Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-1237/14-2/KBr
z 13 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki - przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2014 r. (data wpływu 19 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT oraz sposobu udokumentowania przez Wnioskodawcę rozliczeń dotyczących zwrotu podatku VAT podróżnym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT oraz sposobu udokumentowania przez Wnioskodawcę rozliczeń dotyczących zwrotu podatku VAT podróżnym.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka będzie wykonywać działalność polegającą na dokonywaniu zwrotu podatku VAT osobom fizycznym niemającym stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej (dalej: „podróżni”). W celu dokonywania zwrotów podatku podróżnym, Spółka zawrze ze sprzedawcami towarów umowy o „współpracy w zakresie zwrotu podatku od towarów i usług”, w których zobowiązuje się dokonywać zwrotu podatku VAT na rzecz podróżnych na zasadach określonych w art. 128 ust. 2 ustawy o VAT, tj. po przedstawieniu przez podróżnego dokumentu wystawionego przez sprzedawcę (formularz), na którym urząd celny potwierdzi stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Druki formularzy będą dostarczane sprzedawcom przez Spółkę.

Spółka będzie zwracać podróżnym kwotę VAT pomniejszoną o kwotę prowizji. Zwrot kwoty podatku VAT podróżnym odbywać się będzie zgodnie z tabelą refundacyjną stanowiącą załącznik do umów zawieranych ze sprzedawcami. Jednocześnie sprzedawcy zobowiążą się względem Spółki do wypłaty na jej rzecz kwot podatku VAT zwróconych podróżnym. W tym celu Spółka prześle sprzedawcom zestawienie dokonanych zwrotów podatku VAT w określonym okresie i wystawi noty księgowe (tj. bez VAT) opiewające na kwoty podatku VAT faktycznie zwrócone podróżnym.

Za usługę polegającą na dokonywaniu zwrotu podatku VAT klientom sprzedawcy Spółka wystawi fakturę opiewającą na kwotę prowizji zgodnie z umową zawartą ze sprzedawcą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy kwoty VAT zwrócone podróżnym przez Spółkę będą następnie zwracane Spółce przez sprzedawców na podstawie not księgowych (tj. bez VAT) wystawionych przez Spółkę zawierających zestawienie dokonanych zwrotów?
2. Czy kwota prowizji za wykonaną przez Spółkę usługę będzie dokumentowana fakturą VAT ze stawką 23% wystawioną przez Spółkę na rzecz sprzedawcy? (Kwota netto prowizji wynika z zapisów umowy pomiędzy sprzedawcą i Spółką i jest niezależna od kwoty potrąconej podróżnemu od zwracanego podatku).
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1. Transfer pieniędzy nie jest ani towarem ani usługą w rozumieniu ustawy o VAT dlatego sprzedawca powinien zwracać Spółce kwoty VAT zwrócone przez Spółkę podróżnym na podstawie noty księgowej wystawionej przez Spółkę.

Ad. 2. Spółka angażując swoje środki finansowe świadczy sprzedawcy usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, w związku z czym za tę usługę Spółka powinna wystawić sprzedawcy fakturę VAT ze stawką 23%, w której kwota netto będzie określona w umowie ze sprzedawcą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 5a ustawy. Usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną).

Inną kwestią jest opodatkowanie tego świadczenia, co jest uzależnione od dodatkowych czynników (m.in. od jego odpłatności, od dokonania go przez podatnika). O usługach za wynagrodzeniem w rozumieniu ustawy o VAT można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, i wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu. Związek, o którym mowa, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje za to świadczenie.

Dlatego też, jeżeli wykonana / zaniechana czynność za wynagrodzeniem przynosi wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi - co do której istnieje zgoda stron - takie działanie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług powinno być uznane za usługę. Tak więc, dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca będzie wykonywać działalność polegającą na dokonywaniu zwrotu podatku VAT osobom fizycznym niemającym stałego miejsca zamieszkania na terytorium UE. W celu dokonywania zwrotów podatku podróżnym, Spółka zawrze ze sprzedawcami towarów umowy o „współpracy w zakresie zwrotu podatku od towarów i usług”, w których zobowiązuje się dokonywać zwrotu podatku VAT na rzecz podróżnych na zasadach określonych w art. 128 ust. 2 ustawy o VAT, tj. po przedstawieniu przez podróżnego dokumentu wystawionego przez sprzedawcę (formularz), na którym urząd celny potwierdzi stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Druki formularzy będą dostarczane sprzedawcom przez Spółkę.

Spółka będzie zwracać podróżnym kwotę VAT pomniejszoną o kwotę prowizji. Zwrot kwoty podatku VAT podróżnym odbywać się będzie zgodnie z tabelą refundacyjną stanowiącą załącznik do umów zawieranych ze sprzedawcami. Jednocześnie sprzedawcy zobowiążą się względem Spółki do wypłaty na jej rzecz kwot podatku VAT zwróconych podróżnym. W tym celu Spółka prześle sprzedawcom zestawienie dokonanych zwrotów podatku VAT w określonym okresie i wystawi noty księgowe (tj. bez VAT) opiewające na kwoty podatku VAT faktycznie zwrócone podróżnym.

Za usługę polegającą na dokonywaniu zwrotu podatku VAT klientom sprzedawcy Spółka wystawi fakturę opiewającą na kwotę prowizji zgodnie z umową zawartą ze sprzedawcą.

Na tle tak przedstawionych okoliczności Spółka powzięła wątpliwość w zakresie opodatkowania podatkiem VAT i udokumentowania czynności polegającej na przekazaniu na rzecz Spółki przez sprzedawców kwoty podatku VAT, która została zwrócona podróżnemu. Drugą kwestią będącą przedmiotem zapytania Spółki jest sposób opodatkowania i zasadność wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT na prowizję stanowiącą wynagrodzenie Spółki z tytułu zwrotu podatku VAT podróżnym.

Na podstawie art. 126 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług osoby fizyczne niemające stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej, zwane dalej „podróżnymi”, mają prawo do otrzymania zwrotu podatku zapłaconego przy nabyciu towarów na terytorium kraju, które w stanie nienaruszonym zostały wywiezione przez nie poza terytorium Unii Europejskiej w bagażu osobistym podróżnego, z zastrzeżeniem ust. 3 oraz art. 127 i 128.

Stosownie do art. 127 ust. 1 ww. ustawy zwrot podatku, o którym mowa w art. 126 ust. 1, przysługuje w przypadku zakupu towarów u podatników, zwanych dalej „sprzedawcami”, którzy:

1. są zarejestrowani jako podatnicy podatku oraz
2. prowadzą ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, oraz
3. zawarli umowy w sprawie zwrotu podatku przynajmniej z jednym z podmiotów, o których mowa w ust. 8.
   
   

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się w przypadku, gdy sprzedawca dokonuje zwrotu podatku podróżnemu (art. 127 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 127 ust. 4 ww. ustawy sprzedawcy są obowiązani:

1. poinformować naczelnika urzędu skarbowego na piśmie, że są sprzedawcami;
2. zapewnić podróżnym pisemną informację o zasadach zwrotu podatku w czterech językach: polskim, angielskim, niemieckim i rosyjskim;
3. oznaczyć punkty sprzedaży znakiem informującym podróżnych o możliwości zakupu w tych punktach towarów, od których przysługuje zwrot podatku;
4. poinformować naczelnika urzędu skarbowego o miejscu, gdzie podróżny dokonujący u nich zakupu towarów może odebrać podatek, oraz z kim mają zawarte umowy o zwrot podatku, i przedłożyć kopie tych umów.
   
   

Jak stanowi art. 127 ust. 5 ww. ustawy, zwrot podatku podróżnym jest dokonywany w złotych przez sprzedawcę lub przez podmioty, których przedmiotem działalności jest dokonywanie zwrotu, o którym mowa w art. 126 ust. 1. Zwrot podatku jest dokonywany w formie wypłaty gotówkowej lub polecenia przelewu, czeku rozrachunkowego lub karty płatniczej.

Zgodnie z art. 128 ust. 1 ww. ustawy, zwrot podatku może być dokonany, jeżeli podróżny wywiózł zakupiony towar poza terytorium Unii Europejskiej nie później niż w ostatnim dniu trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonał zakupu.

Stosownie do art. 128 ust. 2 ww. ustawy podstawą do dokonania zwrotu podatku jest przedstawienie przez podróżnego dokumentu wystawionego przez sprzedawcę, na którym urząd celny potwierdził stemplem zaopatrzonym w numerator wywóz towarów. Do dokumentu powinien być przymocowany wystawiony przez sprzedawcę paragon z kasy rejestrującej, o której mowa w art. 111 ust. 1.

Na podstawie art. 128 ust. 6 ww. ustawy, sprzedawcy oraz podmioty, o których mowa w art. 127 ust. 5, dokonujący zwrotu podatku podróżnemu mają prawo do pobrania od podróżnego prowizji od zwracanej kwoty podatku.

Rozliczenia między podmiotem, który dokonał zwrotu, a sprzedawcą towaru regulują zawarte przez nich umowy (art. 128 ust. 7 ww. ustawy).

Analiza przywołanych uregulowań prowadzi do wniosku, że prawo do zwrotu podatku zapłaconego przy nabyciu towarów na terytorium kraju, które w stanie nienaruszonym zostały wywiezione przez podróżnego poza terytorium Unii Europejskiej w jego bagażu osobistym przysługuje osobom fizycznym niemającym stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej. Zwrot podatku przysługuje w przypadku zakupu towarów u podatników, zwanych „sprzedawcami”, którzy są zarejestrowani jako podatnicy podatku oraz prowadzą ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, oraz zawarli umowy w sprawie zwrotu podatku przynajmniej z jednym z podmiotów, o których mowa w ust. 8. Obowiązku zawarcia umowy, o której mowa powyżej nie stosuje się w przypadku, gdy sprzedawca dokonuje zwrotu podatku podróżnemu. Zwrot VAT może być zatem dokonany, przez sprzedawcę. Natomiast w sytuacji kiedy sprzedawca samodzielnie nie zwraca podatku VAT podróżnym (nie spełnia wymogów lub nie chce) i zawrze umowę z podmiotem którego przedmiotem działalności jest dokonywanie zwrotu wówczas zwrot podatku może być dokonywany przez taki podmiot. Zwrot otrzymywany przez podróżnych od uprawnionych podmiotów będzie pomniejszony o prowizję. Ustawa o VAT (art. 128 ust. 6 tej ustawy) dopuszcza pobieranie prowizji od zwracanych kwot podatku. Dotyczy to zarówno sprzedawców, jak i podatników, których przedmiotem działalności jest zwrot podatku podróżnym.

Dla uznania czynności za opodatkowaną usługę kluczowe znaczenie ma istnienie stosunku prawnego, na podstawie którego między stronami dochodzi do wykonania czynności i powstania zobowiązania do świadczenia wzajemnego. Strony tej czynności są wyznaczone stosunkiem prawnym (umową), w ramach której dochodzi do wykonania czynności (usługi). Czynność opodatkowana powstaje wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia bazujący na relacjach pomiędzy podmiotami. Przy czym, wynagrodzenie to może pochodzić od odbiorcy usługi lub osoby trzeciej.

W analizowanej sprawie istnieje związek prawny między Wnioskodawcą, który dokonuje zwrotu podatku podróżnym a sprzedawcami. Wnioskodawca zawiera ze sprzedawcami towarów umowy o „współpracy w zakresie zwrotu podatku od towarów i usług”. Związek, o którym mowa powyżej na gruncie niniejszej sprawy należy rozumieć jako związek wynikający z zawartej umowy.

Należy więc stwierdzić, że Spółka dokonując zwrotu podatku VAT na rzecz podróżnego, w zamian za zatrzymywaną prowizję zastępuje sprzedawcę w wypełnieniu jego zobowiązania. Bez zawarcia tej umowy Wnioskodawca nie byłby zobowiązany do dokonania zwrotu podatku na rzecz podróżnego. W konsekwencji, obowiązek dokonania zwrotu podatku VAT spoczywa na Spółce wyłącznie w przypadku scedowania tego obowiązku poprzez zawarcie umowy ze sprzedawcą w sprawie zwrotu podatku. Należy mieć na uwadze, że strony umowy rozstrzygają o prawach i obowiązkach względem siebie. Wynika to z zasady swobody umów zapisanej w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), w myśl którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Wnioskodawca więc, na podstawie zawartej umowy ze sprzedawcą, po spełnieniu warunków przewidzianych w przepisach, ma prawo dokonywać zwrotu podatku na rzecz podróżnego.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług pozostawiają stronom transakcji rozstrzygnięcie kwestii rozliczeń z tytułu dokonania zwrotu podatku zaznaczając, że rozliczenie między podmiotem, który dokonał zwrotu, a sprzedawcą towaru regulują zawarte przez nich umowy. Zatem umowa zawarta pomiędzy sprzedawcą a podmiotem dokonującym zwrotu podatku precyzuje o przeniesionym obowiązku dokonania przez Wnioskodawcę zwrotu na rzecz podróżnego a także o rozliczeniach z tego tytułu pomiędzy nimi.

Spółka jest uprawniona do pobrania prowizji od kwoty podatku VAT zwracanej podróżnemu. Spółka zwraca więc podróżnym kwotę VAT pomniejszoną o kwotę prowizji. Natomiast sprzedawcy zobowiązują się względem Spółki do wypłaty na jej rzecz całej kwoty podatku VAT pobranego uprzednio od podróżnego. W tym celu Spółka przesyła sprzedawcom zestawienie dokonanych zwrotów podatku VAT w określonym okresie opiewające na całą kwotę podatku VAT uprzednio pobranego przez sprzedawców od podróżnych, wykazanego na wydanych im paragonach.

W świetle przedstawionych okoliczności warunek odpłatności został spełniony. Przekazywana przez sprzedawcę na rzecz Spółki kwota podatku VAT pobrana uprzednio od podróżnego w części stanowi zwrot należności Spółki, gdyż Spółka w momencie dokonywania zwrotu VAT na rzecz podróżnego finansuje go z własnych środków pieniężnych. Jednakże w części stanowi wynagrodzenie za usługę świadczoną na rzecz sprzedawcy. Zatem kwota podatku VAT przekazywana przez sprzedawcę na rzecz Spółki stanowi nie tylko zwrot należności Spółki wobec sprzedawcy, a więc stanowi wynagrodzenie za usługę.

Wnioskodawca zwraca podróżnym kwotę podatku pomniejszoną o kwotę prowizji. Natomiast sprzedawcy wypłacają na rzecz Spółki całą kwotę podatku VAT pobranego uprzednio od podróżnego. Różnica pomiędzy wypłaconą przez sprzedawcę kwotą a kwotą zwróconą przez Wnioskodawcę podróżnemu stanowi wynagrodzenie Wnioskodawcy za czynność dokonania zwrotu podatku podróżnym. Wynagrodzenie, które Spółka uzyskuje pozostaje z dokonywanymi czynnościami w związku tego rodzaju, że gdyby ich nie wykonywała, nie uzyskałaby prawa do wynagrodzenia, wyrażonego w pieniądzu. Wynagrodzeniem Wnioskodawcy jest więc wysokość potrącanej prowizji od zwracanej kwoty podatku na rzecz podróżnego, pomniejszająca kwotę zwrotu. Za czynność dokonania zwrotu podatku na rzecz podróżnego Wnioskodawca ma prawo pobrać prowizję od zwracanej kwoty. Dalsze rozliczenia pomiędzy podmiotem, który dokonał zwrotu a sprzedawcą regulują zawarte przez nich umowy. Potrącane kwoty stanowią wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu dokonania zwrotu podatku na rzecz podróżnych. Sprzedawca, w związku z zawartą umową, w której Wnioskodawca zobowiązuje się do zwrotu podatku oddaje prowizję Spółce jako wynagrodzenie za usługę świadczoną przez Spółkę na rzecz sprzedawcy na podstawie zawartej umowy.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Natomiast w myśl art. 29a ust. 7 pkt 3 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

W analizowanym przypadku zapłatą za czynność dokonania zwrotu podatku na rzecz podróżnego przez Wnioskodawcę jest otrzymywana od sprzedawcy kwota, która jest różnicą pomiędzy kwotą przekazaną przez sprzedawcę a kwotą wypłaconą podróżnemu przez Wnioskodawcę.

Na tle przywołanych przepisów i przedstawionych okoliczności niniejszego wniosku należy stwierdzić, że Wnioskodawca zobowiązujący się do dokonania zwrotu podatku od towarów i usług na rzecz podróżnych na mocy zawartej umowy świadczy na rzecz sprzedawcy usługę, o której mowa w art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Pomiędzy podmiotami istnieje związek prawny uregulowany postanowieniami umownymi. Spółka zawiera ze sprzedawcami towarów umowy o „współpracy w zakresie zwrotu podatku od towarów i usług”, w których zobowiązuje się dokonywać zwrotu podatku VAT na rzecz podróżnych. Wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawcę stanowi wartość faktycznie otrzymaną, należną Wnioskodawcy za wykonanie czynności zwrotu podatku VAT podróżnym. Odpłatność ta pozostaje więc w bezpośrednim związku z czynnością dokonania zwrotu. Korzyścią dla sprzedawcy w przypadku dokonania zwrotu podatku na rzecz podróżnego przez Wnioskodawcę jest wyręczenie sprzedawcy z ciążącego na nim obowiązku. Zasadne jest zatem stwierdzenie, że strony łączy związek prawny na podstawie którego między stronami dochodzi do wykonania czynności i powstania zobowiązania do świadczenia wzajemnego. W konsekwencji należy stwierdzić, że Wnioskodawca świadczy usługę na rzecz sprzedawcy podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Przez sprzedaż - zgodnie z art. 2 pkt 22 ww. ustawy - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W niniejszych okolicznościach, jak wskazano wyżej, Spółka świadczy opodatkowaną usługę na rzecz sprzedawcy w ramach której zobowiązuje się do dokonania zwrotu na rzecz podróżnych. Zatem Wnioskodawca na podstawie art. art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą tę sprzedaż.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca w momencie dokonywania zwrotu podatku na rzecz podróżnego finansuje go z własnych środków pieniężnych. Z uwagi na to, że Wnioskodawca jest uprawniony do pobrania prowizji od zwracanej kwoty podatku, kwota zwrotu pomniejszona jest o prowizję. Sprzedawcy natomiast na mocy regulacji umownych zobowiązują się względem Spółki do wypłaty na jej rzecz całej kwoty podatku VAT pobranego uprzednio od podróżnego, wykazanego na wydanych im paragonach.

W świetle art. 7 oraz art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług należy uznać, że przekazanie środków pieniężnych w części faktycznie zwróconej podróżnemu nie stanowi czynności, która dla celów ustawy o VAT mogłaby zostać zakwalifikowana jak dostawa towarów bądź świadczenie usług, tj. czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT. Wynika to z faktu, że środki pieniężne nie spełniają definicji towaru, tym samym ich przekazanie nie może stanowić dostawy towarów, jak również nie można uznać, że przekazanie pieniędzy stanowi świadczenie usług. Konsekwentnie takie przekazanie nie będzie stanowiło czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym, kwoty podatku VAT faktycznie zwrócone przez Wnioskodawcę podróżnym, a otrzymywane od sprzedawców na podstawie przesłanego im zestawienia dokonanych zwrotów podatku VAT nie dotyczą świadczenia mającego charakter dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ustawy o VAT jak również świadczenia usługi, o której mowa w art. 8 tej ustawy.

Zatem w świetle wskazanych uwarunkowań, w których można mówić o czynnościach w stosunku do których istnieje obowiązek wystawienia faktury, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym należy stwierdzić, że zwrot na rzecz Wnioskodawcy kwoty podatku VAT faktycznie zwróconego podróżnym nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu, która byłaby wskazana w art. 5 ust. 1 cyt. ustawy. Tym samym, nie należy jej dokumentować fakturą VAT, gdyż jak wynika z art. 106b ust. 1 i art. 2 pkt 22 cyt. ustawy, faktura VAT dokumentuje sprzedaż, czyli odpłatną dostawę towarów oraz odpłatne świadczenie usług. W konsekwencji, otrzymany od sprzedawców zwrot podatku VAT w równowartości faktycznie zwróconej na rzecz podróżnych stanowi zwrot poniesionych kosztów i nie może być dokumentowany fakturą VAT. Zatem właściwe będzie, jak zamierza Wnioskodawca wystawienie z tego tytułu innego dokumentu księgowego, jakim może być przykładowo nota księgowa. Natomiast, jak słusznie zauważa Spółka, kwotę prowizji, jaka stanowi Jej wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług należy udokumentować poprzez wystawienie faktury VAT z zastosowaniem stawki podatku VAT w wysokości 23%.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.