Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/4511-199/15/HS
z 8 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 10 lutego 2015 r. (data otrzymania 11 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uczestnictwa członków zarządu w Programie Motywacyjnym polegającym na przyznaniu instrumentu finansowego w postaci Rozliczenia Pieniężnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2015 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych uczestnictwa członków zarządu w Programie Motywacyjnym polegającym na przyznaniu instrumentu finansowego w postaci Rozliczenia Pieniężnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną z miejscem zamieszkania w Polsce, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

Wnioskodawca jest członkiem zarządu w spółce kapitałowej z siedzibą i miejscem zarządu w Polsce, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych w Polsce („Spółka”), zatrudnionym w Spółce na podstawie powołania do zarządu.

Spółka zamierza wprowadzić program motywacyjny dla członków zarządu w celu zwiększenia ich motywacji do osiągania przez Spółkę coraz lepszych wyników finansowych („Program Motywacyjny”). Uczestnictwo w Programie Motywacyjnym jest dobrowolne i wymaga zawarcia ze Spółką umowy o przystąpieniu do Programu Motywacyjnego. Wnioskodawca zamierza być uczestnikiem Programu Motywacyjnego, tj. zamierza zawrzeć ze Spółką umowę o przystąpieniu do Programu Motywacyjnego.

Zgodnie z Programem Motywacyjnym, przyznane jest warunkowe prawo do otrzymania w przyszłości rozliczenia pieniężnego („Prawo do Rozliczenia Pieniężnego”), którego wysokość uzależniona jest od wartości uzyskanego wyniku finansowego (zysku) Spółki za dany rok obrotowy Spółki („Rozliczenie Pieniężne”), przy czym wysokość Rozliczenia Pieniężnego jest procentowym wyliczeniem wyniku finansowego (zysku) Spółki za dany rok obrotowy. Wnioskodawca nie otrzyma Rozliczenia Pieniężnego w przypadku nie osiągnięcia przez Spółkę poziomu wyniku finansowego (zysku) za dany rok obrotowy określonego w Programie Motywacyjnym. Wartość uzyskanego wyniku finansowego (zysku) jest ustalana na podstawie danych zawartych w sprawozdaniu finansowym Spółki za dany rok obrotowy. Realizacja Prawa do Rozliczenia Pieniężnego będzie dokonywana poprzez wypłatę określonej wysokości Rozliczenia Pieniężnego − ustalonej w Programie Motywacyjnym – w ustalonym terminie po zakończeniu roku obrotowego Spółki (po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego Spółki za dany rok obrotowy) na żądanie Wnioskodawcy.

W związku z tym, że Prawo do Rozliczenia Pieniężnego jest warunkowe, to brak jest gwarancji co do otrzymania przez Wnioskodawcę Rozliczenia Pieniężnego (gdy warunki wynikające z Programu Motywacyjnego nie zostaną spełnione, np. Spółka nie osiągnie poziomu wyniku finansowego (zysku) za dany rok obrotowy określonego w Programie Motywacyjnym).

Wysokość Rozliczenia Pieniężnego jakie uzyska Wnioskodawca jest niezależna od wysokości uzyskiwanego przez niego wynagrodzenia od Spółki.

Rozliczenie Pieniężne przysługuje Wnioskodawcy pod warunkiem pozostawania członkiem zarządu Spółki (niezależnie od formy współpracy/zatrudnienia Wnioskodawcy w Spółce) przez cały rok obrotowy Spółki, za który przysługuje Rozliczenie Pieniężne. W przypadku gdyby Wnioskodawca pozostawał członkiem zarządu Spółki (niezależnie od formy współpracy/zatrudnienia Wnioskodawcy w Spółce) przez część roku obrotowego Spółki, za który przysługuje Rozliczenie Pieniężne − wysokość Rozliczenia Pieniężnego zostanie ustalona w proporcji do okresu pozostawania członkiem zarządu Spółki.

Prawo do Rozliczenia Pieniężnego zostanie przyznane Wnioskodawcy odpłatnie, cena nabycia wynosi 1 zł (cena nabycia Prawa do Rozliczenia Pieniężnego odpowiada wartości rynkowej tego prawa w dniu jego nabycia przez Wnioskodawcę) i będzie ono niezbywalne, aż do momentu realizacji tego prawa.

W ocenie Wnioskodawcy, przyznane Prawo do Rozliczenia Pieniężnego będzie stanowiło tzw. „instrument finansowy” w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz.U. z 2014 r. poz. 94 ze zm.).

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytania:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że uznanie Prawa do Rozliczenia Pieniężnego za „instrument finansowy”, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, będzie jednocześnie wypełniało definicję „pochodnego instrumentu finansowego”, o którym mowa w art. 5a pkt 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.)?

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w zdarzeniu przedstawionym we wniosku, uzyskany przez Wnioskodawcę przychód (Rozliczenie Pieniężne) z tytułu realizacji Prawa do Rozliczenia Pieniężnego w ramach Programu Motywacyjnego: (i) stanowi przychód ze źródła przychodów „kapitały pieniężne i prawa majątkowe w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c”, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, (ii) datą powstania tego przychodu (Rozliczeń Pieniężnych) jest dopiero moment realizacji Prawa do Rozliczenia Pieniężnego (tj. w dniu wypłaty przez Spółkę Rozliczenia Pieniężnego na żądanie Wnioskodawcy) oraz (iii) dochód z tytułu realizacji Prawa do Rozliczenia Pieniężnego będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest jego stanowisko, że uznanie Prawa do Rozliczenia Pieniężnego za „instrument finansowy”, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, będzie jedocześnie „pochodnego instrumentu finansowego”, o którym mowa w art. 5a pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 5a pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych − ilekroć w ustawie [o podatku dochodowym od osób fizycznych] jest mowa o (...) 13) pochodnych instrumentach finansowych − oznacza to instrumenty finansowe, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, z wyłączeniem tytułów uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania oraz instrumentów rynku pieniężnego.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c) ustawy o obrocie instrumentami finansowymi − instrumentami finansowymi w rozumieniu ustawy [o obrocie instrumentami finansowymi] są (...) 2) niebędące papierami wartościowymi (...) c) opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward na stopę procentową, inne instrumenty pochodne, których instrumentem bazowym jest papier wartościowy, waluta, stopa procentowa, wskaźnik rentowności lub inny instrument pochodny, indeks finansowy lub wskaźnik finansowy, które są wykonywane przez dostawę lub rozliczenie pieniężne.

Jak stanowi art. 3 pkt 28a ustawy o obrocie instrumentami finansowymi − ilekroć w ustawie [o obrocie instrumentami finansowymi] jest mowa o (...) 28a) instrumentach pochodnych − rozumie się przez to opcje, kontrakty terminowe, swapy, umowy forward oraz inne prawa majątkowe, których cena zależy bezpośrednio lub pośrednio od ceny lub wartości instrumentów finansowych, walut, stóp procentowych, rentowności, indeksów finansowych, wskaźników finansowych, towarów, zmian klimatycznych, stawek frachtowych, poziomów emisji, stawek inflacji lub innych oficjalnych danych statystycznych, a także innych aktywów, praw, zobowiązań, indeksów lub wskaźników (instrumentów bazowych) oraz instrumenty pochodne dotyczące przenoszenia ryzyka kredytowego.

Zgodnie z § 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad uznawania, metod wyceny, zakresu ujawniania i sposobu prezentacji instrumentów finansowych (Dz.U. z 2001 r. Nr 149, poz. 1674 ze zm.) − użyte w rozporządzeniu pojęcia oznaczają (...) 4) instrument pochodny − instrument finansowy, którego:

1. wartość jest zależna od zmiany wartości instrumentu bazowego, to jest określonej stopy procentowej, ceny papieru wartościowego lub towaru, kursu wymiany walut, indeksu cen lub stóp, oceny wiarygodności kredytowej lub indeksu kredytowego albo innej podobnej wielkości i
2. nabycie nie powoduje poniesienia żadnych wydatków początkowych albo wartość netto tych wydatków jest niska w porównaniu do wartości innych rodzajów kontraktów, których cena podobnie zależy od zmiany warunków rynkowych, i
3. rozliczenie nastąpi w przyszłości.
   
   

Cechą pochodnych instrumentów finansowych jest fakt, że ich wartość uzależniona jest od wartości instrumentów bazowych, ich nabycie nie powoduje poniesienia żadnych wydatków początkowych albo wartość tych wydatków jest niska w porównaniu do wartości innych rodzajów kontraktów oraz ich rozliczenie nastąpi w przyszłości.

Wnioskodawca uważa, że Prawo do Rozliczenia Pieniężnego kwalifikuje się jako „instrument pochodny”, o którym mowa w art. 3 pkt 28a ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, ze względu na to, że Prawo do Rozliczenia Pieniężnego jest prawem majątkowym, a jego wartość (tj. Rozliczenie Pieniężne) uzależniona jest od wskaźnika finansowego Spółki (który wynika ze sprawozdania finansowego Spółki za dany rok obrotowy) i będzie rozliczane w przyszłości (w ustalonym umownie terminie po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego Spółki na żądanie Wnioskodawcy). Oznacza to zatem, że Prawo do Rozliczenia Pieniężnego kwalifikuje się jako „instrument finansowy” w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, albowiem jest instrumentem pochodnym, którego instrumentem bazowym jest wskaźnik finansowy Spółki i jest wykonywany przez rozliczenie pieniężne. Oznacza to więc, że uznanie Prawa do Rozliczenia Pieniężnego za „instrument finansowy”, o którym w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, jednocześnie będzie wypełniało definicję „pochodnego instrumentu finansowego”, o którym mowa w art. 5a pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad.2.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest jego stanowisko, że uzyskany przychód (Rozliczenie Pieniężne) z tytułu realizacji Prawa do Rozliczenia Pieniężnego w ramach Programu Motywacyjnego (i) stanowi przychód ze źródła przychodów „kapitały pieniężne i prawa majątkowe w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c”, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, (ii) datą powstania tego przychodu (Rozliczeń Pieniężnych) jest dopiero moment realizacji Prawa do Rozliczenia Pieniężnego (tj. w dniu wypłaty przez Spółkę Rozliczenia Pieniężnego na żądanie Wnioskodawcy) oraz (iii) dochód z tytułu realizacji Prawa do Rozliczenia Pieniężnego będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak stanowi art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych − źródłami przychodów są m.in. kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Brzmienie art. 17 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że − za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się m.in. przychody z odpłatnego zbycia pochodnych instrumentów finansowych oraz z realizacji praw z nich wynikających.

Przepis art. 17 ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że − za datę powstania przychodu z tytułu realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych uważa się moment realizacji tych praw.

Zgodnie z art. 30b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych − od dochodów uzyskanych z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych, w tym z realizacji praw wynikających z tych instrumentów, z odpłatnego zbycia udziałów (akcji) oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) za wkład niepieniężny w postaci innej niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, podatek dochodowy wynosi 19% uzyskanego dochodu.

W ocenie Wnioskodawcy, samo przyznanie Prawa do Rozliczenia Pieniężnego nie rodzi żadnych skutków podatkowych w postaci powstania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem na tym etapie Wnioskodawca nie otrzymuje żadnych środków pieniężnych (innych wartości uznawanych za przychód w rozumieniu art. 10 oraz art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Odpłatne nabycie tego prawa stanowi jedynie uzyskanie uprawnienia do otrzymania Rozliczenia Pieniężnego w przyszłości, po spełnieniu warunków określonych w Programie Motywacyjnym (tj. uzależnione jest od wartości uzyskanego wyniku finansowego Spółki za dany rok obrotowy). Ponadto Wnioskodawca ponosi odpłatność za nabycie Prawa do Rozliczenia Pieniężnego (w wysokości wartości rynkowej tego prawa w dniu jego nabycia przez Wnioskodawcę) oraz to, że nie może rozporządzać tym prawem, aż do momentu jego realizacji. Wobec tego, że Prawo do Rozliczenia Pieniężnego jest warunkowe, to brak jest gwarancji co do otrzymania przez Wnioskodawcę Rozliczenia Pieniężnego.

Wobec tego, że Prawo do Rozliczenia Pieniężnego jako „instrument finansowy”, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, jednocześnie wypełniał definicję „pochodnego instrumentu finansowego”, o którym mowa w art. 5a pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychód z tytułu realizacji Prawa do Rozliczenia Pieniężnego w ramach Programu Motywacyjnego, a więc uzyskana przez Wnioskodawcę kwota Rozliczenia Pieniężnego stanowi przychód ze źródła przychodów „kapitały pieniężne i prawa majątkowe w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c”, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem − za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się m.in. przychody z realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych. Jak wskazano we wniosku, realizacja Prawa do Rozliczenia Pieniężnego będzie dokonywana poprzez wypłatę określonej wysokości Rozliczenia Pieniężnego − ustalonej w Programie Motywacyjnym − w ustalonym terminie po zakończeniu roku obrotowego Spółki (po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego Spółki za dany rok obrotowy) na żądanie Wnioskodawcy. Innymi słowy, realizacja Prawa do Rozliczenia Pieniężnego stanowi realizację pochodnych instrumentów finansowych, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Datą powstania przychodu z tytułu realizacji Prawa do Rozliczenia Pieniężnego jest dopiero moment realizacji tego prawa, tj. dzień wypłaty przez Spółkę Rozliczenia Pieniężnego na żądanie Wnioskodawcy. Konsekwentnie, dochód z tytułu realizacji Prawa do Rozliczenia Pieniężnego będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie na zasadach określonych dla dochodów z umowy o pracę albo z działalności wykonywanej osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 oraz art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stanowisko Wnioskodawcy zostało też potwierdzone przez Ministra Finansów w interpretacjach indywidualnych m.in.

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 14 marca 2014 r. Znak: IBPBII/2/415-1200/13/MW,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 20 marca 2014 r. Znak: IPPB2/415-892/13-4/MK,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 1 kwietnia 2014 r. Znak: ILPB2/415-94/14-4/JK oraz
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 10 kwietnia 2014 r. Znak: IPPB2/415-25/14-4/MG.
  
  

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdził też Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 13 marca 2013 r. sygn. akt II FSK 1433/11, w uzasadnieniu którego wskazano, że: nie jest jednak tak, na co z kolei zasadnie zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji przyznając w tym zakresie rację Skarżącemu, iż w świetle art. 12 ust. 1 [ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych], wszystkie przychody osiągane przez osoby mające status pracowników automatycznie uważane są za przychody ze stosunku pracy, jeżeli tylko pochodzą od podmiotu będącego jednocześnie pracodawcą, albowiem przychody te muszą pochodzić właśnie z tego stosunku pracy. Musi istnieć zatem na tyle ścisły związek pomiędzy zatrudnieniem a oferowanym świadczeniem (przychodem), który uzasadnia uznanie go za pochodzące ze stosunku pracy (...) natomiast w skardze tej brak jest odniesienia się i rzeczowej polemiki, co do tych wszystkich elementów i cech podkreślanych przez Skarżącego [tj. przez Ministra Finansów], które wskazywały na odrębność zawartej umowy opcji i pochodzących stąd ewentualnych przychodów od umowy o pracę i wynikającego stąd wynagrodzenia i które także legły u podstaw kwestionowanego w skardze kasacyjnej stanowiska Sądu pierwszej instancji. Chodziło tu przy tym o takie cechy, jak: odrębny od umowy o pracę cywilnoprawny charakter zawieranej umowy opcji, dobrowolność w przystąpieniu do programu, brak jakichkolwiek gwarancji co do powstania i wymiaru ewentualnego przysporzenia, odpłatność (ze strony pracownika) za przyznaną opcję nabycia akcji (premia za opcję), itd.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W odniesieniu do pytania nr 1 tj. czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że uznanie Prawa do Rozliczenia Pieniężnego za „instrument finansowy”, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, będzie jednocześnie wypełniało definicję „pochodnego instrumentu finansowego”, o którym mowa w art. 5a pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy wyjaśnić, że odpowiedź na to pytanie jest bezprzedmiotowa. Podkreślić bowiem należy, że Wnioskodawca wskazał w opisie przedstawionego zdarzenia, że w jego ocenie przyznane Wnioskodawcy Prawo do Rozliczenia Pieniężnego będzie stanowiło tzw. „instrument finansowy” w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz.U. z 2014 r. poz. 94 ze zm.). W świetle powyższego wskazania bezzasadna jest zatem wykładnia Organu czy określony instrument finansowy stanowi „pochodny instrument finansowy” skoro art. 5a pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wskazuje, że pochodny instrument finansowy to instrument finansowy, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi, z wyłączeniem tytułów uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania oraz instrumentów rynku pieniężnego. Skoro zatem pochodnym instrumentem finansowym jest każdy instrument finansowy, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, z wyłączeniem tytułów uczestnictwa w instytucjach wspólnego inwestowania oraz instrumentów rynku pieniężnego, a przyznane Wnioskodawcy Prawo do rozliczenia pieniężnego jest instrumentem finansowym, to pochodnym instrumentem finansowym jest Prawo do Rozliczenia Pieniężnego. Powyższy wniosek jest wynikiem logicznego ciągu myślowego wykorzystującego informacje podane w opisie zdarzenia przez Wnioskodawcę i nie jest potrzebne w tym zakresie żadna dodatkowa wykładnia przepisów czyniona przez Organ.

Odpowiedź na pytanie czy opisane we wniosku „Rozliczenie Pieniężne” jest instrumentem finansowym, a więc i pochodnym instrumentem finansowym, nie jest zresztą domeną Organu. Zgodnie z prezentowanym w doktrynie i orzecznictwie sądowym poglądem, organ podatkowy uprawniony do wydania interpretacji indywidualnej rozpatruje sprawę wyłącznie w ramach stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę. Jeśli zatem Wnioskodawca wskazał w opisie zdarzenia, że „Rozliczenie Pieniężne” jest instrumentem finansowym, to Organ podatkowy tego faktu nie będzie w żaden sposób weryfikował. Podkreślić bowiem należy, że Organ podatkowy przy wydawaniu interpretacji indywidualnych nie ma uprawnień, aby samodzielnie ustalać stan faktyczny lub opis zdarzenia, uzupełniać go, bądź oceniać zgodność opisu sformułowanego we wniosku z rzeczywistością. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, dokonuje wykładni przepisów mających zastosowanie w sprawie, w oparciu o określony stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe. Skoro Wnioskodawca wyjaśnił, że „Rozliczenie Pieniężne” jest instrumentem finansowym, to Organ nie kwestionuje powyższego wskazania. Zweryfikować je można jedynie na etapie postępowania podatkowego.

Natomiast w odniesieniu do pytania nr 2 stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe i − stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej – odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu) i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

W odniesieniu zaś do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku należy stwierdzić, że zapadł on w indywidualnej sprawie i nie jest wiążący dla Organu wydającego niniejszą interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.