UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 7 listopada 2014 r. (data wpływu 12 listopada 2014 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka z o.o. prowadzi działalność usługową. Zarząd Spółki podjął decyzję o wprowadzeniu refundowanych posiłków w godzinach pracy dla swoich pracowników. Celem zapewnienia nieodpłatnych posiłków jest realizacja polityki firmy zakładająca zapewnienie jak najlepszej wydajności i efektywności pracy. Na Spółce nie ciąży obowiązek nieodpłatnego zapewnienia posiłków pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, wynikający z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeksu pracy. Firma decyduje się na takie działanie dobrowolnie, a koszty będzie pokrywać ze środków obrotowych. Nie będą one finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Obiady będą wydawane w godzinach pracy po okazaniu indywidualnej karty jedynie w określonej placówce gastronomicznej funkcjonującej w tym samym budynku biurowym, w którym znajduje się siedziba firmy. Karty, którymi będą dysponować pracownicy nie są kartami przedpłaconymi, a zatem nie wymagają wcześniejszego zasilenia środkami pieniężnymi. Mają one charakter rejestracyjny, a ich celem jest identyfikacja pracownika Spółki i ewidencja zakupionych posiłków. Świadczenie może zostać przekazane pracownikowi jedynie w formie rzeczowej i nie ma możliwości jego zamiany na ekwiwalent pieniężny. Każdemu pracownikowi będzie przysługiwał stały miesięczny limit do wykorzystania w placówce gastronomicznej w kwocie 100 zł. Pracownicy będą mogli skorzystać tylko z posiłków wyprodukowanych we wskazanej placówce gastronomicznej, dodatkowo zostanie ustalony również dzienny limit do wykorzystania. Działania te mają na celu racjonalizację posiłków zamawianych przez pracowników. Pracownikowi nie będzie przysługiwał ekwiwalent pieniężny za niewykorzystaną część limitu kwotowego, który zostanie mu udzielony na dany miesiąc. Niewykorzystana w danym miesiącu część limitu kwotowego udostępniona pracownikowi nie będzie mogła zostać przeniesiona do wykorzystania na następny miesiąc. Na koniec każdego miesiąca Spółka będzie otrzymywać od placówki gastronomicznej raport zawierający zestawienie posiłków faktycznie wydanych pracownikom Spółki w ciągu danego miesiąca. Raport będzie zawierał informacje dotyczące ilości i wartości wykorzystanych posiłków wraz z podziałem na numery kart, których użyto do zakupu tych posiłków. Numery kart będą służyć do identyfikacji pracownika, który skorzystał z posiłku. Na podstawie tak przygotowanego raportu zostanie wystawiona przez placówkę gastronomiczną faktura VAT, którą następnie spółka otrzyma i ureguluje. Tym sposobem Spółka będzie płacić jedynie za faktycznie wykorzystane przez pracowników posiłki.

Wnioskodawca w piśmie z 7 listopada 2014 r. wyjaśnił, że dofinansowanie posiłków dla pracowników Spółki wynika z regulaminu wynagradzania, według którego pracodawca może przyznać pracownikowi inne składniki wynagrodzenia, takie jak świadczenia dodatkowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy koszty ponoszone przez spółkę na rzecz pracowników, poprzez dofinansowanie posiłków konsumowanych w godzinach pracy, przy jednoczesnym wliczaniu takiego świadczenia do podstawy opodatkowania dochodu pracownika stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16. ust. 1. ww. ustawy. Głównym celem ponoszenia przez Spółkę wydatków związanych z opisanym powyżej finansowaniem posiłków dla pracowników jest polepszenie warunków i komfortu pracy, co wpłynie na polepszenie wydajności pracowników i zwiększenie efektywności czasu pracy. Skutkiem tego będzie pozytywne oddziaływanie na przychody generowane przez pracodawcę. Wydatki na posiłki ponoszone przez pracodawcę nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów w art. 16. ust. 1. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponadto wydatek w całości będzie ponoszony przez firmę a pracownikowi nie będzie przysługiwał ekwiwalent pieniężny za niewykorzystaną część świadczenia. W związku z powyższym Spółka uznaje, że tego typu wydatki na rzecz pracowników w całości stanowią koszt uzyskania przychodu firmy. Stanowisko to potwierdza również interpretacja IPPB5/423-468/09-4/JC z 18.09.2009 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W tym miejscu należy zauważyć, że kosztami podatkowymi – co do zasady – są tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne oraz inne wydatki na rzecz pracowników, pod warunkiem spełnienia przesłanki wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem w świetle powyższego, pracodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami. Jednocześnie zaznaczyć należy, że wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – w szczególności należy mieć na uwadze wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy.

Stosownie bowiem do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Oceniając więc, czy dane koszty ponoszone przez podatnika mają charakter reprezentacyjny należy patrzeć przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie pozytywnego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny i nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z przedstawionych okoliczności sprawy, Spółka podjęła decyzję o wprowadzeniu refundowanych posiłków w godzinach pracy dla swoich pracowników. Celem zapewnienia nieodpłatnych posiłków jest realizacja polityki firmy zakładająca zapewnienie jak najlepszej wydajności i efektywności pracy. Na Spółce nie ciąży obowiązek nieodpłatnego zapewnienia posiłków pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, wynikający z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeksu pracy. Firma decyduje się na takie działanie dobrowolnie, a koszty będzie pokrywać ze środków obrotowych. Nie będą one finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Dofinansowanie posiłków dla pracowników Spółki wynika z regulaminu wynagradzania, według którego pracodawca może przyznać pracownikowi inne składniki wynagrodzenia, takie jak świadczenia dodatkowe.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wydatków będących przedmiotem zapytania nie należy rozpatrywać w zakresie kosztów reprezentacji, bowiem wydatki te nie są skierowane „na zewnątrz”, czyli do kontrahentów lub potencjalnych kontrahentów Spółki, lecz dotyczą jej pracowników i dodatkowo celem ponoszonych kosztów nie jest wykreowanie pozytywnego obrazu podatnika a polepszenie warunków i komfortu pracy, co wpłynie na polepszenie wydajności pracowników i zwiększenie efektywności czasu pracy.

Zatem w świetle powyższego uznać należy, że wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz pracowników, poprzez dofinansowanie posiłków konsumowanych w godzinach pracy, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, tut. organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie informuje się, że w pozostałym zakresie wniosku dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.