez Wnioskodawcę nie są gruntami przeznaczonym na cele rolnicze, świadczenie usług dzierżawy ww. gruntów wraz ze świadczeniem dodatkowym, tj. dostawą wody do ogródków działkowych, nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w § 13 ust. 1 pkt 4 cyt. rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, i w konsekwencji opodatkowane jest 23% stawką podatku.

Reasumując, obciążanie dzierżawców gruntów przeznaczonych na prowadzenie ogródków działkowych opłatami za zużytą wodę, opodatkowane jest stawką podatku VAT właściwą dla usługi dzierżawy tych gruntów, tj. obowiązującą od dnia 1 stycznia 2011 r. stawką 23%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy mediów (zużycie wody) związanych z dzierżawą gruntów na prowadzenie ogródków działkowych. Natomiast wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla dostawy mediów (zimna woda i odprowadzanie ścieków) związanych z najmem lokali użytkowych został załatwiony w dniu 17 lutego 2012 r. interpretacją nr ILPP1/443-1453/11-4/MS. Z kolei postanowieniem z dnia 17 lutego 2012 r. nr ILPP1/443-1453/11-6/MS odmówiono wszczęcia postępowania w części dotyczącej ustalenia, jaką cenę netto ma stosować Wnioskodawca obciążając najemców i dzierżawców opłatami za zimną wodę i ścieki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.