Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1330/14-2/TW
z 19 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2014 r. (data wpływu 21 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka (Wnioskodawca) prowadzi działalność m.in. w zakresie produkcji i dystrybucji mebli.

Spółka użytkuje na podstawie umowy podnajmu lub leasingu samochody, które są wykorzystywane przez pracowników Spółki oraz osoby zaangażowane przez Spółkę w oparciu o kontrakty menedżerskie (dalej łącznie: Osoby Fizyczne) dla celów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Podstawowym celem przyznania Osobom Fizycznym samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania obowiązków służbowych / świadczenia usług na rzecz Spółki ze względu na zakres powierzonych obowiązków, sprawowane funkcje oraz związane z tym wymagania odnośnie dyspozycyjności i mobilności Osób Fizycznych. W praktyce, samochody użytkowane są przez Osoby Fizyczne, od których wymagana jest dyspozycyjność związana z koniecznością zapewnienia np. ciągłości prowadzenia produkcji, obsługi nieruchomości (zapewnienie szybkiej reakcji na ewentualne nieprzewidziane okoliczności) i podejmowania niezbędnych działań w zakresie reprezentacji (w tym również w kontaktach handlowych) i kierowania Spółką.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż stała gotowość do podjęcia zadań służbowych jest kluczowa dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania Spółki, w związku z czym istotnym z perspektywy Spółki jest zapewnienie Osobom Fizycznym odpowiedniej dyspozycyjności i mobilności, co pośrednio przekłada się również na dążenie przez Spółkę do maksymalizacji jej zysków. W konsekwencji, w celu zapewnienia wspomnianej powyżej gotowości i mobilności do podjęcia zadań służbowych Osobom Fizycznym udostępniany jest samochód.

Dodatkowo, przyjmuje się, że do obowiązków Osób Fizycznych, którym powierzono samochody należy w szczególności:

• parkowanie / garażowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo oraz stałą gotowość do realizacji celu służbowego,
• używanie samochodu zgodnie z jego właściwościami i przeznaczeniem, tj. dbałość o powierzone mienie z należytą starannością,
• przestrzeganie warunków technicznych eksploatacji pojazdu,
• należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem,
• zwrot samochodu wraz z przekazanym wyposażeniem dodatkowym w stanie niepogorszonym ponad stan wynikający z normalnego zużycia eksploatacyjnego.
  
  

W interesie Spółki leży również należyte zabezpieczenie mienia znajdującego się w posiadaniu Spółki. Osoby Fizyczne, którym przekazano samochód są odpowiedzialne za udostępniany im pojazd. W związku z powyższym, samochody są m.in. parkowane / garażowane przez Osoby Fizyczne najczęściej w miejscu ich zamieszkania gwarantującym odpowiednie bezpieczeństwo powierzonego pojazdu.

Mając powyższe na uwadze, przejazdy pomiędzy stałym miejscem pracy a miejscem zamieszkania / parkowania / garażowania samochodów nie są uznawane przez Spółkę za jazdy prywatne.

Planowane jest przy tym, iż zasady użytkowania samochodów wykorzystywanych przez Osoby Fizyczne dla celów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej oraz obowiązki wynikające z użytkowania samochodu służbowego przez Osoby Fizyczne, o których mowa powyżej będą uregulowane w odpowiedniej umowie zawartej pomiędzy Spółką a daną Osobą Fizyczną, której taki samochód przekazano.

Ponadto, rozważana jest możliwość zawarcia pomiędzy Osobami Fizycznymi a Spółką dodatkowej umowy podnajmu (dalej: Umowa najmu) dotyczącej samochodów. Umowa najmu dotyczyć będzie używania samochodu poza zakresem wynikającym z obowiązków służbowych / z zawartych kontraktów menedżerskich. Na podstawie Umowy najmu w zamian za wynagrodzenie (czynsz najmu) Osoby Fizyczne będą mogły użytkować samochód dla celów prywatnych. Czynsz najmu będzie kalkulowany na podstawie faktycznego przebiegu pojazdu wykonanego przez Osobę Fizyczną w celach prywatnych na podstawie Umowy najmu oraz stawki kilometrowej. Stosowana stawka kilometrowa ustalona będzie na analogicznym poziomie, po jakim Spółka wynajmuje samochody. W związku z faktem, iż przejazdy na trasie dom – praca nie są uznawane przez Spółkę za przejazdy prywatne, w przypadku wprowadzenia rozwiązania polegającego na podnajmie samochodów na rzecz Osób Fizycznych, nie będą one brane przez Spółkę do kalkulacji czynszu najmu, którym obciążana będzie dana Osoba Fizyczna.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym jazdy na trasie: miejsce zamieszkania / parkowania / garażowania samochodu służbowego – miejsce wykonywania pracy / świadczenia usług Osób Fizycznych stanowią jazdy prywatne i w konsekwencji, czy Spółka jako płatnik PIT nie będzie zobowiązana do ustalenia przychodu po stronie Osoby Fizycznej i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym jazdy na trasie: miejsce zamieszkania / parkowania samochodu służbowego – miejsce wykonywania pracy / świadczenia usług Osób Fizycznych stanowią jazdy służbowe i w konsekwencji, Spółka jako płatnik PIT nie będzie zobowiązana do ustalenia przychodu po stronie Osoby Fizycznej i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o PIT, zaliczki te pobierane są miesięcznie w wysokości uzależnionej od osiąganego dochodu. Natomiast zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o PIT za dochód należy rozumieć m.in. uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 ustawy o PIT pomniejszone o koszty.

Zgodnie z art. 12 ustawy o PIT, przychodem ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie, zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Ponadto, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe, w ocenie Spółki, jazdy na trasie: miejsce zamieszkania / parkowania / garażowania samochodu służbowego – miejsce wykonywania pracy nie stanowią jazd prywatnych i tym samym Osoby Fizyczne nie uzyskują przychodu z tego tytułu. Jak wynika z opisu stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego, podstawowym celem przyznania Osobom Fizycznym samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania obowiązków służbowych / świadczenia usług na rzecz Spółki ze względu na zakres powierzonych obowiązków, sprawowane funkcje oraz związane z tym wymagania odnośnie dyspozycyjności i mobilności Osób Fizycznych.

Podkreślić bowiem należy, że obowiązki służbowe / świadczenie usług poszczególnych Osób Fizycznych którym udostępniono samochody służbowe wymagają od nich pozostawania w stałej gotowości do realizacji przydzielonych zadań w ramach stosunku pracy czy też zawartych kontraktów menedżerskich. Wynika to ze specyfiki zadań przypisanych do poszczególnych stanowisk / funkcji, które związane są m.in. z odpowiedzialnością za utrzymanie ciągłości procesów produkcyjnych, reakcji na ewentualne nieprzewidziane okoliczności w zakładzie produkcyjnym, czy też konieczność podejmowania niezbędnych działań w zakresie reprezentacji i prowadzenia spraw Spółki. Z tego też względu konieczność szybkiego dostępu do samochodu służbowego uznać należy za kluczową z punktu widzenia zapewnienia dyspozycyjności wskazanych pracowników.

Dodatkowo, przyjmuje się, że do obowiązków Osób Fizycznych, którym powierzono samochody należy w szczególności:

• parkowanie / garażowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo oraz stałą gotowość do realizacji celu służbowego,
• używanie samochodu zgodnie z jego właściwościami i przeznaczeniem, tj. dbałość o powierzone mienie z należytą starannością,
• przestrzeganie warunków technicznych eksploatacji pojazdu,
• należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem,
• zwrot samochodu wraz z przekazanym wyposażeniem dodatkowym w stanie niepogorszonym ponad stan wynikający z normalnego zużycia eksploatacyjnego.
  
  

Ponadto, w interesie Spółki leży należyte zabezpieczenie mienia znajdującego się w posiadaniu Spółki. W tym celu Osoby Fizyczne, którym udostępniane są samochody, zobowiązane są do utrzymywania pojazdu w należytym stanie technicznym, dochowania należytej staranności podczas jego użytkowania, a także parkowania / garażowania samochodu służbowego w miejscu gwarantującym odpowiednie bezpieczeństwo oraz należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Osoby Fizyczne, są bowiem odpowiedzialne za udostępniany im samochód w związku z czym są one parkowane / garażowane przez Osoby Fizyczne najczęściej w miejscu ich zamieszkania. Takim miejscem może być m.in. garaż, miejsce na prywatnej posesji czy też parking strzeżony w pobliżu miejsca zamieszkania Osoby Fizycznej. Parkowanie samochodu służbowego w takim miejscu daje większą gwarancję jego bezpieczeństwa oraz jest wyrazem dbałości o powierzone mienie.

Dodatkowo w przypadku Osób Fizycznych będących pracownikami, zgodnie z art. 124 § 2 Kodeksu pracy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1 (tj. innym niż pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze), powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Oznacza to również, że dbałość o powierzone mienie należy do obowiązków pracowniczych i jest realizacją celu służbowego.

W ocenie Spółki realizacja obowiązków służbowych / wynikających z kontraktów menedżerskich przez Osoby Fizyczne nie może powodować powstania dla nich dodatkowego przychodu ze stosunku pracy czy też działalności wykonywanej osobiście. Mając na uwadze opis stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego, przejazdy samochodem służbowym na trasie: miejsce zamieszkania / parkowania / garażowania samochodu służbowego – miejsce wykonywania pracy / świadczenia usług nie stanowią przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT ani też przychodu z tytułu działalności wykonywanej osobiście w rozumieniu art. 13 pkt 9 ustawy o PIT.

Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie znajdujące się w posiadaniu Spółki wyrażające się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym odpowiednie bezpieczeństwo, a także zapewniają stałą gotowość do podjęcia zadań służbowych / świadczenia usług w możliwie jak najkrótszym czasie, a w konsekwencji do osiągania i zabezpieczania przychodu Spółki. W związku z tym Spółka jako płatnik nie ma obowiązku poboru zaliczki na podatek na gruncie art. 31 oraz art. 41 ust. 1 ustawy o PIT.

Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, okoliczność zawarcia pomiędzy Osobami Fizycznymi a Spółką dodatkowej umowy podnajmu dotyczącej używania samochodu poza zakresem wynikającym z obowiązków służbowych / świadczenia usług, nie będzie miała wpływu na powyższą kwalifikację przejazdów samochodem służbowym na trasie: miejsce zamieszkania / parkowania / garażowania samochodu służbowego – miejsce wykonywania pracy / świadczenia usług. W konsekwencji, również w tej sytuacji przejazdy na trasie: miejsce zamieszkania / parkowania / garażowania samochodu służbowego – miejsce wykonywania pracy / świadczenia usług nie będą stanowić przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT ani też przychodu z tytułu działalności wykonywanej osobiście w rozumieniu art. 13 pkt 9 ustawy o PIT.

Powyższe wnioski zgodne są ze stanowiskiem prezentowanym przez organy podatkowe w wydawanych licznych interpretacjach indywidualnych. Dla przykładu wskazać można interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2014 r. (sygn. IPPB2/415-104/14-2/PW), w której stwierdzono, że „przejazdy Wnioskodawcy samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodu służbowego w miejscu jego pobytu w celu dojazdów z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy – o ile nie służą osobistym celom Wnioskodawcy lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód Wnioskodawcy ze stosunku pracy”.

Analogiczne stanowisko potwierdza również interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 31 stycznia 2014 r., sygn. ILPB2/415-1072/13-2/WM, czy też Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 26 czerwca 2014 r., sygn. IBPBII/1/415-366/13/BD.

Reasumując, w przypadku zobowiązania Osób Fizycznych przez Spółkę do parkowania / garażowania samochodu służbowego w wyznaczonym miejscu po zakończonym dniu pracy / świadczenia usług, w szczególności w celu zapewnienia efektywnej realizacji obowiązków służbowych / wynikających z zawartych kontraktów menedżerskich oraz zapewnienia dbałości o powierzone mienie, przejazdy Osób Fizycznych samochodem służbowym pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy / świadczenia usług nadal odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych i nie stanowią dla Osób Fizycznych przychodu ze stosunku pracy czy też działalności wykonywanej osobiście. Tym samym, Spółka nie jest i nie będzie zobowiązana jako płatnik do poboru zaliczek na podatek dochodowy z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W tym miejscu wskazać należy, że od dnia 1 stycznia 2015 r. art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymał brzmienie następującej treści: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei stosownie do treści art. 13 pkt 9 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 41 ust. 1 ww. ustawy).

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502), pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:

1. pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności,
2. narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze,

odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.

Z kolei art. 124 § 2 Kodeks pracy stanowi, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego uznać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów Kodeksu pracy pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania i parkowania / garażowania samochodu służbowego do miejsca wykonywania pracy / świadczenia usług – co do zasady – nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie pracodawcy wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

W takim przypadku wskazać należy, że używanie samochodów służbowych służy wyłącznie celom związanym z realizowaniem zadań pracowniczych (zadań służbowych). To oznacza, że w takiej sytuacji trudno uznać, że pracownikowi powierzono samochód tylko po to, aby zapewnić mu transport z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z powrotem. Tym samym bezpodstawnym byłoby także stwierdzenie, że w takiej sytuacji następuje przysporzenie majątkowe dla pracownika w postaci nieodpłatnego świadczenia.

W taki sam sposób należy rozważyć skutki podatkowe używania samochodu służbowego w celu realizacji obowiązków służbowych przez osoby zaangażowane przez Spółkę w oparciu o kontrakty menedżerskie dla celów prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej.

W świetle wskazanych wyżej przepisów oraz informacji przedstawionych we wniosku wskazać należy, że w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym jazdy na trasie: miejsce zamieszkania i parkowania / garażowania samochodu służbowego – miejsce wykonywania pracy / świadczenia usług Osób Fizycznych, służą realizacji zadań służbowych. W konsekwencji, Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych nie będzie zobowiązana do ustalenia przychodu po stronie Osoby Fizycznej i tym samym pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.