Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/4510-254/15/MS
z 2 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 3 marca 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 10 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych należności z tytułu zakupu usług wykonywanych na terenie państw obcych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2015 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych należności z tytułu zakupu usług wykonywanych na terenie państw obcych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na różnych rynkach, w tym poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. na terenie państw, które nie mają zawartych z Rzeczypospolitą Polską umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (zwane dalej „państwami obcymi”). W związku z tą działalnością Wnioskodawca korzysta z usług wykonywanych za granicą i świadczonych przez podmioty lokalne, tj. mające siedzibę na terytorium państw obcych. Usługi te można podzielić na następujące grupy:

1. usługi badania rynku lokalnego oraz usługi doradztwa świadczone przez kancelarie prawno-podatkowe lub firmy konsultingowe; powstałe w wyniku wykonania tych usług analizy i opracowania stanowią istotny materiał dla wnioskodawcy przy podejmowaniu decyzji dotyczących tworzenia i realizacji planów inwestycyjnych na terytorium państw obcych;
2. usługi prawne (w tym usługi obsługi prawnej), świadczone w związku z prowadzoną już działalnością gospodarczą na terytorium państw obcych;
3. usługi świadczone przez rzeczników patentowych w zakresie rejestracji i ochrony znaków towarowych i wzorów przemysłowych Wnioskodawcy na terenie państw obcych oraz usługi doradztwa w zakresie ochrony znaków towarowych i wzorów przemysłowych na tym terenie;
4. usługi marketingowe i reklamowe na terenie państw obcych w związku z prowadzoną na ich terenie działalnością gospodarczą przez Wnioskodawcę.
   
   

Wszystkie ww. usługi wykonywane są na terytorium państw obcych na podstawie umów zawieranych przez Wnioskodawcę na terenie tych państw z podmiotami mającymi tam swoją siedzibę. Wynagrodzenia za te usługi są regulowane przelewami z rachunku bankowego Wnioskodawcy prowadzonego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wprost na rachunek bankowy usługobiorcy prowadzony na terenie państwa obcego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca - wypłacając usługobiorcom mającym siedzibę na terytorium państw obcych wynagrodzenie za opisane wyżej usługi wykonane na terenie tych państw - ma obowiązek pobierać zryczałtowany podatek dochodowy, określony w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. i przekazywać go na rachunek bankowy właściwego urzędu skarbowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, na powyższe pytanie należy udzielić odpowiedzi przeczącej. Na wstępie należy zauważyć, że obowiązek obliczenia i pobrania podatku przez płatnika od podatnika, a następnie wpłacenia go do właściwego organu podatkowego jest uzależniony od istnienia obowiązku podatkowego obciążającego podatnika (art. 8 w zw. z art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137 poz. 926 ze zm. – winno być t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613). W pierwszej kolejności należy zatem odpowiedzieć na pytanie, czy usługobiorcy mający siedzibę na terytorium państw obcych - w świetle norm zawartych w art. 3 ust. 2 i art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. - zobowiązani są do poniesienia ograniczonego ciężaru podatkowego wobec Rzeczypospolitej Polskiej. Odpowiadając na powyższe pytanie, należy przede wszystkim stwierdzić, że jurysdykcja podatkowa państwa ma charakter terytorialny i jest jednym z atrybutów suwerenności państwa. Przejawia się ona w prawie państwa do nakładania i pobierania podatków na własnym terytorium i od własnych obywateli, jak również od znajdujących się na terytorium tego państwa obywateli, bądź rezydentów innych państw, egzekwowania podatków, rozstrzygania sporów związanych z realizacją obowiązków podatkowych. Aby dana kategoria podmiotów była w świetle prawa podatkowego zobowiązana do ponoszenia ciężaru podatkowego, musi być w jakiś sposób związana z krajowym systemem prawa podatkowego. Musi zatem wystąpić tzw. łącznik podatkowy, czyli element podatkowego stanu faktycznego, który u konkretnego podmiotu powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Łączniki podatkowe mogą mieć charakter łączników podmiotowych, czyli nawiązują do cech osoby mającej być podmiotem obowiązku podatkowego, lub łączników przedmiotowych - nawiązują wówczas do cech przedmiotu opodatkowania. Typowe łączniki podmiotowe (osobowe) to obywatelstwo (przynależność państwowa) bądź rezydencja (tzw. „domicyl podatkowy”). W odniesieniu do osób prawnych o przynależności państwowej decyduje miejsce rejestracji osoby prawnej. Domicyl określany jest na podstawie takich kryteriów jak siedziba zarządu, miejsce prowadzenia działalności, itp. Łączniki przedmiotowe natomiast nawiązują do źródła przychodów (łącznik źródła), miejsca położenia rzeczy (łącznik miejsca położenia rzeczy) oraz wykonywania praw majątkowych (łącznik miejsca wykonywania praw majątkowych).

Zgodnie z utrwalonym w doktrynie poglądem, łącznik podatkowy powinien być wyrażony expressis verbis w treści ustawy podatkowej oraz mieć charakter zawężający potencjalny zasięg opodatkowania (B. Brzeziński: Wprowadzenie do prawa podatkowego, Toruń 2008, s. 221 i nast). Dzięki łącznikom podatkowym w procesie stosowania prawa możliwe jest określenie zasięgu jurysdykcji podatkowej danego państwa. W niniejszej sprawie zatem należy zbadać, czy występuje łącznik podatkowy pomiędzy usługobiorcami mającymi siedzibą na terytorium państwa obcego a polskim systemem prawa podatkowego.

Jak stwierdzono wyżej, łączniki podatkowe są wyrażone w ustawie podatkowej. W myśl art. 3 ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. A zatem, podatnicy niemający siedziby, ani zarządu w Polsce podlegają tak zwanej zasadzie ograniczonego obowiązku podatkowego, wynikającej z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma siedzibę lub zarząd. Jak wynika z przytoczonego wyżej opisu zdarzenia przyszłego usługobiorcy Wnioskodawcy nie mają siedziby ani zarządu na terytorium Polski. W konsekwencji, konieczne jest ustalenie, czy w stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym) analizowanej sprawy występuje łącznik podatkowy, który ustawodawca zawarł w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie polskiego prawa podatkowego nie można wiązać ograniczonego obowiązku podatkowego nierezydenta z samym uzyskaniem przychodu od kontrahenta, który jest spółką polską, na podstawie umowy o wykonanie usług, których realizacja nie jest związana z terytorium Rzeczypospolitej (jak już bowiem wyżej wskazano wszelkie inne zdarzenia, których skutkiem jest osiągnięcie przychodów przez usługobiorców mają miejsce poza terytorium RP; tam są bowiem zawierane umowy i wykonywane usługi, które odnoszą się do działalności prowadzonej na terytorium państwa obcego). Zgodnie bowiem z wyrażonym w doktrynie poglądem, wykładni językowej można przypisać prymat względem innych dyrektyw wykładni. Formułuje się nawet zasadę pierwszeństwa wykładni językowej (L. Morawski: Zasady wykładni prawa, Toruń 2006, s. 67 i nast.). W odniesieniu do prawa podatkowego w polskim systemie prawa stanowisko takie znajduje wsparcie w przepisach konstytucyjnych. Artykuł 84 Konstytucji stanowi, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Skoro Konstytucja kładzie nacisk na ustawę, jako źródło obowiązków podatkowych, implikuje to potrzebę znajomości treści ustaw nakładających takie obowiązki. Skoro ustawy mają postać tekstów, to - w związku z brakiem w prawie innych wskazówek ich interpretacji - należy interpretować te teksty według takich samych zasad, jak w postępowaniu z innymi tekstami napisanymi w języku polskim. Ścisłe, językowe interpretowanie art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. jest nie do pogodzenia ze stanowiskiem, że o podleganiu ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce dochodu nierezydenta, będzie rozstrzygać tylko to, że jest on kontrahentem polskiej spółki i z jej terytorium nastąpi też wypłata wynagrodzenia. Ustawa podatkowa nie zawiera takiej przesłanki. Wywiedzenie zaś jej w drodze szerokiej wykładni celowościowej, jak próbują to niekiedy czynić organy podatkowe, jest nie tylko niezgodne z poglądem doktryny, ale także z poglądem wyrażonym w wyroku NSA z 24 lipca 2004 r. (sygn. akt I SA/Gd 1979/99) oraz w uchwale NSA z 20 marca 2000 r. (sygn. akt FPS 14/99), że wykładnia językowa jest nie tylko punktem wyjścia dla wszelkiej wykładni, lecz także zakreśla jej granice w ramach możliwości sensu słów zawartych w tekście prawnym. Z brzmienia cytowanego art. 3 ust. 2 nie można wywieść - zgodnie z przyjętymi w orzecznictwie podatkowym dyrektywami wykładni - wniosku, który prowadziłby w opisanym stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym) do obciążenia nierezydenta ograniczonym obowiązkiem podatkowym. Przepis ten bowiem wymaga, dla objęcia ograniczonym obowiązkiem podatkowym nierezydenta, aby jego dochód został osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Nie uzależnia natomiast opodatkowania od tego, czy zlecenia wykonania usług nierezydentowi dokonał polski przedsiębiorca i wypłata wynagrodzenia za wykonanie zlecenia dokonana została z majątku polskiego przedsiębiorcy, ani od tego, czy np. efekt usługi wykonanej przez nierezydenta będzie się odnosił do kontrahenta polskiego. Taka interpretacja zwrotu „dochodów, które osiągnięto na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”, jest przekroczeniem granic wykładni przez naruszenie przyjętych w judykaturze dyrektyw wykładni. Jest to tworzenie pozornych łączników podatkowych, które nie mają podstaw w ustawie podatkowej (tak też np. wyrok NSA z 5 listopada 2009 r., II FSK 2194/08). W tym stanie rzeczy, skoro w opisanym zdarzeniu przyszłym po stronie usługobiorców mających siedzibę na terytorium państwa obcego w ogóle nie powstanie obowiązek podatkowy na gruncie u.p.d.o.p., zatem także Wnioskodawca nie ma obowiązku - przy wypłacie wynagrodzenia na ich rzecz - pobierać zryczałtowanego podatku dochodowego, określonego w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. i przekazywania go na rachunek bankowy właściwego urzędu skarbowego.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak stanowi art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 updop przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – ustala się w wysokości 20% przychodów.

W art. 21 updop wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

Stosownie do art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 26 ust. 3 updop, płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 2-2b i 2d pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 oraz podatników będących osobami uprawnionymi z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, których tożsamość nie została płatnikowi ujawniona w trybie przewidzianym w ustawie, o której mowa w art. 4a pkt 15, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1. art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,
2. art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku
   

-sporządzone według ustalonego wzoru.

Obowiązek przesłania tych informacji podatnikom oraz urzędowi skarbowemu nie powstaje w przypadku i w zakresie określonych w ust. 2a zdanie pierwsze.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na różnych rynkach, w tym poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. na terenie państw, które nie mają zawartych z Rzeczypospolitą Polską umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. W związku z tą działalnością korzysta z usług wykonywanych za granicą i świadczonych przez podmioty lokalne, tj. mające siedzibę na terytorium państw obcych. Usługi te można podzielić na następujące grupy:

1. usługi badania rynku lokalnego oraz usługi doradztwa świadczone przez kancelarie prawno-podatkowe lub firmy konsultingowe;
2. usługi prawne;
3. usługi świadczone przez rzeczników patentowych w zakresie rejestracji i ochrony znaków towarowych i wzorów przemysłowych Wnioskodawcy oraz usługi doradztwa w zakresie ochrony znaków towarowych i wzorów przemysłowych;
4. usługi marketingowe i reklamowe.
   
   

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia powstania obowiązku pobrania podatku u źródła w sytuacji, gdy Spółka będzie nabywa usługi, które faktyczne będą świadczone poza terytorium Polski.

W opinii tut. Organu ustawodawca nie uzależnił opodatkowania świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 updop od faktu, czy są one „fizycznie” wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale wskazał, że opodatkowaniu podlegają przychody (dochody) uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Kluczowe znaczenie ma zatem interpretacja pojęcia „przychody (dochody) uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”. W opinii tut. Organu pod tym pojęciem należy rozumieć zarówno przychody (dochody) osiągane z podejmowania działań, jak i przychody (dochody) uzyskiwane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatnika mającego ograniczony obowiązek podatkowy np. dochód z tytułu wykonania usługi za granicą przez tę osobę na rzecz podmiotu polskiego. Stąd terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest miejscem wypłaty wynagrodzenia, które stanowi dochód podatnika. W dobie rozwijających się form współpracy między przedsiębiorstwami usługi mogą być coraz częściej świadczone bez fizycznej obecności podatnika na terytorium państwa źródła. W tej sytuacji miejsce wypłaty stanowi jedno z kryteriów oceny miejsca położenia źródła przychodów.

Podkreślić należy, że większość państw nakłada podatki nie tylko na podmioty, które mają personalne związki z danym państwem, ale także nakłada je na dochód i kapitał, w przypadku występowania gospodarczego związku dochodu lub kapitału z danym państwem. Innymi słowy, opodatkowaniu w danym państwie podlegają nie tylko wszelkie dochody lub kapitały podmiotów będących rezydentami tego państwa, ale także opodatkowaniu podlega dochód (kapitał) osiągnięty przez nierezydentów, jeżeli jego źródło lub miejsce położenia (situs) znajduje się w tym państwie (por. H. Hamaekers, K. Holmes, J. Głuchowski, T. Kardach, W. Nykiel, Wprowadzenie do międzynarodowego prawa podatkowego, LexisNexis, 2006). Na podmiocie objętym ograniczonym obowiązkiem podatkowym ciąży nieskonkretyzowana powinność poniesienia świadczenia pieniężnego (podatku dochodowego) w związku z osiąganiem dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ograniczony obowiązek podatkowy ma charakter ograniczony o tyle, że nieskonkretyzowana powinność poniesienia świadczenia pieniężnego łączy się z osiągnięciem dochodów, lecz tylko z określonego źródła bądź powstających w określonym miejscu (por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2010, wyd. II). Powołując się zatem na przytoczone powyżej tezy z piśmiennictwa, stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie przychód uzyskany przez podmioty zagraniczne z tytułu korzystania z ich usług przez polskiego rezydenta zostanie osiągnięty na terytorium Polski, albowiem występuje gospodarczy związek tego dochodu z terytorium Polski.

W opinii tut. Organu za takim rozumieniem powołanych wcześniej norm prawnych przemawia literalne brzmienie art. 3 ust. 2 updop. Przepis ten obowiązek podatkowy rozciąga bowiem na te podmioty niebędące polskimi rezydentami podatkowymi, które dochody osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Norma prawna art. 3 ust. 2 updop nie wiąże zatem opodatkowania „u źródła” z miejscem wykonania usługi, lecz z miejscem osiągnięcia dochodu (w rozumieniu kasowym lub memoriałowym), a ten niewątpliwie w rozpatrywanej sprawie powstanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Updop (w przeciwieństwie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), nie wiąże pojęcia „dochód” z terytorium na którym wykonywana jest praca, działalność wykonywana osobiście, prowadzona działalność gospodarcza, czy na którym położona jest nieruchomość (takie powiązanie „terytorialne” dochodu wynika z art. 3 ust. 2b updof - przy czym przepis ten stanowi katalog otwarty i zawiera jedynie przykładowe najczęściej podejmowane czynności służące uzyskaniu przychodu). Jeżeli zatem updop nie wiąże pojęcia „dochód” z terytorium, na którym wykonywane są czynności prowadzące do jego osiągniecia, do takiego „przyporządkowania” nie może dojść w wyniku interpretacji art. 3 ust. 2 updop. Taka wykładnia jest niezgodna z literalnym brzmieniem ww. przepisu. Należy zatem przyjąć, że dochód, o jakim mowa w art. 3 ust. 2 updop, powstaje wtedy, gdy po stronie polskiego rezydenta podatkowego powstaje wierzytelność (stanowiąca dla kontrahenta przychód o charakterze definitywnym mogącym być źródłem dochodu) na rzecz podmiotu niebędącego polskim rezydentem podatkowym. W takim wypadku, a jest to przypadek opisany we wniosku, powstaje ograniczony obowiązek podatkowy.

W świetle powyższego należy zauważyć, że w przypadku podatników posiadających siedzibę lub zarząd za granicą, świadczących na rzecz polskiego rezydenta usługi mieszczące się w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, które faktycznie wykonywane będą poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, należności za te usługi uzyskane przez nierezydentów, podlegają opodatkowaniu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Spółka dokonując przedmiotowych wypłat na rzecz podmiotów zagranicznych będzie zobowiązana jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 updop, do odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych wypłat.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Na marginesie powyższych rozważań należy wskazać, że prawidłowość zaprezentowanego przez tut. Organ stanowiska została potwierdzona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyrokach z 5 września 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 866/14 i I SA/Kr 867/14 oraz w wyrokach NSA z 21 sierpnia 2014 r. sygn. akt II FSK 2120/12, sygn. akt II FSK 2121/12, sygn. akt II FSK 2122/12.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.