Interpretacja Ministra Finansów
DD9.8220.2.107.2015.BRT
z 26 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 24 września 2014 r. Nr IBPBI/1/415-762/14/ESZ, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2014 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia samochodu osobowego, wykorzystywanego w pozarolniczej działalności gospodarczej, niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając na podstawie § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 24 września 2014 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu leasingu. Interpretacja wydana została na wniosek Pani z dnia 25 czerwca 2014 r.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, prowadzącą działalność gospodarczą, opodatkowaną na „zasadach ogólnych”. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W dniu 3 czerwca 2009 r. zawarła umowę leasingu operacyjnego dotyczącą samochodu osobowego (rok produkcji 2009). Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, nabyła wszelkie prawa i obowiązki korzystającego wynikające z ww. umowy leasingu operacyjnego. Samochód w trakcie trwania umowy leasingu wykorzystywany był wyłącznie do działalności gospodarczej i wszelkie koszty (raty leasingowe) związane z umową leasingową zaliczone zostały do kosztów uzyskania przychodu. W dniu 13 czerwca 2014 r. na podstawie faktury wystawionej przez leasingodawcę, Wnioskodawczyni zakupiła ww. samochód osobowy za kwotę 736,99 zł brutto. Po wykupie samochód ten nie został wprowadzony do majątku firmy i nie był w jakikolwiek sposób wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jak wskazała Wnioskodawczyni samochód służy wyłącznie celom prywatnym i tym samym nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Samochód jest eksploatowany przez cały czas, ale Wnioskodawczyni zamierza go sprzedać.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Do jakiego źródła przychodów należy kwalifikować sprzedaż samochodu zakupionego na cele prywatne po zakończeniu umowy leasingu (korzystając z preferencyjnej ceny nabycia wynikającej z umowy leasingowej), czy do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3, czy art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, powołany art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „updof”), wymienia źródła przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych, m.in. zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d updof, źródłem przychodu podlegającym opodatkowaniu jest sprzedaż rzeczy - jeśli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie. Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów art. 10 ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności gospodarczej, a dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat. Zgodnie z powołanymi przepisami, zbycia rzeczy nie można kwalifikować do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, jeśli przedmiotem sprzedaży są rzeczy, będące składnikami majątku związanego z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 updof. Wnioskodawczyni uważa, że warunkiem przypisania przychodu ze sprzedaży składnika mienia do źródła, jakim jest działalność gospodarcza, jest konieczność uznania danego składnika za środek trwały i ujęcia go w ewidencji środków trwałych. Należy zauważyć, że samochód osobowy był wykorzystywany do prowadzonej działalności gospodarczej wyłącznie w ramach umowy leasingu, czyli na podstawie umowy, mocą której w zamian za opłatę, leasingodawca przekazał leasingobiorcy prawo do użytkowania danego składnika przez uzgodniony okres. Samochód ten nie był zaliczony do majątku działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, zatem nie stanowił w niej środka trwałego. Po zakończeniu umowy leasingu, samochód został nabyty przez Wnioskodawczynię wyłącznie do celów osobistych. Nie wykorzystywała zakupionego samochodu w prowadzonej działalności gospodarczej, w związku z tym nie mógł być on uznany za środek trwały przedsiębiorstwa i ujęty w ewidencji środków trwałych. W świetle obowiązującego prawa nie można uznać za prawidłowe stanowiska, że z uwagi na fakt obciążania kosztów działalności wydatkami związanymi z ratami leasingowymi oraz wydatkami za paliwo, samochód staje się składnikiem firmy leasingobiorcy. Transakcję wykupu samochodu z leasingu operacyjnego traktuje się jako odrębną czynność od umowy leasingu. W trakcie trwania umowy leasingu, samochód ten był wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, a co za tym idzie, wydatki ponoszone na opłacenie rat leasingowych spełniały definicję kosztów uzyskania przychodu.

Jak podkreśla Wnioskodawczyni, w trakcie trwania umowy leasingu operacyjnego korzystała z obcego środka trwałego. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawczyni, kwalifikowanie przychodu z odpłatnego zbycia składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej (również w ramach umowy leasingu), do przychodu z działalności gospodarczej, nawet jeśli ten składnik nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, jest niezgodne z literalnym brzmieniem art. 14 ust. 2 pkt 1 updof. Zatem skoro zbycie ww. samochodu wykupionego z leasingu na cele osobiste, nie będzie stanowić źródła przychodu, o którym mowa w art. 14 ust. 1 pkt 2 oraz art. 10 ust. 2 pkt 3 updof, można uznać kwalifikację przychodu ze sprzedaży samochodu, jako źródło przychodu ze zbycia rzeczy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ww. ustawy.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawczyni powołała:

• wyrok WSA w Poznaniu z 11 grudnia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 574/13 oraz
• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu Znak: ILPB1/415-1246/13-2/TW.
  
  

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 24 września 2014 r. Nr IBPBI/1/415-762/14/ESZ, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe stwierdzając m.in., że „(…) przychód z odpłatnego zbycia składnika majątku uprzednio wykorzystywanego w działalności gospodarczej (a więc również, ze sprzedaży używanego uprzednio przy prowadzeniu działalności gospodarczej samochodu, będącego wcześniej przedmiotem leasingu), nawet nie wprowadzonego do ewidencji związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowi przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (...).”

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Interpretacja indywidualna wydana przez organ upoważniony nie jest prawidłowa.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zawiera w art. 10 ust. 1 katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów.

Jednym ze źródeł przychodów określonym w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy, jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy, za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r., przychodem z działalności gospodarczej jest również przychód uzyskany z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

-ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit.a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Problematyka, na gruncie przepisów wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiedniego kwalifikowania do źródła przychodów odpłatnego zbycia rzeczy i praw majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych, które nie było jednolite.

Wobec zaistniałej rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, Naczelny Sąd Administracyjny, w składzie siedmiu sędziów, podjął w dniu 17 lutego 2014 r. uchwałę, sygn. akt II FPS 8/13, w której stwierdził, że „W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. „a” ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy.”

Po wydaniu uchwały, w przedmiotowym zakresie, ukształtowała się linia orzecznicza sądów administracyjnych np. wyrok NSA z dnia 21 lutego 2014 r. sygn. akt II FSK 408/12, wyrok NSA z dnia 20 marca 2014 r. sygn. akt II FSK 912/12, wyrok NSA z dnia 15 maja 2014 r. sygn. akt II FSK 1426/12, wyrok WSA w Opolu z dnia 04 kwietnia 2014 r. sygn. akt I SA/Op 233/14, wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 288/14, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 23 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1028/14, która zgodna jest z podjętą przez NSA uchwałą.

Odnosząc się zatem do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdza się, że skoro samochód osobowy nabyty po zakończeniu leasingu operacyjnego, wykorzystywany przez Wnioskodawczynię na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to jego odpłatne zbycie nie generuje przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Sprzedaż przedmiotowego samochodu, należy kwalifikować do źródła przychodów z tytułu odpłatnego zbycia innych rzeczy określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d powołanej ustawy.

W związku z powyższym stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego, jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w każdym czasie.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zmieniona interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00 916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.