Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-1097/14/NG
z 9 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 8 grudnia 2014 r. (data otrzymania 10 grudnia 2014 r.), uzupełnionym 9 lutego 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia momentu uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia momentu powstania przychodu z tytułu sprzedaży udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością.

W związku ze stwierdzonymi brakami formalnymi, pismem z 29 stycznia 2015 r. Znak: IBPBII/2/443-1097/14/NG wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 9 lutego 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Wnioskodawca jest wspólnikiem polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i zamierza zawrzeć umowę, na podstawie której sprzeda wszystkie posiadane przez siebie udziały w kapitale zakładowym tej spółki innej osobie. Zgodnie z warunkami planowanej umowy cena sprzedaży ma być płatna w dwóch ratach – około 10% ceny sprzedaży będzie płatne w ciągu trzech dni od zawarcia tejże umowy, jeszcze w bieżącym roku podatkowym, natomiast pozostała część ceny, około 90% będzie płatne w terminie do końca przyszłego roku podatkowego.

Cena sprzedaży wyrażona jest w złotych, będzie ona jednak płatna przelewem bankowym w euro; kwota płatności ma zostać przeliczona na euro według średniego kursu Narodowego Banku Polskiego ogłoszonego w dniu dokonywania płatności.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym obowiązek podatkowy w zakresie dochodowego od przychodu z odpłatnego zbycia udziałów powstanie z chwilą zawarcia umowy – w pełnej wysokości od całości ceny sprzedaży, czy od każdej rat z osobna, w miarę nastawania ich wymagalności?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego od przychodu z odpłatnego zbycia udziałów w krajowej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, przy umownym rozłożeniu płatności ceny sprzedaży na dwie raty, powstaje od każdej raty z osobna, w miarę następowania wymagalności poszczególnych rat; zatem w zakresie pierwszej raty wnioskodawca winien rozpoznać przychód w bieżącym roku podatkowym (2014), zaś w odniesieniu do drugiej raty – w przyszłym roku podatkowym (2015).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika pieniądze, wartości pieniężne i wartość otrzymanych w naturze świadczeń, jak również świadczeń nieodpłatnych. Powyższa zasada doznaje wyjątków, m. in. w zakresie przychodów z kapitałów pieniężnych, które - zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 6) in princ. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią przychód, jeśli są należne, choćby nie zostały jeszcze otrzymane. Za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się natomiast w szczególności przychód z odpłatnego zbycia udziałów kapitałowej spółce handlowej.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ww. ustawy – za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się przychody z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach kapitałowych, choćby te przychody były należne, ale nic otrzymane.

Wobec braku legalnej definicji przychodu należnego w ustawie podatkowej, jak również w jakichkolwiek innych przepisach, zdaniem Wnioskodawcy należy przyjąć, że przychód ten będzie należny dopiero z chwilą, kiedy wierzyciel może się skutecznie domagać spełnienia świadczenia od dłużnika, w tym także wytoczyć powództwo o zapłatę tych należności.

Jeżeli opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych dotyczy świadczeń wynikających z cywilnoprawnych stosunków zobowiązaniowych, możliwość domagania się spełnienia świadczenia musi się wiązać każdorazowo z wymagalnością tego świadczenia. W ujęciu cywilistycznym wymagalność roszczenia następuje z nadejściem ostatniego dnia pozwalającego dłużnikowi spełnić świadczenie zgodnie z treścią zobowiązania, dopiero wówczas wierzyciel może się skutecznie domagać spełnienia świadczenia, a dłużnik ma obowiązek je spełnić. Dopiero wówczas wytoczone przez wierzyciela powództwo może odnieść skutek, a świadczenie może być wyegzekwowane w drodze egzekucji sądowej. Wytoczenie powództwa przed nadejściem terminu wymagalności roszczenia spowoduje odmowę udzielenia wierzycielowi ochrony i oddalenie powództwa z uwagi na jego przedwczesność, gdyż przed nadejściem terminu wymagalności świadczenie jeszcze się wierzycielowi nic należy.

Chwila wymagalności roszczenia nie musi pokrywać się ani z datą zawarcia umowy będącej źródłem zobowiązania, ani też z datą spełnienia świadczenia. Trudno mówić bowiem o należności, skoro podatnik nie ma prawnej możliwości ściągnięcia tej kwoty.

Na gruncie prawa podatkowego cecha należności dotyczy kwot, które są wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, to znaczy wierzyciel może się skutecznie domagać ich zapłaty, co jest jak się zdaje utrwalone w orzecznictwie sądów administracyjnych, a ostatnio znajduje odzwierciedlenie również w interpretacjach indywidualnych wydawanych w imieniu Ministra Finansów.

Zdaniem wnioskodawcy dla ustalenia, kiedy przychód staje się przychodem należnym istotna będzie data wymagalności kwot pieniężnych składających się na ten przychód i w odniesieniu do pierwszej raty ceny sprzedaży będzie on obowiązany rozpoznać przychód w bieżącym roku podatkowym, natomiast w odniesieniu do drugiej raty – w przyszłym roku podatkowym, z chwilą, kiedy – zgodnie z treścią zobowiązania – kwota ta stanie się wymagalna.

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 14c Ordynacji podatkowej na Ministrze Finansów ciąży obowiązek zapewnienia jednolitości stosowania przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe, celne i kontroli skarbowej. Minister dokonuje tego, zgodnie ze wskazanym przepisem m. in. przez zmianę interpretacji indywidualnej i ogólnej z urzędu, przy uwzględnieniu m. in. orzecznictwa sądów. Orzecznictwo sądowe nie ma co prawda w polskim porządku prawnym charakteru precedensowego, ale zgodnie z przedmiotowym przepisem ma bezpośrednie przełożenie na tworzenie warunków jednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego. Artykuł 14e § 1 Ordynacji podatkowej statuuje w odniesieniu do wyroków sądów administracyjnych zasadę rozszerzonej prawomocności i nadaje im walor normatywny także w stosunku do innych spraw załatwianych w drodze interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego. Pominięcie zatem orzecznictwa sądowego będzie stanowiło naruszenie wyrażonej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej zasady prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołuje się na następujące wyroki sądów:

• wyrok SN z 29 listopada 1999 r. III CKN 474/98,
• wyrok SN z 17 maja 2000 r. I CKN 302/2000,
• wyrok SN z 21 lutego 2002 r. IV CKN 793/2000,
• wyrok SN z 24 kwietnia 2003 r. I CKN 316/2001,
• wyrok SN z 3 lutego 2006 r. I CSK 17/05,
• wyrok WSA w Kielcach z 11 marca 2010 r., I SA/Ke 131/10,
• wyrok NSA z 16 listopada 2006 r. II FSK 1375/05,
• wyrok NSA z 16 listopada 2006 r., II FSK 1375/05,
• wyrok NSA z 8 sierpnia 2013 r., II FSK 2402/11,
• wyroki NSA z 7 lutego 2014 r. II FSK 419/2012 i II FSK 34712,
• wyroki NSA z 26 marca 2013 r., II FSK 2378/11 i II FSK 2377/11,
• wyrok NSA z 25 maja 2011 r., II FSK 6310.
• wyrok NSA z 9 czerwca 2010 r. II FSK 282/2009,
• wyrok WSA we Wrocławiu z 25 lutego 2010 r. I SA/Wr 1796/2009,
• wyrok WSA w Gliwicach z 15 kwietnia 2013 r. I SA/Gl 1023/12.
  
  

Wnioskodawca powołuje się także na następujące interpretacje indywidualne:

• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy 1 października 2013 r. Znak: ITPB1/415-897/10/13-S/WM oraz
• interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu 12 sierpnia 2013 r. Znak: ILPB2/415-483/13-2/JK.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy – dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W myśl art. 9 ust. 3 ww. ustawy – o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, można obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty.

Przepis art. 9 ust. 6 ww. ustawy stanowi zaś, że przepis ust. 3 ma zastosowanie do strat z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną, papierów wartościowych, w tym z odpłatnego zbycia pożyczonych papierów wartościowych (sprzedaż krótka) i odpłatnego zbycia pochodnych instrumentów finansowych oraz z realizacji praw z nich wynikających, oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) w spółkach mających osobowość prawną albo wkładów w spółdzielniach w zamian za wkład niepieniężny w postaci innej niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że 25 czerwca 2013 r. Wnioskodawca jeszcze w 2014 r. zamierzał zawrzeć umowę sprzedaży wszystkich posiadanych przez niego udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Zgodnie z planowaną zawartą umową zapłata za sprzedane udziały miała nastąpić w ratach odpowiednio w 2014 r. i 2015 r.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Natomiast w art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ww. ustawy wskazano, że za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, przychody z odpłatnego zbycia udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych. w spółkach mających osobowość prawną.

Przy ustalaniu wartości przychodów, o których mowa w ust. 1 pkt 4 lit. c), pkt 6, 7, 9 i 10, stosuje się odpowiednio przepisy art. 19 (art. 17 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

Zatem przychodem z odpłatnego zbycia udziałów w spółce z o.o. jest ich wartość z umowy wyrażona w cenie zbywanych udziałów, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży udziałów uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością).

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, że określając moment, w którym podatnik uzyska przychód z kapitałów pieniężnych z tytułu odpłatnego zbycia udziałów należy kierować się literalnym brzmieniem art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (obowiązującym w 2014 r.), który stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń oraz art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) stanowiącym, że za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, przychody z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz papierów wartościowych. Artykuł ten wyraźnie odróżnia przychód należny od jego „faktycznego otrzymania”, czyli „zapłaty”. Jednocześnie zauważyć należy, że przepisy prawa podatkowego nie wprowadzają definicji legalnej pojęcia „przychody należne”.

Realizując zatem założenia wykładni prawa nakazującej poszukiwanie znaczenia interpretowanego terminu w powszechnym języku polskim, wskazać należy na rozumienie znaczeniowe pojęcia „należny” według „Słownika języka polskiego” pod redakcją prof. M. Szymczaka (Wydawnictwo Naukowe PWN – 1998 r., wydanie I, tom II, str. 253), który wskazuje znaczenie wyrazu „należny” – jako „przysługujący, należący się komuś lub czemuś”. Tak więc „przychód należny” oznacza przychód przysługujący, który się należy i nie ma znaczenia, że nie został otrzymany.

Stosownie natomiast do art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121) – umowa sprzedaży jest umową dwustronnie zobowiązującą, w której sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność przedmiotu sprzedaży i wydać mu ten przedmiot, a kupujący zobowiązuje się przedmiot ten odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Podsumowując, w opisanym we wniosku zdarzeniu zawarcie w 2014 r. umowy sprzedaży będzie skutkować powstaniem po stronie sprzedającego zobowiązania przeniesienia na rzecz nabywcy własności udziałów, natomiast po stronie kupującego zapłaty ceny wynikającej z umowy. Te dwa elementy świadczą o powstaniu stosunku zobowiązaniowego pomiędzy obiema stronami transakcji. Nie budzi zatem wątpliwości, że po stronie kupującego powstaje wynikające z umowy sprzedaży udziałów zobowiązanie w wysokości kwoty wskazanej w umowie (ceny za udziały). Fakt zawarcia dodatkowego postanowienia w umowie o sposobie i terminach płatności nie ma znaczenia dla wielkości powstania tego zobowiązania. Tym samym po stronie sprzedającego powstaje należność w wysokości ceny sprzedaży udziałów.

Dla momentu ustalenia przychodu bez znaczenia jest zatem fakt, że cena zbycia może zostać zapłacona w całości w dniu podpisania umowy lub w częściach (ratach) po dniu podpisania umowy, bowiem sposób zapłaty ceny może być dowolnie kształtowany przez strony umowy sprzedaży i nie ma wpływu na powstanie obowiązku podatkowego. Ten bowiem wypływa z dokonania przez podatnika zbycia udziałów w określonej dacie za określoną cenę, zbyciem jest zaś zawarcie umowy sprzedaży. W momencie zbycia udziałów następuje przeniesienie praw i obowiązków wynikających z ich posiadania na nabywcę. To oznacza, że w dacie zawarcia umowy sprzedaży udziałów u Wnioskodawcy powstanie więc przychód należny, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 30b ust. 1 ww. ustawy – od dochodów uzyskanych z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych, i z realizacji praw z nich wynikających oraz z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) w spółkach mających osobowość prawną albo wkładów w spółdzielniach w zamian za wkład niepieniężny w postaci innej niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, podatek dochodowy wynosi 19% uzyskanego dochodu.

Zgodnie z art. 30b ust. 2 pkt 4 ww. ustawy – dochodem z tytułu odpłatnego zbycia udziałów jest różnica między sumą przychodów uzyskanych z tytułu odpłatnego zbycia udziałów (akcji) a kosztami uzyskania przychodów, określonymi na podstawie art. 22 ust. 1f lub art. 23 ust. 1 pkt 38.

Na podatniku, który uzyskał dochód (poniósł stratę) z kapitałów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30b ww. ustawy ciąży obowiązek złożenia we właściwym urzędzie skarbowym zeznania według ustalonego wzoru (formularz PIT-38), w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 1a pkt 1 cyt. ustawy). W tym samym terminie dokonuje się też wpłaty należnego podatku wynikającego z zeznania (art. 45 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy).

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie stwierdzić należy, że Wnioskodawca uzyskał przychód w momencie sprzedaży udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, a więc jeśli sprzedaż doszła do skutku w 2014 r. Wtedy to przychód z odpłatnego zbycia udziałów stał się należny czyli przysługujący, należący się Wnioskodawcy. Zatem bez znaczenia dla momentu wystąpienia obowiązku podatkowego pozostaje fakt, że cena za zbywane udziały zostanie wypłacona Wnioskodawcy w ratach w 2014 r. i 2015 r. Opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym zgodnie z art. 30b podlega kwota należna wynikająca z umowy sprzedaży. Podatek z ww. tytułu (o ile do zawarcia umowy sprzedaży udziałów doszło jeszcze w 2014 r. – jak wskazywał Wnioskodawca we wniosku) winien zostać zapłacony do 30 kwietnia 2015 r.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu natomiast do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków Sądu Najwyższego, Naczelnego Sądu Administracyjnego i wojewódzkich sądów administracyjnych stwierdzić należy, że powyższe rozstrzygnięcia zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Postępowanie o wydanie interpretacji indywidualnej jest bowiem postępowaniem szczególnym, odrębnym od innych postępowań podatkowych, w którym nie przeprowadza się postępowania dowodowego. W postępowaniu tym orzecznictwo sądowe może mieć zatem jedynie charakter pomocniczy. Pogląd ten potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 29 czerwca 2010 r. sygn. akt I SA/Łd 356/10 wskazując, że „Odwołanie się do orzecznictwa ma jednak wyłącznie charakter posiłkowy. Organ nie jest zobowiązany do analizowania stanów faktycznych spraw wskazanych przez stronę i polemiki z zapadłymi w nich rozstrzygnięciami. Nadto Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 31 marca 2011r. sygn. akt I SA/Wr 232/11, który powołując się na wyrok WSA w Poznaniu z dnia 6 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Po 479/09 wskazał, że: „Obowiązek podatkowy jest kategorią prawną i faktyczną zobiektywizowaną, co oznacza, że powstaje w warunkach przez prawo określonych niejako automatycznie, tj. niezależnie od woli i zamiaru podmiotów temu obowiązkowi podlegających. Dlatego też na powstanie obowiązku podatkowego wpływu nie ma żadna umowa cywilnoprawna ani też zawinione bądź niezawinione działanie podatnika" (LEX nr 541966).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.