Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/436-368/14-2/MK
z 11 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2014 r. (data wpływu 11 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie obowiązku podatkowego, a także podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

A S.A. (dalej: Spółka) jako spółka dominująca Grupy A. (dalej: Grupa), rozważa zmianę systemu faktoringu oraz restrukturyzację obecnie funkcjonującej procedury rozliczeń grupowych.

W skład Grupy wchodzą m.in. trzy spółki operacyjne z siedzibą w Szwecji (dalej: Spółki szwedzkie), które uczestniczą w funkcjonującym obecnie systemie faktoringu opartym o szwedzkiego faktora.

W związku z istotnymi różnicami w zakresie marż i opłat faktoringowych, Grupa rozważa zmianę faktora na polską instytucję finansową i bank (dalej: Bank, Faktor).

Tak jak obecnie, również po planowanej zmianie, spółkami bezpośrednio uczestniczącymi w systemie rozliczeń grupowych będą Spółki szwedzkie, które będą przedstawiały do Faktora swoje faktury sprzedażowe wystawione na określonych odbiorców (wszystkie faktury wystawione na tych odbiorców będą podlegać faktoringowi).

W planowanym systemie rozliczeń Spółka nie będzie przedstawiała swoich należności do faktoringu. Spółka będzie natomiast koordynowała system rozliczeń między Spółkami szwedzkimi a Faktorem.

Początkowo, Spółka będzie pełniła wyłącznie rolę agenta rozliczeniowego i będzie odpowiedzialna za wynegocjowanie warunków umowy faktoringowej oraz zarządzanie przepływem środków pieniężnych w ramach systemu rozliczeń grupowych.

Faktury przekazywane będą przez Spółki szwedzkie do Faktora za pośrednictwem Spółki. Środki pieniężne wypłacane przez Bank z tytułu faktoringu przekazywane będą na rachunek bankowy Spółki, która odpowiedzialna będzie za ich niezwłoczne przekazanie do odpowiedniej Spółki szwedzkiej. Za świadczenie usług pośrednictwa w systemie faktoringu, Spółka będzie otrzymywała wynagrodzenie od Spółek szwedzkich.

Umowa z Faktorem będzie umową bez regresu (tzn. wraz z cesją wierzytelności na Faktora przejmować on będzie ryzyko niewypłacalności dłużnika. W przypadku braku możliwości skutecznego ściągnięcia wierzytelności od dłużnika, Faktor nie będzie miał prawa regresu/roszczeń zwrotnych w stosunku do Spółek szwedzkich). W ramach rozliczeń Faktor będzie wypłacał zaliczkę wynoszącą równowartość 90% należności przedstawionych do faktoringu, zaś pozostałe 10% wartości wierzytelności będzie stawiane do dyspozycji po dokonaniu spłaty wierzytelności przez dłużnika.

Faktor będzie pobierał za swoje usługi prowizję operacyjną oraz marżę liczoną od wartości finansowanych wierzytelności. Koszty związane z umową (opłata wstępna, prowizje, marża itp.), którymi Faktor obciąży Spółkę, będą przez nią następnie refakturowane na Spółki szwedzkie.

W kolejnym etapie, w celu zoptymalizowania przepływów środków pieniężnych w Grupie, rozważane jest również zaimplementowanie modelu, który zakłada, że środki pieniężne przekazywane przez Faktora czasowo utrzymywane będą na rachunku bankowym Spółki. Spółka będzie je przekazywała do Spółek szwedzkich na zgłoszone przez nie żądanie. Do tego czasu, Spółka będzie miała do dyspozycji środki pieniężne Spółek szwedzkich (tj. będzie mogła z nich korzystać). Z tytułu możliwości dysponowania środkami Spółek Szwedzkich Spółka będzie płaciła wynagrodzenie na ich rzecz w formie odsetek (naliczanych między dniem otrzymania środków od Faktora do dnia przekazania środków właściwej Spółce szwedzkiej).

W opisanym zdarzeniu przyszłym dojdzie do świadczenia usług (w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm. – dalej ustawa o VAT)) w następującym zakresie:

1. odpłatne świadczenie usług przez Spółkę w zakresie zarządzania środkami pieniężnymi w ramach systemu rozliczeń grupowych, w zamian za co Spółka otrzyma wynagrodzenie od Spółek szwedzkich,
2. odpłatne świadczenie usług finansowych przez Spółki szwedzkie na rzecz Spółki w zakresie udostępniania powierzonych środków pieniężnych w zamian za zapłatę odsetek.
   
   

Przedmiotem zapytania Spółki w ramach niniejszej sprawy jest wyłącznie opodatkowanie usług finansowych i rozliczeń w formie odsetek należnych Spółkom szwedzkim od udostępnionych środków (punkt 2 powyżej).

W celu pełnego przedstawienia zdarzenia przyszłego Spółka informuje, że posiada zarejestrowany oddział w Szwecji, który jednak nie będzie brać udziału na żadnym etapie rozliczeń ze Spółkami szwedzkimi w ramach nowego systemu.

Spółka składa wniosek w celu potwierdzenia obowiązków podatkowych w zakresie podatku VAT oraz PCC z dokonywanymi rozliczeniami w ramach nowego systemu faktoringu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Czy nowy system rozliczeń grupowych oraz realizowane w jego ramach czynności będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych i czy w rezultacie po stronie Spółki powstanie obowiązek podatkowy z tytułu PCC?

Zdaniem Wnioskodawcy, nowy system rozliczeń grupowych oraz realizowane w jego ramach czynności nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (dalej: PCC) i w rezultacie po stronie Spółki nie powstanie obowiązek podatkowy z tytułu PCC.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają wybrane czynności cywilnoprawne wymienione w ustawie z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm., dalej: Ustawa o PCC).

Katalog czynności podlegających opodatkowaniu PCC jest katalogiem zamkniętym i, co do zasady, transakcje, które nie zostały w nim wymienione wprost nie podlegają temu podatkowi.

System rozliczeń grupowych połączony z faktoringiem w planowanym przez Grupę kształcie będzie charakteryzował się elementami różnych transakcji. W opinii Spółki, nie można wprost przypisać go do żadnej z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 Ustawy o PCC. Zdaniem Spółki, jest on najbardziej zbliżony do pożyczki i depozytu nieprawidłowego, niemniej jednak zawiera również elementy zarządzania środkami pieniężnymi charakterystyczne dla umowy cash-poolingu. W konsekwencji z uwagi na brak jednorodności transakcji nie można uznać, że transakcja ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych jako czynność wymieniona w Ustawie o PCC.

Jednocześnie, na mocy art. 2 pkt 4 ustawy o PCC ustawodawca określił, że nie podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych czynności, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem VAT lub zwolniona od tego podatku (z pewnymi wyjątkami, które nie mają jednak zastosowania w omawianym przypadku).

W ocenie Spółki, rozliczenia w ramach systemu rozliczeń grupowych, których przedmiotem będą środki pieniężne Spółek szwedzkich podlegać będą opodatkowaniu podatkiem VAT i traktowane będą na gruncie Ustawy VAT jako usługi zwolnione od tego podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 Ustawy o VAT.

W związku z powyższym Spółka zaznacza, że nawet gdyby przedmiotowe usługi świadczone w ramach planowanego systemu rozliczeń zostały uznane za jedną z czynności cywilnoprawnych wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o PCC to i tak nie podlegałyby opodatkowaniu PCC. Zatem, bez względu na to elementy jakich transakcji na gruncie Ustawy o PCC zawierać będzie planowany przez Spółkę system rozliczeń grupowych, jako transakcja zwolniona z VAT, system ten będzie wyłączony od opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 Ustawy o PCC.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, w ramach rozliczeń między Spółką a Spółkami szwedzkimi nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Konkludując, Spółka jest zdania, iż własne stanowisko przedstawione w niniejszym wniosku jest właściwe. Spółka wnosi o uznanie jej stanowiska za prawidłowe w świetle obowiązujących przepisów prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.), podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają:

1. następujące czynności cywilnoprawne:
   1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
   2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
   3. (uchylona),
   4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
   5. umowy dożywocia,
   6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat i dopłat,
   7. (uchylona),
   8. ustanowienie hipoteki,
   9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
   10. umowy depozytu nieprawidłowego,
   11. umowy spółki;
2. zmiany umów wymienionych w pkt 1, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4;
3. orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2.
   
   

Zatem, jak z powyższego wynika, ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Tym samym, o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Zatem, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

Szczegółowe ustalenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu, nawet gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

Na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, przedmiotem opodatkowania są umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz art. 4 pkt 7 obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej i ciąży na biorącym pożyczkę.

W myśl art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.), przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Jak powszechnie przyjmuje się orzecznictwie (wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia -Fabrycznej, Wydział XV Gospodarczy z 9 sierpnia 2013 r. sygn. akt XV GC 851/13) Umowa faktoringu jest umową nienazwaną. Generalnie rzecz ujmując jest swoistą umową przelewu wierzytelności na profesjonalnego przedsiębiorcę działającego na rynku finansowym. Najczęściej oprócz elementów cesji wierzytelności zawiera również elementy dyskonta wierzytelności, umowy sprzedaży, jak również umowy o świadczenie usług. Istota faktoringu sprowadza się do nabywania wierzytelności przysługujących przedsiębiorcom wobec ich dłużników (odbiorców towarów lub usług) przez wyspecjalizowane podmioty finansowe (najczęściej banki), czyli tak zwanych faktorów, przed terminem ich płatności z potrąceniem opłaty (prowizji) na rzecz faktora. Najczęściej polega to na tym, że faktor wykupuje od faktoranta wierzytelności, w zamian wypłaca mu przed terminem ich wymagalności odpowiednią kwotę (zaliczkę), a od kwoty, na jaką opiewa wierzytelność odejmuje ustalone odsetki dyskontowe i prowizję.

Pod pojęciem faktoringu właściwego (pełnego) rozumieć należy umowę w następstwie której dochodzi do przeniesienia wierzytelności z przedsiębiorcy na faktora, co oznacza, że w wypadku ewentualnej nieściągalności wierzytelności od dłużnika faktor nie może dochodzić od przedsiębiorcy wypłaconej mu kwoty w ramach tzw. regresu. W przypadku umowy faktoringu niewłaściwego faktor nie nabywa wierzytelności w sposób nieodwołalny, w przypadku bowiem niewypłacalności dłużnika, wierzytelność będąca przedmiotem faktoringu powraca od faktora do przedsiębiorcy.

Nie ulega przy tym wątpliwości, jak słusznie zauważył Sąd w wyżej cytowanym wyroku, że przelew dokonany w ramach umowy faktoringu regulowany jest co do zasady przez przepisy kodeksu cywilnego dotyczące przelewu wierzytelności (art. 509 i następne k.c.).

Zgodnie art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.), wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności. W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Z opisu sprawy wynika, że podstawą dokonywanych przez Spółkę czynności będzie system rozliczeń grupowych. Faktoring jest elementem tego sytemu. Należy stwierdzić, że zawarcie takiej umowy nie zostało wymienione w ustawowym katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Nie można się jednak zgodzić z Wnioskodawcą, że w toku świadczenia usług faktoringowych dokonywanych w ramach umowy – systemu rozliczeń grupowych nie dochodzi do zawarcia umowy depozytu nieprawidłowego.

W kolejnym etapie – jak wskazano we wniosku – w celu zoptymalizowania przepływów środków pieniężnych w Grupie, rozważane jest również zaimplementowanie modelu, który zakłada, że środki pieniężne przekazywane przez Faktora czasowo utrzymywane będą na rachunku bankowym Spółki. Spółka będzie je przekazywała do Spółek szwedzkich na zgłoszone przez nie żądanie. Do tego czasu, Spółka będzie miała do dyspozycji środki pieniężne Spółek szwedzkich (tj. będzie mogła z nich korzystać). Z tytułu możliwości dysponowania środkami Spółek Szwedzkich Spółka będzie płaciła wynagrodzenie na ich rzecz w formie odsetek (naliczanych między dniem otrzymania środków od Faktora do dnia przekazania środków właściwej Spółce szwedzkiej).

Zgodnie z art. 845 Kodeksu cywilnego - jeżeli z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce (depozyt nieprawidłowy). Czas i miejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu; przepisy te zawarte są w art. 835 - 844 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych oraz art. 4 pkt 7 tej ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej i ciąży na przechowawcy.

Depozyt nieprawidłowy uznawany jest albo za odmianę zwykłej umowy przechowania, instytucję odrębną od umowy pożyczki, albo odrębny typ umowy nazwanej. Uznaje się również, że depozyt nieprawidłowy (przechowanie nieprawidłowe) jest umową szczególnego rodzaju, zawierającą elementy przechowania i pożyczki. Przedmiotem depozytu nieprawidłowego mogą być wyłącznie pieniądze lub rzeczy oznaczone tylko co do gatunku. Osoba biorąca pieniądze (rzecz) do depozytu nieprawidłowego ma obowiązek oddać taką samą ilość pieniędzy (rzeczy), ale niekoniecznie tę samą. Przyjmuje się, że dopuszczalne jest zawieranie umowy depozytu nieprawidłowego, gdy jej przedmiotem mają być papiery wartościowe.

Depozyt nieprawidłowy ma miejsce wtedy, gdy z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku. Upoważnienie do rozporządzania oddanymi na przechowanie pieniędzmi jest dla bytu umowy depozytu nieprawidłowego konieczne - sam fakt oddania na przechowanie pieniędzy nie tworzy bowiem jeszcze stosunku depozytu nieprawidłowego z prawem rozporządzania nimi.

Przechowawca „nieprawidłowy” nabywa na własność przedmiot depozytu i może nim rozporządzać tak, jak w umowie pożyczki. Depozyt nieprawidłowy różni się jednak od pożyczki tym, że jest zawierany w interesie składającego. Nie można utożsamiać depozytu nieprawidłowego z pożyczką. Depozyt nieprawidłowy może być odpłatny lub nieodpłatny.

Nie można jednak tracić z pola widzenia przepisu art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w ustawie przewidziano bowiem sytuacje, w których czynność mieszcząca się w jej zakresie przedmiotowym, np. umowa depozytu nieprawidłowego jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi bowiem, że nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

1. opodatkowana podatkiem od towarów i usług,
2. zwolniona z podatku od towarów i usług, z wyjątkiem:
   • umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
   • umowy sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
   
   

Z kolei według definicji zawartej w art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych przez „podatek od towarów i usług” rozumie się podatek nakładany ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich. Z kolei stosownie do art. 1a pkt 5 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych „państwo członkowskie” to państwo członkowskie Unii Europejskiej lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strona umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym.

Jednakże o wyłączeniu czynności spod działania przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy są podatnikami podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie fakt, że przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest zwolniona z tego podatku.

W związku z tym podkreślić należy, że jakkolwiek zapytanie Wnioskodawcy dotyczy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych wskazanych we wniosku zdarzeń prawnych, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy powyższa transakcja podlega regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia jej podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Objęcie tej czynności podatkiem od towarów i usług może bowiem skutkować wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ww. ustawy. Zatem w przypadku nie objęcia powyższej czynności zakresem ustawy o podatku od towarów i usług powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Podsumowując, planowany system rozliczeń grupowych oraz realizowane w jego ramach czynności (z wyłączeniem depozytów nieprawidłowych) nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Innymi słowy w sprawie nie wystąpi obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż czynności dokonywane w ramach ww. umowy (poza depozytem nieprawidłowym) nie zostały wymienione w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Tym samym czynności te nie będą podlegały opodatkowaniu ww. podatkiem, zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Nie oznacza to jednak, że czynności cywilnoprawne w postaci depozytu nieprawidłowego od razu (niejako automatycznie) będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W konsekwencji, w sytuacji gdy opisane we wniosku działania Spółki zostaną objęte zakresem przedmiotowym ustawy o podatku od towarów i usług wówczas, w sprawie zastosowanie znajdą postanowienia art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Oznacza to, że czynności dokonywane przez Wnioskodawcę (tu depozyt nieprawidłowy), w ramach planowanego systemu rozliczeń, również nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, będą wyłączone od opodatkowania.

Z ww. względów stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie informuje się, że w zakresie podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.