Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-126/13-2/KG
z 19 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2013 r. (data wpływu 11 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości dokonania korekty, na podstawie art. 89a ust. 1 ustawy w sytuacji gdy wierzyciel nie podjął próby doręczenia zawiadomienia o zamiarze dokonania korekty dłużnikowi – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości dokonania korekty, na podstawie art. 89a ust. 1 ustawy w sytuacji gdy wierzyciel nie podjął próby doręczenia zawiadomienia o zamiarze dokonania korekty dłużnikowi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wynajął mieszkanie na cele biurowe spółce I.[dalej: Spółka], zarejestrowanej w Krajowym Rejestrze Sądowym.

W momencie podpisania umowy najmu oraz przez cały okres trwania umowy Spółka była podatnikiem VAT czynnym oraz nie znajdowała się w trakcie postępowania likwidacyjnego lub upadłościowego.

Wnioskodawca wystawiał co miesiąc faktury VAT dokumentujące świadczone usługi najmu oraz odprowadzał kwotę podatku VAT należnego do właściwego urzędu skarbowego. Spółka nie regulowała jednak terminowo płatności, a z czasem przestała płacić Wnioskodawcy za otrzymywane faktury dokumentujące świadczone przez Wnioskodawcę usługi najmu. W związku z powyższym, Wnioskodawca postanowił rozwiązać umowę najmu ze Spółką.

Przed rozwiązaniem umowy najmu, przedstawiciele Spółki wielokrotnie zobowiązywali się do uregulowania zaległych płatności tytułem czynszu. 30 kwietnia 2012 r. osoba uprawniona do reprezentacji Spółki zobowiązała się pisemnie do zapłaty części zadłużenia wobec Wnioskodawcy do 31 maja 2012 r., zaś pozostałej kwoty do 15 czerwca 2012 r. Spółka nie wywiązała się również z tego zobowiązania.

2 czerwca 2012 r. Wnioskodawca wyznaczył Spółce dodatkowy 14 dniowy termin na spłatę zadłużenia oraz poinformował Spółkę pisemnie, że brak zapłaty długu uczyni pismo Wnioskodawcy wypowiedzeniem umowy najmu. Pismo zostało dostarczone do rąk własnych osobie uprawnionej do reprezentacji Spółki.

Spółka nie uregulowała zadłużenia w ciągu wyznaczonego 14 dniowego terminu i w konsekwencji opuściła wynajmowany lokal. Osoby uprawnione do reprezentacji Spółki zapewniały o zamiarze niezwłocznej zapłaty całej kwoty zadłużenia, której wysokość została przez nie pisemnie potwierdzona w dniu 3 czerwca 2012 r. (również przez osobę uprawnioną do reprezentacji Spółki).

Od momentu opuszczenia lokalu z przedstawicielami Spółki nie ma żadnego kontaktu, nie odbierają telefonów, nie udostępnili swoich adresów poczty elektronicznej.

Ponadto, Spółka zarejestrowała swoją siedzibę w Krajowym Rejestrze Sądowym w mieszkaniu należącym do Wnioskodawcy (adres jak wyżej) i dotychczas nie dokonała stosownych zmian w Rejestrze. W związku z powyższym, jedyny adres Spółki, którym dysponuje Wnioskodawca to adres mieszkania należącego do Wnioskodawcy, w którym nie przebywają przedstawiciele ani pracownicy Spółki.

Z uwagi na fakt, iż mieszkanie Wnioskodawcy stanowi jedyny znany Wnioskodawcy i umieszczony w stosownym rejestrze adres Spółki oraz fakt, iż najprawdopodobniej z przedstawicielami Spółki nie uda się nawiązać kontaktu (wszelkie zawiadomienia o listach poleconych dla Spółki wciąż trafiają do skrzynki pocztowej w mieszkaniu Wnioskodawcy, w tym również zawiadomienia o próbach kontaktu ze strony organów podatkowych) oraz wyegzekwować płatności za wystawione przez Wnioskodawcę faktury dokumentujące świadczone przez niego usługi najmu, Wnioskodawca postanowił dokonać korekty podatku należnego na podstawie art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług [t.j. Dz. U. z dnia 11 marca 2011 r., nr 177, poz. 1054, dalej: ustawa o VAT].

Wnioskodawca dokonał korekty, o której mowa powyżej 25 stycznia 2013 r., w deklaracji VAT-7 za grudzień 2012 r. W dniu dokonania korekty podatku należnego Wnioskodawca posiadał zaświadczenie wystawione przez właściwy urząd skarbowy, potwierdzające, że Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca nie zbył wierzytelności w jakiejkolwiek formie.

Od momentu upływu terminu płatności za wystawione przez Wnioskodawcę faktury dokumentujące usługi najmu minęło więcej niż 180 dni. Ponadto, od momentu wystawienia przez Wnioskodawcę faktur nie minęły 2 lata. Pierwsza z faktur, za które Wnioskodawca nie otrzymał zapłaty wystawiona była 31 października 2011 r., zaś ostatnia 7 maja 2012 r.

Jak wskazano powyżej, Wnioskodawca nie miał możliwości zawiadomienia Spółki o zamiarze skorygowania podatku należnego wynikającego z faktur wystawionych przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki, za które nie otrzymał zapłaty. Pomimo przygotowania stosownego zawiadomienia o zamiarze dokonania korekty podatku VAT należnego (w dniu 9 lipca 2012 r.), Wnioskodawca nie dysponuje żadnym adresem Spółki, poza adresem należącego do Wnioskodawcy mieszkania, co uniemożliwia wysłanie Spółce zawiadomienia o zamiarze dokonania korekty podatku należnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca był uprawniony do dokonania korekty podatku należnego wynikającego z faktur wystawionych na rzecz Spółki, za które nie otrzymał zapłaty, na podstawie art. 89a ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, Wnioskodawcy przysługiwało prawo do dokonania korekty podatku należnego na podstawie art. 89a ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym w roku 2012 podatnik mógł skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczyła również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Stosownie do art. 89a ust. 1a ustawy o VAT, nieściągalność wierzytelności uważało się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Z kolei zgodnie z art. 89a ust. 2 ustawy o VAT, przepis art. 89a ust. 1 stosowało się w przypadku spełnienia następujących warunków:

1. dostawa towaru lub świadczenie usług było dokonane na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
2. wierzytelności zostały uprzednio wykazane w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny;
3. wierzyciel i dłużnik na dzień dokonania korekty, o której mowa w ust. 1, byli podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni;
4. wierzytelności nie zostały zbyte;
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelności nie upłynęły 2 lata, licząc do końca roku, w którym została wystawiona;
6. wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie.
   
   
   

Korekta mogła nastąpić w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym upłynął termin określony w ust. 2 pkt . 6 , nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym wierzyciel uzyskał potwierdzenie odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2 pkt . 6.

Z kolei w świetle art. 89b ust. 5, do zawiadomienia dłużnika, o którym mowa w ust. 1 zastosowanie miały odpowiednio przepisy Ordynacji podatkowej o doręczeniach. Zgodnie z tymi przepisami, w pewnych szczególnych sytuacjach, w przypadku braku możliwości doręczenia, pismo uważa się za doręczone (tzw. doręczenie zastępcze).

W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca był uprawniony do dokonania korekty podatku należnego, o której mowa w art. 89a ustawy o VAT. Spełnione zostały bowiem wszystkie warunki wskazane w art. 89a ust. 2 ustawy o VAT, za wyjątkiem zawiadomienia dłużnika o zamiarze dokonania korekty, które nie było możliwe w opisanym stanie faktycznym.

O spełnieniu warunków do dokonania korekty podatku należnego przemawiają następujące fakty:

1. świadczenie usług było dokonane na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
2. wierzytelności zostały przez Wnioskodawcę uprzednio wykazane w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny;
3. Wnioskodawca i Spółka na dzień dokonania korekty byli zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
4. wierzytelności nie zostały zbyte;
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelności nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;
6. upłynęło 180 dni od upływu terminu płatności określonego na fakturach wystawionych przez Wnioskodawcę.
   
   

Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, w świetle przepisów o doręczeniach zawartych w ustawie Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, dalej: Ordynacja podatkowa), zawiadomienie o zamiarze dokonania korekty podatku należnego powinno zostać w przedmiotowym stanie faktycznym uznane za doręczone.

Zgodnie bowiem z art. 151 Ordynacji podatkowej, osobom prawnym oraz jednostkom organizacyjnym niemającym osobowości prawnej pisma doręcza się w lokalu ich siedziby lub w miejscu prowadzenia działalności — osobie upoważnionej do odbioru korespondencji. Przepisy art. 146, art. 148 § 2 pkt 1 i 3 oraz art. 150 Ordynacji podatkowej stosuje się odpowiednio.

W świetle art. 146 Ordynacji podatkowej, w toku postępowania strona oraz jej przedstawiciel lub pełnomocnik mają obowiązek zawiadomić organ podatkowy o zmianie swojego adresu, w tym adresu poczty elektronicznej, jeżeli wystąpiono o doręczanie pism drogą elektroniczną.

Z kolei zgodnie z art. 146 § 2 Ordynacji podatkowej, w razie zaniedbania obowiązku, o którym mowa powyżej, pismo uznaje się za doręczone pod dotychczasowym adresem, a organ podatkowy pozostawia pismo w aktach sprawy.

Odnosząc cytowane przepisy do stanu faktycznego zaprezentowanego przez Wnioskodawcę, należy podkreślić, że Spółka opuszczając mieszkanie należące do Wnioskodawcy nie poinformowała Wnioskodawcy o swoim nowym adresie prowadzenia działalności, dlatego też wobec braku możliwości poinformowania Spółki o zamiarze dokonania korekty podatku należnego, pismo o zamiarze dokonania korekty podatku należnego powinno zostać uznane za doręczone.

Ponadto, w świetle art. 151a Ordynacji podatkowej, jeżeli podany przez osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej adres jej siedziby nie istnieje lub jest niezgodny z odpowiednim rejestrem i nie można ustalić miejsca prowadzenia działalności, pismo pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia. W przedmiotowym stanie faktycznym, adres Spółki nie jest adresem prowadzenia przez nią działalności, mieszkanie należące do Wnioskodawcy nie jest także faktycznie miejscem siedziby Spółki. Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy, również wykładnia celowościowa przepisu art. 151a Ordynacji podatkowej, przemawia za uznaniem, że pismo o zamiarze dokonania korekty podatku należnego powinno zostać uznane za doręczone Spółce.

W ocenie Wnioskodawcy, za możliwością dokonania korekty podatku należnego przez Wnioskodawcę przemawia również fakt, że przedstawiciele Spółki w formie pisemnej uznali swoje zaległości wobec Wnioskodawcy oraz zobowiązali się do ich zapłaty. Wierzytelności Spółki wobec Wnioskodawcy nie stanowią zatem wierzytelności spornych. Przedstawiciele Spółki celowo unikają kontaktu z Wnioskodawcą, mając świadomość swojego zadłużenia wobec Wnioskodawcy. Wnioskodawca, pomimo dołożenia wszelkiej staranności w celu poinformowania dłużnika w formie pisemnego zawiadomienia o zamiarze skorygowania podatku należnego (sprawdzenie adresu Spółki figurującego w Krajowym Rejestrze Sądowym, próby kontaktu telefonicznego) nie ma bowiem możliwości doręczenia takiego zawiadomienia.

Wnioskodawca podkreśla również, że w świetle interpretacji indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe w sprawach podobnych do stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę, a mianowicie w sytuacji gdy skuteczne doręczenie pomimo dołożenia wszelkiej staranności przez podatnika nie jest możliwe, organy podatkowe uznają, że podatnikom powinno przysługiwać prawo do skorygowania podatku VAT należnego. Przykładowe interpretacje dotyczące kwestii zawiadomienia dłużnika o zamiarze dokonania korekty podatku należnego:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 13 lipca 2012 r. sygn. IPPP2/443-565/12-2/BH,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 listopada 2011 r. sygn. IBPP2/443-872/11/BW,
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 17 maja 2011 r. sygn. IPPP3/443/310/11-4/JF,

potwierdzają, że mając na uwadze wykładnię celowościową art. 89a ustawy o VAT jego celem jest ochrona wierzyciela przed skutkami działań nieuczciwych dłużników. Ponadto, Wnioskodawca wskazuje, że obowiązek zawiadomienia wierzyciela o zamiarze skorygowania podatku należnego wynikającego z nieściągalnych wierzytelności został usunięty z ustawy o VAT z dniem 1 stycznia 2013 r. oraz jego istnienie nie wynikało z przepisów wspólnotowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Wstępnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zauważa, iż z dniem 1 stycznia 2013 r. na podstawie art. 11 ustawy z dnia 16 listopada 2012r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012r., poz. 1342) uległy zmianie, będące przedmiotem niniejszej interpretacji, przepisy art. 89a i 89b ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.), przy czym art. 89a ust. 2 pkt 4 i 6 oraz art. 89b ust. 5 został uchylony.

Jednakże zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy z dnia 16 listopada 2012r., do wierzytelności powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy art. 89a i art. 89b ustawy zmienianej w art. 11, w brzmieniu dotychczasowym, z zastrzeżeniem ust. 2.

Zgodnie zaś z ust. 2 tegoż przepisu, art. 89a i art. 89b ustawy zmienianej w art. 11, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się również do wierzytelności powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, których nieściągalność została, zgodnie z art. 89a ust. 1a ustawy zmienianej w art. 11, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, uprawdopodobniona po dniu 31 grudnia 2012 r.

Należy zauważyć, iż z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż przedmiotowy wniosek dotyczy wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona przed dniem 31 grudnia 2012 r.

Mając na względzie powyższe, oraz powołany powyżej przepis art. 23 ww. ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce, przedmiotowej interpretacji dokonano w oparciu o przepisy art. 89a i 89b ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r.

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Natomiast nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89a ust. 1a).

Na podstawie ust. 2 powyższego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towarów lub świadczenie usług jest dokonywane na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji,
2. wierzytelności zostały uprzednio wykazane w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny,
3. wierzyciel i dłużnik na dzień dokonania korekty, o której mowa w ust. 1, są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
4. wierzytelności nie zostały zbyte,
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona,
6. wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie.
   
   
   

Zgodnie z ust. 3 wskazanego artykułu, korekta podatku należnego może nastąpić w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym upłynął termin określony w ust. 2 pkt 6, nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym wierzyciel uzyskał potwierdzenie odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2 pkt 6. Warunkiem dokonania korekty jest uzyskanie przez wierzyciela potwierdzenia odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2 pkt 6.

W myśl ust. 4 ww. artykułu, w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Z kolei art. 89b ust. 1 ustawy stanowi, że w przypadku otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6, i nieuregulowania należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, podatnik (dłużnik) jest obowiązany do odpowiedniego pomniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu lub w przypadku jego braku, do odpowiedniego powiększenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku wynikającą z nieuregulowanych faktur, poprzez korektę deklaracji za okres, w którym dokonał odliczenia.

Natomiast, zgodnie z art. 89b ust. 5 ustawy, do zawiadomienia, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy Ordynacji podatkowej o doręczeniach.

Zatem, podatnik chcąc skorzystać z uprawnienia do korekty podatku należnego, o którym mowa w art. 89a ust. 1 ustawy, jest obowiązany dowieść, że dłużnik został w sposób prawidłowy zawiadomiony, posiadając odpowiednie pokwitowanie odbioru.

Z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku wynika, iż Wnioskodawca wynajął mieszkanie na cele biurowe. Najemca w momencie podpisania umowy, jak i przez cały okres jej trwania był czynnym podatnikiem podatku VAT oraz nie znajdował się w trakcie postępowania likwidacyjnego ani upadłości likwidacyjnej lub upadłościowej. Wnioskodawca pomimo licznych prób wyegzekwowania należności z tytułu świadczonej usługi najmu, nie otrzymał należnego mu wynagrodzenia. Po opuszczeniu lokalu należącego do Wnioskodawcy z przedstawicielami Spółki (najemcy) nie ma żadnego kontaktu, a jedynym adresem Spółki – znanym Wnioskodawcy oraz wynikającym z KRS, jest adres mieszkania należącego do Wierzyciela. Wnioskodawca z uwagi na powyższe okoliczności podjął decyzję o skorygowaniu podatku należnego wynikającego z faktur VAT wystawionych w okresie od 31 października 2011 r. do dnia 7 maja 2012 r. Korekty, o której mowa powyżej dokonano w dniu 25 stycznia 2013 r. w deklaracji VAT-7 za miesiąc grudzień 2012 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy, odnoszą się do kwestii uznania, czy samo przygotowanie zawiadomienia o zamiarze dokonania korekty podatku VAT należnego bez wysłania go dłużnikowi, ze względu na brak informacji o adresie Spółki innym niż adres należącego do Wnioskodawcy mieszkania - czyni zadość spełnieniu przesłanki z art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy VAT i umożliwienie Wnioskodawcy dokonanie korekty podatku należnego.

Wskazać należy, iż jednym z warunków określonym w art. 89a ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT do skorzystania z ww. ulgi, jest obowiązek poinformowania dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w art. 89a ust. 1 ustawy. Odwołanie się w art. 89b ust. 5 ustawy wprost do przepisów Ordynacji podatkowej dotyczących doręczeń, ma na celu zabezpieczenie wierzyciela przed negatywnymi konsekwencjami nieodbierania przez dłużników kierowanej do nich korespondencji.

Odnosząc się do powyższej kwestii należy wskazać, iż zgodnie z art. 148 § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, pisma doręcza się osobom fizycznym w ich mieszkaniu lub miejscu pracy.

Z kolei, w myśl art. 148 § 3 Ordynacji podatkowej, w razie niemożności doręczenia pisma w sposób określony w § 1 i 2, a także w innych uzasadnionych przypadkach pisma doręcza się w każdym miejscu, gdzie się adresata zastanie.

Zgodnie z art. 149 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, w przypadku nieobecności adresata w mieszkaniu pisma doręcza się za pokwitowaniem pełnoletniemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, gdy osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. Zawiadomienie o doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy domu umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub na drzwiach mieszkania adresata lub w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata.

Natomiast, w myśl art. 150 § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, w razie niemożności doręczenia pisma w sposób wskazany w art. 148 § 1 lub art. 149:

1. poczta przechowuje pismo przez okres 14 dni w swojej placówce pocztowej – w przypadku doręczania pisma przez pocztę;
2. pismo składa się na okres 14 dni w urzędzie gminy (miasta) – w przypadku doręczania pisma przez pracownika organu podatkowego lub przez inną upoważnioną osobę.
   
   

Z kolei, art. 150 § 1a Ordynacji podatkowej stanowi, iż adresata zawiadamia się dwukrotnie o pozostawaniu pisma w miejscu określonym w § 1. Powtórne zawiadomienie następuje w razie niepodjęcia pisma w terminie 7 dni.

Zgodnie z art. 150 § 2 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zawiadomienie o pozostawaniu pisma w miejscu określonym w § 1 umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata. W tym przypadku doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a pismo pozostawia się w aktach sprawy.

Natomiast osobom prawnym oraz jednostkom organizacyjnym niemającym osobowości prawnej - na podstawie art. 151 Ordynacji podatkowej - pisma doręcza się w lokalu ich siedziby lub w miejscu prowadzenia działalności - osobie upoważnionej do odbioru korespondencji. Przepisy art. 146, art. 148 § 2 pkt 1 oraz art. 150 stosuje się odpowiednio.

W art. 151a ww. ustawy Ordynacja podatkowa postanowiono, że jeżeli podany przez osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej adres jej siedziby nie istnieje lub jest niezgodny z odpowiednim rejestrem i nie można ustalić miejsca prowadzenia działalności, pismo pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia.

Z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku wynika, iż Wnioskodawca sporządził pismo zawiadamiające dłużnika o zamiarze dokonania korekty podatku należnego, lecz pismo to nie zostało wysłane. Strona wskazuje, iż postępowanie jej jest uzasadnione z uwagi na fakt, iż nie jest w stanie ustalić innego adresu dłużnika, niż adres wynajmowanego mu lokalu, będącego własnością Strony, który został przez niego opuszczony. W ocenie Wnioskodawcy brak możliwości uzyskania właściwego adresu dłużnika uniemożliwia wysłania przedmiotowego zawiadomienia o dokonaniu korekty. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca nie został poinformowany o aktualnym adresie Spółki, Strona stoi na stanowisku, iż przedmiotowe pismo powinno zostać uznane za doręczone.

Mając na uwadze brzmienie wskazanych przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, na które powołuje się Wnioskodawca, nie można zgodzić się ze Stroną iż sporządzone zawiadomienie o zamiarze dokonania korekty podatku VAT pozostawione w aktach, bez podjęcia próby jego doręczenia, należy uznać w przedstawionym stanie faktycznym za doręczone.

Z powołanych powyżej przepisów Ordynacji podatkowego regulujących kwestię uznania pisma za doręczone należy wskazać, iż wysłanie zawiadomienia o zamiarze korekty podatku VAT, niezależnie od skutku doręczenia, np. otrzymanie przesyłki ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru z adnotacją „adresat odmówił przyjęcia”, „adresat pod wskazanym adresem jest nieznany”, „adresat wyprowadził się”, czy też „adresat nie podjął awizowanej przesyłki” uznaje się za skuteczne.

W konsekwencji należy uznać, iż pozostawienie pisma w aktach, bez podjęcia próby jego doręczenia dłużnikowi nie pozwala na uznanie, iż pismo zostało doręczone w myśl przepisów ustawy Ordynacja podatkowa.

Jak wskazano powyżej, jednym z warunków niezbędnych do dokonania przez wierzyciela korekty podatku należnego na mocy art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r. jest obowiązek wynikający z art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy, tj. obowiązek zawiadomienia dłużnika o zamiarze korygowania podatku należnego, którego Wnioskodawca nie dopełnił.

Końcowo wskazać należy, iż w stanie faktycznym opisanym w złożonym wniosku mamy do czynienia z wierzytelnościami uprawpodopodobnionymi jako nieściągalne przed dniem 1 stycznia 2013 r., w związku z czym Wnioskodawca w celu skorzystania z tzw. „ulgi za złe długi” zobowiązany jest do stosowania przepisów obowiązujących do dnia 31 grudnia 2012 r. Tym samym jak wskazano powyżej, warunek sformułowany w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT musi zostać wypełniony. Fakt, iż z dniem 1 stycznia 2013 r. zmianie uległy przepisy art. 89a ustawy o VAT m.in. poprzez odstąpienie od obowiązku zawiadamiania dłużnika o zamiarze skorygowania przez wierzyciela podstawy opodatkowania oraz podatku należnego, nie może mieć w sprawie będącej przedmiotem wniosku argumentem wskazującym na brak konieczności uzyskania takiego potwierdzenia w poprzednim stanie prawnym.

Powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne potwierdzają stanowisko Organu zaprezentowane w niniejszej interpretacji indywidualnej. Wskazują one bowiem na fakt, iż w sytuacji braku podjęcia przesyłki zawiadamiającej dłużnika o zamiarze dokonania korekty podatku należnego, wypełniony zostaje warunek określony w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT. We wskazanych interpretacjach, wierzyciele każdorazowo podejmowali próbę doręczenia zawiadomienia o którym mowa powyżej, wykazując dochowanie należytej staranności. Z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku nie wynika natomiast, ażeby taka próba została podjęta. Stąd też wskazane interpretacje nie mogą mieć wypływu na rozstrzygnięcie będące przedmiotem złożonego wniosku.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. jedn. Dz. U. z 2012, poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.