Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-1283/14-2/KK
z 10 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia (data wpływu 12 grudnia 2014 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest podmiotem należącym do grupy E. w Polsce, prowadzącej działalność w sektorze produkcji energii elektrycznej i ciepła. 6 grudnia 2012 r. Wnioskodawca zawarł z konsorcjum dwóch spółek, będącym Generalnym Wykonawcą inwestycji (dalej: Konsorcjum lub Wykonawca) umowę (dalej: Umowa) dotyczącą zaprojektowania, wykonania i uruchomienia instalacji mokrego odsiarczania spalin (dalej: IMOS).

Oprócz określenia przedmiotu Umowy oraz zasad wynagradzania w związku z jej wykonaniem, zawarta Umowa zawiera liczne postanowienia dotyczące odpowiedzialności Wykonawcy za należyte wykonanie Umowy oraz gwarancje i zabezpieczenia na wypadek nieprawidłowego wykonania inwestycji przez Konsorcjum, w tym w szczególności w przypadku braku spełnienia szczegółowo określonych parametrów funkcjonalno- użytkowych IMOS.

Po oddaniu inwestycji do używania konieczne jest bowiem przeprowadzenie odpowiednich testów gwarancyjnych przez wyspecjalizowany podmiot. Dopiero po przeprowadzeniu przedmiotowych testów, Konsorcjum będzie uprawnione do wystawienia dodatkowej faktury, a Spółka zobowiązana do zapłaty wynikającej z niej płatności (dalej: Płatność), związanej z dokonaniem pomiarów gwarancyjnych, mających potwierdzić spełnianie przez IMOS wspomnianych parametrów funkcjonalno-użytkowych. Zatem dodatkowa faktura wystawiona zostanie już po oddaniu środka trwałego do używania i rozpoczęciu jego amortyzacji księgowej i podatkowej.

Zobowiązanie Wnioskodawcy do uiszczenia Płatności, w dodatkowej wystawionej przez Konsorcjum fakturze, uzależnione będzie od wyniku przeprowadzonych pomiarów gwarancyjnych. Jeżeli wskażą one, że inwestycja nie spełnia przewidzianych wymogów technologicznych, Wnioskodawca będzie miał prawo odstąpić od Umowy lub zażądać proporcjonalnego obniżenia kwoty wstępnie wynegocjowanej z Wykonawcą.

W związku z faktem, że konieczność uiszczenia i ostateczna wysokość Płatności planowanej przez Wnioskodawcę na rzecz Wykonawcy uzależniona jest od wyników testów gwarancyjnych i nastąpi co najmniej kilka miesięcy po oddaniu IMOS do używania, Spółka rozważa dwa sposoby jej księgowego ujęcia. Zgodnie z pierwszym podejściem, po otrzymaniu faktury Wnioskodawca dokona rozliczenia Płatności ujmując poniesiony wydatek dla celów księgowych jako koszt pośredni, rozliczany proporcjonalnie, przez okres użytkowania IMOS.

Zgodnie z drugim rozważanym podejściem, Spółka potraktuje dla celów księgowych rozważaną Płatność jako nakłady kapitałowe tj. modernizację IMOS bądź zaksięgowany poprzez szacunek na moment oddania IMOS do używania, element wartości początkowej wchodzących w jej skład środków trwałych. Wówczas, po otrzymaniu dodatkowej faktury, Spółka albo dokona alokacji Płatności poprzez zwiększenie wartości początkowej środków trwałych (modernizacja) z jej jednoczesnym rozliczeniem przy uwzględnieniu okresów ekonomicznej użyteczności środków trwałych, o której mowa w art. 32 ustawy o rachunkowości, bądź w przypadku zaksięgowania do wartości początkowej IMOS szacunku związanego z rozważaną koniecznością uregulowania Płatności, Spółka po otrzymaniu dodatkowej faktury określającej wartość Płatności dokona korekt wartości początkowej środków trwałych w ramach IMOS poprzez rozliczenie różnic pomiędzy szacunkiem a faktycznym zobowiązaniem wynikającym z dodatkowej faktury.

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwość, dotyczącą podatkowej kwalifikacji kosztów związanych z uiszczeniem rozważanej, dodatkowej Płatności co najmniej kilka miesięcy po oddaniu IMOS do używania.

W szczególności, po stronie Spółki pojawiła się wątpliwość, czy niezależnie od przyjętego podejścia rachunkowego koszt pośredni w postaci Płatności powinien podlegać rozliczeniu w czasie (w proporcji do okresu rozliczeń księgowych) czy też jednorazowo w dacie otrzymania faktury.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku rozliczenia rozważanej Płatności dla celów księgowych jako kosztu pośredniego, podlegającego rozliczeniu proporcjonalnie do okresu użytkowania IMOS, Spółka postąpi prawidłowo, dokonując analogicznego rozliczenia dla celów podatkowych w czasie (w świetle art. 15 ust 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, t.j. Dz.U. z 2014 poz. 851 j.t. ze zm„ dalej: Ustawa o PDOP)?
2. Czy w przypadku potraktowania rozważanej Płatności dla celów księgowych jako składowej wartości początkowej IMOS (np. modernizacji), Spółka postąpi prawidłowo dokonując jej kwalifikacji podatkowej zgodnie z brzmieniem art. 15 ust.4e Ustawy o PDOP tj. po otrzymaniu dodatkowej faktury, ujmując przedmiotowy wydatek jako koszt pośredni podlegający rozliczeniu analogicznie do okresu amortyzacji bilansowej środków trwałych wchodzących w skład IMOS?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, W ocenie Spółki, na gruncie Ustawy o PDOP, rozważana Płatność powinna zostać potraktowana jako koszt pośredni działalności Spółki i zgodnie z przyjętym podejściem rachunkowym podlegać rozliczeniu w czasie, w proporcji do okresu ekonomicznej użyteczności IMOS (tj. w okresie rozliczania Płatności dla celów księgowych jako kosztu pośredniego bądź po otrzymaniu dodatkowej faktury poprzez odpisy amortyzacyjne od poszczególnych środków trwałych).

Uzasadnienie:

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP.

W myśl art. 15 ust. 4d Ustawy o PDOP, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosowanie natomiast do art. 15 ust. 4e Ustawy o PDOP, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Interpretacja użytego przez prawodawcę zwrotu „ujęcie kosztu w księgach rachunkowych" niejednokrotnie stanowi źródło problemów z praktycznym stosowaniem art. 15 ust. 4e Ustawy o PDOP w toku prowadzonej przez podatników działalności. Jednocześnie, organy podatkowe oraz sądy administracyjne nie wypracowały jednolitej linii interpretacyjnej związanej z powyższym zagadnieniem.

Należy zauważyć, iż organy podatkowe i sądy administracyjne, w wydawanych interpretacjach oraz orzeczeniach, co do zasady, opowiadają się za jednym z dwóch przeciwstawnych poglądów stanowiących o:

• decydującej, z perspektywy rozliczeń podatkowych, roli ujęcia operacji gospodarczych dla celów rachunkowych,
• autonomii prawa podatkowego sensu stricto.
  
  

Wśród argumentów przemawiających za decydującym znaczeniem rachunkowego ujęcia operacji gospodarczych przy ich kwalifikacji dla celów podatkowych, wskazuje się najczęściej, że uzależniając moment, w którym określony wydatek może zostać potraktowany jako koszt uzyskania przychodów, od momentu jego ujęcia w księgach, ustawodawca chciał doprowadzić do sytuacji, w której za koszty podatkowe będą mogły być uznane tylko wydatki ujęte na bilansowym koncie kosztowym, a więc spełniające rachunkowe zasady współmierności, istotności i ostrożności.

Podnosi się ponadto, że pomimo, iż przepisy ustawy o rachunkowości nie są podatkowotwórcze, to w pewnych obszarach rozwiązania przyjęte w ramach polityki bilansowej wywierają skutek na gruncie podatku dochodowego, co potwierdza art. 9 Ustawy o PDOP, zgodnie z którym księgi rachunkowe prowadzone zgodnie z ustawą o rachunkowości, powinny zapewnić określenie wysokości dochodu do opodatkowania (straty) i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Wskazuje się również, że wykładnia stanowiąca o decydującej roli ujęcia wydatków zgodnie z ustawą o rachunkowości nie narusza autonomii prawa podatkowego, albowiem art. 15 ust. 4e Ustawy o PDOP określa jedynie moment zakwalifikowania wydatku do kosztów uzyskania przychodów. O kwalifikacji danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu decyduje ustawa podatkowa, tj. w szczególności art. 15 ust 1 oraz art. 16 Ustawy o PDOP. Nie można w tym miejscu również nie zauważyć, że podstawę naliczania podatku dochodowego stanowi - z uwzględnieniem ustaw podatkowych - dochód (strata) obliczony na podstawie rachunku zysków i strat, tworzonego zgodnie z ustawą o rachunkowości.

Warto w tym miejscu odnieść się również do ugruntowanego stanowiska prezentowanego w orzecznictwie i doktrynie, zgodnie z którym dla uznania za koszt podatkowy, wydatek powinien posiadać następujące cechy: (i) musi być definitywnie poniesiony, (ii) musi być poniesiony w celu uzyskania przychodów (ewentualnie w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów); (ii) wydatek powinien mieć związek z działalnością gospodarczą podatnika; (iv) wydatek powinien być właściwie udokumentowany.

W ocenie Spółki, analiza powołanych przepisów ustaw i ich ugruntowana wykładnia pozwala na sformułowanie wniosku, że za koszt uzyskania przychodów na gruncie Ustawy o PDOP może być uznany wyłącznie wydatek o ustalonej wartości, mający charakter definitywny, który został ujęty w księgach podatnika jako koszt bilansowy. Dodatkowo, nie jest dopuszczalne potraktowanie jako kosztu podatkowego wydatku, który został przez podatnika ujęty dla celów bilansowych jako szacunek bądź rezerwa.

Odnosząc powyższe uwagi do pytania nr 1. powyżej oraz do stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację należy stwierdzić, że konieczność uiszczenia i ostateczna wartość Płatności wynikającej z dodatkowej faktury wystawionej przez Wykonawcę będzie znana dopiero w przypadku ukończenia testów gwarancyjnych. Wówczas rozpoczęłoby się też wynikowe rozliczanie tego wydatku dla celów bilansowych.

W związku z powyższym, przedmiotowa Płatność powinna być, zgodnie z treścią art. 15 ust. 4e Ustawy o PDOP, rozliczona w sposób analogiczny do ujęcia bilansowego.

Spółka pragnie zauważyć, że zaprezentowane przez nią podejście jest aprobowane przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne w licznych interpretacjach indywidualnych i wyrokach, czego przykładem mogą być m.in.:

• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 stycznia 2013 r. o sygn. IPPB5/423-1185/12-2/MK, w której organ stwierdził: „Stwierdzić należy więc, że z treści przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła, tzn. moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (każda jednostka powinna określić zasady rozliczania kosztów w polityce rachunkowości). Tym samym, zdaniem tut Organu, stosowany przez Spółkę sposób rozliczania kosztów dla celów bilansowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w sposobie zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Wobec powyższego, w oparciu o uwarunkowania prawne wynikające z treści art. 9, art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy stwierdzić, iż wskazanie w przepisie art. art. 15 ust. 4e ww. ustawy, że dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych w oparciu o uregulowania ww. ustawy o rachunkowości. Należy zauważyć, iż przepis art. 15 ust.4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowiący o zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków proporcjonalnie do okresu, którego dotyczą, nie neguje możliwości szacunkowego czy też prognozowanego określenia długości okresu. Jeśli zatem, zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, Spółka, dla celów bilansowych wydatki stanowiące pośrednie koszty uzyskania przychodu rozlicza jednorazowo, to powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Jeśli zaś wydatki te dla celów bilansowych rozlicza w czasie, to powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych";
  
• Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 19 grudnia 2012 r. o sygn. i SA/Łd 1349/12, w którym Sąd podkreślił, że: „Sąd w tym składzie orzekającym - podzielając w całości argumentację prawną przedstawioną w w/w wyrokach - nie stwierdził naruszenia przepisów art. 15 ust. 4d w związku z art. 15 ust.4e u.p.d.o.p. i uznał za prawidłowe stanowisko organu udzielającego interpretacji, że art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., stanowiący o zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków proporcjonalnie do okresu którego dotyczą, nie neguje możliwości szacunkowego określenia długości okresu. Jeżeli zatem zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości Spółka dla celów bilansowych wydatki stanowiące pośrednie koszty uzyskania przychodów rozlicza jednorazowo, to powinna je w tym samym czasie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Jeśli zaś wydatki te dla celów bilansowych rozliczała w czasie, to powinna je w tym samym czasie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych."
  
  
  

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka rozważa również odmienne sposoby kwalifikacji Płatności dla celów księgowych. Mianowicie, potraktowanie Płatności wynikającej z dodatkowej, możliwej faktury wystawionej przez Wykonawcę jako składowej wartości początkowej IMOS (ujęcie Płatności jako modernizacji IMOS, bądź ujęcie szacunku w wartości początkowej na dzień oddania IMOS do używania).

Powyższe również umożliwiłoby Spółce dokonywanie dla celów bilansowych rozliczenia poniesionych kosztów w czasie, jednak zdaniem Wnioskodawcy przy przyjęciu wskazanego podejścia Spółka nie miałaby możliwości przyjęcia tożsamych zasad rozliczania rozważanego wydatku dla celów podatkowych i księgowych (w formie odpisów amortyzacyjnych). Przykładowo, zdaniem Spółki, przeszkodą dla potraktowania rozważanego wydatku jako modernizacji na gruncie Ustawy o PDOP jest brzmienie art. 16g ust. 13, zgodnie z którym jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, rozważana Płatność nie mogłaby zostać potraktowana na gruncie Ustawy o PDOP jako modernizacja, ponieważ w wyniku jej poniesienia przez Spółkę nie dojdzie do wzrostu wartości użytkowej IMOS (tj. środków trwałych pierwotnie przyjętych do ewidencji ŚT). Środki trwałe wchodzące w skład IMOS nie zostaną bowiem w żaden sposób ulepszone bądź rozbudowane na skutek Płatności (nie poprawi się ich funkcjonalność i wartość użytkowa). Zatem niezależnie od tego, czy dla celów księgowych Spółka potraktowałaby rozważaną Płatność jako koszt pośredni, czy też jako modernizację środków trwałych, dla celów podatkowych poniesiony wydatek powinien zostać potraktowany jako koszt pośredni. Koszt ten powinien natomiast podlegać rozliczeniu zbieżnie z rozliczeniem w czasie dla celów bilansowych. Bowiem dopiero wówczas nastąpi ujęcie wydatku w księgach jako kosztu, co przekłada wypełnienie hipotezy art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP.

Spółka nie jest również uprawniona do potraktowania możliwej Płatności jako elementu wartości początkowej IMOS na dzień oddania poszczególnych środków trwałych do używania (tj. wydatku rozliczanego przez podatkowe odpisy amortyzacyjne, zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) oraz art. 15 ust. 6 Ustawy o PDOP) z uwagi na brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 27 ustawy o PDOP. Skoro bowiem zgodnie z przywołaną normą nie uważa się za koszty uzyskania przychodów rezerw (jeżeli obowiązek ich tworzenia w ciężar kosztów nie wynika z innych ustaw), to tym bardziej Spółka nie może na moment wprowadzenia instalacji do ewidencji podatkowej, rozpoznać szacunku księgowego na Płatność jako elementu podlegającej amortyzacji podatkowej (tj. ukosztowieniu) wartości początkowej IMOS. Niezależnie od tego, że takie podejście byłoby niezgodne z art. 16g ust. 4 ustawy o PDOP w świetle art. 16 ust. 1 pkt 27, to byłoby również nieuzasadnione na gruncie zasad rozliczeń podatkowych dotyczących właściwego ustalania wartości początkowej środków trwałych na dzień ich oddania do używania. Wartość szacunku wynika z najlepszej wiedzy Spółki, niemniej jednak może znacząco (w skrajnym przypadku całkowicie) różnić się od kwoty, która zostanie finalnie wypłacona Wykonawcy po zakończeniu testów gwarancyjnych i która stanowi finalną wielkość kosztu dla celów PDOP. Zatem również w przypadku ujęcia szacunku na możliwą Płatność jako elementu wartości początkowej IMOS dla celów księgowych, Spółka powinna rozliczyć rozważany wydatek jako koszt pośredni. Koszt ten powinien jednak podlegać rozliczeniu w czasie dopiero w przypadku otrzymania dodatkowej faktury na Płatność, zbieżnie z rozliczeniem w czasie dla celów bilansowych. Bowiem dopiero wówczas dojdzie do ujęcia wydatku jako kosztu zgodnie z art. 15 ust. 4e Ustawy o PDOP (tj. ujęcie faktycznego kosztu bilansowego, innego niż rezerwa).

Spółka pragnie zauważyć, że zaprezentowane przez nią podejście jest aprobowane przez organy podatkowe, czego przykładem mogą być m.in:

• Interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 marca 2014 r. o sygn. IPPB3/423-1024/13-2/MC, z 14 marca 2014 r, o sygn. IPPB5/423-1037/13-2/AS oraz z 28 marca 2014 r. o sygn. IPPB3/423-7/14-2/MC; Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 23 stycznia 2014 r. o sygn. IPTPB3/423-424/13-2/PM, z 12 marca 2014 r. o sygn. IPTPB3/423-16/14-2/KJ, z 3 kwietnia 2014 r. o sygn. IPTPB3/423-18/14-2/IR) oraz z 4 kwietnia 2014 r. o sygn. IPTPB3/423-517/13-6/PM w których Minister Finansów potwierdził brak możliwości kapitalizacji do wartości początkowej środków trwałych, pozycji stanowiących na dzień oddania środka trwałego do używania szacunek bądź rezerwę (a także konieczność rozliczania tego typu pozycji jako kosztów pośrednich działalności gospodarczej podatnika);
  
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 1 sierpnia 2013 r. o sygn. IBPBI/2/423-566/13/BG, w której organ stwierdził: „Z literalnego brzmienia cytowanego powyżej przepisu art. 15 ust. 4e updop wynika jednoznacznie, że w odniesieniu do kosztów pośrednich ustawodawca uzależnił moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego ujęcie jako kosztu tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości. Dzień, na który ujęto koszt w księgach, to dzień, w którym w księgach pojawił się koszt na koncie kosztowym. Dopiero moment odpisu kosztów w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze wynikowym mający wpływ na ustalenie prawidłowego wyniku finansowego firmy, jest momentem mającym określone konsekwencje na gruncie podatku dochodowego. Wynik finansowy bowiem obliczony na podstawie rachunku zysków i strat, tworzonego zgodnie z ustawą o rachunkowości, z uwzględnieniem ustaw podatkowych stanowi podstawę naliczenia podatku dochodowego. W świetle powyższego wydatki na remont środków trwałych, w oparciu o uregulowania wynikające z rachunkowości, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, w momencie ich ujęcia w księgach rachunkowych zgodnie z dyspozycją art. 15 ust.4e updop. Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że nie chodzi tu o jakiekolwiek ujęcie danego wydatku w księgach rachunkowych, tylko o ujecie tego wydatku jako koszt na koncie kosztowym. W świetle powyższego, skoro wydatki remontowe dla potrzeb księgowych będą odnoszone w koszty, poprzez odpisy amortyzacyjne, to powinny one - zgodnie z art. 15 ust. 4e updop - w tym samym czasie być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych".
  
  
  

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że rozważana Płatność stanowic będzie zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e Ustawy o PDOP pośredni koszt uzyskania przychodów, podlegający rozliczeniu w czasie w proporcji do okresu ekonomicznej użyteczności IMOS (tj. w okresie rozliczania Płatności dla celów księgowych jako kosztu pośredniego bądź przez odpisy amortyzacyjne)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.