Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-483/14-4/ŁM
z 5 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2014 r. (data wpływu 2 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czynszu najmu samochodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2014 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 30 grudnia 2014 r. (data wpływu 31 grudnia 2014 r.) − o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czynszu najmu samochodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest komplementariuszem w spółce „Ax” Sp. z o.o. sp. k. (dalej: Spółka), uprawnionym do udziału w zysku Spółki. W związku z tym Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od dochodu Spółki przypadającego na Wnioskodawcę.

Spółka prowadzi działalność m.in. w zakresie produkcji profili PCV. W toku swojej działalności Spółka wynajmuje na podstawie umowy podnajmu samochody od „Ay” Sp. z o.o. spółka jawna (dalej: „Ay”). Wynajmowane samochody są pojazdami samochodowymi w rozumieniu art. 2 pkt 34 ustawy o VAT, a także samochodami osobowymi w rozumieniu art. 4a pkt 9a ustawy o CIT. Wynajmowane samochody Spółka wykorzystuje na cele prowadzonej działalności gospodarczej − wykorzystywane są one przez pracowników Spółki do celów służbowych. Dodatkowo rozważana jest możliwość zawarcia pomiędzy pracownikami Spółki a Spółką umów podnajmu tych samochodów (dalej: Umowa najmu) dla celów prywatnych. Na podstawie Umowy najmu pracownicy w zamian za wynagrodzenie (czynsz najmu) będą mogli oni użytkować samochód w dowolny sposób. Czynsz najmu będzie kalkulowany na podstawie zaewidencjonowanego przebiegu pojazdu użytego przez pracownika oraz stawki kilometrowej. Stawka kilometrowa ustalona będzie na analogicznym poziomie, po jakim Spółka wynajmuje samochody od „Ay”.

Z tytułu wynajmu pojazdów Spółka uiszcza na rzecz „Ay” czynsz najmu, który uwzględnia koszty związane z tymi pojazdami ponoszone przez „Ay” powiększone o marże przyjętą przez „Ay”. Zgodnie z umową czynsz najmu samochodów dla Spółki kalkulowany jest w oparciu o faktyczny miesięczny przebieg każdego pojazdu i stawkę kilometrową ustalaną przez wynajmującego („Ay”).

Spółka prowadzi ewidencję, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT. Spółka nie złożyła do Naczelnika urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 86a ust. 12 ustawy o VAT (VAT-26). W związku z tym obecnie Spółka odlicza jedynie 50% VAT od czynszu najmu samochodów na podstawie faktury otrzymanej od „Ay”., Spółka złożyła odrębny wniosek o interpretację w zakresie prawa do odliczenia 100% VAT we wskazanym stanie faktycznym. W konsekwencji nie można wykluczyć, iż w przyszłości Spółka będzie odliczać całość VAT naliczonego wykazanego na fakturach otrzymanych od „Ay”, dokumentujących czynsz najmu uiszczany przez Spółkę na rzecz tego podmiotu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki związane z samochodami wynajmowanymi od „Ay”, w szczególności czynsz najmu tych samochodów i podatek VAT naliczony od czynszu najmu niepodlegający odliczeniu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w odpowiedniej proporcji?

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki związane z samochodami wynajmowanymi od „Ay”, w szczególności czynsz najmu tych samochodów i podatek VAT naliczony od czynszu najmu niepodlegający odliczeniu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w odpowiedniej proporcji.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, możliwość zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów zależy od spełnienia następujących warunków:

1. wydatki muszą być poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
2. wydatki nie są wyszczególnione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
   
   

Ad. 1 Związek z przychodami.

Wydatki poniesione przez Spółkę w związku użytkowaniem przedmiotowych samochodów, w szczególności czynsz najmu, wykazują związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami. Samochody te są bowiem wykorzystywane w działalności gospodarczej Spółki przez pracowników Spółki wykonujących swoje zadania służbowe.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że ponoszone przez Spółkę koszty najmu samochodów są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W opinii Wnioskodawcy taki związek będzie również istniał w przypadku, gdy na podstawie zawartych Umów najmu pracownicy będą mogli wykorzystywać samochody w celach prywatnych. Najem taki stanowiłby bowiem przedmiot działalności Spółki, a Spółka w przypadku wykorzystywania samochodów do celów prywatnych na podstawie zawartych Umów najmu uzyskiwać będzie od pracowników wynagrodzenie (czynsz najmu), który stanowić będzie przychód z prowadzonej działalności gospodarczej w formie podnajmu samochodów.

Ad. 2 Wyłączenia zawarte w art. 16 ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy do wskazanych wydatków zastosowania nie znajdą wyłączenia zawarte w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W szczególności do przedmiotowych kosztów nie znajdzie zastosowania ograniczenie z art. 16 ust. 1 pkt 51) ustawy o CIT, zgodnie z którym „nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika − w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu”.

W opinii Wnioskodawcy wydatki na czynsz najmu samochodów nie stanowią bowiem „kosztów używania” samochodów osobowych, o których mowa w tym przepisie. Taki pogląd znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (przykładowo NSA z dnia 20 sierpnia 2013 r. sygn. II FSK 2446/11 i II FSK 2447/11) oraz w interpretacji ogólnej Ministra Finansów z 8.11.2013 r. (sygn. DD2/033/55/MWJ/13/RD-111005), w której Minister Finansów uznał, że czynsz najmu samochodu należy zaliczać do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, bez zastosowania limitu kilometrówki. Minister Finansów uznał bowiem, że „koszty używania” auta, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT, dotyczą wyłącznie wydatków o charakterze eksploatacyjnym, nie są natomiast tożsame z kosztami, wynikającymi z uzyskania tytułu prawnego umożliwiającego używanie samochodu. Są zatem kategorią odrębną od kosztów eksploatacji samochodu.

Tym samym wydatki z tytułu czynszu najmu przedmiotowych samochodów powinny stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy na zasadach ogólnych wyrażonych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w odpowiedniej proporcji.

Odnosząc się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty podatku VAT naliczonego od czynszu najmu niepodlegającej odliczeniu wskazać należy, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT do kosztów podatkowych nie zalicza się podatku od towarów i usług, z tym że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodu jest podatek naliczony w części, w której zgodnie z przepisami o VAT podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług − jeżeli naliczony podatek VAT nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1) ustawy o VAT w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika. Jedynie po spełnieniu dodatkowych wymogów, m.in. po złożeniu naczelnikowi urzędu skarbowego właściwej informacji o pojazdach samochodowych (VAT-26), w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami, istnieje możliwość odliczenia 100% VAT. Zgodnie z art. 86a ust. 13 ustawy o VAT w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12 (VAT-26), uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego powyżej, Spółka nie złożyła przedmiotowej informacji. Tym samym, zgodnie z przepisami ustawy o VAT, Spółka nie ma prawa do odliczenia 50% VAT od czynszu najmu niezgłoszonych samochodów. W konsekwencji nieodliczony podatek VAT może stanowić koszt uzyskania przychodów na gruncie wskazanego przepisu.

W tym miejscu wskazać należy, że możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku VAT naliczonego w części, która nie podlega odliczeniu w związku z art. 86a ustawy o VAT, była przedmiotem interpelacji nr 26203 z dnia 30 kwietnia 2014 r. W odpowiedzi na przedmiotową interpelację sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów w sprawie interpretacji przepisów podatkowych stanął na stanowisku, że „Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 312) nie oznacza, że w zakresie podatku PIT oraz podatku CIT podatnicy ci zobligowani są do automatycznego pomniejszenia kosztów używania samochodu osobowego o 50%. A zatem, jeżeli wydatek związany z używaniem samochodu osobowego spełnia warunki określone w art. 22 ust. 1 ustawy PIT (odpowiednio art. 15 ust. 1 ustawy CIT), stanowi on koszt uzyskania przychodu wraz z podatkiem VAT w tej części, w jakiej podatnikowi nie przysługiwało odliczenie zgodnie z odrębnymi przepisami, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy PIT (odpowiednio art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy CIT)”.

Podsumowując wydatki z tytułu czynszu najmu pojazdów samochodów od „Ay” oraz podatek VAT naliczony od czynszu najmu niepodlegający odliczeniu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w odpowiedniej proporcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest komplementariuszem w spółce komandytowej (dalej: Spółka), która w toku swojej działalności wynajmuje na podstawie umowy podnajmu samochody, które spełniają warunki do uznania ich za samochody osobowe. Wynajmowane samochody wykorzystywane są przez pracowników Spółki do celów służbowych. Dodatkowo rozważana jest możliwość zawarcia umów podnajmu samochodów między pracownikami Spółki a Spółką dla ich celów prywatnych. Na podstawie tych umów pracownicy − w zamian za wynagrodzenie (czynsz najmu) − będą mogli użytkować samochód w dowolny sposób. Z tytułu wynajmu pojazdów Spółka uiszcza czynsz najmu, który uwzględnia koszty związane z tymi pojazdami ponoszone przez właściciela samochodów powiększone o marżę. Czynsz najmu samochodów kalkulowany jest w oparciu o faktyczny miesięczny przebieg każdego pojazdu i stawkę kilometrową ustalaną przez wynajmującego. Również w przypadku najmu samochodów pracownikom czynsz będzie kalkulowany w analogiczny sposób.

Należy wskazać, że w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązuje generalna zasada, w myśl której kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów niestanowiących kosztów podatkowych. Warunku tego nie spełniają wydatki związane z używaniem samochodu osobowego na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą (na cele prywatne).

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Powyższy przepis ogranicza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków związanych z użytkowaniem niestanowiących składników majątku podatnika samochodów osobowych użytkowanych w szczególności na podstawie umowy najmu. Ograniczenie to wynika z określenia przez ustawodawcę limitu wydatków wyznaczonego iloczynem liczby kilometrów i stawki za jeden kilometr. Wymaga to od podatnika prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Regulacja art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy wyłącznie wydatków z tytułu kosztów używania dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych niestanowiących majątku podatnika, a więc kosztów posługiwania się tym samochodem, wykorzystywania go. Przepis ten nie dotyczy natomiast kosztów związanych z uzyskaniem możliwości używania takiego samochodu.

Innymi słowy do wydatków z tytułu kosztów używania samochodu można zakwalifikować wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne, w odróżnieniu jednak od wydatków ponoszonych na uzyskanie samego tytułu prawnego, umożliwiającego używanie samochodu. Koszty używania należy wiązać z faktycznym przebiegiem pojazdu, a opłaty czynszowe nie są z nim związane.

Potwierdzają to również zapisy ewidencji przebiegu pojazdu. Takie wymagania określone zostały w art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którymi podatnik, aby zaliczyć w koszty tego rodzaju wydatki, obowiązany jest prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, która powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd − dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że „koszty używania”, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy, odnoszą się do kosztów eksploatacyjnych samochodów osobowych związanych z ilością przejechanych kilometrów i pojemnością silnika. To w odniesieniu do tych danych następuje określenie „stawki za jeden kilometr przebiegu”.

Zatem opłaty czynszowe ponoszone przez podatnika nie mieszczą się w „kosztach używania” samochodów osobowych i powinny zostać rozliczone jako koszt uzyskania przychodów na zasadzie ukształtowanej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższych stwierdzeń należy wskazać, że samochody osobowe są wykorzystywane przez Spółkę do jej działalności gospodarczej, natomiast gdy wykorzystywane są prywatnie przez pracownika, to ponosi on płatność z tego tytułu. Zatem istnieje związek przyczynowo-skutkowy między uzyskiwanymi przychodami (z tytułu działalności gospodarczej oraz otrzymywanych od pracownika płatności) z ponoszonymi kosztami z tytułu czynszu najmu samochodów.

Odnośnie natomiast do podatku VAT naliczonego od czynszu najmu należy wskazać, że mocą art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Należy wyjaśnić, że podatek naliczony, o którym mowa w powyższym przepisie, to suma kwot podatku VAT określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika przy nabyciu towarów i usług lub potwierdzających dokonanie przedpłaty.

Zasada ta, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, obowiązuje również podatników, którzy odliczą 50% VAT naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi – zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) – jak i tych, którzy odliczą podatek VAT w pełnej wysokości. Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 312) nie oznacza, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych podatnicy ci zobligowani są do automatycznego pomniejszenia kosztów używania samochodu osobowego o 50%.

W związku z powyższym wskazaniem należy mieć na uwadze, że kwestie prawa do odliczenia podatku naliczonego regulują przepisy wskazanej wyżej ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec tego należy wskazać na interpretację indywidualną z 30 grudnia 2014 r. wydaną wobec Spółki, w której Wnioskodawca jest komplementariuszem w zakresie podatku od towarów i usług, z której wynika, że: „(…) Spółce nie przysługuje prawo do pełnego odliczenia kwoty podatku naliczonego z tytułu najmu przedmiotowych pojazdów, bowiem – na skutek nie złożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o pojazdach, dla których podatnik obowiązany jest prowadzić ewidencję przebiegu potwierdzającą sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, wykluczający ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą – nie można uznać, że pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Spółki.

W konsekwencji, w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r. Spółka ma prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego wynikającej z faktur VAT dokumentujących usługi najmu przedmiotowych samochodów”.

Tym samym nieodliczony podatek VAT w wysokości 50% z tytułu ponoszonych przez Spółkę wydatków z tytułu czynszu najmu samochodów osobowych stanowi koszty uzyskania przychodów.

W związku z faktem, że omawiane wydatki ponosi Spółka, której komplementariuszem jest Wnioskodawca należy również zwrócić uwagę na treść art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym: przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe (ust. 1). Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (ust. 2). Jeżeli działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie ust. 1, uznaje się za przychody z działalności gospodarczej (ust. 3).

Reasumując – wydatki związane z wynajmowanymi samochodami osobowymi, w szczególności czynsz najmu tych samochodów i podatek VAT naliczony od czynszu najmu niepodlegający odliczeniu, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w odpowiedniej proporcji.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.