Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4511-330/15-4/MG
z 27 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2015 r. (data wpływu 20 marca 2015 r.) oraz w uzupełnieniu wniosku z dnia 18 maja 2015 r. (data nadania 19 maja 2015 r., data wpływu 21 maja 2015 r.) na wezwanie organu z dnia 12 maja 2015 r. Nr IPPB2/4511-330/15-2/MG (data nadania 12 maja 2015 r., data doręczenia 14 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki jako płatnika związanych z uczestnictwem pracowników w planie motywacyjnym organizowanym przez spółkę z siedzibą w Hiszpanii - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki jako płatnika związanych z uczestnictwem pracowników w planie motywacyjnym organizowanym przez spółkę z siedzibą w Hiszpanii.

Przedmiotowy wniosek obarczony był brakami formalnymi, w związku z czym pismem z dnia 12 maja 2015 r. Nr IPPB2/4511-330/15-2/MG wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia tego wniosku poprzez:

- dostarczenie pełnomocnictwa (oryginał lub urzędowo poświadczona kopia za zgodność z oryginałem), z którego wynika prawo osób, które podpisały wniosek o interpretację indywidualną do wystąpienia w imieniu Spółki z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, udzielonego przez osoby uprawnione do reprezentacji Spółki.

Wnioskodawca uzupełnił braki formalne wniosku w ustawowym terminie, pismem z dnia 18 maja 2015 r. (data wpływu 21 maja 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej Spółka), należy do międzynarodowej grupy podmiotów (dalej Grupa) zajmującej się budownictwem, wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami. Grupa A. działa w Hiszpanii, Polsce, Francji, Niemczech, Włoszech, Portugalii oraz Holandii. Spółka zatrudnia w Polsce pracowników do obsługi swej bieżącej działalności. Pracownicy Ci otrzymują od Spółki wynagrodzenia, od których Spółka - jako płatnik - oblicza i pobiera zaliczki na podatek dochodowy.

W 2014 roku Grupa wprowadziła program motywacyjny (Program motywacyjny) skierowany do pracowników szczebla kierowniczego (menedżerów) wszystkich spółek zależnych (w tym Spółki). Jego celem jest zwiększenie efektywności i lojalności pracowników Grupy poprzez powiązanie interesów finansowych pracownika z interesami finansowymi Grupy w tym sensie, że pracownik będzie osobiście zainteresowany wzrostem wartości aktywów Grupy.

W ramach programu motywacyjnego wybrani pracownicy Spółki otrzymują możliwość nabycia udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Hiszpanii (Spółka hiszpańska) bez odrębnej odpłatności. Spółka hiszpańska zostanie wyposażona przez Grupę w jednostki uczestnictwa w zarządzanym przez Grupę funduszu inwestycyjnym z siedzibą w Luksemburgu. Tym samym, wzrost wartości jednostek uczestnictwa w przyszłości prowadzić może do wzrostu wartości Spółki hiszpańskiej, a tym samym do wzrostu wartości jej udziałów.

Zasady przystępowania do programu motywacyjnego są określone szczegółowym regulaminem, który determinuje m.in. prawo do nabycia udziałów w Spółce hiszpańskiej, zasady zbywalności tych udziałów oraz przypadki zakończenia programu. Program podlega prawu hiszpańskiemu i jest organizowany oraz zarządzany przez spółkę matkę Grupy (z siedzibą w Hiszpanii). Nabycie przez pracownika udziałów następuje w formie aktu notarialnego pod prawem hiszpańskim. Nabycie to nie stanowi darowizny w rozumieniu polskiego prawa cywilnego.

Pracownik Spółki, przystępując do programu motywacyjnego oraz nabywając udziały nie nawiązuje stosunku pracy z żadnym innym podmiotem z Grupy, tzn. jedynym pracodawcą pozostaje Spółka. Program motywacyjny nie jest jednak objęty treścią stosunku pracy pomiędzy Spółką a pracownikami, ani żadnymi regulaminami odnośnie wynagradzania/premiowania pracowników. Pracownicy Spółki nie mają żadnego roszczenia wobec Spółki o realizację programu motywacyjnego. Program motywacyjny kreuje wyłącznie stosunek prawny pomiędzy pracownikiem Spółki a podmiotem zarządzającym programem.

Spółka nie uczestniczy w zarządzaniu Programem motywacyjnym. Spółka nie posiada wiedzy na temat wysokości kosztów związanych z funkcjonowaniem Programu motywacyjnego, gdyż jest on zarządzany z poziomu spółki matki Grupy z siedzibą w Hiszpanii. Należy się jednak spodziewać, że Spółka zostanie w przyszłości obciążona kosztami dotyczącymi uczestnictwa w programie jej własnych pracowników (wysokość i zakres tych kosztów jest jednak Spółce nieznana).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy po stronie Spółki będzie istniał obowiązek poboru zaliczki na podatek z tytułu ewentualnego przychodu jej pracownika z tytułu nabycia i zbycia udziałów w spółce hiszpańskiej, przydzielonych (nabytych) w ramach programu motywacyjnego organizowanego przez spółkę z Grupy?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie będzie płatnikiem w rozumieniu art. 31 UPDOF w stosunku do dochodów realizowanych przez jej pracowników tytułem uczestnictwa w programie motywacyjnym (tj. z tytułu nabycia i zbycia udziałów w spółce hiszpańskiej, przydzielonych jej pracownikom przez podmiot zagraniczny).

Zgodnie z art. 31 UPDOF, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadąjące osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Jest to przepis o charakterze technicznym w takim sensie, że obowiązek poboru podatku zależny jest od kwalifikacji podatkowej źródła dochodu pracownika, którym w tym przypadku musi być dochód ze stosunku pracy.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Przepis ten wyraźnie wiąże pojęcie „dochód ze stosunku pracy” z istnieniem stosunku pracy wiążącego pracodawcę i pracownika. W przepisie art. 12 ust. 1 prawodawca nie użył sformułowań: „przychody związane ze stosunkiem pracy, towarzyszące stosunkowi pracy, osiągnięte przy okazji stosunku pracy”. Jeżeli więc uczestnicząc w określonym stosunku pracy pracownik osiąga przychód pozostający w jakimś związku z wykonywaniem pracy, ale nie stanowiący przychodu ze stosunku prawnego w postaci stosunku pracy, nie będzie to przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy (tak np. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 29 sierpnia 2011 r. (III SA/Wa 522/11).

Jak wskazano we wniosku, prawo pracowników Spółki do nabycia udziałów spółki hiszpańskiej nie wynika z umowy o pracę zawartej ze Spółką, ani z żadnego innego dokumentu regulującego zasady wynagradzania w Spółce. Podstawą jest Regulamin programu motywacyjnego, który stanowi de facto umowę pomiędzy pracownikiem Spółki a Spółką Matką Grupy jako podmiotem zarządzającym programem. Niewątpliwie zatem pracownik nie uzyskuje od Spółki dochodów ze stosunku pracy poprzez fakt uczestnictwa w programie motywacyjnym. Spółka nie byłaby nawet teoretycznie w stanie dokonać obliczenia i poboru zaliczki na podatek od ewentualnych dochodów realizowanych przez pracowników Spółki choćby z tej prostej przyczyny, że wartości tego dochodu nie byłyby jej znane.

Na słuszność powyższej konkluzji nie wpływa ewentualny fakt obciążenia Spółki w przyszłości całością lub częścią kosztów związanych z funkcjonowaniem programu motywacyjnego. Sytuacja, iż nabycie akcji spółki hiszpańskiej przez beneficjentów programu jest de facto nabyciem ich przez pracowników Spółki, w żaden sposób nie uzasadniałaby twierdzenia, że uzyskanie (lub zbycie) udziałów jest świadczeniem Spółki ze stosunku pracy łączącego tych beneficjentów ze Spółką (jako pracodawcą). Refinansowanie (ex post) przez krajową spółkę całości lub określonej części wydatków ponoszonych przez inną spółkę nie świadczy bowiem, że jest to świadczenie wynikające ze stosunku pracy.

Jak wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych, przychody uzyskiwane od podmiotów niebędących pracodawcą, niejako „przy okazji” wykonywania pracy i nie wynikające ze stosunku pracy nie mieszczą się w źródle przychodów ze stosunku pracy określonego w art. 12 UPDOF (przykładowo wyrok NSA z 5 października 2011 r, sygn. II FSK 517/10 oraz z wyrok NSA z 12grudnia 2013 r. sygn. II FSK 111/12).

Sposób opodatkowania dochodów ze zbycia udziałów został natomiast uregulowany w art. 30b ust. 1 UPDOF, zgodnie z którym od dochodów uzyskanych z odpłatnego zbycia m.in. udziałów podatek dochodowy wynosi 19% uzyskanego dochodu.

Podstawą opodatkowania, stosownie do z art. 30b ust. 2 pkt 3 UPDOF jest różnica między sumą przychodów uzyskanych z tytułu odpłatnego zbycia udziałów a kosztami uzyskania przychodów, określonymi na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 38a - osiągnięta w roku podatkowym.

Stosownie do art. 30b ust. 6 UPDOF ww. ustawy, rozliczenie ww. dochodów następuje na zasadzie samoopodatkowania, tj. po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, składanym do końca kwietnia roku następnego po roku podatkowym (PIT-38), wykazać dochody uzyskane w roku podatkowym m.in. ze zbycia udziałów i obliczyć należny podatek dochodowy.

Zgodnie z treścią art. 45 ust. la pkt 1 UPDOF, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z kapitałów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30b UPDOF. W takim stanie prawnym, Spółka nie ma obowiązków wynikających z treści art. 31 UPDOF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego - wskazać należy, że powołane wyroki dotyczą konkretnej sprawy podatnika, osądzonej w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.