Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4511-309/15-2/MK
z 15 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2015 r. (data wpływu 23 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania diet przysługujących pracownikom zatrudnionym na stanowisku kierowcy z tytułu odbywanych podróży służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania diet przysługujących pracownikom zatrudnionym na stanowisku kierowcy z tytułu odbywanych podróży służbowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka Q. (dalej „Spółka”) posiada siedzibę. Jednocześnie Spółka posiada kilka oddziałów położonych na terenie Polski. Spółka zatrudnia na podstawie umowy o pracę kierowców, którzy dokonują przewozu drogowego w rozumieniu ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (t. j. Dz. U. 2012 r., nr 1155 z późn zm.) dalej „Ustawy”. Pracownicy zatrudnieni na stanowisku kierowcy, jako miejsce pracy mają wskazaną miejscowość jednego z oddziałów Spółki, w którym kierowcy rozpoczynają i kończą pracę lub jako miejsce pracy mają wskazane województwo, w którym znajduje się jeden z oddziałów Spółki wraz z sąsiadującymi z nim województwami. Niezależnie jednak od miejsca świadczenia pracy wpisanego w umowie o pracę, kierowca swoją pracę wykonuje co do zasady na rzecz konkretnego oddziału Spółki.

W ramach obowiązków pracowniczych kierowcy zatrudnieni przez Spółkę wykonują m.in. przewozy drogowe towarów pomiędzy własnymi oddziałami. Transport pomiędzy oddziałami dokonywany jest wyłącznie jako przewóz rzeczy na potrzeby własne Spółki, nie zaś w ramach konkretnych przewozów towarów do Klientów. Przewóz towarów do oddziałów w większości przypadków rozpoczyna się w miejscowości S, a następnie przejazd prowadzi do oddziału w B, następnie zaś do oddziału w G. i ostatecznie kierowca wraca do oddziału w S. Powyższa, przykładowa podróż pomiędzy siedzibą oraz oddziałami trwa około 24 godzin.

W związku z wątpliwościami Spółki czy wskazana podróż służbowa pracowników stanowiła jedną podróż służbową czy też każda podróż pomiędzy oddziałami stanowiła odrębną podróż służbową Spółka wstąpiła o opinię do Państwowej Inspekcji Pracy oraz Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju odnośnie interpretacji danej podróży, jako podróży służbowej. Z jednoznacznych opinii przedstawionych przez te organy wynika, że wskazana podróż stanowi jedną podróż służbową zgodnie z art. 2 pkt . 7 lit. a Ustawy.

Zdaniem Państwowej Inspekcji Pracy, wskazanym w piśmie z dnia 1 sierpnia 2014 r., sygn. akt: : „Jeżeli więc kierowca jest zatrudniony np. w siedzibie pracodawcy i wykonuje przewóz drogowy lub wyjeżdża w celu wykonania przewozu drogowego, poza miejscowość, w której siedziba się znajduje, to wówczas jest w podróży służbowej, a konsekwencją wykonywania podróży służbowej jest obowiązek pokrycia kosztów związanych z tą podróżą. Mając na uwadze wskazane wyżej przepisy, opisany w treści pisma przewóz towarów, który rozpoczyna się w oddziale spółki w S. (miejsce wykonywanie pracy), a następnie jest kontynuowany do oddziałów i ostatecznie kończy się w oddziale w S. z chwilą powrotu do niej należy traktować jako jedną podróż służbową”.

Zdaniem Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju, wskazanym w piśmie z dnia 10 września 2014 r., sygn.: „kierowcy wykonujący przewozy drogowe pomiędzy różnymi oddziałami Spółki są w jednej podróży służbowej. Ich podróż służbowa zaczyna się i kończy w tej siedzibie Spółki, w której są zatrudnieni mimo, że w trakcie wykonywania przewozu drogowego zatrzymują się w innych oddziałach Spółki, np. w celu rozładowania lub załadowania pojazdu.

W związku z faktem, że zgodnie z powyższymi interpretacjami podróż kierowców Spółki pomiędzy oddziałami ma charakter podróży służbowej w rozumieniu Ustawy, Spółka zamierza wypłacić każdemu z kierowców dietę z tytułu podróży służbowej. Dieta za podróż służbową wypłacana będzie kierowcom na podstawie art. 77(5) § 5 Kodeksu pracy oraz Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Dieta za podróż służbową wypłacana będzie w wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dieta wypłacana przez Spółkę za podróż, którą kierowcy odbywają w sposób określony w stanie faktycznym, gdzie dieta zostanie wypłacona w wysokości określonej na podstawie art. 77(5) § 5 Kodeksu pracy oraz Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej stanowić będzie kwotę wolną od podatku zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na przedstawione pytanie powinna być twierdząca. Podróż, którą odbywają kierowcy zatrudnieni przez Spółkę, w ocenie Wnioskodawcy, powinna być uznana za podróż służbową w rozumieniu Ustawy. Tym samym przepisy wprost odnoszą się do wskazanej sytuacji i o ile dieta za podróż służbową wypłacana jest do wysokości określonej w ww. przepisach wypłacona kwota będzie wolna od podatku dochodowego. Jak przedstawiono we wniosku Spółka zamierza wypłacać zatrudnionym przez siebie kierowcom kwoty wskazane w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Powyższe przemawia zatem za uznaniem, że wypłacana kwota będzie kwotą wolną od podatku dochodowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o . podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy określone zostały źródła przychodów, wśród których wymienia się między innymi: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 tej ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce strefy budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przedmiotowe zwolnienie od podatku obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Odrębne przepisy, o których mowa powyżej zawiera rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Zgodnie z treścią § 2 ww. rozporządzeniu obowiązującym od dnia 1 marca 2013, w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
   1. zwrot kosztów:
      
   2. przejazdów,
      
   3. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
      
   4. noclegów,
      
   5. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   
   

Zatem należności wypłacone pracownikom odbywającym podróż służbową w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, obejmujące między innymi diety, zwrot kosztów za przejazdy, noclegi, dojazdy środkami komunikacji miejscowej, a także innych udokumentowanych wydatków określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych do wysokości określonej ww. rozporządzeniami Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Podstawowym warunkiem otrzymania należności przewidzianych wyżej wymienionymi rozporządzeniami jest jednak odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Pojęcie podróży służbowej wiąże się ściśle ze stosunkiem pracy, a w związku z tym że przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej, w tej kwestii należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.). Zgodnie z art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy , pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Podróżą służbową, zgodnie z tą definicją, jest zatem taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

W świetle art. 29 § 1 ww. ustawy – umowa o pracę określa strony umowy, rodzaj umowy, datę jej zawarcia oraz warunki pracy i płacy, w szczególności m.in. miejsce wykonywania pracy. Zatem określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym będzie świadczona praca. Miejsce pracy nie musi pokrywać się z siedzibą zakładu pracy, bowiem te pojęcia nie są tożsame. Decyzje o tym czy pracownik odbywa podróż służbową podejmuje pracodawca wysyłający pracownika poza miejsce określone jako miejsce pracy.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym wskazano, że Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umowy o pracę osoby na stanowiskach kierowców, którzy dokonują przewozu drogowego w rozumieniu ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (t. j. Dz. U. 2012 r., nr 1155 z późn zm.)

Oznacza to, że w opisanej we wniosku sytuacji odwołać należy się do definicji zawartej w art. 2 pkt 7 ustawy o czasie pracy kierowców. Powołana ustawa, zgodnie z zakresem określonym w jej art. 1, obejmuje bowiem trzy sfery zagadnień, dotyczących pracowników – kierowców i zatrudniających ich pracodawców, do których zaliczyć należy zasady odnoszące się do organizacji czasu pracy kierowców, zasady dotyczące obowiązków pracodawców w zakresie wykonywania przewozów drogowych oraz zasady stosowania norm dotyczących okresów prowadzenia pojazdów, obowiązkowych przerw w prowadzeniu i gwarantowanych okresów odpoczynku wynikających z Rozporządzenia WE Nr 561/2006 lub Umowy AETR. Sprawia to, że przepisy tej ustawy, w zakresie, w jakim odnoszą się do pracowników, będących kierowcami, stanowią przepisy szczególne w stosunku do przepisów Kodeksu pracy.

W związku z powyższym wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy o czasie pracy kierowców określenie podróż służbowa oznacza każde zadanie służbowe polegające na wykonywaniu, na polecenie pracodawcy:

1. przewozu drogowego poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a) lub
2. wyjazdu poza miejscowość, o której mowa w pkt 4 lit. a, w celu wykonania przewozu drogowego.
   
   

Przy czym, stosownie do art. 2 pkt 4 lit. a) za stanowisko pracy kierowcy uważa się siedzibę pracodawcy, na rzecz którego kierowca wykonuje swoje obowiązki, oraz inne miejsce prowadzenia działalności przez pracodawcę, w szczególności filie, przedstawicielstwa i oddziały.

Ze stanu faktycznego wynika, że z tytułu wykonywania podróży służbowych, kierowcom spółka zamierza wypłacać na podstawie art. 77(5) § 5 Kodeksu pracy diety z tytułu podróży służbowej w wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

W związku z powyższym wskazać należy, że stosownie do art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców, kierowcy w podróży służbowej, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego, ustalane na zasadach określonych w przepisach art. 775 § 3-5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy.

Zgodnie z art. 775 § 3 Kodeksu pracy, warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż wymieniony w § 2 (tj. innego niż państwowa lub samorządowa jednostka sfery budżetowej) określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania. W myśl § 4 tego przepisu postanowienia układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika, o którym mowa w § 2. Z kolei § 5 stanowi, że w przypadku, gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera postanowień, o których mowa w § 3, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej odpowiednio według przepisów, o których mowa w § 2.

W rezultacie, przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że w opisanej sytuacji otrzymywane przez kierowców – pracowników Wnioskodawcy diety z tytułu podróży służbowej, będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a), w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej, pod warunkiem jednak, że świadczenie to wypłacane będzie z tytułu odbywania przez nich podróży służbowej w rozumieniu analizowanych przepisów.

Jednakże w przypadku, gdy wystąpi ewentualna nadwyżka świadczeń, które będą przez Wnioskodawcę wypłacane z tytułu podróży służbowej ponad limit określony w powołanym wyżej rozporządzeniu – będzie ona podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i od tej kwoty Wnioskodawca będzie zobowiązany odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.