Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-1079/14-4/MK
z 25 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2014 r. (data wpływu 24 listopada 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 lutego 2015 r. (data wpływu 4 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie;

• prawa do pełnego odliczenia podatku VAT związanego z pojazdami samochodowymi z Grupy 1 i 2 – jest prawidłowe,
• uznania korzystania z pojazdu zaliczonego do Grupy 2 przez pracownika/pracowników do celów prywatnych za nieodpłatne świadczenie usług opodatkowane podatkiem VAT – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT związanego z pojazdami samochodowymi z Grupy 1 i 2 oraz uznania korzystania z pojazdu zaliczonego do Grupy 2 przez pracownika/pracowników do celów prywatnych za nieodpłatne świadczenie usług opodatkowane podatkiem VAT. Dnia 4 lutego 2015 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka „A” Sp. z o.o. (dalej: "Spółka"), specjalizuje się we wdrażaniu i promowaniu innowacyjnych rozwiązań czyszcząco-myjących oraz dezynfekujących, a także projektuje i montuje instalacje techniczne oraz prowadzi szkolenia i serwis. Spółka do świadczenia usług serwisu posiada m. in. 5 samochodów zaklasyfikowanych jako pojazdy techniczne, nieprzekraczające dopuszczalnej masy całkowitej 3,5 tony, posiadające badania techniczne potwierdzające wymagania konstrukcyjne dla pojazdów samochodowych, sklasyfikowane na podstawie prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van. Pojazdy te posiadają dodatkowe badania techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów potwierdzające spełnienie dodatkowych warunków technicznych. Także dowody rejestracyjne tych pojazdów zawierają odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Powyżej wskazane samochody są wykorzystywane w następujący sposób:

1. Grupa 1 - cztery z powyżej opisanych samochodów są używane jedynie w celach służbowych, a pracownicy odpowiedzialni są za powierzone im samochody, tj. samochody i ich wyposażenie. Pracownicy zobowiązani są do korzystania z takich pojazdów wyłącznie w celu wykonywania obowiązków pracowniczych.
2. Grupa 2 - jeden z opisanych powyżej pojazdów jest obecnie wykorzystywany jedynie dla celów służbowych, natomiast Spółka w przyszłości dopuszcza wykorzystywanie w celach innych niż służbowych (przykładowo przez pracowników do jazd prywatnych).
   
   

Dnia 4 lutego 2015 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego wskazując, że:

1. 1. Samochód nr 1 - zaliczany do Grupy 1, wykorzystywany jest na podstawie umowy leasingu zawartej 8 listopada 2011 r., na okres 36 miesięcy,
   2. Samochód nr 2 - zaliczany do Grupy 1, wykorzystywany jest na podstawie umowy leasingu zawartej 9 grudnia 2011 r., na okres 36 miesięcy,
   3. Samochód nr 3 - zaliczany do Grupy 1, początkowo wykorzystywany na podstawie umowy leasingu zawartej na okres od 27 kwietnia 2011 r. do 27 lipca 2013 r. Samochód obecnie stanowi własność Spółki,
   4. Samochód nr 4 - zaliczany do Grupy 1, stanowi własność Spółki, został nabyty przez Spółkę na podstawie faktury z 27 października 2014 r.,
   5. Samochód nr 5 - zaliczany do Grupy 2, stanowi własność Spółki, został nabyty przez Spółkę na podstawie faktury z 25 marca 2014 r.
2. 1. Samochód nr 1 - został wydany przed 1 kwietnia 2014 r., umowa została zarejestrowana do dnia 2 maja 2014 r.
   2. Samochód nr 2 - został wydany przed 1 kwietnia 2014 r., umowa została zarejestrowana do dnia 2 maja 2014 r.
3. Wszystkie samochody opisane we wniosku są wykorzystywane przez Spółkę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.
4. Wszystkie samochody, o których mowa we wniosku są sklasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van, i mieszczą się w kategorii pojazdów wskazanych w art. 86a ust. 9 pkt 1 ustawy VAT.
5. Spełnienie wymagań określonych w art. 86a ust. 9 ustawy VAT, przez wszystkie samochody opisane we wniosku, zostało stwierdzone przez dodatkowe badanie techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzone zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz odpowiednimi adnotacjami o spełnieniu tych wymagań w dowodach rejestracyjnych poszczególnych samochodów.
6. Wskazane w opisie stanu faktycznego samochody nie są konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą.
7. 1. Samochód nr 1 - dopuszczalna ładowność: 1528 kg, liczba miejsc: 3,
   2. Samochód nr 2 - dopuszczalna ładowność: 1062 kg, liczba miejsc: 3,
   3. Samochód nr 3 - dopuszczalna ładowność: 1695 kg, liczba miejsc: 3,
   4. Samochód nr 4 - dopuszczalna ładowność: 1281 kg, liczba miejsc: 3,
   5. Samochód nr 5 - dopuszczalna ładowność: 677 kg, liczba miejsc: 3.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy samochody w Spółce zaliczone do Grupy 1, posiadające zaświadczenia ze stacji kontroli pojazdów: wielozadaniowy, van oraz odpowiednią adnotację w dowodzie rejestracyjnym, jeden rząd siedzeń, są pojazdami samochodowymi, dla których przy nabyciu, zakupie paliwa, zakupie części, napraw, kosztów eksploatacyjnych - przysługuje 100% odliczenia podatku VAT?
2. Czy samochód zaliczony do Grupy 2, który może być wykorzystywany także w celach innych niż służbowych (przykładowo przez pracowników do jazd prywatnych) jest pojazdem, dla którego przy nabyciu, zakupie paliwa, zakupie części, napraw, kosztów eksploatacyjnych przysługuje 100% odliczenia podatku VAT?
3. Czy korzystanie z pojazdu zaliczonego do Grupy 2 przez pracownika/pracowników do celów prywatnych, które będzie opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, będzie traktowane jak nieodpłatne świadczenie usług opodatkowane podatkiem VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

W przedstawionej sytuacji przysługuje Spółce prawo do odliczenia 100% VAT przy nabyciu, zakupie paliwa, zakupie części, naprawach, kosztach eksploatacyjnych pojazdów samochodowych zaliczonych do Grupy 1.

Zgodnie z art. 86a ustawy VAT, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
2. należnego z tytułu:
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.
   
   

Z kolei zgodnie z art. 86a ust. 3, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Powyższe przepisy ustanawiają zasadę, zgodnie z którą generalną regułą jest, że odliczenie VAT od nabycia pojazdu samochodowego o dopuszczalnej ładowności poniżej 3,5 tony, paliwa do jego napędu czy wydatków eksploatacyjnych z nim związanych wynosi 50%. Reguły tej nie stosuje się jednak do samochodów, które są uznawane za wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej. Od pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do takiej działalności, przysługuje pełne odliczenie VAT od wszystkich wydatków związanych z takimi pojazdami. Podatnik ma zatem prawo odliczyć 100% VAT od nabycia (leasingu, najmu), paliwa i wydatków eksploatacyjnych związanych z samochodami wykorzystywanymi wyłącznie do działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że ustawodawca wskazuje wprost kiedy można mówić o samochodach wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy VAT, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

Jednocześnie, jak wynika z art. 86a ust. 9 ustawy VAT, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

1. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
2. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
3. pojazdy specjalne o określonych przeznaczeniach (m.in. koparka, ładowarka, żuraw samochodowy)

– jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Brzmienie przytoczonych powyżej przepisów implikuje wniosek, że za samochody wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej należy zaliczyć samochody, których konstrukcja powoduje, że wykorzystanie ich poza działalnością jest niemożliwe bądź takie wykorzystanie jest jedynie marginalne. Jednocześnie ustawodawca wprost wskazuje, że do tego typu samochodów (których konstrukcja wyklucza lub ogranicza ich wykorzystanie do celów prywatnych) zalicza się samochody, o których mowa w ust. 9 art. 86a ustawy VAT. Przepis ten odnosi się zaś do pojazdów samochodowych z jednym rzędem siedzeń, klasyfikowanych jako wielozadaniowe, van. Oznacza to, że z uwagi na fakt, że ustawodawca uznaje je za wykorzystywane jedynie dla potrzeb działalności gospodarczej, podatnikom od wydatków związanych z takimi samochodami przysługuje pełne odliczenie VAT. 100% odliczenia VAT przysługuje zatem zarówno od nabycia (leasingu, najmu) takich pojazdów, jak i od wszelkiego rodzaju innych wydatków z nimi związanych, w tym również paliwa. Warunkiem jest jednak, aby samochody te posiadały zaświadczenie ze stacji kontroli pojazdów oraz pieczątkę w dowodzie rejestracyjnym, potwierdzającym że spełniają one wymagania konstrukcyjne wskazane w art. 86a ust. 9 ustawy VAT. Dla pełnego odliczenia VAT od danego pojazdu samochodowego konieczne jest zatem aby:

1. pojazd samochodowy spełniał warunki określone w art. 86a ust. 9 ustawy VAT,
2. spełnienie tych warunków było potwierdzone zaświadczeniem ze stacji kontroli pojazdów oraz wpisem odpowiedniej adnotacji w dowodzie rejestracyjnym.
   
   

W odniesieniu do powyższego Spółka zauważa, że w jej ocenie, w przedstawionym przypadku wskazane powyżej przesłanki, kwalifikujące dane pojazdy jako pojazdy wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej, uprawniające do skorzystania z pełnego odliczenia VAT w odniesieniu do pojazdów z Grupy 1, są spełnione. Przedmiotowe pojazdy należy uznać za wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej. Spełniają one bowiem wymagania konstrukcyjne wskazane w art. 86a ust. 9 ustawy VAT - są to pojazdy samochodowe typu wielozadaniowe, van, posiadające jeden rząd siedzeń. Ponadto, spełnienie tych wymagań zostało potwierdzone poprzez dokonanie stosownej adnotacji w dowodzie rejestracyjnym, zaś Spółka dysponuje odpowiednim zaświadczeniem ze stacji kontroli pojazdów.

Podsumowując, w ocenie Spółki samochody zaliczone do Grupy 1 posiadające zaświadczenia ze stacji kontroli pojazdów: wielozadaniowy, van oraz odpowiednią adnotację w dowodzie rejestracyjnym, z jednym rzędem siedzeń, są pojazdami samochodowymi dla których przy nabyciu, zakupie paliwa, zakupie części, napraw, kosztów eksploatacyjnych przysługuje Spółce 100% odliczenia podatku VAT.

Ad. 2.

W odniesieniu do powyższego Spółka zauważa, że art. 86 ust. 4 ustawy VAT wskazuje, że pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucia ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

Należy zatem wskazać, że art. 86 ust. 4 ustawy VAT, dopuszcza pełne prawo do odliczenia dla pojazdu, którego konstrukcja wyklucza jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Zatem zgodnie z wolą ustawodawcy korzystanie z takiego pojazdu na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą jest dopuszczalne, o ile jest nieistotne.

W ocenie Spółki ewentualne korzystanie z samochodu z Grupy 2 przez pracownika / pracowników do celów jazd prywatnych będzie miało charakter nieistotny, gdyż zasadniczo samochód będzie wykorzystywany w celach służbowych. Zatem przysługuje Spółce pełne prawo do odliczenia VAT od wydatków na nabycie paliwa, zakupu części, napraw, kosztów eksploatacyjnych.

Ad. 3.

W ocenie Spółki, w przedstawionej sytuacji umożliwienie pracownikowi i pracownikom użytkowania pojazdów samochodowych do celów prywatnych nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia usług, w związku z którym zaistnieje konieczność rozliczenia podatku VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Jednocześnie, zgodnie z art. 8 ust. 5 ustawy VAT, przepis ust. 2 pkt 1 nie ma zastosowania w przypadku użycia pojazdów samochodowych do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1, z tytułu:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów lub
2. nabycia, importu lub wytworzenia części składowych do tych pojazdów, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   
   

Za nabycie towarów uznaje się również przyjęcie ich w używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze (ust. 6).

Jak wynika z powyższego, w przypadku pojazdów samochodowych użytkowanych w celach innych niż działalność gospodarcza podatnika (czyli np. w celach prywatnych przez pracowników podatnika), nie stosuje się zasady nakazującej opodatkowanie podatkiem VAT użycia majątku podatnika do celów innych niż prowadzona działalność. Innymi słowy, użytkowanie pojazdów samochodowych do celów prywatnych nie jest uznawane za nieodpłatne świadczenie usług rodzące obowiązek rozliczenia VAT. Zasada ta odnosi się do pojazdów samochodowych użytkowanych na podstawie umów leasingu. Warunkiem jest przy tym, aby podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy VAT. Spółka jest zdania, że ewentualne udostępnienie pojazdu pracownikowi/pracownikom nie będzie stanowiło nieodpłatnego świadczenia usług na gruncie przepisów VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT związanego z pojazdami samochodowymi z Grupy 1 i 2,
• nieprawidłowe w zakresie uznania korzystania z pojazdu zaliczonego do Grupy 2 przez pracownika/pracowników do celów prywatnych za nieodpłatne świadczenie usług opodatkowane podatkiem VAT.
  
  

Ad. 1 i ad. 2.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Od dnia 1 kwietnia 2014 r. kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy, w brzmieniu nadanym na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą.

Podstawą wprowadzonych zmian jest przede wszystkim decyzja wykonawcza Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. upoważniająca Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 353 z 28 grudnia 2013 r., str. 51).

Zmiany wynikają również z konieczności dostosowania przepisów o podatku od towarów i usług do tez wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie C-160/11 Bawaria Motors.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
2. należnego z tytułu:
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
   4. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
3. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.
   
   

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Zatem zgodnie z ww. regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony – ze względu na swoje cechy konstrukcyjne – służy co do zasady użytkowi „mieszanemu”, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 i 2 występują jednakże wyjątki.

W świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Na mocy art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

1. przeznaczonych wyłącznie do:
   1. odprzedaży,
   2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
   3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
   - jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
2. w odniesieniu do których:
   1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
   2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.
   
   

Ponadto należy wskazać, że od dnia 1 kwietnia 2014 r. obowiązuje art. 2 pkt 34 ustawy, który stanowi, że przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Natomiast art. 2 pkt 40 ww. ustawy wskazuje, że samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (vide: art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Należy zauważyć, że przepis art. 86a ust. 4 ustawy wskazuje na istnienie dwóch grup pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W pierwszej grupie (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy) mieszczą się pojazdy, których konstrukcja wskazuje na ich przeznaczenie z reguły do użytku prywatnego, jednakże pojazdy te mogą być także wykorzystywane w działalności gospodarczej (np. samochód osobowy, motocykl). Z tych też względów – dla celów pełnego odliczania VAT – fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności gospodarczej musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W konsekwencji, w celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych,
2. wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.
   
   

W drugiej grupie pojazdów uznawanych za wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy) mieszczą się natomiast pojazdy samochodowe, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Jednakże w tej grupie pojazdów nie ma samochodów osobowych.

I tak, jak wynika z art. 86a ust. 9 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

1. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
2. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
3. pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   1. agregat elektryczny/spawalniczy,
   2. do prac wiertniczych,
   3. koparka, koparko-spycharka,
   4. ładowarka,
   5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   6. żuraw samochodowy

‒ jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

W myśl natomiast art. 86a ust. 10 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9:

1. pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
2. pkt 3 stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.
   
   

W art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą, wskazano, że dodatkowe badanie techniczne, o którym mowa w art. 86a ust. 10 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, powinno być przeprowadzone w terminie najbliższego obowiązkowego okresowego badania technicznego, nie później jednak niż przed upływem 3 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, tj. przed dniem 1 lipca 2014 r.

Jeżeli przed terminem najbliższego obowiązkowego okresowego badania technicznego lub przed upływem 3 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy pojazd, o którym mowa w art. 86a ust. 9 pkt 1 i 2 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, jest przedmiotem dostawy, dodatkowe badanie techniczne, o którym mowa w art. 86a ust. 10 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, powinno być przeprowadzone nie później niż przed dniem dokonania dostawy.

Stosownie do art. 9 ust. 3 ustawy nowelizującej, zaświadczenia wydane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy dla pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 2 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują ważność na potrzeby stosowania art. 86a ust. 9 pkt 1 lit. a tej ustawy, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

1. samochodów osobowych;
2. innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
   1. 1 − jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
   2. 2 − jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
   3. 3 lub więcej − jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.
   
   

Przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej).

Na mocy art. 12 ust. 3 ustawy nowelizującej, dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 1 pkt 2, są określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka do świadczenia usług serwisu posiada m.in. 5 samochodów zaklasyfikowanych jako pojazdy techniczne, nieprzekraczające dopuszczalnej masy całkowitej 3,5 tony, posiadające badania techniczne potwierdzające wymagania konstrukcyjne dla pojazdów samochodowych sklasyfikowane na podstawie prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van. Pojazdy te posiadają dodatkowe badania techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów potwierdzające spełnienie dodatkowych warunków technicznych. Także dowody rejestracyjne tych pojazdów zawierają odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Powyżej wskazane samochody są wykorzystywane w następujący sposób:

• Grupa 1 - cztery z powyżej opisanych samochodów są używane jedynie w celach służbowych, a pracownicy odpowiedzialni są za powierzone im samochody, tj. samochody i ich wyposażenie. Pracownicy zobowiązani są do korzystania z takich pojazdów wyłącznie w celu wykonywania obowiązków pracowniczych.
• Grupa 2 - jeden z opisanych powyżej pojazdów jest obecnie wykorzystywany jedynie dla celów służbowych, natomiast Spółka w przyszłości dopuszcza wykorzystywanie w celach innych niż służbowych (przykładowo przez pracowników do jazd prywatnych).
  
  

Samochód nr 1 - zaliczany do Grupy 1, wykorzystywany jest na podstawie umowy leasingu zawartej 8 listopada 2011 r. na okres 36 miesięcy. Samochód nr 2 - zaliczany do Grupy 1, wykorzystywany jest na podstawie umowy leasingu zawartej 9 grudnia 2011 r. na okres 36 miesięcy. Samochód nr 3 - zaliczany do Grupy 1, początkowo wykorzystywany na podstawie umowy leasingu zawartej na okres od 27 kwietnia 2011 r. do 27 lipca 2013 r. Samochód obecnie stanowi własność Spółki. Samochód nr 4 - zaliczany do Grupy 1, stanowi własność Spółki, został nabyty przez Spółkę na podstawie faktury z 27 października 2014 r. Samochód nr 5 - zaliczany do Grupy 2, stanowi własność Spółki, został nabyty przez Spółkę na podstawie faktury z 25 marca 2014 r. Samochód nr 1 i nr 2 - został wydany przed 1 kwietnia 2014 r., umowa została zarejestrowana do dnia 2 maja 2014 r.

Wszystkie samochody opisane we wniosku są wykorzystywane przez Spółkę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Ponadto samochody, o których mowa we wniosku są sklasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van, i mieszczą się w kategorii pojazdów wskazanych w art. 86a ust. 9 pkt 1 ustawy VAT. Spełnienie wymagań określonych w art. 86a ust. 9 ustawy VAT przez wszystkie samochody opisane we wniosku zostało stwierdzone przez dodatkowe badanie techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzone zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz odpowiednimi adnotacjami o spełnieniu tych wymagań w dowodach rejestracyjnych poszczególnych samochodów. Wskazane w opisie stanu faktycznego samochody nie są konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą.

Ponadto, w zakresie ładowności pojazdów:

• Samochód nr 1 - dopuszczalna ładowność: 1528kg, liczba miejsc: 3,
• Samochód nr 2 - dopuszczalna ładowność: 1062 kg, liczba miejsc: 3,
• Samochód nr 3 - dopuszczalna ładowność: 1695 kg, liczba miejsc: 3,
• Samochód nr 4 - dopuszczalna ładowność: 1281 kg, liczba miejsc: 3,
• Samochód nr 5 - dopuszczalna ładowność: 677 kg, liczba miejsc: 3.
  
  

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. wskazania:

1. Czy samochody w Spółce zaliczone do Grupy 1, posiadające zaświadczenia ze stacji kontroli pojazdów: wielozadaniowy, van oraz odpowiednią adnotację w dowodzie rejestracyjnym, jeden rząd siedzeń, są pojazdami samochodowymi dla których przy nabyciu, zakupie paliwa, zakupie części, napraw, kosztów eksploatacyjnych - przysługuje 100% odliczenia podatku VAT?
2. Czy samochód zaliczony do Grupy 2, który może być wykorzystywany także w celach innych niż służbowych (przykładowo przez pracowników do jazd prywatnych) jest pojazdem, dla którego przy nabyciu, zakupie paliwa, zakupie części, napraw, kosztów eksploatacyjnych przysługuje 100% odliczenia podatku VAT?
   
   

Kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Dla celów pełnego odliczania VAT fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz elementy stanu faktycznego stwierdzić należy, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku od towarów i usług od nabycia pojazdów zaliczonych do Grupy nr 1 i nr 2 oraz zakupu paliwa, części, napraw oraz kosztów eksploatacyjnych.

Powyższe wynika z faktu, że pojazdy z Grupy nr 1, są wykorzystywane wyłącznie do czynności związanych z działalnością gospodarczą bowiem są to pojazdy określone w art. 86a ust. 9 pkt 1 ustawy, których cechy zostały potwierdzone w sposób przewidziany zgodnie z regulacjami ustawy prawo o ruchu drogowym. W tej sytuacji - stosownie do treści art. 86a ust. 3 ustawy - ograniczenie określone w art. 86a ust. 1 ustawy nie ma zastosowania. W konsekwencji powyższego ograniczenie dotyczące pełnego prawa do odliczenia VAT zawartego na fakturze dokumentującej nabycie paliwa do samochodów z Grupy nr 1, na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej, także nie znajdzie zastosowania. W takim kształcie sprawy Wnioskodawca może odliczyć pełną kwotę podatku VAT powstałego na skutek: nabycia pojazdu (rat leasingowych), zakupu paliwa, części, napraw oraz kosztów eksploatacyjnych, na podstawie art. 86a ust. 2 i ust. 3 ustawy w związku z ust. 9 pkt 1 ustawy.

Analogicznie rzecz się przedstawia dla pojazdu z Grupy nr 2, który także spełnia przesłanki określone w art. 86a ust. 9 pkt 1 ustawy i jest wykorzystywany w działalności gospodarczej, choć tu istnieje możliwość wykorzystywania samochodu do użytku prywatnego pracownika. Niemniej - jak wynika z wniosku - wykorzystanie to ma nieistotny charakter, skutkiem czego również z przyczyn określonych dla pojazdów z Grupy nr 1, Spółka może odliczyć podatek VAT związany z nabyciem (rat leasingowych), zakupem paliwa, części, napraw oraz kosztów eksploatacyjnych, w pełnej wysokości, na podstawie art. 86a ust. 3 ustawy w związku z ust. 2 oraz ust. 9 pkt 1 ustawy.

Ad. 3.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy, definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania VAT – jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów, to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Istotą stosunku świadczenia jest każde zachowanie się na rzecz innej osoby (podmiotu). Świadczenie jest zatem dwustronnym stosunkiem prawnym i wymaga podmiotu pełniącego rolę odbiorcy (konsumenta świadczenia, nabywcy usługi) oraz podmiotu świadczącego (wykonującego czynności, świadczącego usługę). Tak więc określone ustawą o podatku od towarów i usług „świadczenie na rzecz” obejmuje świadczenie na rzecz skonkretyzowanych, a nawet zindywidualizowanych podmiotów (ostatecznych konsumentów).

Z kolei, jak wynika z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych,
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zatem interpretując powyższy przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności m.in. do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony Wnioskodawca nie powinien opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy zauważyć należy, że dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Podkreślić należy, że za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu wskazać należy, że zapisem art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), dodano wraz z dniem 1 stycznia 2015 r. do art. 8 ustawy, ust. 5 i ust. 6 ustawy.

W myśl art. 8 ust. 5 ustawy, przepis ust. 2 pkt 1 nie ma zastosowania w przypadku użycia pojazdów samochodowych do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1, z tytułu:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów lub
2. nabycia, importu lub wytworzenia części składowych do tych pojazdów, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   
   

Jak wynika natomiast z art. 8 ust. 6 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i ust. 5, za nabycie towarów uznaje się również przyjęcie ich w używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Nowelizacja przepisów doprowadziła zatem do ograniczenia - z dniem 1 stycznia 2015 r. - zastosowania opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług względem służbowych pojazdów samochodowych użytkowanych przez m.in. pracowników, pod warunkiem spełnienia zapisanych w art. 8 ust. 5 i ust. 6 ustawy przesłanek.

Z opisu wynika, że Spółka posiada dwie Grupy pojazdów wykorzystywanych do działalności gospodarczej. Jeden z pojazdów zakwalifikowany do Grupy nr 2 będzie wykorzystywany przez pracownika Spółki do celów prywatnych. Z okoliczności sprawy wynika jednocześnie, że Spółka uprawniona będzie do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT zawartego na fakturze VAT dokumentującej nabycie (raty leasingowe), naprawy, paliwo oraz koszty eksploatacyjne.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii, czy korzystanie z pojazdu zaliczonego do Grupy 2 przez pracownika/pracowników do celów prywatnych, które będzie opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, będzie traktowane jak nieodpłatne świadczenie usług opodatkowane podatkiem VAT.

Mając na względzie powołane przepisy stwierdzić należy, że korzystanie z pojazdu zaliczonego do Grupy nr 2 przez pracownika/pracowników do celów osobistych będzie traktowane jako nieodpłatne świadczenie usług. Powyższe wynika z faktu, że w opisanej sytuacji Wnioskodawcy przysługuje w całości prawo do odliczenia podatku od towarów i usług natomiast przepis art. 8 ust. 5 ustawy stanowi, że ust. 2 pkt 1 powołanego artykułu nie ma zastosowania, gdy określonemu podmiotowi przysługuje w całości lub w części prawo do odliczenia podatku VAT obliczonego zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, czyli w wysokości 50%. W niniejszej sytuacji przesłanka ta nie zostanie spełniona, gdyż Spółce przysługuje prawo do pełnego odliczenia podatku VAT.

Podsumowując:

1. Samochody zaliczone do Grupy 1, posiadające zaświadczenia ze stacji kontroli pojazdów: wielozadaniowy, van oraz odpowiednią adnotację w dowodzie rejestracyjnym, jeden rząd siedzeń, są pojazdami samochodowymi dla których przy nabyciu, zakupie paliwa, zakupie części, napraw, kosztów eksploatacyjnych - przysługuje 100% odliczenia podatku VAT.
2. Samochód zaliczony do Grupy 2, który może być wykorzystywany także w celach innych niż służbowych (przykładowo przez pracowników do jazd prywatnych) jest pojazdem, dla którego przy nabyciu, zakupie paliwa, zakupie części, napraw, kosztów eksploatacyjnych przysługuje 100% odliczenia podatku VAT.
3. Korzystanie z pojazdu zaliczonego do Grupy 2 przez pracownika/pracowników do celów prywatnych, które będzie opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, będzie traktowane jak nieodpłatne świadczenie usług opodatkowane podatkiem VAT.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.