Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/443-652/14/JK
z 29 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2014 r. (wpływ 10 listopada 2014 r.), uzupełnionym pismem w dniu 23 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie możliwości zwrotu akcyzy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2014 r. został złożony wniosek, uzupełniony pismem w dniu 23 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie możliwości zwrotu akcyzy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży hurtowej paliw ciekłych, stałych i gazowych oraz produktów pochodnych.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w kraju zamierza produkować rozpuszczalniki i rozcieńczalniki na bazie towarów akcyzowych i nieakcyzowych oznaczonych kodami CN 2710 19 41, CN 2710 19 99 oraz CN 3824 90 97. Po obróbce technologicznej powstanie wyrób nieakcyzowy o nazwie „Organiczne złożone rozpuszczalniki i rozcieńczalniki i gotowe zmywacze farb i lakierów (z wył. na bazie octanu butylu i zmywacza do paznokci)” o kodzie CN 3814 00 90.

Firma zamierza nabywać towar z zapłaconą akcyzą i VAT od krajowych przedsiębiorców, a całą produkcję ww. wyrobów sprzedawać poza granicami kraju w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie przyszłym Spółka będzie mogła domagać się zwrotu podatku akcyzowego?

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie Spółki, w opisanym stanie przyszłym przysługuje zwrot akcyzy.

Uzasadnienie stanowiska.

Kwestię możliwości ubiegania się o zwrot akcyzy od wyrobów akcyzowych, od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju reguluje art. 82 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2014 r., poz. 752). Pkt 3 wskazanego artykułu określa dwa przypadki, w których akcyza ulega zwrotowi. W pierwszym przypadku wskazuje na podatnika, który dokonał dostawy wewnątrzwspólnotowej. W drugim natomiast podmiot, który nabył te wyroby od podatnika i dokonał dostawy wewnątrzwspólnotowej. Procedura zwrotu akcyzy w obu przypadkach następuje na pisemny wniosek złożony do właściwego naczelnika urzędu celnego wraz z dokumentami potwierdzającymi zapłatę akcyzy na terytorium kraju. Natomiast pkt 2 art. 82 ww. ustawy wskazuje, że w przypadku eksportu wyrobów akcyzowych, od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju przysługuje zwrot akcyzy podatnikowi, który dokonał eksportu tych wyrobów akcyzowych. Mowa jest też o podmiocie, który nabył te wyroby od podatnika i dokonał ich eksportu. Procedura ubiegania się o zwrot akcyzy następuje na pisemny wniosek złożony do właściwego naczelnika urzędu celnego w ciągu roku od dnia dokonania eksportu wraz z dokumentami, o których mowa w ust. 4. Natomiast, zgodnie z ust. 5 art. 82 ww. ustawy zwrotowi nie podlega akcyza w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej i eksportu wyrobów akcyzowych oznaczonych znakami akcyzy, a także kwota akcyzy niższa od minimalnej kwoty zwrotu.

Na podstawie przepisów ww. ustawy, oleje smarowe o kodach CN od 2710 19 71 do 2710 19 99 są wyrobami akcyzowymi należącymi do grupy wyrobów energetycznych. Oleje te podlegają opodatkowaniu wg stawki akcyzy z wyłączeniem wyrobów: o kodzie CN 2710 19 85 oleje białe, parafina ciekła oraz smarów plastycznych zaliczanych do kodu CN 2710 19 99. Powyższe wynika z art. 89 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy.

W treści § 10 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 8 lutego 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego określono przypadki, w których oleje smarowe podlegają zwolnieniu od akcyzy (mimo, że co do zasady, akcyzie podlegają). Zatem możliwość zastosowania zwolnienia od akcyzy dla olejów smarowych o wyżej wskazanych kodach uzależniona jest od sposobu wykorzystania danego oleju (zwolnienie z uwagi na przeznaczenie). Oleje smarowe mogą podlegać zwolnieniu od akcyzy o ile wyroby te nie są przeznaczone do któregokolwiek z opisanych niżej celów, a więc nie są przeznaczone na cele napędowe lub opałowe, do wykorzystania jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych, oleje smarowe do silników, do produkcji paliw silnikowych lub olejów smarowych do silników.

W myśl art. 89 ust. 2 ww. ustawy, stawka akcyzy na wyroby energetyczne inne niż określone w ust. 1 pkt 1-13, przeznaczone do celów innych niż opałowe, jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych wynosi 0 zł. Do końca 2011 r. oleje napędowe o zawartości siarki nieprzekraczającej 0,05% masy, zarówno niezawierające, jak i zawierające do 30% masy biodesla były klasyfikowane do kodu CN 2710 19 41. Od 1 stycznia 2012 r. oleje napędowe o zawartości siarki nieprzekraczającej 0,05 % masy niezawierające i zawierające do 30% masy biodesla zostały sklasyfikowane i przydzielone do innych kodów CN.

W lipcu 2013 r. nastąpiła zmiana przepisów w rozporządzeniu UE i wprowadzono tzw. euroskażalnik, który jest stosowany przy skażaniu całkowitym alkoholu. W związku z powyższym pojawiły się sygnały o nieprawidłowościach w stosowaniu prawa co do zwolnienia od akcyzy dla alkoholu etylowego częściowo skażonego, który miał być wykorzystywany do produkcji przemysłowej. Rozpuszczalnikiem o kodzie CN 3814 90 00 zwolnionym od akcyzy zgodnie z przepisami może być tylko alkohol skażony jako produkt uboczny benzyny syntetycznej, a nie produkt finalny skażania alkoholu. Aby skorzystać ze zwolnienia od podatku akcyzowego alkoholu skażonego używanego do produkcji rozpuszczalników, rozcieńczalników zawierających substancje skażające, które zostały zgłoszone przez Polskę i zaakceptowane przez pozostałe kraje członkowskie.

W poz. 41 załącznika nr 1 do ww. ustawy, zawierającego wykaz wyrobów akcyzowych zostały wymienione wyroby o kodzie CN ex 3824 90 97 - Pozostałe produkty chemiczne i preparaty przemysłu chemicznego lub przemysłów pokrewnych (włączając te składające się z mieszanin produktów naturalnych), gdzie indziej niewymienione ani niewłączone - jeżeli są przeznaczone do celów opałowych lub napędowych. Natomiast do wyrobów energetycznych, zgodnie z art. 86 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, zalicza się wyroby oznaczone kodami CN 3824 90 91 i 3824 90 97, jeżeli są przeznaczone do celów opałowych lub napędowych. Z kolei załącznik nr 2 do ww. ustawy zawiera wykaz wyrobów akcyzowych, do których stosuje się procedurę zawieszenia poboru akcyzy i których produkcja odbywa się w składzie podatkowym, o których mowa w dyrektywie rady 92/12/EWG. Pod poz. 26 załącznika zostały wymienione wyroby o kodzie CN ex 3824 90 97, do których stosuje się procedurę zawieszenia poboru akcyzy i których produkcja odbywa się w składzie podatkowym, pod warunkiem że wyroby te są przeznaczone do celów opałowych lub napędowych.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, istnieje możliwość ubiegania się o zwrot akcyzy. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych: Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2012 r. w sprawie o sygn. I GSK 344/11 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2010 r. w sprawie o sygn. I GSK 952/09, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lipca 2006 r. w sprawie o sygn. III SA/Wa 1457/06, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 września 2011 r. o sygn. III SA/Wa 381/11 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 29 lutego 2012 r. o sygn. III SA/Łd 35/12.

W ocenie Spółki, w sytuacji niezgodności przepisu krajowego z przepisem dyrektywy Sąd ma prawo do bezpośredniego zastosowania przepisu wspólnotowego. Uprawnienie to wynika z zasady nadrzędności prawa wspólnotowego oraz z zasady bezpośredniego skutku tego prawa (Stosowanie prawa Unii Europejskiej przez Sądy, pod. red. A. Wróbla, Kraków 2005, s. 98). Bezpośrednie zastosowanie przepisu dyrektywy może nastąpić, gdy zawiera ona w swej treści przepisy bezwarunkowe, w sposób precyzyjny regulujące skutki prawne stanu faktycznego występującego w konkretnej sprawie zawisłej przed Sądem (por. wyrok ETS w sprawie Comitato Coordinamento per la Difesa delia Cava C-236/92). Zdaniem Sądu przepisy art. 22 ust. 1 i 2 Dyrektywy Horyzontalnej w kontekście stanu faktycznego niniejszej sprawy wymogi te spełniają. Z treści art. 22 ust. 1 i 2 Dyrektywy Horyzontalnej wynika, że ustawodawca krajowy miał obowiązek wprowadzić do krajowego systemu prawa przepisy, przyznające Spółce prawo do zwrotu podatku akcyzowego w stanie faktycznym, który wystąpił w niniejszej sprawie, skoro jednak krajowy ustawodawca obowiązku tego nie wykonał, to przedmiotowe uprawnienie należało w niniejszej sprawie wywieść wprost z powołanych przepisów wspólnotowych.

Zdaniem Spółki, prawo wspólnotowe stanowi autonomiczny porządek prawny. Jego normy korzystają z pierwszeństwa stosowania przed normami prawa krajowego, a ponadto są bezpośrednio stosowane i mogą wywierać bezpośredni skutek, czyli być samodzielnym źródłem praw i obowiązków jednostek (por. S. Biernat Prawo Unii Europejskiej. Zagadnienia systemowe, red. J. Barcz, Warszawa 2002, s. 229 i nast.). O tym, że prawo wspólnotowe stanowi część polskiego porządku prawnego stanowi art. 87, art. 90 ust. 1 i art. 91 ust. 3 Konstytucji. Katalog źródeł prawa wymieniony w art. 87 Konstytucji obejmuje cały system obowiązującego prawa bez względu na źródła jego powstania. Założeniem struktury systemu źródeł prawa ukształtowanego przez polskiego suwerena w rozdz. III Konstytucji jest pierwszeństwo stosowania unormowań wskazanej tu kategorii umów międzynarodowych i prawa organizacji międzynarodowych, o których mowa w art. 90 ust. 3 Konstytucji przed ustawami, o ile postanowienia tychże ustaw nie mogą być (ze względu na swą treść) współstosowane z postanowieniami umów międzynarodowych. Reguły kolizyjne prawa krajowego z prawem wspólnoty zawarte są w art. 91 ust. 1, art. 91 ust. 2 oraz art. 90 ust. 3 Konstytucji. Pierwszeństwo prawa wspólnotowego oznacza, że w sytuacji, gdy przepisy prawa państwa członkowskiego są sprzeczne z (bezpośrednio skutecznymi) przepisami prawa wspólnotowego, wówczas sąd państwa członkowskiego jest obowiązany rozstrzygnąć te kolizje zgodnie z zasadą pierwszeństwa zdefiniowaną przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości (A. Wróbel, w: A. Wróbel (red.). Wprowadzenie do prawa Wspólnot Europejskich (Unii Europejskiej), Kraków 2004, s. 145).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. z 2014 r. poz. 752, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe oraz susz tytoniowy, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

Z kolei, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy, do celów poboru akcyzy i oznaczania wyrobów akcyzowych znakami akcyzy, a także do wiążących informacji akcyzowych, zwanych dalej "WIA", stosuje się klasyfikację w układzie odpowiadającym Nomenklaturze Scalonej (CN) zgodną z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, z późn. zm.).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. produkcja wyrobów akcyzowych;
2. wprowadzenie wyrobów akcyzowych do składu podatkowego;
3. import wyrobów akcyzowych, z wyłączeniem importu wyrobów akcyzowych wysłanych następnie z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy z miejsca importu przez zarejestrowanego wysyłającego niebędącego importerem tych wyrobów;
4. nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów akcyzowych, z wyłączeniem nabycia wewnątrzwspólnotowego dokonywanego do składu podatkowego;
5. wyprowadzenie ze składu podatkowego, poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, wyrobów akcyzowych niebędących własnością podmiotu prowadzącego ten skład podatkowy, z wyłączeniem wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, przez podmiot, o którym mowa w art. 13 ust. 3;
6. wysłanie z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy importowanych wyrobów akcyzowych z miejsca importu przez zarejestrowanego wysyłającego niebędącego importerem tych wyrobów.

Zgodnie z art. 82 ust. 1 ustawy, w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych, od których akcyza została zapłacona na terytorium kraju, przysługuje zwrot akcyzy:

1. podatnikowi, który dokonał dostawy wewnątrzwspólnotowej tych wyrobów akcyzowych, albo
   
2. podmiotowi, który nabył te wyroby akcyzowe od podatnika i dokonał ich dostawy wewnątrzwspólnotowej

- na pisemny wniosek złożony do właściwego naczelnika urzędu celnego wraz z dokumentami potwierdzającymi zapłatę akcyzy na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 82 ust. 3 ustawy, podatnik lub podmiot, o których mowa w ust. 1, występujący z wnioskiem o zwrot akcyzy są obowiązani po dokonaniu dostawy wewnątrzwspólnotowej przedłożyć właściwemu naczelnikowi urzędu celnego:

1. dokumenty towarzyszące przemieszczaniu wyrobów akcyzowych;
2. potwierdzenie otrzymania wyrobów akcyzowych przez odbiorcę z państwa członkowskiego Unii Europejskiej na uproszczonym dokumencie towarzyszącym lub na kopii dokumentu handlowego, o którym mowa w art. 77 ust. 2, lub na dokumencie, o którym mowa w art. 47 ust. 5;
3. dokument potwierdzający zapłatę akcyzy lub złożenie deklaracji w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub złożenie zabezpieczenia albo dokument potwierdzający, że akcyza w tym państwie nie jest wymagana.

Zwrotowi nie podlega akcyza w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej i eksportu wyrobów akcyzowych oznaczonych znakami akcyzy, a także kwota akcyzy niższa od minimalnej kwoty zwrotu − art. 82 ust. 5 ustawy.

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 20 sierpnia 2010 r. w sprawie zwrotu akcyzy od wyrobów akcyzowych (Dz. U. Nr 157, poz. 1053), określa tryb zwrotu akcyzy, terminy zwrotu akcyzy, minimalną kwotę zwrotu akcyzy oraz wzór wniosku o zwrot akcyzy − w przypadkach m.in. dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych. Wzór wniosku o zwrot akcyzy stanowi załącznik do ww. rozporządzenia.

Właściwy naczelnik urzędu celnego wydaje decyzję o wysokości uznanej kwoty zwrotu akcyzy z tytułu: dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych, eksportu wyrobów akcyzowych oraz gdy w wyniku stwierdzenia powstania nieprawidłowości akcyza zostanie pobrana na terytorium kraju, a przed upływem 3 lat od daty nabycia wyrobów akcyzowych przez odbiorcę zostanie ustalone, że nieprawidłowość powstała na terytorium państwa członkowskiego i akcyza zostanie tam pobrana, oraz dokonuje zwrotu tej kwoty, w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku o zwrot akcyzy, i przedstawienia dokumentów, o których mowa w art. 82 ust. 3-4a ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, zwanej dalej "ustawą" (§ 2 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Wskazówki co do zasad dokonywania wykładni przepisów prawa, w tym wykładni systemowej, zawarto w uchwale NSA podjętej w dniu 29 listopada 1999 r. sygn. akt FPK 3/99, ONSA 2000, nr 2, poz. 59. W uchwale wskazano m.in.: „Odnośnie do reguł interpretacji przepisów prawnych powszechnie zalecanych przez teorię prawa (por. np. J. Wróblewski, Zagadnienia teorii wykładni prawa ludowego, Warszawa 1969; M. Zieliński, Interpretacja jako proces dekodowania tekstu prawnego, Poznań 1972; Z. Ziembiński, Problemy podstawowe prawoznawstwa, Warszawa 1980; S. Wronkowska, M. Zieliński, Problemy i zasady redagowania tekstów prawnych, Warszawa 1993; M. Zieliński, Wyznaczniki reguł wykładni prawa, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 1998, z. 3-4, s. 1-20) oraz naukę prawa podatkowego (por. np. S. Rozmaryn, Prawo podatkowe a prawo prywatne w świetle wykładni prawa, Lwów 1939; R. Mastalski, Interpretacja prawa podatkowego, Wrocław 1989; A. Gomułowicz, w pracy zbiorowej A. Gomułowicz, J. Małecki, Podatki i prawo podatkowe, Poznań 1998) należy wskazać na następujące, ogólne zasady postępowania przez interpretatora podatkowego tekstu prawnego:

• należy najpierw ustalić czy dany wyraz (zwrot) budzący wątpliwości interpretatora nie posiada definicji legalnej zawartej w akcie prawnym, w którym znajduje się, chyba że w tekście danej ustawy istnieje wyraźne odesłanie do innej ustawy;
• wobec braku definicji legalnej należy podjąć działania mające za cel ustalenie, czy budzący wątpliwości zwrot ma swoje powszechnie ustalone w języku prawniczym (języku literatury prawniczej i języku orzecznictwa sądowego) danej gałęzi prawa znaczenie;
• w następnej kolejności należy odwołać się do języka powszechnego, czyli skorzystać najlepiej z kilku słowników polskiego języka ogólnego;
• dopiero w przypadku wyczerpania reguł językowych, może mieć miejsce stosowanie pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych (np. wykładni systemowej i celowościowej prawa podatkowego), nakazujących spośród dopuszczalnych na gruncie reguł znaczeniowych danego języka etnicznego sensów tekstu prawnego wybrać takie znaczenie zespołu przepisów, przy którym odtworzone na jego podstawie normy miałyby najsilniejsze znaczenie aksjologiczne w przyjmowanym systemie wartości.

Także w dotychczasowym orzecznictwie podatkowym Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyższego wydaje się być utrwalone stanowisko, że przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego, próbach odkodowywania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową, a wykładnia systemowa czy celowościowa może mieć jedynie następcze, pomocnicze znaczenie”.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądowym wszelkiego rodzaju przywileje podatkowe są w swojej istocie odstępstwem od jednej z głównych zasad podatkowych, a mianowicie zasady sprawiedliwości podatkowej, przejawiającej się w powszechności opodatkowania oraz równości podatkowej. Zatem rzeczą zupełnie wyjątkową jest sytuacja, w której pewna grupa podmiotów korzysta z uprawnień, których nie posiada większość. Z powyższego wynika, że wszelkiego rodzaju uprzywilejowanie w systemie prawa podatkowego jako wyjątek, odstępstwo od zasady sprawiedliwości podatkowej (powszechności i równości opodatkowania) nie może być oderwane od zasad wykładni gramatycznej i odbywać się według wykładni rozszerzającej. Zasadą jest bowiem, jak to sformułowano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 1997 r. (III RN 22/97 - OSNAPU 1998 nr 5 poz. 142), ścisła interpretacja przepisów wprowadzających przywileje podatkowe.

Prawo Unii Europejskiej obowiązuje bądź bezpośrednio, bądź wymaga wdrożenia do krajowego porządku prawnego. Na porządek prawny Unii Europejskiej składa się prawo pierwotne oraz prawo wtórne, uzupełniane orzecznictwem Europejskiego Trybunału Unii Europejskiej, który został powołany w celu kontrolowania przestrzegania oraz dokonywania wykładni prawa unijnego. Podstawową zasadą prawa unijnego, ustaloną w orzecznictwie Trybunału, jest zasada nadrzędności, która przewiduje, że prawo pierwotne oraz akty wydane na jego podstawie będą stosowane przed prawem krajowym. Do aktów prawa pierwotnego zalicza się przede wszystkim traktaty wraz z towarzyszącymi im załącznikami i protokołami. Ponadto do prawa pierwotnego zalicza się wszelkie kolejne traktaty nowelizujące oraz traktaty o przystąpieniu nowych państw. Do aktów unijnego prawa wtórnego należy zaliczyć m.in. rozporządzenia, dyrektywy i decyzje. Dyrektywy skierowane są do państw członkowskich, określają cel, który powinien zostać osiągnięty w wyznaczonym terminie.

Podkreślić w tym miejscu należy, że wybór metody i sposobu realizacji celu określonego w przepisach dyrektyw leży w gestii państw członkowskich.

Wskazać przy tym należy, że w niniejszym wniosku Spółka powołuje się na przepisy dyrektywy 92/12/EWG, jednakże obecnie kwestie dotyczące m.in. poboru i zwrotu podatku akcyzowego uregulowano w przepisach dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG (Dz. Urz. UE L 9 z 14.01.2009 r., str. 12).

Zgodnie z art. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2008/118/WE, wskazana dyrektywa ustanawia ogólne zasady dotyczące podatku akcyzowego nakładanego bezpośrednio lub pośrednio na konsumpcję
produktów energetycznych i energię elektryczną objętych dyrektywą 2003/96/WE.

Zgodnie z art. 9 dyrektywy Rady 2008/118/WE, stosuje się warunki wymagalności i stawki podatku akcyzowego obowiązujące w państwie członkowskim, w którym ma miejsce dopuszczenie do konsumpcji, w dniu, w którym podatek akcyzowy staje się wymagalny. Podatek akcyzowy jest nakładany i pobierany oraz w stosownych przypadkach zwracany lub umarzany zgodnie z procedurą ustanowioną przez każde państwo członkowskie. Państwa członkowskie stosują te same procedury do wyrobów krajowych oraz do wyrobów pochodzących z innych państw członkowskich.

W myśl art. 11 ww. dyrektywy, oprócz przypadków, o których mowa w art. 33 ust. 6, art. 36 ust. 5 oraz art. 38 ust. 3, jak również przypadków przewidzianych w dyrektywach, o których mowa w art. 1, właściwe organy państwa członkowskiego, w którym dane wyroby akcyzowe zostały dopuszczone do konsumpcji, mogą na wniosek zainteresowanej osoby zwrócić lub umorzyć podatek akcyzowy od tych wyrobów w sytuacjach i na warunkach określonych przez państwa członkowskie w celu zapobiegania wszelkim przypadkom uchylania się od opodatkowania lub nadużyciom.

Zgodnie z art. 33 ust. 1 ww. dyrektywy, bez uszczerbku dla art. 36 ust. 1, w przypadku gdy wyroby akcyzowe dopuszczone już do konsumpcji w jednym państwie członkowskim są przechowywane do celów handlowych w innym państwie członkowskim w celu ich dostawy lub wykorzystania w tym państwie, podlegają one podatkowi akcyzowemu, a podatek ten staje się wymagalny w tym drugim państwie członkowskim.

Na użytek niniejszego artykułu „przechowywanie do celów handlowych” oznacza przechowywanie wyrobów akcyzowych przez osobę inną niż osoba prywatna lub przez osobę prywatną do celów innych niż na użytek własny i przewożenie tych wyrobów przez tę osobę, zgodnie z art. 32.

Z kolei w myśl art. 33 ust. 6 ww. dyrektywy, podatek akcyzowy zostaje na wniosek zwrócony lub umorzony w państwie członkowskim, w którym miało miejsce dopuszczenie do konsumpcji, jeśli właściwe organy w tym drugim państwie członkowskim uznały, że podatek akcyzowy stał się wymagalny i został pobrany w tym państwie członkowskim.

Z opisu wniosku wynika, że Spółka zamierza produkować wyrób nieakcyzowy − o nazwie „Organiczne złożone rozpuszczalniki i rozcieńczalniki i gotowe zmywacze farb i lakierów (z wył. na bazie octanu butylu i zmywacza do paznokci)” o kodzie CN 3814 00 90. Do wytworzenia przedmiotowych wyrobów użyje wyrobów akcyzowych i nieakcyzowych oznaczonych kodami CN 2710 19 41, CN 2710 19 99 oraz CN 3824 90 97. Wskazane wyroby zamierza nabywać z zapłaconą akcyzą od krajowych dostawców. Następnie wyprodukowane wyroby zostaną sprzedane w ramach dostaw wewnątrzwspólnotowych.

Wątpliwości Spółki dotyczą kwestii możliwości zwrotu podatku akcyzowego. W jej ocenie, w opisanym zdarzeniu, będzie mogła ubiegać się o zwrot akcyzy.

Mając na uwadze opis zawarty we wniosku, przytoczone wyżej przepisy stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe. Spółka nie wypełni przedmiotowej przesłanki określonej w art. 82 ust. 1 ustawy. Należy bowiem wskazać, że zwrot podatku akcyzowego dotyczy przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobów akcyzowych. Natomiast z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że przedmiotem dostaw będą wyroby nieakcyzowe klasyfikowane do kodu CN 3814 00 90.

Wskazać przy tym należy, że zgodnie z treścią wzoru wniosku o zwrot akcyzy określonego w ww. rozporządzeniu – wniosek zawiera dane dotyczące poszczególnych dostaw wyrobów akcyzowych oraz nazwę wyrobu akcyzowego z podaniem kodu Nomenklatury Scalonej (CN).

W ocenie tutejszego organu nie można się zgodzić się z oceną Spółki, że w opisanym przypadku przepisy prawa europejskiego przemawiają za dopuszczalnością zwrotu podatku. Jak stanowi art. 9 ww. dyrektywy, podatek akcyzowy jest nakładany i pobierany oraz w stosownych przypadkach zwracany lub umarzany zgodnie z procedurą ustanowioną przez każde państwo członkowskie. Regulacje te mają, jak stanowi art. 11 dyrektywy, zapobiegać wszelkim przypadkom uchylania się od opodatkowania lub nadużyciom. Zatem, rozwiązanie przyjęte w art. 82 ust. 1 ustawy, co do zasady pozostaje w zgodności z powyższymi regulacjami. Podkreślić przy tym należy, że wskazane uregulowanie nie różnicuje wyrobów krajowych i wyrobów pochodzących z innych państw członkowskich UE.

Art. 33 ust. 6 ww. dyrektywy został implementowany w art. 82 ust. 1 ustawy. Z wymienionego przepisu dyrektywy nie wynika, że państwa członkowskie nie mogą unormować przedmiotowej kwestii tak, jak tego dokonano w art. 82 ust. 1 ustawy. Tym bardziej, że ograniczenie kręgu podmiotów, które mogą ubiegać się o zwrot akcyzy, tylko do podatników i podmiotów, które nabyły wyroby akcyzowe bezpośrednio od podatnika, umożliwia, jak wymaga tego dyrektywa, skuteczną weryfikację zasadności wniosków o zwrot akcyzy i zapobiega nadużyciom w tym zakresie. Przepisy ustawy umożliwiają zatem uzyskanie zwrotu podatku akcyzowego uiszczonego w związku z dopuszczeniem wyrobu akcyzowego do konsumpcji, jeżeli w drugim państwie UE podatek stał się wymagalny i został pobrany w tym państwie członkowskim.

Stanowisko tutejszego organu dotyczące wykładni spornego przepisu w zakresie w elementu przedmiotowego – dokonanie dostawy wewnątrzwspólnotowej wyrobu akcyzowego – i w zakresie podmiotowym − dostawy musi dokonać podatnik lub podmiot, który nabył wyrób akcyzowy od podatnika − znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w orzeczeniu z dnia 25 października 2012 r., sygn. akt III SA/Łd 617/12 oraz Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 stycznia 2014 r. sygn. akt I FSK 284/13).

Natomiast odnosząc się do przywołanego we wniosku orzecznictwa wskazać należy, że wskazane wyroki dotyczą innego stanu faktycznego lub innego stanu prawnego. Ponadto, tutejszy organ nie kwestionuje przywołanej we wniosku doktryny oraz wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Odnosząc się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazać należy, że do dnia wydania niniejszej interpretacji Trybunał nie uznał spornych przepisów za niezgodne z prawem wspólnotowym. Natomiast w wyroku z dnia 30 maja 2013 r. w sprawie C-663/11 Scandic Distilleries SA przeciwko Direcţia Generală de Administrare a Marilor Contribuabili, Trybunał − w stanie prawnym, w którym obowiązywały przepisy art. 22 ust. 1-3 dyrektywy Rady 92/12 − odnosząc się do kwestii wymogów dotyczących zwrotu podatku, stwierdził, że ewentualny zwrot akcyzy dotyczy sytuacji, gdy produkty objęte podatkiem akcyzowym i dopuszczone do konsumpcji w państwie członkowskim, w którym został zapłacony podatek akcyzowy, zostały wwiezione do innego państwa członkowskiego, w którym te produkty są objęte podatkiem akcyzowym i w którym podatek ten również został zapłacony. Zatem, w ocenie organu, zwrot podatku dotyczył sytuacji, gdy dane wyroby w państwie wysyłki i państwie dostawy tych wyrobów traktowane były jako akcyzowe.

Należy także zaznaczyć, iż zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania, informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1 poz. 11) zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej i to jego obciążają ewentualne negatywne konsekwencje z tytułu błędnego zaklasyfikowania wyrobów akcyzowych.

Końcowo należy podkreślić, że przedmiot niniejszej interpretacji – zgodnie z żądaniem Spółki zakreślonym przez zadane pytanie – zawęża się do kwestii zwrotu podatku na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy. Pozostałe kwestie, które nie zostały objęte zakresem pytania nie były przedmiotem analizy tutejszego organu.

Interpretacja dotyczy opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.