Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1316/14/MS
z 23 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2014 r. (data wpływu 24 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czynności wykonywanych na rzecz Sądu Y. za niepodlegające opodatkowaniu oraz sposobu ich dokumentowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2014 r. został złożony wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czynności wykonywanych na rzecz Sądu R. za niepodlegające opodatkowaniu oraz sposobu ich dokumentowania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W jednym budynku funkcjonują dwa sądy. Sąd X. wpisany jest jako właściciel budynku i opłaca za budynek koszty energii wykorzystywanej przez cały budynek tj. za obydwa sądy razem. Wskazano, że budynek posiada jeden licznik energii elektrycznej i jeden energii cieplnej. Zaistniała konieczność rozdzielenia kosztów funkcjonowania sądów, jednak brak jest możliwości otrzymania osobnych faktur za wykorzystaną energię oraz ciepło od przedsiębiorstwa dostarczającego energię i ciepło, dlatego powstała konieczność wystawiania obciążenia za ponoszone koszty przez Sąd X. na Sąd Y. W porozumieniu między sądami obciążenie to ustalono w oparciu o proporcję powierzchni, jaką w budynku wykorzystuje każdy z sądów.

Sąd X. jest „płatnikiem” podatku VAT i odprowadza do Urzędu Skarbowego podatek należny VAT od wystawionych faktur za przychody uzyskiwane z prowadzenia w ramach funduszu socjalnego - pola namiotowego dla potrzeb pracowników i ich rodzin. Sąd nie odlicza natomiast i nie pomniejsza wartości podatku VAT do zapłaty o zakupy dokonywane na potrzeby pola namiotowego.

Wskazano, że w zakresie pozostałych stałych kosztów związanych z użytkowaniem budynku np. śmieci itp. sądy pokrywają niezależnie koszty ponoszone, na podstawie zawartych osobnych przez każdy z sądów umów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałej sytuacji Sąd X. może obciążać Sąd Y. za zużytą energię elektryczną i cieplną wyliczoną procentowo do zajmowanej powierzchni budynku przez Sąd Y. za pomocą noty obciążeniowej w wartości procentowej brutto otrzymanej faktury od dostawcy energii (przedsiębiorstwa energetycznego) z uwagi na fakt, że usługi sądownictwa nie zostały objęte ustawą o podatku jod towarów i usług i „nie są sklasyfikowane żadną stawką tego podatku (np. „stawką zw lub zero”)” pomimo tego, że Sąd jest czynnym „płatnikiem” podatku VAT i odprowadza cały należny podatek VAT od otrzymywanych kwot za prowadzoną działalność socjalną i uzyskiwane z tego tytułu dochody?

Zdaniem Wnioskodawcy, Sąd może dokonywać obciążenia na podstawie noty obciążeniowej w wartości procentowej brutto otrzymanej faktury od dostawcy energii - za zużytą energię elektryczną i cieplną wyliczoną procentowo do zajmowanej powierzchni budynku przez Sąd Y. Powyższe wynika z faktu, że Sąd nie jest sprzedawcą energii i jej nie odsprzedaje. Jedynie dla zachowania zasady ponoszenia rzeczywistych kosztów przez daną jednostkę budżetową konieczne jest pokrywanie tych kosztów przez każdą z jednostek osobno. Sądy otrzymują środki z budżetu tego samego Ministerstwa i tej samej „Apelacji”. W przypadku wystawiania faktur VAT za dostarczoną do budynku energię z uwagi na brak możliwości pomniejszania podatku VAT zapłaconego sprzedawcy energii Sąd X. ponosiłby zwiększone koszty za energię o podatek VAT od wystawionej faktury na Sąd Y.

Sąd X. nie może rozliczać swoich zobowiązań w podatku VAT odliczając od podatku należnego podatek naliczony metodą proporcji czy struktury, gdyż usługi sądownictwa nie zostały objęte przepisami podatku VAT i nie ma możliwości zastosowania żadnej ze stawek do obliczenia struktury, czy proporcji (w tym „stawki zwolnionej czy stawki zero”), a dla usługi sądownictwa orzekania i wydawania wyroków ponoszone są koszty energii budynku. Jednocześnie Sąd ponosi bardzo wiele różnych kosztów, związanych z realizacją usługi orzekania. Gdyby Sąd wystawiał refakturę na Sąd Y. z budżetu Sądu należałoby zapłacić przedsiębiorstwu energetycznemu kwotę brutto za otrzymaną energię oraz dodatkowo Sąd musiałby odprowadzić podatek VAT od wartości netto faktury wystawionej na Sąd Y. Tym samym zawyżyć koszt rzeczywisty energii ponoszonej na potrzeby całego budynku.

Na dany rok ponoszone byłyby wydatki, które wpływałyby na rachunek dochodów Ministerstwa Finansów zwiększając koszty Ministerstwa Sprawiedliwości. Następowałoby przekazanie środków między jednostkami budżetowymi - Urzędem Skarbowym i Sądem. Zastosowanie noty obciążeniowej pozwala na niezawyżanie sztuczne kosztów (wydatków), a pokrywanie kosztów energii faktycznie dostarczonej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - w myśl ust. 2 powyższego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według regulacji ust. 6 powyższego artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnych charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku,
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z przestawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca - Sąd X. (jednostka budżetowa), będący podatnikiem VAT czynnym jest właścicielem budynku, w którym funkcjonują dwa sądy. Wnioskodawca jako właściciel opłaca koszty energii wykorzystywanej przez cały budynek tj. za obydwa sądy razem. Budynek posiada jeden licznik energii elektrycznej i jeden energii cieplnej. Zaistniała konieczność rozdzielenia kosztów funkcjonowania sądów, jednak z uwagi na brak możliwości otrzymania odrębnych faktur za wykorzystaną energię elektryczną oraz cieplną, istnieje konieczność obciążania ponoszonymi kosztami tych energii Sądu Y. Na podstawie zawartego pomiędzy sądami porozumienia ustalono sposób obciążenia ponoszonymi kosztami w oparciu proporcję powierzchni, jaką w budynku wykorzystuje każdy z sądów.

Na tym tle Wnioskodawca powziął wątpliwości dotyczące opodatkowania i sposobu dokumentowania tych czynności.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy uznać należy, iż Wnioskodawca (Sąd X.), będący podatnikiem VAT czynnym - nabywając energię elektryczną i cieplną - w części dotyczącej nieruchomości zajmowanej przez Sąd Y. działa we własnym imieniu (jako podmiot nabywający towary), ale na rzecz Sądu Y., który faktycznie z nich korzysta - działa w charakterze podatnika. W tej sytuacji bowiem Sąd najpierw występuje jako nabywca, a następnie jako dostawca tych samych towarów. W związku z powyższym wskazane czynności wypełniają dyspozycję art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji otrzymana należność od Sądu Y. za ww. odsprzedaż („zwrot poniesionych kosztów”) stanowi obrót w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy, który podlega opodatkowaniu. W konsekwencji czynności te tj. odsprzedaży energii elektrycznej i cieplnej powinny być, stosownie do treści art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy - dokumentowane fakturą VAT z zastosowaniem właściwej dla tych towarów stawki podatkowej.

Końcowo zaznaczyć należy, że w niniejszej interpretacji odniesiono się wyłącznie do kwestii objętych pytaniem, natomiast nie rozstrzygano pozostałych kwestii zawartych we wniosku, a w szczególności ewentualnego prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością opodatkowaną, czy też stwierdzenia, iż „Sąd musiałby odprowadzić podatek VAT od wartości netto faktury wystawionej na Sąd Y.”.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.