Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-518/14-4/DS
z 22 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2014 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 3 grudnia 2014 r. (data wpływu 8 grudnia 2014 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą przedmiotem, której jest produkcja materiałów izolacyjnych ze skalnej wełny mineralnej wykorzystywanej między innymi w budownictwie mieszkaniowym, budownictwie przemysłowym, energetyce oraz ogrodnictwie. Produkowane przez Spółkę materiały znajdują zastosowanie w izolacji cieplnej akustycznej i przeciwpożarowej.

Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej „A” (dalej jako „Grupa”) zajmującej się produkcją skalnej wełny mineralnej, dostarczaniem produktów, systemów i rozwiązań służących poprawie efektywności energetycznej, akustyki i bezpieczeństwa pożarowego obiektów budowlanych.

W ramach planowanych działań biznesowych Grupy Spółka rozważa nabycie od innej spółki kapitałowej (dalej jako „Sprzedający”) bazy klientów obejmujących rynek Polski w ramach umowy, która może przybrać nazwę „praw do rynku”. Niezależnie jednak od nazwy umowy charakter zakupu jest jasny i w istocie dotyczy zakupu bazy klientów.

W wyniku podjętych działań, o których mowa powyżej, Spółka uiści na rzecz Sprzedającego wynagrodzenie za przejęcie tzw. bazy klienckiej, w szczególności poprzez przeniesienie na nią praw i obowiązków wynikających z umów zawartych wcześniej przez Sprzedającego z klientami. Wynagrodzenie za bazę kliencką będzie w istocie wynagrodzeniem za tzw. kapitał kliencki, tj. w szczególności między innymi przejęcie klientów, relacji z klientami, informacji o klientach, kanałach dystrybucji, otwarte na dzień planowanego przejęcia zamówienia. Przejęcie klientów będzie definitywne, tj. nie będzie dotyczyło zdefiniowanego okresu. Niemniej jednak umowy dotyczące przejęcia klientów potencjalnie mogą przewiać, że Sprzedający nie będą przez określony czas prowadzić działalności konkurencyjnej w stosunku do Spółki.

W zakres bazy danych, która w istocie, zdaniem Spółki, będzie stanowić know-how wchodzić będzie: lista klientów oraz osoby kontaktowe, lista dostawców wraz osobami kontaktowymi, lista warunków handlowych z klientami, lista warunków handlowych z dostawcami oraz lista realizowanych inwestycji przez klientów.

Powyższe wynika przede wszystkim z faktu, iż prawa do wiedzy (informacji) handlowej związanej z określonym rynkiem nabyte przez Spółkę należy traktować jako know-how.

Przedmiotowa transakcja nie będzie prowadzić do przeniesienia na Spółkę przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisu art. 4a pkt 3 ustawy o CIT, jak również nie będzie prowadzić do przeniesienia na Spółkę zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy o CIT.

Ponadto dla celów bilansowych Spółka w myśl przepisów art. 3 ust. 1 pkt 14 ustawy o rachunkowości traktuje bazę klientów jako wartości niematerialne i prawne. Wynika to z brzmienia wskazanego wyżej przepisu, zgodnie z którym za wartości niematerialne i prawne uważa się nabyte przez jednostkę, zaliczane do aktywów trwałych, prawa majątkowe nadające się do gospodarczego wykorzystania, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, przeznaczone do używania na potrzeby jednostki. W szczególności są to: autorskie prawa majątkowe, prawa pokrewne, licencje, koncesje, prawa do wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych oraz zdobniczych, a także know-how.

Ustawa o rachunkowości nie wymienia wprost jako składnika wartości niematerialnych i prawnych zakupionych baz danych. Jednak – zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) – bazy danych spełniające cechy utworu są przedmiotem prawa autorskiego, nawet jeżeli zawierają niechronione materiały (dane). Warunkiem ochrony prawno-autorskiej takiej bazy jest jednak, aby przyjęty w niej dobór, układ lub zestawienie danych miał charakter twórczy.

W uzupełnieniu do powyższego opisu Spółka doprecyzowała, że wyjaśnienia oraz informacje jakie uzyska zawierając umowę nabycia bazy klientów będą spełniały następujące warunki:

1. informacje jakie uzyska Spółka w związku z nabyciem bazy klientów są wynikiem wypracowanego doświadczenia przez podmiot sprzedający będącego w istocie wypracowaniem określonych standardów jakości i obsługi klientów wraz bazą ich kontaktów;
2. informacje jakie uzyska Spółka w związku z nabyciem bazy klientów są poufne, czyli nie zostały ujawnione oraz nie są powszechnie znane ani łatwo dostępne – są objęte tajemnicą przedsiębiorstwa oraz nie są znane konkurencji;
3. informacje jakie uzyska Spółka w związku z nabyciem bazy klientów będą istotne, czyli ważne dla całości/części prowadzonej przez Spółkę sprzedaży, ponieważ dotyczą produktów wytwarzanych/sprzedawanych przez Spółkę oraz są użyteczne, bowiem dotyczą klientów z rynku polskiego;
4. informacje jakie uzyska Spółka w związku z nabyciem bazy klientów będą zidentyfikowane we właściwej formie, czyli opisane/utrwalone w formie materialnej, tj. między innymi umowie oraz wystarczająco zrozumiały i czytelny sposób pozwalający dokonać sprawdzenia kryteriów poufności oraz istotności.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym wynagrodzenie za przejęcie bazy klienckiej Sprzedającego powinno być rozpoznawane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako wartość niematerialna i prawna, a tym samym alokowana w koszty podatkowe Spółki poprzez odpisy amortyzacyjne?

Zdaniem Wnioskodawcy w analizowanym stanie faktycznym ujęcie wydatków na nabycie bazy danych klientów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (dalej jako ustawa o CIT) wymaga rozstrzygnięcia kilku kwestii.

W przedstawionym stanie faktycznym możliwe są dwa rozwiązania, tj.:

• poprzez odpisy amortyzacyjne od autorskich praw majątkowych do bazy danych, bądź
• poprzez odpisy amortyzacyjne od bazy danych w postaci know-how.
  
  

W pierwszej kolejności należy rozróżnić dwa rodzaje praw majątkowych do baz danych w zależności od ich charakteru – prawa autorskie do twórczej bazy danych, stanowiącej utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, albo prawa majątkowe do niebędącej utworem bazy danych, chronionej według ustawy o ochronie baz danych.

Zdaniem Spółki, jeżeli baza danych może zostać uznana za bazę twórczą, uznanie nabytych praw majątkowych do niej za wartości niematerialne i prawne jest oczywiste. Katalog wartości niematerialnych i prawnych dla celów CIT ma charakter zamknięty, a jego dowolne uzupełnianie nie jest zasadne.

Dodatkowo podkreślić należy, że w przypadku bazy danych spełniającej przesłanki zakwalifikowania do utworów podlegających ochronie prawnoautorskiej wydatki na nią powinny powiększać wartość początkową podlegającej amortyzacji wartości niematerialnej i prawnej (zakładając, że spełnia pozostałe warunki uznania za taką wartość). Analogicznie, zdaniem Spółki, należałoby rozliczyć wydatki poniesione na nabycie bazy danych, która zostałaby uznana za know-how. Spółka zwraca także uwagę, że w zależności od dokonanej klasyfikacji, tj. uznanie, że w danym wypadku mamy do czynienia z nabyciem praw autorskich albo know-how, będzie to implikować odrębne skutki w zakresie amortyzacji, bowiem okres amortyzacji podatkowej praw autorskich nie może być bowiem krótszy niż dwa lata, podczas gdy know-how podlega amortyzacji przez co najmniej pięć lat.

W pierwszej kolejności odnosząc się już do regulacji prawnych, to zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej „ustawa o CIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na mocy powołanej regulacji podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych – wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca postanowił bowiem w treści art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o CIT, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na fakt, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 powołanej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Wykluczając możliwość jednorazowego uznania wydatku na nabycie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej za koszt uzyskania przychodu, ustawodawca kierował się zasadą współmierności kosztów i przychodów podatkowych. W innym bowiem przypadku jednorazowe uznanie wydatku za koszty uzyskania przychodów pozwalałoby podatnikom w skrajnych przypadkach przy dużych wydatkach inwestycyjnych, na wykazywanie przez kilka lat podatkowych wyższych kosztów nad przychodami podatkowymi.

W myśl natomiast art. 16a ust. 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Art. 16b ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

• spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
• spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
• prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
• autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
• licencje,
• prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
• wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego przepisu wynika, iż wartością podlegającą amortyzacji jest m.in. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

Informacje mogą być uznane za know-how, jeżeli:

• stanowią dobro niematerialne występujące w postaci wiedzy, zebranych doświadczeń, danych z kluczami ich zastosowań, pozwalające na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego,
• można je przeliczyć na rzeczywistą wartość materialną,
• powinny być zdobyte w ramach wypracowanego doświadczenia oraz mieć charakter poufny i istotny,
• powinna być to wiedza zidentyfikowana, utrwalona we właściwy sposób i dająca się przekazać.
  
  

Natomiast w art. 16c tej ustawy wymieniono enumeratywnie składniki majątku (środki trwałe i wartości niematerialne i prawne), które amortyzacji nie podlegają, tj.:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
• budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,
• budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,
• dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
• wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2,
• składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności.
  
  

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż aby wymienione w art. 16a i 16b ustawy o CIT składniki majątku (środki trwałe i wartości niematerialne i prawne) podlegały amortyzacji podatkowej, powinny spełniać następujące warunki:

• stanowić muszą własność lub współwłasność podatnika (środki trwałe),
• powinny być nabyte i nadawać się do gospodarczego wykorzystania (wartości niematerialne i prawne),
• przewidywany okres ich używania powinien być dłuższy niż rok,
• powinny być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
  
  

Zdaniem Spółki ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje znaczenia terminu „know-how”. Wskazuje jednak pośrednio, że „know-how” dotyczy:

• informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (art. 21 ust. 1 ww. ustawy);
• informacji związanych zwiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (art. 16b ust. 1 pkt 7 powołanej ustawy).
  
  

Ponadto celem pełnego zdefiniowania pojęcia know-how posłużyć należy się regulacjami międzynarodowymi oraz orzecznictwem sądów administracyjnych. W prawie wspólnotowym definicja know-how znajduje się np. w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 772/2004 z 7 kwietnia 2004 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz.U. UE. L 123 z 27 kwietnia 2004 r.).

Przyjęta definicja określa know-how jako pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczeń i badań, które są niejawne (nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne), istotne (ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową), zidentyfikowane (opisane w wystarczająco zrozumiały sposób). Definicje międzynarodowe są brane pod uwagę także przy wykładni przepisów podatkowych związanych z know-how stosowaną przez sądy administracyjne.

W zakresie pojęcia umowy know-how NSA w wyroku z dnia 9 lipca 1996 r. (sygn. akt SA/Łd 556/96) stwierdził, że do niewątpliwych cech umowy know-how należy przekazanie tajemnicy receptury lub informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem technicznym lub naukowym. Natomiast co do definicji know-how w wyroku z dnia 31 lipca 2003 r. (sygn. akt III SA 1661/01) NSA określił, że know-how jest to zespół informacji poufnych, istotnych i zidentyfikowanych we właściwej formie. W ocenie sądu termin „poufny” oznacza, że przedmiot umowy nie jest powszechnie dostępny i znany. Termin „istotny” oznacza, że informacje są ważne i niebanalne, zaś termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności. Podstawowym warunkiem uznania danej wiedzy za know-how jest jej opisanie i utrwalenie. W praktyce oznacza to, że know-how powinno być przekazywane w formie materialnej, np. w formie schematów, planów, receptur, wzorów itp., zawierających tryb postępowania prowadzący do wytworzenia produktu końcowego. Know-how musi być możliwe do zidentyfikowania, powinno być zatem opisane w umowie licencyjnej bądź zarejestrowane w innej stosownej formie. W wyroku z dnia 20 września 2005 r. NSA (sygn. akt FSK 2077/04) określił, że nośnik informacji praktycznych typu know-how należy traktować wyłącznie w kategoriach procesowych, to znaczy dowodowych, a nie materialnoprawnych. Dla Spółki takie stanowisko oznacza, że ujęcie w kosztach uzyskania przychodów zakupu know-how wymaga posiadania dokumentów pozwalających na zidentyfikowanie wartości niematerialnej jako know-how. Człowiek i zdobyta przez niego wiedza nie mogą stanowić nośnika know-how.

Zatem termin know-how oznacza zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.

Natomiast z samej już szerokiej definicji know-how można wyodrębnić kategorię know-how technicznego oraz know-how nietechnicznego, obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji. Know-how techniczne jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa.

Za przedmiot know-how można uznawać również doświadczenia techniczno-organizacyjne dotyczące wynalazków i wzorów użytkowych, jeżeli ze względu na brak którejkolwiek przesłanki zdolności patentowej albo zdolności rejestracyjnej nie są ani wynalazkami, ani wzorami użytkowymi, ani projektami racjonalizatorskimi w rozumieniu przepisów o prawie własności przemysłowej, a przedstawiają jednak znaczną wartość ekonomiczną i użyteczną.

Przedmiotem know-how nietechnicznego są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty/informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym przyjmuje się, że „know-how nietechniczne obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa lub wykonywania zawodu”. Zdaniem sądów administracyjnych cechy know-how technicznego odnoszą się także do know-how nietechnicznego.

Według stanowiska sądów administracyjnych (m.in. wyrok NSA z 15 marca 2012 r. sygn. akt I FSK 973/11) powyższe cechy należy rozumieć następująco:

• cecha poufności powoduje, że know-how mogą stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Przesłanka ta nie musi oznaczać wymogu bezwzględnej tajemnicy – wystarczy, by informacja nie była dostępna osobom zainteresowanym w sposób zwykły i dozwolony (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji),
• istotność know-how oznacza, iż są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług, muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję, czyli być użyteczne (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji),
• identyfikowalność know-how oznacza, iż zostało ono opisane lub utrwalone – czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, iż możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, iż nabywca nie jest „nadmiernie ograniczony” w wykorzystaniu nabytych informacji (powyższa przesłanka została spełniona w przedmiotowej sytuacji).
  
  

Know-how jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych – umów licencji know-how oraz umów przenoszących know-how. Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi know-how. Zbywca, przenosząc know-how, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania know-how, jeżeli jest ono tajemnicą.

Podstawowym obowiązkiem przekazującego know-how jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu know-how w tajemnicy.

Nabyte przez Spółkę prawa do baz danych klientów będą stanowiły „know-how” nietechniczne, którego przedmiotem są informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym oraz handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa Spółki. Zakupiona wiedza o bazie danych klientów – będzie służyła usprawnieniu organizacji i zbytu w handlu na danym rynku, który jest ściśle związany z działalnością przedsiębiorstwa Spółki.

Spółka stoi na stanowisku, że nabycie prawa do wiedzy (informacji) handlowej związanej z określonym rynkiem należy uznać na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za wartości niematerialne i prawne oraz amortyzować na warunkach określonych w cytowanym wyżej art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że chociaż wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie tzw. „bazy klienckiej” będą podlegały kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodu w oparciu o przepisy art. 15 ust. 1 ww. ustawy, to jednak nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, stosownie do przepisu art. 15 ust. 4d i ust. 4e.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast w myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W związku z faktem, iż ww. „baza kliencka” stanowi „know-how”, a więc wartość niematerialną i prawną, wydatki poniesione na jej nabycie Spółka powinna zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu sukcesywnie, w miarę „zużycia” przedmiotowej wartości niematerialnej i prawnej, tj. poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ww. bazę wprowadzi do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie bowiem do art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Jak stanowi art. 16d ust. 1 ustawy o CIT podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do przepisów art. 16m ust. 1 ustawy o CIT z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 16ł ust. 1-3, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż:

• od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich – 24 miesiące,
• od licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych – 24 miesiące,
• od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych – 12 miesięcy,
• od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych – 60 miesięcy.
  
  

Reasumując, zdaniem Spółki, stwierdzić należy, iż w związku z zamiarem nabycia tzw. „bazy klienckiej stanowiącej know-how”, a więc wartość niematerialną i prawną, wydatki poniesione na jej nabycie powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym baza zostanie wprowadzona do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższe zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej z dnia 7 września 2012 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi sygn. IPTPB3/423-208/12-5/GG oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 2 września 2011 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. IPPB5/423-611/11-2/RS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo należy poinformować, że w obwieszczeniu Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 maja 2014 r. opublikowanym w Dzienniku Ustaw, poz. 851 ogłoszony został jednolity tekst ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem Organu – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu. W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.