2015.05.22 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/4512-274/15/KG
z 22 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 30 marca 2015 r. (data złożenia 1 kwietnia 2015 r.) uzupełnionym pismem z 29 kwietnia 2015 r. (data wpływu 5 maja 2015 r.) oraz pismem z 21 maja 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z transakcją nabycia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 kwietnia 2015 r. złożono ww. wniosek uzupełniony pismem z 29 kwietnia 2015 r. (data wpływu 5 maja 2015 r.) oraz pismem z 21 maja 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z transakcją nabycia nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością podlegającą w RP nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (zwany dalej: Spółka lub Wnioskodawca).

Wnioskodawca zamierza dokonać, od obecnego właściciela (Spółki Y – podatnika VAT czynnego), zakupu prawa własności nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami. Nieruchomość gruntowa jest objęta odrębną księgą wieczystą i zabudowana jest budynkiem hali produkcyjno-magazynowej, z przylegającą do niej stacją transformatorową oraz budynkiem socjalno-biurowym. Nieruchomość ta była zasiedlona dawniej niż 2 lata przed planowaną datą transakcji, została oddana do użytkowania decyzją z dnia 3 sierpnia 2009 r., która została zmieniona decyzją z dnia 30 września 2009 r. W dacie oddania do użytkowania, nieruchomość była przedmiotem najmu na rzecz Wnioskodawcy. Pierwotny Wynajmujący (Spółka X) w ramach podstawowej działalności zajmował się działalnością budowlaną oraz zarządzaniem nieruchomościami własnymi i sprzedażą nieruchomości.

Ustalono, że u Pierwotnego Wynajmującego – Spółki X, ww. kompleks nieruchomości był organizacyjnie i finansowo wyodrębnionym w istniejącym przedsiębiorstwie zespołem składników materialnych i niematerialnych i był kompleksowo wykorzystywany w celu i dla potrzeb wynajmu. Wynajem obiektów przemysłowych stanowił jądro działalności Spółki X. Nadto ustalono, że ww. kompleks był terytorialnie niezwiązany z innymi obiektami Spółki X oraz, że w odniesieniu do tego zespołu składników majątkowych, sposób prowadzenia jego ewidencji księgowej pozwalał na ustalenie przychodów, kosztów, należności (czynszu najmu) i zobowiązań związanych z tą częścią majątku Spółki X. Zespół tych składników był wystarczający do prowadzenia samodzielnej działalności operacyjnej w tym zespole majątkowym. Skutkowało to uznaniem opisanego powyżej kompleksu nieruchomości za zorganizowaną część przedsiębiorstwa Spółki X (ZCP).

Pierwotny Wynajmujący – Spółka X, wniosła wyżej wymienione ZCP do Spółki Y, na pokrycie podwyższenia kapitału zakładowego. Spółka Y wstąpiła w prawa i obowiązki Wynajmującego i obecnie to ona rozlicza opisaną powyżej umowę najmu.

Ww. kompleks nieruchomości jest jedynym majątkiem Spółki Y. Spółka Y czerpie z tego kompleksu majątkowego jedynie pożytki cywilne (czynsz najmu). Nie wykonuje żadnej konkretnej działalności operacyjnej, nie ma pracowników, nie prowadzi przedsiębiorstwa. Spółka Y traktuje ww. nieruchomość jako zwykły majątek nie będący przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55¹ kc oraz w ujęciu, o jakim traktuje art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, który służy wyłącznie do czerpania pożytków cywilnych. Spółka Y jest typową spółką obiektową.

Dodać należy, że przed dniem dokonania dostawy nieruchomości dla ich nabywcy, obie strony złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego oświadczenie o rezygnacji ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Wnioskodawca ma zamiar zakupić opisane nieruchomości na potrzeby własnej działalności opodatkowanej podatkiem VAT. Nieruchomości będą służyły wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych.

Nieruchomość, którą ma zamiar zakupić Wnioskodawca składa się wyłącznie z jednej działki geodezyjnej, na której posadowiony jest budynek hali produkcyjno-magazynowej z przylegającą do niej stacją transformatorową oraz budynkiem socjalno-biurowym. Przedmiotem dostawy na rzecz Wnioskodawcy będzie cała ta działka wraz ze wszystkimi opisanymi wyżej naniesieniami. W wyniku sprzedaży nie dojdzie do podziału nieruchomości na więcej działek geodezyjnych.

Od daty oddania do użytkowania opisanych we wniosku budynków (co miało miejsce w 2009 r. – daty opisane we wniosku), nikt nie ponosił nakładów, których wartość jednostkowa (ani tym bardziej – ich suma) byłaby równa lub wyższa od 30% wartości początkowej każdego z ww. budynków, tj. całkowita suma nakładów zarówno wynajmującego, jak i najemcy (co do których wynajmującemu lub odpowiednio – najemcy przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku naliczonego), na żaden z ww. budynków nie przekroczyła 30% wartości początkowej każdego z tych budynków.

Najem całej ww. nieruchomości wraz z budynkami na rzecz Wnioskodawcy trwa od 27 lutego 2009 r. i jest nieprzerwany do dnia dzisiejszego.

Przeniesienie własności ww. nieruchomości przez Spółkę X na rzecz Spółki Y w ramach aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa miało miejsce na podstawie aktu notarialnego z dnia 19 listopada 2014 r.

Zarówna Spółka X jak i Spółka Y wykorzystywały nieruchomość wyłącznie do własnej działalności opodatkowanej podatkiem VAT przez cały okres ich posiadania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z opisaną transakcją nabycia nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z opisaną transakcją nabycia nieruchomości.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że opisana transakcja sprzedaży przez Spółkę Y ww. nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Fakt, iż Spółka Y nabyła ww. nieruchomość w ramach aportu, rozpoznanego przez wnoszącego (Spółkę X) jako zorganizowaną część przedsiębiorstwa, nie ma znaczenia dla zasad opodatkowania transakcji sprzedaży opisanej nieruchomości pomiędzy Spółką Y a Wnioskodawcą. Spółka Y winna samodzielnie dokonać kwalifikacji otrzymanych w ramach aportu składników majątkowych.

Skoro Spółka Y:

nie prowadzi działalności w zakresie zarządzania nieruchomościami, ani częstotliwego najmu;
nie zatrudnia pracowników;
nie prowadzi żadnej działalności operacyjnej, lecz ogranicza się wyłącznie do czerpania pożytków cywilnych

–to nie powinna traktować ww. nieruchomości jako przedsiębiorstwa. Nieruchomość ta słusznie zakwalifikowana została w majątku Spółki Y jako „zwykła” nieruchomość, a niejako przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część (ZCP). Transmisja tejże nieruchomości do Spółki Y, zmieniła jej charakter – z punktu widzenia Spółki Y. A ten winien być ustalany indywidualnie.

W opisanym powyżej stanie faktycznym, nie ma wątpliwości, że Spółka Y nie powinna traktować przedmiotu aportu w postaci nieruchomości, jako przedsiębiorstwa. Należy wskazać, iż nieruchomość, która zostanie nabyta przez Wnioskodawcę jest aktualnie (i w chwili nabycia będzie) jedynie składnikiem majątkowym. Nieruchomość nie jest (i nie będzie) przypisana do wyodrębnionej funkcjonalnie i organizacyjnie jednostki, składającej się z zespołu składników, która byłaby w stanie samodzielnie realizować zadania gospodarcze.

W tym stanie rzeczy, uznać należy, że nie może mieć w sprawie zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na mocy art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.) kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług, a prowadzoną działalnością. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas – po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych – odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy o VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Analiza złożonego wniosku wskazuje, że wątpliwości Wnioskodawcy postały na gruncie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabywaną przez Wnioskodawcę nieruchomością gruntowa wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami. Wnioskodawca przedstawiając stanowisko własne w przedmiotowej sprawie argumentuje, że opisana transakcja sprzedaży przez Spółkę Y ww. nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Fakt, że Spółka Y nabyła ww. nieruchomość w ramach aportu, rozpoznanego przez wnoszącego (Spółkę X) jako zorganizowaną część przedsiębiorstwa, nie ma znaczenia dla zasad opodatkowania transakcji sprzedaży opisanej nieruchomości pomiędzy Spółką Y a Wnioskodawcą.

Odnosząc się do powyższego w pierwszej kolejności wskazać należy, że przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa – art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Pojęcie „transakcji zbycia”, należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, darowizna, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak również rozporządzeń wykonawczych do niej, nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”, zatem zasadne jest sięgnięcie w tym zakresie do wykładni systemowej zewnętrznej. I tak, jak stanowi art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121, ze zm.), przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Ustawodawca w ww. przepisie wskazał, jakiego rodzaju elementy wchodzą w skład kompleksu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, czyli przedsiębiorstwa, które może być przedmiotem czynności prawnej. Nie wszystkie jednak elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, by bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. O tym, jakie konkretne składniki muszą być przeniesione na nabywcę, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują okoliczności faktyczne, których nie można określić apriorycznie.

Zatem, składniki materialne i niematerialne, wchodzące w skład przedsiębiorstwa, powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. Powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 552 Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Przepis ten odgrywa szczególnie istotną rolę, gdyż konstytuuje on zasadę, że przedsiębiorstwo może stanowić przedmiot obrotu prawnego jako jednolita całość.

Nie wszystkie jednak elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, aby bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

O tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Wskazany wyżej przepis art. 2 pkt 27e ustawy o VAT stanowi natomiast, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Warunkiem niezbędnym jest także wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której przez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne, niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań;
zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;
składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych;
zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością organizacyjną i finansową z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym.

W ocenie Organu wskazany wyżej przepis art. 2 pkt 27e ustawy o VAT powinien być interpretowany z uwzględnieniem wyroku Trybunału Sprawiedliwości WE w sprawie C-497/01 odnoszącego się do treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.).

W myśl tej regulacji prawa unijnego, w przypadku przekazania odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary będzie traktowana jako następca prawny przekazującego.

Należy zauważyć, że prawodawca unijny stanowiąc regulację ww. art. 19 Dyrektywy 112 nie zdefiniował jednak użytego w niej pojęcia prawnego „całości lub części majątku”.

W wyroku C-497/01 w sprawie Zita Modes przeciwko Administration de lenregistrement et des domaines (publ.: „Przegląd Podatkowy” 2004/4/50, ECR 2003/11B/I-14393) Trybunał zwracając uwagę, że niezgodne z przepisami Dyrektywy jest wprowadzanie przez państwo członkowskie jakichkolwiek ograniczeń – innych niż te, o których mowa w Dyrektywie, podkreślił, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, że obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz – w zależności od konkretnego przypadku – składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości należy stwierdzić, że zawarta w art. 2 pkt 27e ustawy definicja legalna zorganizowanej części przedsiębiorstwa musi być interpretowana przez pryzmat treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE i w powiązaniu z rozumieniem pojęcia „przekazania całości lub części majątku”, wyłożonym przez Trybunał w ww. orzeczeniu. Trybunał Sprawiedliwości główny nacisk kładzie na badanie konkretnego przypadku, dopuszczając w pewnych przypadkach zbycie samych składników rzeczowych. Tym samym, w myśl orzecznictwa Trybunału, składniki niematerialne nie stanowią konstytutywnego elementu uznania części majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w każdym przypadku. Tym bardziej, elementem tym nie mogą być obciążające zorganizowaną część przedsiębiorstwa zobowiązania. W tym zakresie Trybunał uznał bowiem, że pojęcie zbycia całości lub części majątku należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub jego część zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Organu, dla uznania, że zbywana część przedsiębiorstwa stanowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa, istotne znaczenie ma ocena, czy ta zbywana część przedsiębiorstwa jest zdolna do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej.

Oznacza to, że zespół składników materialnych i niematerialnych pozwala z uwagi na swoje zorganizowanie, personel, infrastrukturę, itp. na prowadzenie określonej działalności gospodarczej. Podkreśla się przy tym, że możliwość stanowienia przez ten zespół składników niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego zadania gospodarcze powinna mieć wymiar rzeczywisty, a nie jedynie potencjalny. Oznacza to, że majątek ten powinien stanowić już u zbywcy zorganizowany zespół składników gotowych realizować określone zadania gospodarcze jako samodzielne przedsiębiorstwo, a po jego zbyciu możliwe musi być kontynuowanie działalności gospodarczej przez nabywcę przedsiębiorstwa.

Zgodnie z przedstawionym opisem sprawy Wnioskodawca – aktualny najemca – zamierza dokonać, od obecnego właściciela (Spółki Y – podatnika VAT czynnego), zakupu prawa własności nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami, tzw. kompleksu nieruchomości. Nieruchomość gruntowa jest objęta odrębną księgą wieczystą i zabudowana jest budynkiem hali produkcyjno-magazynowej, z przylegającą do niej stacją transformatorową oraz budynkiem socjalno-biurowym. Spółka Y nabyła ww. kompleks nieruchomości jako ZPC (zorganizowaną część przedsiębiorstwa) w trybie aporty od Spółki Y. Ww. kompleks nieruchomości jest jedynym majątkiem Spółki Y. Spółka Y czerpie z tego kompleksu majątkowego jedynie pożytki cywilne (czynsz najmu). Nie wykonuje żadnej konkretnej działalności operacyjnej, nie ma pracowników, nie prowadzi przedsiębiorstwa. Spółka Y traktuje ww. nieruchomość jako zwykły majątek nie będący przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 551 kc oraz w ujęciu, o jakim traktuje art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, który służy wyłącznie do czerpania pożytków cywilnych. Spółka Y jest typową spółką obiektową.

W celu uznania danego zespołu składników majątkowych za zorganizowaną część przedsiębiorstwa (przedsiębiorstwo), składniki te powinny być przeznaczone do realizacji określonych zadań gospodarczych oraz powinny mieć możliwość samodzielnego realizowania określonych zadań gospodarczych. Jak już wyjaśniono zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą bowiem składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jak o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa w momencie przekazania określonych składników majątkowych (na ile stanowią w nim w tym momencie, wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Ponadto z opisu sprawy nie wynika, ażeby przedmiot dostawy (nieruchomość gruntowa wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami) posiadał jakąkolwiek własną odrębną infrastrukturę niezbędną do samodzielnego dalszego funkcjonowania w obrocie gospodarczym. Jednocześnie wskazać należy, że przedmiot dostawy nie będzie pełnił takiej samej roli u nabywcy – Wnioskodawcy, jak u dostawcy – Spółki Y, która wykorzystywała go jedynie jako przedmiot umowy wynajmu na rzecz Wnioskodawcy czerpiąc pożytki cywilne w postaci czynszu najmu. Wnioskodawca – nabywca nieruchomość gruntowej wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami nie wstąpi w prawa i obowiązki Spółki Y związane z przedmiotową nieruchomością, nie dojedzie do przeniesienia należności i zobowiązań wynikających z umowy najmu dotyczącej zbywanej nieruchomości bowiem zbycie dokonywane będzie na rzecz dotychczasowego dzierżawcy. Nie dojdzie do przeniesienia zakładu pracy – jak wynika z opisu sprawy Spółka Y pracowników nie zatrudnia. W takim kształcie rzeczy nie można więc stwierdzić, że przedmiotowa nieruchomość gruntowa wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami będzie stanowić niezależne przedsiębiorstwo zdolne do samodzielnego dalszego funkcjonowania.

Stosownie do powyższego, za niewystarczające dla uznania nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami za przedsiębiorstwo lub za zorganizowaną cześć przedsiębiorstwa jest to, że w przeszłości nieruchomość ta została nabyta przez Spółkę Y w trybie aportu od Spółki X jako ZCP, a aktualnie jest przedmiotem najmu na rzecz Wnioskodawcy i na tej podstawie Spółka Y otrzymuje czynsz najmu.

Reasumując stwierdzić należy, że nieruchomość gruntowa wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami będąca przedmiotem planowanego nabycia w stanie przedstawionym przez Wnioskodawcę nie spełnia definicji przedsiębiorstwa ani zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawartej w art. 2 pkt 27e ustawy.

W świetle powyższego (nieuznania nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami za przedsiębiorstwo ani za zorganizowaną część przedsiębiorstwa) dostawa tej nieruchomości nie będzie wyłączona z opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy, lecz czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Odnosząc się zatem do kwestii opodatkowania transakcji sprzedaży wskazane we wniosku nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami należy wskazać, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Odnosząc przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe do powołanych w sprawie przepisów prawa stwierdzić należy, że planowana na rzecz Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości przez Spółkę Y – podatnika VAT czynnego będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2–12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział obniżone stawki podatku oraz zwolnienia od podatku dla dostaw niektórych towarów lub świadczenia niektórych usług, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów i świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy o VAT.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, obowiązującego od 1 stycznia 2014 r., zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W przedmiotowej sprawie Spółka Y (sprzedawca) weszła w posiadanie przedmiotowego „kompleksu nieruchomości” jako ZCP w drodze aportu dokonywanego przez Spółkę X, wstępując we wszystkie prawa i obowiązki związane z umowa najmu przedmiotowej nieruchomości. Zarówna Spółka X jak i Spółka Y wykorzystywały nieruchomość wyłącznie do własnej działalności opodatkowanej podatkiem VAT przez cały okres ich posiadania. W związku z powyższym do planowanej sprzedaży nieruchomości nie znajdzie zastosowania zwolnienie od podatku wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT z uwagi na niespełnienie warunków wynikających z tego przepisu.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim;
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem z powyższych przepisów wynika, iż dostawa nieruchomości, spełniających określone w przepisach warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia upłynął okres krótszy niż dwa lata.

Jak stanowi art. 2 pkt 14 ww. ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Co istotne, oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za takie można rozumieć m.in. objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Przedmiotowa nieruchomość nie musi być faktycznie wykorzystywana, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie przedmiotowego obiektu nabywcy powinno nastąpić w ramach wykonania przez sprzedającego czynności podlegających opodatkowaniu.

Jeżeli zatem podatnik wybuduje obiekt lub go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie przekraczają 30% jego wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony. Oddanie do użytkowania nie nastąpiło bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany budynek (obiekt) zostanie sprzedany lub np. oddany w najem lub dzierżawę – bowiem zarówno sprzedaż, najem, jak i dzierżawa są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu. Zatem, należy uznać za pierwsze zasiedlenie moment oddania budynku, budowli lub ich części do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy).

W tym miejscu należy zauważyć, iż w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego;
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Przy czym wskazać należy, iż zgodnie z art. 43 ust. 7a ustawy o VAT, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. a i b i pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć:

budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi;
budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami.

Natomiast budynkiem jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Analogicznie definiuje budynek Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych wprowadzona do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz.U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) stanowiąc, że przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Zaś budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Pomimo niewskazania przez Wnioskodawcę symbolu PKOB dla ww. budynków i budowli Organ dla celów wydania niniejszej interpretacji przyjął, że ponieważ wniosek dotyczy sprzedaży kompleksu nieruchomości hali produkcyjno-magazynowej, z przylegającą do niej stacją transformatorową oraz budynkiem socjalno-biurowym, to obiekty te nie są budynkami o symbolu PKOB 11.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka Y podatnik VAT czynny, zamierza sprzedać na rzecz dzierżawcy Wnioskodawcy nieruchomość gruntową wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami. Nieruchomość gruntowa jest objęta odrębną księgą wieczystą i zabudowana jest budynkiem hali produkcyjno-magazynowej, z przylegającą do niej stacją transformatorową oraz budynkiem socjalno-biurowym. Nieruchomość ta była zasiedlona dawniej niż 2 lata przed planowaną datą transakcji, została oddana do użytkowania decyzją z dnia 3 sierpnia 2009 r., która została zmieniona decyzją z dnia 30 września 2009 r. W dacie oddania do użytkowania, nieruchomość była przedmiotem najmu na rzecz Wnioskodawcy. Pierwotny Wynajmujący (Spółka X) w ramach podstawowej działalności zajmował się działalnością budowlaną oraz zarządzaniem nieruchomościami własnymi i sprzedażą nieruchomości. Od daty oddania ww. budynków od użytkowania (co miało miejsce w 2009 r.) nikt nie ponosił na nie żadnych wydatków na ulepszenie, których wartość byłaby równa lub wyższa od 30% wartości początkowej każdego z nich. Nabywca – Wnioskodawca oraz Spółka Y (sprzedawca) są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług.

Odnosząc zatem powołane przepisy prawa do przedstawionego we wniosku opisu sprawy stwierdzić należy, że pierwsze zasiedlenie w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkami i budowlami – budynkiem hali produkcyjno-magazynowej z przylegająca do niej stacja transformatorową oraz budynkiem socjalno-biurowym nastąpiło w momencie oddania tych budynków i budowli w dzierżawę, tj. w 2009 r. – nieruchomość została oddana do użytkowania decyzją z dnia 3 sierpnia 2009 r., która została zmieniona decyzją z dnia 30 września 2009 r. i w dacie oddania do użytkowania, nieruchomość była przedmiotem najmu na rzecz nabywcy – Wnioskodawcy

Zatem planowana przez Spółkę Y dostawa opisanej we wniosku nieruchomości zabudowanej budynkiem hali produkcyjno-magazynowej z przylegającą do niej stacją transformatorową oraz budynkiem socjalno-bytowym, które były wydzierżawiane, nie będzie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia, gdyż obiekty te zostały oddane do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu pierwszemu użytkownikowi. Ponadto od momentu oddania w dzierżawę upłynęły ponad dwa lata, zatem pomiędzy pierwszym zasiedleniem a planowaną dostawą budynków i budowli nie upłynie okres krótszy niż 2 lata.

Powyższego nie zmiana fakt, że Spółka Y weszła w posiadania przedmiotowej nieruchomości w wyniku czynności wyłączonej z opodatkowania na mocy art. 6 pkt 1 ustawy o VAT – tj. w trybie aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Tak więc dostawa opisanej we wniosku nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami dokonywana na rzecz Wnioskodawcy będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej wyboru opcji opodatkowania należy przytoczyć przepis art. 43 ust. 10 ww. ustawy, zgodnie z którym podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

W myśl art. 43 ust. 11 ww. ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
adres budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części, spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, po spełnieniu określonych warunków, możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Powyższe prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W związku z powyższym w kontekście wskazanej we wniosku czynności dostawy nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami , na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o VAT będzie można zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, i wybrać opcje opodatkowania dla tej dostawy. W przypadku wyboru opodatkowania dla przedmiotowej dostawy zastosowanie znajdzie stawka podatku w wysokości 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że przed dniem dokonania dostawy nieruchomości dla ich nabywcy, obie strony złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego oświadczenie o rezygnacji ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT

W związku z powyższym, w sytuacji gdy Wnioskodawca oraz sprzedawca (Spółka Y) na podstawie art. 43 ust. 10 ustawy o VAT zrezygnują ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, i wybiorą opodatkowanie dostawy stawką podatku w wysokości 23% w odniesieniu do budynków i budowli, które były wydzierżawiane, wówczas dostawa działki na której obiekty te są posadowione, również będzie opodatkowana stawką podatku w wysokości 23% na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT.

Wracając do kwestii praw do odliczenia przez Wnioskodawcę kwoty podatku naliczonego zwartego w cenie nabywanej przez niego nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej budynkami i budowlami wskazać należy, że zostaje spełniona podstawowa przesłana warunkująca wynikająca z cytowanego na wstępie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że ma zamiar zakupić opisane nieruchomości na potrzeby własnej działalności opodatkowanej podatkiem VAT. Nieruchomości będą służyły wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych. W tym stanie rzeczy Wnioskodawcy przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartego w cenie nabywanej nieruchomości. Analiz przedstawionej sprawy prowadzi do wniosku, że nie zachodzi przesłanka wyłączająca prawo od odliczenia, o której mowa w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Z uwagi na indywidualny charakter interpretacji przepisów prawa podatkowego – niniejsza interpretacja skierowana jest tylko do Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych dla podmiotu dokonującego na rzecz Wnioskodawcy, opisane we wniosku dostawy. Jednocześnie podkreślenia wymaga fakt, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan rzeczywisty (faktyczny), interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin