Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-408/14-2/IR
z 26 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2014 r. (data wpływu 27 listopada 2014 r.) wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej środka trwałego (pytanie oznaczone we wniosku nr 1 odnośnie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego) – jest nieprawidłowe,

• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości złomowanych środków trwałych wg ich ceny nabycia (pytanie oznaczone we wniosku nr 2 odnośnie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego) – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

....Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) przez okres 5 lat wynajmowała od kontrahenta (dalej: „Kontrahent”) szereg środków trwałych. Kontrahent nie jest podmiotem powiązanym ze Spółką w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa CIT”). Zgodnie z zapisami umowy (stanowiącej z punktu widzenia przepisów Ustawy CIT umowę najmu) po jej zakończeniu Spółka miała obowiązek zakupu środków trwałych po cenie odpowiadającej ich wartości księgowej netto. W 2014 r. Spółka zakupiła od Kontrahenta ww. środki trwałe (ok. 350 pozycji) za łączną cenę ok. 2,6 miliona zł. (plus VAT). Kwota ta została Kontrahentowi faktycznie zapłacona. Do faktury Kontrahent załączył zestawienie wszystkich środków trwałych z podaniem ich wartości księgowej netto. Na łączną cenę składała się wynikająca z załącznika cena poszczególnych środków trwałych. Z uwagi na pełne zamortyzowanie część środków trwałych miała cenę 0 zł. Spółka zleciła niezależnemu rzeczoznawcy wycenę każdego środka trwałego nabytego od Kontrahenta. W wyniku tej wyceny wartość rynkowa części środków trwałych okazała się wyższa od ceny wynikającej z załącznika do faktury od Kontrahenta. W tych wypadkach Spółka wykazała (w miesiącu nabycia środków trwałych) różnicę między wartością rynkową poszczególnych środków trwałych, a ich ceną określoną przez Kontrahenta jako częściowo nieodpłatny przychód w rozumieniu art. 12 ust. 5a Ustawy CIT (łącznie ok. 0,5 mln zł.). W części przypadków natomiast cena środków trwałych określona przez Kontrahenta okazała się wyższa od wartości rynkowej wynikającej z wyceny. Należy zaznaczyć, że zakupiony przez Spółkę zespół środków trwałych nie stanowił zorganizowanej części przedsiębiorstwa (Spółka nabyła same aktywa, bez zobowiązań, poza tym środki trwałe nie spełniały kryterium organizacyjnej i finansowej odrębności). Część zakupionych przez Spółkę środków trwałych okazała się niezdatna do dalszego użytku ze względu na ich stopień zużycia. Ich wartość biegły określił na poziomie ceny złomu. Jednocześnie cena dla tych środków trwałych określona przez Kontrahenta była znacznie wyższa (dla przykładu stoły montażowe zakupione po cenie ok. 32 tys. zł. miały wartość rynkową, tj. wartość złomu ok. 84 zł.). Spółka dokonała likwidacji nieprzydatnych Jej środków trwałych (zostały one wprowadzone do ewidencji środków trwałych po czym jednorazowo spisane w koszty) i zamierza je sprzedać na złom.

Spółka zaznacza, że nie dokonała zmiany profilu prowadzonej działalności gospodarczej i likwidacja środków trwałych związana była wyłącznie z ich fizycznym zużyciem. Należy podkreślić, że w świetle umowy najmu Spółka musiała zakupić środki trwałe po cenie odpowiadającej ich wartości rynkowej. Zobowiązanie takie wynikało wprost z umowy najmu i w razie odmowy zakupu Spółka i tak obciążona zostałaby kosztami środków trwałych wg ich wartości księgowej netto.

Spółka kierując się względami ostrożności postanowiła przyjąć wartość początkową środków trwałych wyłącznie na podstawie wyceny rzeczoznawcy. Oznacza to, że:

• w przypadku środków trwałych, które wycenione zostały powyżej ich ceny nabycia za ich wartość początkową przyjęto wartość wynikającą z wyceny. Jednocześnie jednak Spółka wykazała różnicę pomiędzy wartością rynkową a ceną nabycia jako przychód podatkowy (częściowo odpłatny);
  

• w przypadku środków trwałych, które wycenione zostały poniżej ich ceny nabycia za ich wartość początkową przyjęto wartość wynikającą z wyceny, pomimo że ich cena nabycia (wynikająca z faktur od Kontrahenta) była wyższa;
  

• koszty związane z likwidacją nieużytecznych środków trwałych (w wysokości rzeczywistej ceny ich nabycia określonej przez Kontrahenta) Spółka spisała w koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.
  
  

Wątpliwość Spółki dotyczy sposobu określenia wartości początkowej środków trwałych oraz kosztów związanych z ich likwidacją i sprzedażą jako złom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. W jaki sposób Spółka powinna określić wartość początkową środków trwałych w opisanym stanie faktycznym?
2. Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość złomowanych środków trwałych wg ich ceny nabycia?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Spółka powinna określić wartość początkową środków trwałych w sposób następujący:

• w przypadku środków trwałych kupionych po cenie niższej od ich wartości rynkowej wartość początkową stanowić powinna cena nabycia zwiększona o częściowo nieodpłatny przychód wykazany przez Spółkę jako przychód podatkowy;
  

• w przypadku środków trwałych kupionych po cenie wyższej od ich wartości rynkowej wartość początkową stanowić powinna cena nabycia.
  
  

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt la Ustawy CIT za wartość początkową środków trwałych w razie częściowo odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia (tj. w omawianym przypadku cenę wynikającą z faktury od Kontrahenta) powiększoną o wartość przychodu określonego w art. 12 ust. 5a (tj. przychodu wykazanego przez Spółkę jako dodatkowy przychód podatkowy). Oznacza to, że podstawą do amortyzacji powinna być suma tych wartości.

Z kolei w przypadku środków trwałych nabytych po cenie wyższej od ich wartości rynkowej podstawą do amortyzacji powinna być zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT cena ich nabycia albowiem żaden przepis Ustawy CIT nie ogranicza możliwości rozpoznania wartości początkowej zakupionych środków trwałych do ich wartości rynkowej. Co więcej, cena nabycia stanowi po stronie Zbywcy przychód, co oznacza, że zachowana zostaje symetria opodatkowania po stronie kupującego i zbywcy.

Ad. 2

Zdaniem Spółki może Ona zaliczyć koszty związane z zakupem i likwidacją środków trwałych przeznaczonych na sprzedaż jako złom do kosztów uzyskania przychodu przyjmując jako koszt cenę nabycia środków trwałych określoną przez Kontrahenta.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Spółka zaznacza, że w świetle umowy najmu zobowiązana była do zakupu środków trwałych po określonej wartości, środki te przez wiele lat wykorzystywane były w działalności gospodarczej Spółki. Jej zdaniem fakt, że cena ich zakupu była dużo wyższa od ich realnej wartości i doszło do ich likwidacji nie powoduje, że Spółka nie ma prawa do zaliczenia poniesionych w związku z ich nabyciem kosztów do kosztów uzyskania przychodów, tym bardziej, że zamierza Ona sprzedać zlikwidowane środki trwałe jako złom uzyskując z tego tytułu przychód. Tym samym ma prawo rozpoznania kosztów poniesionych na nabycie (ceny nabycia) jako koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

• jest nieprawidłowe w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego (pytanie oznaczone we wniosku nr 1 odnośnie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego),
  

• jest nieprawidłowe w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości złomowanych środków trwałych wg ich ceny nabycia (pytanie oznaczone we wniosku nr 2 odnośnie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego).
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka przez okres 5 lat wynajmowała od Kontrahenta szereg środków trwałych. Zgodnie z zapisami umowy (stanowiącej umowę najmu) po jej zakończeniu Spółka miała obowiązek zakupu środków trwałych po cenie odpowiadającej ich wartości księgowej netto. Spółka zleciła niezależnemu rzeczoznawcy wycenę każdego środka trwałego nabytego od Kontrahenta. W wyniku tej wyceny wartość rynkowa części środków trwałych okazała się wyższa od ceny wynikającej z załącznika do faktury od Kontrahenta. W tych wypadkach Spółka wykazała (w miesiącu nabycia środków trwałych) różnicę między wartością rynkową poszczególnych środków trwałych, a ich ceną określoną przez Kontrahenta jako częściowo nieodpłatny przychód w rozumieniu art. 12 ust. 5a Ustawy CIT. W części przypadków natomiast cena środków trwałych określona przez Kontrahenta okazała się wyższa od wartości rynkowej wynikającej z wyceny. Spółka nie dokonała zmiany profilu prowadzonej działalności gospodarczej i likwidacja środków trwałych związana była wyłącznie z ich fizycznym zużyciem. Część zakupionych przez Spółkę środków trwałych okazała się niezdatna do dalszego użytku ze względu na ich stopień zużycia. Ich wartość biegły określił na poziomie ceny złomu. Spółka dokonała likwidacji nieprzydatnych Jej środków trwałych (zostały one wprowadzone do ewidencji środków trwałych po czym jednorazowo spisane w koszty) i zamierza je sprzedać na złom. Spółka nie dokonała zmiany profilu prowadzonej działalności gospodarczej i likwidacja środków trwałych związana była wyłącznie z ich fizycznym zużyciem.

Zgodnie z treścią art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z treści art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest, że zaliczeniu do środków trwałych podlegają te składniki majątku, które są kompletne i zdatne do użytku, ale przede wszystkim wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Aby element majątku mógł zostać przyjęty i wykazany jako środek trwały, musi on spełniać następujące kryteria:

• okres jego przewidywanej użyteczności musi być dłuższy niż jeden rok, środki trwałe są takim majątkiem, który jest wykorzystywany przez przedsiębiorstwo przez długi okres czasu,
  

• musi być on przeznaczony na potrzeby podatnika związane z działalnością gospodarczą,
  

• w momencie przyjęcia do użytkowania musi on być kompletny i zdatny do użytku – niedziałający składnik majątku, który jest zepsuty lub niekompletny, nie może być traktowany jako środek trwały, ponieważ nie może on generować korzyści ekonomicznych dla podatnika.
  
  

Z kolei w myśl art. 16d ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Stosownie do treści art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art. 16g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych bądź wartości niematerialnych lub prawnych w sytuacji, gdy ich nabycie było częściowo odpłatne reguluje art. 16g ust. 1 pkt 1a który stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się; w razie częściowo odpłatnego nabycia, cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu określonego w art. 12 ust. 5a.

Z przepisu tego wynika, że wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w razie częściowo odpłatnego nabycia, stanowi cena ich nabycia zdefiniowana w art. 16g ust. 3 ustawy, powiększona o różnicę między wartością tych składników majątku, ustaloną według zasad określonych w ust. 5a art. 12.

Określenie przychodu z tytułu wartości rzeczy i praw częściowo odpłatnych reguluje art. 12 ust. 5a który stwierdza, że wartością rzeczy lub praw częściowo odpłatnych stanowiących przychód podatnika jest różnica między wartością tych rzeczy lub praw, ustaloną według zasad określonych w ust. 5, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. Przepis art. 14 ust. 3 ustawy stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 12 ust. 5 ww. ustawy wartość otrzymanych rzeczy lub praw, w tym otrzymanych nieodpłatnie, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zatem, z przepisu art. 12 ust. 5a ww. ustawy wynika, że w celu ustalenia przychodu z tytułu otrzymania częściowo odpłatnych rzeczy lub praw, należy ustalić wartość rzeczy lub praw na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania i od tak ustalonej wartości odjąć kwotę odpłatności, jaką ponosi podatnik uzyskujący częściowo odpłatne rzeczy lub prawa. Różnica ta będzie stanowiła przychód, który podlegając kontroli organu podatkowego, może być weryfikowany przy zastosowaniu art. 14 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powołując przepisy regulujące kwestię zaliczania składników majątku do środków trwałych, ustalania wartości początkowej tych środków trwałych oraz zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, podkreślić należy, że aby koszty zakupu składników majątku stanowiły koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej składnik majątku musi być kompletny i zdatny do użytku, a nadto musi mieć przeznaczenie, które jednoznacznie umożliwia jego wykorzystanie w prowadzonej przez podatnika działalności. Kompletność i zdatność do użytku trzeba oceniać pod kątem planowanego sposobu wykorzystywania danego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe i treść powołanych wyżej przepisów prawa tutejszy Organ stoi na stanowisku, że w rozpatrywanej sprawie przepis art. 16g ust. 1 pkt 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będzie miał zastosowania. Wartością początkową środków trwałych w przypadku ich odpłatnego nabycia jest zgodnie z treścią art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych cena ich nabycia (tj. cena wynikającą z faktury od Kontrahenta).

Odnosząc się z kolei do zagadnienia (postawionego w pytaniu nr 2) zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości złomowanych środków trwałych wg ich ceny nabycia tutejszy Organ zajmuje następujące stanowisko.

Zasadą jest w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że do kosztów uzyskania przychodów zalicza się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
  

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.
  
  

Co do zasady, wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy). Wydatki te mogą być jednakże odniesione w koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi – w szczególności z uwzględnieniem art. 16 (art. 15 ust. 6 tej ustawy).

Z treści art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

A contrario kosztami uzyskania przychodów co do zasady będą zatem straty w środkach trwałych i wartościach niematerialnych i trwałych w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Z treści tego przepisu wynika, że decydującą przesłanką dla niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego (określonego) rodzaju strat jest zmiana rodzaju działalności powodująca utratę przez likwidowane środki trwałe przydatności gospodarczej.

Aby zatem zaliczyć stratę do kosztów uzyskania przychodów muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• następuje likwidacja środka trwałego,
  

• likwidowany środek trwały jest nie w pełni umorzony,
  

• środek trwały utracił przydatność gospodarczą z innego powodu niż zmiana rodzaju działalności.
  
  

Stratę o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy pojmować jako szkodę w cywilistycznym rozumieniu tego pojęcia, a więc ubytek na majątku spowodowany okolicznościami niezależnymi od podatnika, który stratę tę (szkodę) poniósł.

Strata, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 5 i pkt 6 ww. ustawy, to różnica pomiędzy wartością początkową środków trwałych nie pokryta odpisami amortyzacyjnymi. Powstanie straty może mieć charakter obiektywny, jak i subiektywny. Wykładnia językowa ww. przepisów prowadzi do wniosku, że kosztem uzyskania przychodów będzie jedynie strata w środkach trwałych, w części niepokrytej odpisami amortyzacyjnymi. Ponadto zauważyć należy, że warunkiem zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, a więc możliwością zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych (oczywiście z innych przyczyn aniżeli wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, tj. utraty przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności, w części nie pokrytej odpisami amortyzacyjnymi), jest ich likwidacja.

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie zostało zdefiniowane pojęcie „likwidacji” środka trwałego. Natomiast w języku potocznym pojęcie „likwidacja” – w kontekście omawianego przypadku oznacza zniesienie, usunięcie lub rozwiązanie czegoś (vide: Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, http://sjp.pwn.pl).

Dopełnieniem procesu likwidacji jest fizyczna likwidacja (np. zezłomowanie, utylizacja) i sporządzenie stosownego protokołu.

Zatem, dla podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych decydującym pozostaje ustalenie, czy utrata przez te środki przydatności gospodarczej będzie spowodowana zmianą rodzaju działalności, czy też rezygnacją przez podatnika z produkcji określonego rodzaju produktów, w której to produkcji wykorzystywane były likwidowane środki trwałe.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności, stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie brak jest możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ zakupione składniki majątkowe, które zostały zakwalifikowane do likwidacji nie spełniały warunków zaliczenia do środków trwałych.

Konieczne jest dodanie, że przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest – co do zasady – sam przepis prawa podatkowego. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego, w którym zastosowanie znajdą np. przepisy art. 180 i 191 ustawy – Ordynacja podatkowa. Specyfika postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego polega między innymi na tym, że właściwy organ interpretujący „porusza się” niejako tylko i wyłącznie w obrębie stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz wyrażonej przez niego oceny prawnej (stanowisko) – art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej. Organ interpretujący nie przeprowadza w tego rodzaju sprawach postępowania dowodowego.

Pełna ocena skutków podatkowych możliwa będzie po dokonaniu analizy dokumentów źródłowych na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.