Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-572/14-2/EWW
z 15 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości przechowywania drugiego egzemplarza faktury w innej formie niż papierowa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości przechowywania drugiego egzemplarza faktury w innej formie niż papierowa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca świadczy usługi dostarczania wody oraz odbioru i oczyszczania ścieków na rzecz ponad 5 tys. odbiorców.

Faktury sprzedaży wystawiane są:

• w dwumiesięcznym lub miesięcznym okresie rozliczeniowym, w zależności od postanowień umowy z odbiorcą;
• przez inkasenta bezpośrednio u klienta lub w siedzibie Spółki i wysyłane pocztą;
• faktury wystawione przez inkasenta importowane są do programu „zbyt wody”, który tworzy dla każdego odbiorcy bazę kolejnych odczytów wodomierzy i chronologicznie wystawionych faktur.
  
  

Egzemplarz wystawionej faktury przeznaczony dla odbiorcy sporządzany jest zawsze w formie papierowej, a jej treść pozostaje w systemie informatycznym Spółki. Dane z faktury wystawionej w programie „zbyt wody” trafiają automatycznie do rejestru sprzedaży podatku należnego VAT.

Kompletne zbiory danych zintegrowanego systemu informatycznego, w tym zbiór faktur z programu „zbyt wody”, kopiowane są codziennie na nośniki zewnętrzne (dyski twarde).

Program „zbyt wody” uniemożliwia zmianę jakichkolwiek danych, które wg art. 106e ustawy o VAT powinna zawierać faktura. Dotyczy to również zestawów inkasenckich.

Wystawione faktury przechowywane są w programie „zbyt wody” i jego kopiach w sposób zapewniający łatwe ich odszukanie ‒ według jej numeru, nazwy lub kodu odbiorcy, w podziale na okresy rozliczeniowe, gwarantując czytelność i autentyczność pochodzenia dokumentów. Faktury przechowywane są od momentu wystawienia do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego i dłużej.

Spółka zapewnia organowi podatkowemu na żądanie bezzwłoczny dostęp do faktur, ich wydruk, sporządzenie zestawień, których zdefiniowanie umożliwia program zbytu wody.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka postępuje zgodnie z przepisami nie przechowując drugiego egzemplarza faktury w formie papierowej?

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 106g ustawy stanowi, że faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Wystawiając fakturę w programie „zbyt wody” i drukując jeden egzemplarz dla odbiorcy usługi, jej treść automatycznie zostaje zachowana w programie sprzedaży. Treść ta nie może zostać zmieniona w zakresie danych, które powinna zawierać faktura w świetle art. 106e ustawy VAT, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r.

W opinii Spółki, wystawiona i zachowana w systemie sprzedaży faktura stanowi jej drugi egzemplarz.

Poprzez codzienne kopiowanie kompletnych zbiorów danych zintegrowanego systemu informatycznego wraz z programami na nośniki zewnętrzne, Spółka gwarantuje ich bezpieczne przechowywanie w niezmienionej postaci przez dowolny okres, nie krótszy niż termin przedawnienia zobowiązania podatkowego powstałego w wyniku sprzedaży usługi i wystawienia faktury.

Program sprzedaży zapewnia łatwe odszukanie faktur wg numeru, nazwiska, kodu, adresu odbiorcy, wg daty wystawienia, ich ponowny wydruk i tworzenie zestawień.

Przepisy ustawy o podatku VAT nie określają wymaganej postaci faktury, stanowią natomiast o ilości egzemplarzy, zachowaniu autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności, elementach, okresach przechowywania.

Drukowanie w Spółce miesięcznie kilku tysięcy faktur dotyczących tej samej usługi byłoby zbędnym kosztem. Dokonując jakichkolwiek analiz faktur sprzedaży wykorzystuje się elektroniczną postać zbiorów. Dla celów kontroli podatkowej Spółka zapewni dostęp do faktur w postaci elektronicznej lub papierowej.

Spółka stoi na stanowisku, że nie przechowując drugiego egzemplarza faktur sprzedaży wody odbioru ścieków w postaci papierowej nie pozostaje w sprzeczności z postanowieniami ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy  przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Art. 2 pkt 31 ustawy stanowi, że ilekroć jest mowa w przepisach ustawy o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106b ust. 3 ustawy  na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

– jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że fakturę wystawia sprzedawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej).

Art. 106g ust. 1 ustawy – faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Art. 112 ustawy stanowi, że podatnicy są obowiązani przechowywać ewidencje prowadzone dla celów rozliczania podatku oraz wszystkie dokumenty, w szczególności faktury, związane z tym rozliczaniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 112a ust. 1 ustawy – podatnicy przechowują:

1. wystawione przez siebie lub w swoim imieniu faktury, w tym faktury wystawione ponownie,
2. otrzymane faktury, w tym faktury wystawione ponownie

– w podziale na okresy rozliczeniowe, w sposób zapewniający łatwe ich odszukanie oraz autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia lub otrzymania do czasu upływu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Na podstawie art. 112a ust. 2 ustawy – podatnicy posiadający siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju są obowiązani do przechowywania faktur na terytorium kraju.

W myśl art. 112a ust. 3 ustawy – przepisu ust. 2 nie stosuje się, jeżeli faktury są przechowywane poza terytorium kraju w formie elektronicznej, w sposób umożliwiający organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej, za pomocą środków elektronicznych, dostęp on-line do tych faktur.

Podatnicy zapewniają organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, bezzwłoczny dostęp do faktur, o których mowa w ust. 1, a w przypadku faktur przechowywanych w formie elektronicznej – również bezzwłoczny ich pobór i przetwarzanie danych w nich zawartych (art. 112a ust. 4 ustawy).

Natomiast – na podstawie art. 106m ust. 1 ustawy – podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury.

Art. 106m ust. 2 stanowi, że przez autentyczność pochodzenia faktury rozumie się pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury.

Przez integralność treści faktury rozumie się, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura (art. 106m ust. 3 ustawy).

Autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz czytelność faktury można zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług (art. 106m ust. 4 ustawy).

Zauważyć należy, że dla potrzeb przepisów o podatku od towarów i usług w zakresie fakturowania, pojęcie „kontrole biznesowe” należy rozumieć jako proces, za pośrednictwem którego podatnik tworzy, wdraża oraz aktualizuje dostateczny poziom pewności co do tożsamości dostawcy lub usługodawcy albo wystawcy faktury (autentyczność pochodzenia), w zakresie tego, że nie zmieniono danych dotyczących podatku VAT (integralność treści) oraz w zakresie czytelności faktury od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu przechowywania. Kontrola biznesowa powinna dawać pewną ścieżkę kontrolną, dzięki której można powiązać fakturę ze stanowiącą podstawę jej wystawienia dostawą towarów bądź usługą.

Kontrole biznesowe powinny być odpowiednie do wielkości działalności i rodzaju podatnika oraz powinny uwzględniać ilość i wartość transakcji, jak również ilość i rodzaj dostawców lub usługodawców oraz nabywców lub usługobiorców. W stosownych przypadkach uwzględnione powinny być także inne czynniki.

Z kolei pojęcie „wiarygodna ścieżka audytu” oznacza, że związek pomiędzy dokumentami uzupełniającymi oraz realizowanymi transakcjami jest łatwy do prześledzenia (dzięki posiadaniu dostatecznych danych dla powiązania dokumentów), zgodny z ustalonymi w przedsiębiorstwie procedurami oraz odzwierciedla procesy, które faktycznie miały miejsce. Ścieżka audytu dla celów podatku VAT powinna zapewnić możliwy do skontrolowania związek pomiędzy fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług tak, aby umożliwić sprawdzenie, czy faktura odzwierciedla to, że dostawa towarów lub świadczenie usług miało miejsce. Przy czym środki – przy wykorzystaniu których podatnik może wykazać powyższy związek – pozostawia się uznaniu podatnika.

Należy stwierdzić, że regulacje prawne dopuszczają możliwość przechowywania faktur (wystawianych bądź otrzymywanych w formie papierowej) w formie elektronicznej (np. w formie zapisu elektronicznego na elektronicznych nośnikach danych), w dowolny sposób, jednakże sposób ten – jak wymaga ustawodawca – ma zapewniać przechowywanie faktur w podziale na okresy rozliczeniowe w sposób zapewniający łatwe ich odszukanie oraz autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich otrzymania do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Ponadto, podatnik zobowiązany jest zapewnić odpowiednim organom na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, bezzwłoczny dostęp do faktur, a w przypadku faktur przechowywanych w formie elektronicznej – również bezzwłoczny ich pobór i przetwarzanie danych w nich zawartych. W przypadku przechowywania faktur poza terytorium kraju, podatnik jest obowiązany za pomocą środków elektronicznych, zapewnić dostęp on-line do tych faktur.

Podkreślić należy szczególną rangę wymogu jaki ustawodawca stawia podatnikom poprzez treść art. 106m ust. 1 ustawy. Przesądza w nim to, że to podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Wprawdzie prawodawca sprecyzował, co należy rozumieć przez autentyczność pochodzenia faktur oraz integralność ich treści, to jest to jednak katalog otwarty i dopuszczalne są wszelkie inne metody (procedury) przechowywania faktur w formie elektronicznej, z tym zastrzeżeniem, że muszą one gwarantować autentyczność pochodzenia faktur, ich integralność oraz czytelność.

Jak wynika z opisu sprawy, w związku ze świadczeniem usługi dostarczania wody oraz odbioru i oczyszczania ścieków, Wnioskodawca sporządza egzemplarze faktur przeznaczone dla odbiorców zawsze w formie papierowej. Kompletne zbiory danych zintegrowanego systemu informatycznego, w tym zbiór faktur z programu „zbyt wody”, kopiowane są codziennie na nośniki zewnętrzne (dyski twarde). Program „zbyt wody” uniemożliwia zmianę jakichkolwiek danych, które wg art. 106e ustawy powinna zawierać faktura. Wystawione faktury przechowywane są w programie „zbyt wody” i jego kopiach w sposób zapewniający łatwe ich odszukanie ‒ według jej numeru, nazwy lub kodu odbiorcy, w podziale na okresy rozliczeniowe, gwarantując czytelność i autentyczność pochodzenia dokumentów. Faktury przechowywane są od momentu wystawienia do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego i dłużej. Spółka zapewnia organowi podatkowemu na żądanie bezzwłoczny dostęp do faktur, ich wydruk, sporządzenie zestawień, których zdefiniowanie umożliwia program zbytu wody.

Mając zatem na uwadze powyższy opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w związku z tym, że informatyczny system Wnioskodawcy umożliwia przechowywanie faktur dokumentujących dostawę wody oraz odbiór ścieków w podziale na okresy rozliczeniowe w sposób zapewniający autentyczność pochodzenia, integralność treści (nie jest możliwa zmiana jakichkolwiek danych, które w myśl art. 106e ustawy powinna zawierać faktura) i czytelność faktur od momentu ich wystawienia do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, przechowywanie egzemplarzy faktur w podziale na okresy rozliczeniowe, w sposób zapewniający łatwe ich odszukanie, bezzwłoczny dostęp dla uprawnionego organu na żądanie a także możliwość wydrukowania zarchiwizowanych w systemie informatycznym faktur na każde żądanie uprawnionego organu – w niniejszej sprawie przechowywanie faktur w opisany sposób (formie elektronicznej), jest zgodne z powołanymi przepisami.

Tym samym za słuszne należy uznać stanowisko Spółki, zgodnie z którym jej postepowanie polegające na nieprzechowywaniu drugiego egzemplarza faktur sprzedaży wody i odbioru ścieków w postaci papierowej, nie pozostaje w sprzeczności z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.