Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-747/14/MM
z 30 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2014 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 7 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą samotną z „ciężkim inwalidztwem” słuchu. Posiada znaczny stopień niepełnosprawności, a orzeczenie zostało wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności.

Po śmierci matki, zmarłej 4 października 2013 r. Wnioskodawczyni została sama w mieszkaniu. W związku z tym, dla swojego bezpieczeństwa w porozumiewaniu z Administracją Zarządzającą Wspólnotą Mieszkaniową do której należy, w dniu 18 czerwca 2014 r. została zainstalowana kamera wandaloodporna nad głównymi drzwiami do mieszkania Wnioskodawczyni. Ta kamera umożliwia podgląd osoby przychodzącej do jej mieszkania na monitorze umieszczonym wewnątrz mieszkania. Podgląd tej osoby będzie możliwy na monitorze w pewnej odległości od głównych drzwi na zewnątrz mieszkania Wnioskodawczyni. Te urządzenia – połączenie kamery z monitorem – w ocenie Wnioskodawczyni mają podwójne zadanie, tj. ułatwiające wykonywanie czynności życiowych ze względu na brak słuchu i konieczne do ochrony jej zdrowia i życia, a zatem mają jej pomagać w identyfikacji osoby, która będzie dzwonić do jej mieszkania i ta osoba będzie wyświetlana na ekranie usytuowanym wewnątrz jej mieszkania poprzez kamerę umieszczoną na zewnątrz mieszkania. To ułatwi Wnioskodawczyni podejmowanie stosownej dla jej bezpieczeństwa decyzji, czy otworzyć drzwi osobie widocznej na ekranie, czy nie. Stąd jedynym skutecznym zabezpieczeniem jest kamera połączona z monitorem, bowiem po naciśnięciu przez osobę dzwonka wyświetlana będzie na monitorze twarz tej osoby w odpowiedniej odległości od głównych drzwi jej mieszkania.

Wizjer w drzwiach głównych nie jest wystarczający do pełnego podglądu osoby przychodzącej. W przypadku dzwonka domofonu, czy dzwonka przy drzwiach pojawia się w całym mieszkaniu sygnał świetlny, ale on również nie jest dla Wnioskodawczyni wystarczający. Tylko kamera z monitorem umożliwia zobaczenie osoby dzwoniącej. Choć Wnioskodawczyni nadal nie słyszy tej osoby ale widząc ją jest znacznie spokojniejsza o swoje bezpieczeństwo. Takie stanowisko również podziela Administracja Wspólnoty Mieszkaniowej wyrażając konieczną zgodę na montaż tych urządzeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w oparciu o art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczący wydatków związanych z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych istnieje możliwość odliczenia od dochodu wydatków związanych z zakupem i montażem kamery i monitora, czyli urządzeń zainstalowanych w mieszkaniu Wnioskodawczyni jako wydatku na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego, o których mowa w pkt 3 lub jako wydatku na adaptację i wyposażenie mieszkań i budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, o których mowa w pkt 1?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczącym ulgi rehabilitacyjnej, istnieje możliwość odliczenia od dochodu wydatku poniesionego na zakup i montaż kamery wandaloodpornej wraz z monitorem do podglądu, czyli elektronicznych urządzeń nie tylko ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z jej niepełnosprawności związanej z brakiem słuchu, ale nade wszystko koniecznych do ochrony jej zdrowia i życia.

Zainstalowane urządzenie w żadnej mierze nie naruszają dóbr osobistych osób trzecich, czyli sąsiadów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:




1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   
2. znaczny stopień niepełnosprawności;




2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:




1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
   
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:




1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
   
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II – grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do 16 lat - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a)




14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:




1. na turnusie rehabilitacyjnym,
   
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
   
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie:

1. dowodu wpłaty na rachunek płatniczy obdarowanego lub jego rachunek w banku, inny niż rachunek płatniczy - w przypadku darowizny pieniężnej;
2. dowodu, z którego wynikają dane identyfikujące darczyńcę oraz wartość przekazanej darowizny wraz z oświadczeniem obdarowanego o jej przyjęciu - w przypadku darowizny innej niż pieniężna lub innej niż określona w ust. 1 pkt 9 lit. c;
3. zaświadczenia jednostki organizacyjnej realizującej zadania w zakresie pobierania krwi o ilości bezpłatnie oddanej krwi lub jej składników przez krwiodawcę;
4. dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacych.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Należy zaznaczyć, że wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, dlatego winny być interpretowane ściśle z literą prawa. Niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca. Zatem wydatki poniesione na inne cele – nawet wówczas gdy zostały poniesione w związku z niepełnosprawnością - nie korzystają z odliczeń w ramach omawianej ulgi.

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą samotną z „ciężkim inwalidztwem” słuchu. Posiada znaczny stopień niepełnosprawności, a orzeczenie zostało wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności.

Po śmierci matki, zmarłej 4 października 2013 r. Wnioskodawczyni została sama w mieszkaniu. W związku z tym, dla swojego bezpieczeństwa w porozumiewaniu z Administracją Zarządzającą Wspólnotą Mieszkaniową do której należy, w dniu 18 czerwca 2014 r. została zainstalowana kamera wandaloodporna nad głównymi drzwiami do mieszkania Wnioskodawczyni. Ta kamera umożliwia podgląd osoby przychodzącej do jej mieszkania na monitorze umieszczonym wewnątrz mieszkania. Podgląd tej osoby będzie możliwy na monitorze w pewnej odległości od głównych drzwi na zewnątrz mieszkania Wnioskodawczyni.

Rozstrzygniecie, czy wydatki na zakup i montaż kamery i monitora mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań i budynków stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy rozpocząć od ustalenia znaczenia użytych w przepisie pojęć „adaptacja” i „wyposażenie”.

Zgodnie z językowym znaczeniem terminu „adaptacja” to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku” (Mały Słownik Języka Polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie”, to urządzenie potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś”.

Adaptacją mieszkania jest zatem przeróbką, mającą mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania – to przydanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na orzecznictwo Sądów Administracyjnych, zgodnie np. z wyrokiem WSA we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 667/11: „Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności wskazać należy, że w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o którym mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku), która umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, wyd. II). Należy zwrócić uwagę, że pojęcie „adaptacja” rozumieć należy jako „przystosowanie”, które jednak niekoniecznie oznaczać musi „ulepszenie”, czyli „przekształcenie” zaistniałego stanu rzeczy – w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej.”

Mając na uwadze opisane zdarzenie przyszłe i zacytowane powyżej przepisy stwierdzić należy, że wydatki związane z zakupem i montażem kamery i monitora, czyli zestawu urządzeń mających na celu ułatwienie Wnioskodawczyni – osobie ze znaczną niepełnosprawnością narządu słuchu - identyfikację osoby przychodzącej do jej mieszkania, a tym samym służyć ochronie jej zdrowia i życia można zakwalifikować do wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem przy spełnieniu pozostałych warunków wynikających z ww. przepisów Wnioskodawczyni przysługuje prawo ich odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.