Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-204/15-2/AP
z 25 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2015 r. (data wpływu 3 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem kosztów wyżywienia poniesionych przez funkcjonariuszy celnych/pracowników podczas podróży służbowych z tytułu ich uczestnictwa w spotkaniach, szkoleniach, warsztatach – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zleca funkcjonariuszom celnym/pracownikom wykonywanie zadań poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy poprzez uczestnictwo w szkoleniach, warsztatach, naradach, spotkaniach zespołów oraz innych czynnościach zleconych w ramach podróży służbowej

Z tytułu podróży służbowej funkcjonariuszowi celnemu/pracownikowi przysługują należności określone na podstawie przepisów:

1. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167),
2. rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie należności przysługujących funkcjonariuszom celnym z tytułu podróży służbowych odbywanych na obszarze kraju (Dz. U. z 2009 r., Nr 181, poz. 1413).
   
   

Z tytułu podróży służbowej funkcjonariuszowi/pracownikowi przysługuje m.in. dieta na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia, która wynosi obecnie 30 zł za dobę podróży. Należność z tytułu diet oblicza się za czas od rozpoczęcia podróży krajowej (wyjazdu) do powrotu (przyjazdu) po wykonaniu zadania służbowego. Ponadto, kwotę diety zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia.

Zdarza się, że funkcjonariusze celni/pracownicy w ramach odbywanych podróży służbowych uczestniczą w spotkaniach, szkoleniach, warsztatach, których organizator zapewnia całodzienne wyżywienie, a kosztami tego wyżywienia obciąża pracodawcę.

W takich przypadkach koszty te regulowane są w dwojaki sposób:

1. organizator szkolenia, spotkania, itp. wystawia fakturę na Wnioskodawcę, a Wnioskodawca dokonuje płatności wskazanej na fakturze kwoty ze środków budżetowych. Koszty wyżywienia ujmowane są w księgach rachunkowych zgodnie z klasyfikacją budżetową;
2. organizator szkolenia, spotkania, itp. wystawia fakturę, która zostaje zapłacona gotówką ze środków własnych oddelegowanego lub z zaliczki pobranej przed wyjazdem w podróż służbową. Rozliczenie kosztów podróży służbowej następuje na podstawie przedłożonego przez pracownika/funkcjonariusza celnego wypełnionego druku polecenia wyjazdu służbowego razem z dołączoną fakturą. Zgodnie z rozliczeniem Wnioskodawca dokonuje zwrotu poniesionych przez pracownika/funkcjonariusza celnego wydatków.
   
   

W przypadku, gdy funkcjonariusz celny/pracownik miał zapewnione bezpłatne całodzienne wyżywienie, nie przysługują diety.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca, występujący jako płatnik, obowiązany do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy oraz wpłacania podatku i sporządzania informacji PIT, na podstawie art. 31, art. 37, art. 38 i art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinien traktować kwotę zapłaconych za pracownika/funkcjonariusza celnego lub zwróconych pracownikowi/funkcjonariuszowi celnemu wydatków z tytułu wyżywienia, w wysokości przekraczającej limit diety, jako przychód pracownika/funkcjonariusza celnego, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, występując jako płatnik obowiązany jest On obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy oraz wpłacać podatek i sporządzać informacje PIT, na podstawie art. 31, art. 37, art. 38 i art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku, gdy pracownik/funkcjonariusz celny otrzymuje od pracodawcy określoną kwotę przewyższającą wysokość diety, to bez względu na to, czy ma ona charakter świadczenia zryczałtowanego, czy jej wartość determinowana jest wartością wyżywienia powyżej diety ustalonej w przepisach - nadwyżka musi być opodatkowana i oskładkowana.

Jeżeli natomiast pracownik/funkcjonariusz celny otrzymuje świadczenie niepieniężne w postaci wyżywienia (konkretnych posiłków), którym nie może swobodnie dysponować, jak to by było w przypadku środków pieniężnych otrzymanych w ramach zwrotu kosztów, to wówczas limity zwolnienia z opodatkowania, zawarte w art. 21 ust. l pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie mają zastosowania (to Wnioskodawca jako pracodawca ponosi koszty wyżywienia podczas podróży służbowej, a pracownikowi nie przysługuje żaden zwrot kosztów, ponieważ on ich nie poniósł).

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli pracownik przebywający w podróży służbowej otrzymuje świadczenie na potrzeby pracy którą wykonuje, realizując świadczenie dla pracodawcy to nie ma mowy o tym, że pracownik uzyskuje przychód podatkowy. Skoro bowiem świadczenie w pierwszej kolejności i przede wszystkim służy pracodawcy, a nie pracownikowi to nie można mówić o korzyści, czy przysporzeniu, które z tego tytułu uzyskałby pracownik, a które generowałoby przychód po stronie pracodawcy. Bez znaczenia przy tym jest to, czy wartość takiego świadczenia niepieniężnego przekroczyła kwotę diety.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na wstępie podkreślić należy, że na gruncie przepisów prawa pracy nie ma przeszkód, aby katalog świadczeń związanych z pracą obowiązujący u danego pracodawcy przewidywał zapewnienie pracownikowi wyżywienia, noclegu, bądź zwrot kosztów dojazdu oraz innych niezbędnych wydatków związanych z wykonywaniem zadań służbowych poza miejscowością zamieszkania pracownika.

Nie oznacza to jednak, że zapewnienie tego rodzaju świadczeń należy do obowiązków pracodawcy. Stąd zwrot pracownikowi zwiększonych kosztów wykonywania pracy (niemający charakteru wynagrodzenia za pracę), stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia. Zatem, skoro umieścił w nich również te świadczenia, które pracownik uzyskuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to należy uznać, że wszelkiego rodzaju świadczenia uzyskane w ramach stosunku pracy stanowią przychód pracownika – opodatkowany lub korzystający ze zwolnienia. Zaznaczyć bowiem należy, że gdyby ustawodawca zamierzał nie zaliczać do przychodu pracownika świadczeń uzyskiwanych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to dałby temu jednoznaczny wyraz w przepisach. Skoro tak nie jest, to brak jest podstaw, aby twierdzić przeciwnie. Za potwierdzeniem stanowiska zajętego w niniejszej interpretacji przemawia fakt, że w katalogu zwolnień zawarte są dochody (świadczenia), które pracownik otrzymuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Dochód zwolniony z opodatkowania, to m.in. świadczenia uzyskiwane w ramach podróży służbowej, ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracownika własne narzędzia (sprzęt, materiały).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce strefy budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębne przepisy, o których mowa powyżej zawiera rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167), obowiązujące od dnia 1 marca 2013 r.

Zgodnie z treścią § 2 ww. rozporządzeniu, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   
   

Stosownie do § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia, dieta w czasie podróży krajowej jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i wynosi 30 zł za dobę podróży.

Z przepisu § 7 ust. 3 tego rozporządzenia wynika, że dieta nie przysługuje:

1. za czas delegowania do miejscowości pobytu stałego lub czasowego pracownika oraz w przypadkach, o których mowa w § 10;
2. jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie.
   
   

W przypadku korzystania przez pracownika z usługi hotelarskiej, w ramach której zapewniono wyżywienie, przepisy ust. 4 stosuje się odpowiednio (§ 7 ust. 5 rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej).

Natomiast do świadczeń wypłacanych funkcjonariuszom celnym znajduje zastosowanie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 października 2009 r. w sprawie należności przysługujących funkcjonariuszom celnym z tytułu podróży służbowych odbywanych na obszarze kraju (Dz. U. Nr 181, poz. 1413).

Zgodnie z § 3 tego rozporządzenia, podróż służbowa, zwana dalej „podróżą” obejmuje, określony w pisemnym lub ustnym poleceniu wyjazdu służbowego, okres od wyjazdu funkcjonariusza – w celu wykonywania czynności służbowych na obszarze kraju – poza miejsce pełnienia służby do jego powrotu.

Stosownie do § 6 ust. 1 tego rozporządzenia, funkcjonariuszowi z tytułu podróży służbowej przysługują:

1. diety na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów na trasie od miejscowości rozpoczęcia podróży do miejscowości stanowiącej cel podróży i z powrotem,
   2. noclegów;
3. ryczałt za:
   1. nocleg – w przypadkach, o których mowa w § 9 ust. 2 i 3,
   2. dojazd środkami komunikacji miejscowej;
4. zwrot innych niezbędnych, udokumentowanych wydatków.
   
   
   

W myśl § 6 ust. 2 ww. rozporządzenia, funkcjonariuszowi przebywającemu w podróży służbowej trwającej co najmniej 10 dni przysługuje zwrot kosztów przejazdów do miejscowości stałego lub czasowego pobytu i z powrotem, jeżeli podróż odbywa się w dniu wolnym od służby.

Zgodnie z § 7 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia, kwotę diety przysługującej funkcjonariuszowi ustala się w wysokości i na zasadach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502).

Na mocy § 7 ust. 2 ww. rozporządzenia, jeżeli podróż trwa:

1. nie dłużej niż dobę i wynosi:
   1. od 8 do 12 godzin – przysługuje połowa diety,
   2. ponad 12 godzin – przysługuje dieta w pełnej wysokości;
2. dłużej niż dobę – za każdą dobę przysługuje dieta w pełnej wysokości, a za niepełną, ale rozpoczętą dobę:
   1. do 8 godzin – przysługuje połowa diety,
   2. ponad 8 godzin – przysługuje dieta w pełnej wysokości.
   
   
   
   

W myśl § 7 ust. 3 ww. rozporządzenia, dieta nie przysługuje:

1. jeżeli funkcjonariusz otrzymuje bezpłatnie całodzienne wyżywienie w naturze albo równoważnik pieniężny w zamian za wyżywienie, o którym mowa w art. 136 ust. 1 ustawy;
2. za czas delegowania do miejscowości stałego lub czasowego pobytu funkcjonariusza oraz w przypadkach, o których mowa w § 6 ust. 2.
   
   

Funkcjonariuszowi odbywającemu podróż przyznaje się, na jego pisemny wniosek, zaliczkę na niezbędne koszty podróży wynikające ze wstępnej kalkulacji tych kosztów (§ 12 ww. rozporządzenia).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zleca funkcjonariuszom celnym/pracownikom wykonywanie zadań poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, poprzez uczestnictwo w szkoleniach, warsztatach, naradach, spotkaniach zespołów oraz innych czynności zleconych w ramach podróży służbowej. Z tytułu podróży służbowej funkcjonariuszowi celnemu/pracownikowi przysługuje m.in. dieta na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia, która wynosi obecnie 30 zł za dobę podróży. Zdarza się, że funkcjonariusze celni/pracownicy w ramach odbywanych podróży służbowych uczestniczą w spotkaniach, szkoleniach, warsztatach, których organizator zapewnia całodzienne wyżywienie, a kosztami tego wyżywienia obciąża pracodawcę. Faktury za wyżywienie i inne koszty szkoleń wystawiane są na Wnioskodawcę, a następnie pokrywane ze środków budżetowych i ujmowane w księgach rachunkowych jako koszty szkoleń. Z tytułu podróży służbowej funkcjonariuszowi celnemu/pracownikowi przysługują należności określone na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej oraz rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie należności przysługujących funkcjonariuszom celnym z tytułu podróży służbowych odbywanych na obszarze kraju. W przypadku, gdy funkcjonariusz celny/pracownik miał zapewnione bezpłatne całodzienne wyżywienie, nie przysługują diety.

Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w powołanym powyżej art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego, do wyjaśnienia tej kwestii należy odwołać się do przepisów prawa pracy. W myśl art. 775 § 3-5 ustawy Kodeks pracy, warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u pracodawcy spoza sfery budżetowej (państwowej, samorządowej) określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania. Postanowienia układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika, zatrudnionego w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej. W przypadku, gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie określa warunków wypłacania należności z tytułu podróży służbowej, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej według przepisów zawartych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Obowiązujące u danego pracodawcy spoza sfery budżetowej regulacje dotyczące wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom odbywającym podróż służbową mogą przewidywać bardziej korzystne warunki przyznawania świadczeń z tego tytułu niż wynikające z przepisów Ministra Pracy i Polityki Społecznej wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy Kodeks pracy. W takiej sytuacji pracownik jest uprawniony do otrzymania zwrotu poniesionych przez siebie wydatków na warunkach określonych w regulacjach zakładowych, bądź określonych w umowie o pracę, jednakże ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzysta wyłącznie wartość tej części otrzymanych przez pracownika świadczeń na pokrycie kosztów wyżywienia w podróży (bez względu na formę tego świadczenia), która nie przekracza wysokości diety z tytułu podróży służbowej, czyli obecnie w przypadku podróży krajowych 30 zł za dobę podróży.

Należy podkreślić, że rezygnacja przez pracodawcę z wypłacania diety na rzecz zapewnienia bezpłatnego wyżywienia nie oznacza, że w takiej sytuacji zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) cytowanej ustawy nie obejmuje limitu dla należności związanych z wyżywieniem pracownika podczas podróży służbowej, bowiem należności te korzystają ze zwolnienia do wysokości określonego limitu.

W tym miejscu wskazać należy, że w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o braku powstania przysporzenia majątkowego nie decyduje okoliczność, że faktura wystawiona jest na pracodawcę. Niezależnie bowiem od formy, w jakiej pracodawca zapewnia pracownikom wyżywienie podczas wykonywania zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy – czy poza stałym miejscem pracy (poprzez bezpośrednie pokrywanie kosztów przez pracodawcę – faktura wystawiona na pracodawcę – czy też zwrot pracownikowi poniesionych przez niego wydatków). Powyższe stanowi jedynie dokument potwierdzający poniesienie określonego wydatku – nie zmienia natomiast adresata świadczenia, którym bez względu na wybraną przez pracodawcę formę zapewnienia wyżywienia podczas podróży służbowej jest pracownik. Ze zwolnienia od podatku korzysta tylko ta część otrzymanego świadczenia związanego z wyżywieniem, która nie przekracza wysokości diety określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej oraz przepisach rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie należności przysługujących funkcjonariuszom celnym z tytułu podróży służbowych odbywanych na obszarze kraju.

W konsekwencji, nadwyżka ponad określone w ww. rozporządzeniach limity podlega opodatkowaniu, jako przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w powołanym art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że nadwyżka kosztów wyżywienia ponad kwotę diety określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej oraz w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 października 2009 r. w sprawie należności przysługujących funkcjonariuszom celnym z tytułu podróży służbowych odbywanych na obszarze kraju, stanowi przychód funkcjonariusza celnego/pracownika ze stosunku służbowego/pracy podlegający opodatkowaniu, od którego Wnioskodawca, jako płatnik, jest obowiązany pobrać zaliczkę na podatek na zasadach określonych w art. 32 ustawy w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego.

Jeżeli opis stanu faktycznego przedstawionego we wniosku nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie będzie chronić Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.