Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/4510-30/15/PC
z 16 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 19 grudnia 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 7 stycznia 2015 r.), uzupełnionym 3 i 8 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconej premii pieniężnej (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek Spółki o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconej premii pieniężnej. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 25 marca 2015 r. Znak: IBPP1/4512-15/15/MS, IBPBI/2/4510-30/15/PC, wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 3 i 8 kwietnia 2015 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług działającym w branży motoryzacyjnej. Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest wykonywanie produktów z materiałów technicznie spienionych oraz realizacja dostaw elementów na zlecenie swoich odbiorców, będących niejednokrotnie znaczącymi koncernami branży motoryzacyjnej. Cechą charakterystyczną działania w branży motoryzacyjnej jest tendencja do udzielania wymiernych korzyści finansowych zleceniodawcom w zamian za złożenie przez nich zlecenia wytworzenia określonego elementu konstrukcyjnego samochodu.

W toku negocjacji prowadzonych z jednym z kontrahentów Wnioskodawcy w 2014 r. ustalono, że z tytułu możliwości realizacji projektu polegającego na dostarczaniu uszczelek samochodowych z tworzyw sztucznych, którego wartość wyceniono na około 500.000 euro (wartość tego projektu może ulegać zmianom, w tym w skrajnym przypadku niepowodzenia rynkowego może ona wynieść „0”), udzielający zamówienia otrzyma dwa rodzaje premii finansowych. Rozpoczęcie produkcji seryjnej przewidziano na okres czerwca 2015 r.

Pierwszy rodzaj premii został określony jako obniżka procentowa w stosunku do wynegocjowanej ceny jednostkowej towaru, wynoszącej odpowiednio:

1. 0,442 euro oraz 0,375 euro za każdą sztukę uszczelki dostarczonej do samochodu X oraz
2. 0,24 euro oraz 0,242 euro za każdą sztukę uszczelki dostarczonej do samochodu Y.
   
   

Obniżka ta wynosi 5% ww. ceny uszczelki i będzie udzielana w każdym roku realizacji projektu tj. z dniem 1 stycznia 2016 r., 1 stycznia 2017 r. oraz 1 stycznia 2018 r. Rozpoczęcie produkcji seryjnej przewidziano na okres czerwca 2015 r.

Drugi rodzaj premii finansowej polega na wypłaceniu jednorazowej premii za realizację projektów: w wysokości 3.000 euro za projekt Y oraz 2.000 euro za projekt X. Kwota 5.000 euro ma być wypłacona w wysokości 20% do końca listopada 2014 r. oraz w pozostałej wysokości w styczniu 2015 r., a więc zanim nastąpi realizacja projektów. Zgodnie z ustalonymi warunkami transakcji wysokość drugiego rodzaju premii nie jest uzależniona ani od rzeczywiście zrealizowanego obrotu (choć w toku negocjacji Wnioskodawca proponował alternatywnie udzielenie dodatkowego rabatu w wysokości 1% rocznego zrealizowanego obrotu na rzecz kontrahenta) ani w ogóle od dokonania jakiejkolwiek sprzedaży na jego rzecz. Nie jest ona również zwracana w przypadku braku realizacji projektu z powodów rynkowych (np. brak powodzenia rynkowego danego modelu samochodu). Na koniec Wnioskodawca zauważa, że wskazane dwa rodzaje premii finansowej były osobno negocjowane, są ujmowane jako osobne postanowienia kontraktu a ponadto w stosunku do nich używa się odrębnej terminologii umownej (np. pierwszy rodzaj premii jest opisywany mianem „productivity” podczas gdy drugi rodzaj premii jest określany mianem „business link” albo „additional productivity”).

Wnioskodawca powziął wątpliwość co do prawidłowego ujęcia drugiego ze wskazanych rodzajów premii finansowej na potrzeby właściwego zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych (CIT).

W uzupełnieniu z 3 kwietnia 2015 r. Wnioskodawca dodatkowo wskazał, że:

1.W chwili składania uzupełnionego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego, bonus został już udzielony. Strony zgodnie ustaliły, iż w związku z powyższym po stronie kontrahenta powstanie należność w kwocie 5.000 euro i zostanie ona potrącona ze zobowiązaniem kontrahenta w stosunku do Wnioskodawcy z tytułu zapłaty wynagrodzenia za sprzedawane towary.

2.

1. Kontrahent umożliwił Wnioskodawcy realizację wskazanego projektu w ten sposób, że po zaakceptowaniu przedstawionej oferty i jej warunków biznesowych, udzielił mu zamówienia (w formie pisemnej - tzw. list nominacyjny) na określoną partię wyrobów, co było jednoznaczne ze zobowiązaniem się do ich odbioru i zapłaty ceny transakcyjnej;
2. kwota 5.000 euro stała się należna w związku z wyborem oferty Wnioskodawcy. Dokonując wyboru oferty Wnioskodawcy, kontrahent w praktyce zobowiązał się do realizacji kontraktu w sposób wyłączny z Wnioskodawcą np. w razie znalezienia przez niego lepszego źródła zaopatrzenia zobowiązał się do dania Wnioskodawcy 3-miesięcznego terminu do dostosowania swojego poziomu produkcji do konkurencji. Jednakże podpisana umowa nie zawiera formalnego zobowiązania się kontrahenta do wykorzystania potencjału ekonomicznego Wnioskodawcy na zasadzie wyłączności w okresie trwania umowy (klauzula wyłączności);
3. kwota 5.000 euro była jednym z warunków przyjęcia oferty Wnioskodawcy. W związku z tym miała ona go zachęcić do udzielenia zamówienia Wnioskodawcy i w konsekwencji zawarcia wiążącej umowy cywilnoprawnej (w dokumentach handlowych okoliczność ta jest określana mianem „nominacji”, co oznacza pozytywne zakończenie postępowania o udzielenie zamówienia o charakterze konkursowym). Dodatkowo należy wskazać, że kwota 5.000 euro została udzielona przez Wnioskodawcę w zamian za zawarcie umowy na warunkach zbliżonych do wyłączności (por. lit. b powyżej), a zatem korzystnych dla Wnioskodawcy.
   

3.Z treści dokumentów dotyczących negocjacji biznesowych wynika, że zapłata tej kwoty była warunkiem zaakceptowania oferty Wnioskodawcy i wybrania jej spośród innych konkurencyjnych ofert, dotyczących tego samego przedmiotu zamówienia. Dodatkowo należy wskazać, że kwota bonusu była udzielona również z uwagi na otrzymanie zamówienia na warunkach w praktyce zbliżonych do wyłączności (por. pkt 2 lit. b powyżej).

4.Wnioskodawca zapewnił sobie możliwość realizacji kontraktu na wynegocjowanych warunkach. Skutkuje to w efekcie uzyskaniem przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

5.Ustalenie kwoty 5.000 euro nastąpiło w trakcie negocjacji. Z każdej strony w negocjacjach brały udział osoby upoważnione do składania wiążących oświadczeń w imieniu reprezentowanych podmiotów. Negocjacje były prowadzone pomiędzy działem zakupów kontrahenta oraz działem sprzedaży Wnioskodawcy. Na ustalenie kwoty 5.000 euro wpłynęła chęć kontrahenta zapewnienia sobie porównywalności ofert różnych oferentów, w przypadku których proponowane produkty spełniały co prawda pewne minimalne standardy, jednakże różniły się tak ceną, jak i jakością. Kwota 5.000 euro została zaproponowana jako kontroferta przez Wnioskodawcę, w związku z tym, że początkowa wysokość opłaty była zbyt wygórowana i Wnioskodawca nie był gotów ponieść tak dużego wydatku. Kontrahent zażądał bowiem opłaty w wysokości 7.800 euro, zaś początkowo Wnioskodawca nie był w ogóle gotów udzielić bonusu. W efekcie negocjacji udało się zmniejszyć wysokość żądanej opłaty o około 35% w stosunku do początkowo zażądanej przez kontrahenta, a ponadto Wnioskodawca odzyskał kwotę 2.500 euro jako koszt oprzyrządowania niezbędnego do realizacji kontraktu.

6.Kwestia podejmowania dodatkowych czynności została przedstawiona przez Wnioskodawcę w pkt 2 lit. b. Rekapitulując w tym miejscu powyższe uwagi: kontrahent realizuje umowę na warunkach zbliżonych do klauzuli wyłączności i jest zobowiązany, w razie znalezienia lepszej oferty, do udzielenia Wnioskodawcy 3-miesięcznego terminu na dostosowanie się do lepszej oferty konkurencji.

7.Wypłacona kwota zostanie udokumentowana notą księgową. Jednakże z uwagi na najnowsze uzgodnienia pomiędzy stronami dojdzie do potrącenia wzajemnych należności i zobowiązań, a nie do fizycznej zapłaty tej kwoty.

8.Kwota 5.000 euro jest związana z wykonywanymi czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT). Jest tak ponieważ jej zapłata (ściślej: potrącenie) umożliwia realizację kontraktu na dostawy towarów wytworzonych przez Wnioskodawcę, w związku z czym Wnioskodawca będzie dokonywał krajowej dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

9.W hipotetycznej sytuacji gdyby Wnioskodawca nie zgodził się na uiszczenie kwoty 5.000 euro, kontrahent nie zawarłby z nim kontraktu i z pewnością wybrałby ofertę podmiotów konkurencyjnych wobec Wnioskodawcy. W efekcie Wnioskodawca nie uzyskałby w tej sytuacji przychodów związanych z dokonaniem sprzedaży (około 780.000 euro w ciągu 5 lat) na rzecz kontrahenta.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy drugi ze wskazanych rodzajów premii udzielonych przez Wnioskodawcę, polegający na dokonaniu w styczniu 2015 r. zapłaty kwoty 5.000 euro na rzecz kontrahenta, jest tzw. pośrednim kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który powinien być rozliczony proporcjonalnie do okresu realizacji dostaw na rzecz kontrahenta?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 zd 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851, ze zm. – dalej „Ustawa o PDOP”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą są kosztami uzyskania przychodów, jeżeli ustawa podatkowa wyraźnie ich nie wyłącza z kategorii kosztów oraz jeśli pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku ponoszenia wydatku w celu zapewnienia sobie możliwości dokonania sprzedaży na rzecz podmiotu w przyszłości, niewątpliwie tego typu wydatek pozostaje w związku z przyszłymi przychodami, które zostaną uzyskane w ramach zawartej umowy o współpracy. Okoliczność, że realizacja sprzedaży nie musi koniecznie nastąpić, co jest związane z wyżej już wspomnianym ryzykiem ekonomicznym, nie wyłącza zaliczenia poniesienia wydatku do podatkowych kosztów uzyskania przychodów. W praktyce utarło się bowiem, że wystarczające jest, aby poniesienie danego wydatku uzasadniało dążenie do uzyskania przychodu, choć w jego efekcie przychód nie musi koniecznie wystąpić (por. przykładowo wyrok NSA z 13 maja 1998 r. sygn. akt SA/Sz 1354/97, wyrok NSA z 8 września 2000 r. sygn. akt I SA/Łd 1317/98 oraz wyrok WSA w Warszawie z 14 kwietnia 2004 r. sygn. akt III SA 2893/02).

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4d Ustawy o PDOP, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za datę ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e Ustawy o PDOP, jest uważany dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wskazana regulacja dotyczy tej kategorii kosztów uzyskania przychodów, w przypadku których nie jest możliwe ustalenie wystąpienia bezpośredniego związku pomiędzy ich poniesieniem, a uzyskaniem konkretnego przychodu lub co najmniej z obiektywnie uzasadnionym dążeniem do jego uzyskania. Faktyczne poniesienie tego rodzajów wydatków jest jednak konieczne z punktu widzenia całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca uważa, że w przypadku sytuacji, w której koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami nie mogą być przyporządkowane do konkretnych okresów sprawozdawczych, to powinny być ujęte jednorazowo w kosztach w dacie ich poniesienia w rozumieniu art. 15 ust. 4e Ustawy o PDOP (np. wydatki marketingowe czy reklamowe). Jednakże jeżeli tego rodzaju koszty można przypisać do konkretnych okresów sprawozdawczych powinny być zgodnie z rachunkową zasadą memoriału zaliczone do tych okresów, których dotyczą (por. art. 6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 330 ze zm.). W konsekwencji jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d Ustawy o PDOP). Tego typu sytuacja może dotyczyć kosztów ubezpieczeń, prenumeraty czy też czynszu najmu.

Odnosząc powyższe rozważania do przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca uważa, że drugi ze wskazanych rodzajów premii finansowej jest pośrednim kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 4d Ustawy o PDOP, który powinien być rozliczony w czasie proporcjonalnie do okresu realizacji dostaw na rzecz kontrahenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.