Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-1107/14-2/PK1
z 28 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2014 r. (data wpływu: 29 października 2014 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na odszkodowania z tytułu utraconego paliwa oraz na zwrot zapłaconego przez kontrahentów długu celnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na odszkodowania z tytułu utraconego paliwa oraz na zwrot zapłaconego przez kontrahentów długu celnego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest największym w Polsce przedsiębiorstwem specjalizującym się w magazynowaniu i przeładunku paliw płynnych. Spółka prowadzi skład celny oraz zarządza rurociągiem przesyłowym doprowadzającym paliwo do tego składu. W kwietniu 2014 r. kontrahent Spółki wprowadził olej napędowy do prowadzonego przez nią składu celnego. Pomiary ilości wprowadzonego do magazynu paliwa wykazały mniejszą ilość towaru w zbiorniku lądowym niż ilość stwierdzona przed rozpoczęciem wyładunku ze statku, spowodowaną prawdopodobnie działaniem osób trzecich w czasie transportu paliwa rurociągiem. Utracone paliwo w momencie transportu było własnością kontrahenta Spółki.

W związku z powyższym Naczelnik Urzędu Celnego wszczął postępowanie celno-podatkowe w sprawie usunięcia towaru spod dozoru celnego w stosunku do Wnioskodawcy oraz jej kontrahenta - podmiotów odpowiadających solidarnie za powstały w takich okolicznościach dług celny. Po ustaleniu ilości usuniętego spod dozoru towaru, organ celny w wydanej przez siebie decyzji stwierdził powstanie solidarnego obowiązku podatkowego i określił należności celno- podatkowe (podatek akcyzowy, podatek VAT, opłatę paliwową).

We wrześniu 2014 r. kontrahent Spółki, będący właścicielem usuniętego spod dozoru towaru, zgodnie z porozumieniem zawartym z Wnioskodawcą, dokonał płatności wynikającej z decyzji kwoty stanowiącej sumę należnego podatku akcyzowego, podatku VAT oraz opłaty paliwowej wraz z należnymi odsetkami na konto właściwej Izby Celnej. Następnie, na podstawie uzgodnień pomiędzy stronami, Wnioskodawca dokonał zwrotu na rzecz kontrahenta zapłaconego długu celnego (podatku akcyzowego, podatku VAT oraz opłaty paliwowej).

Spółka ponadto uznała reklamację kontrahenta z tytułu niedoboru paliwa przy rozładunku oraz dokonała płatności z tytułu odszkodowania za utracone paliwo. Spółka pragnie wskazać, że podobne sytuacje zdarzały się już w przeszłości, a Spółka dochowała wszelkiej staranności w procesie transportu oleju napędowego, posiada odpowiednie procedury mające na celu zabezpieczenie procesu transportu, a w niektórych przypadkach zaginięcie paliwa zostaje zgłoszone organom ścigania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy odszkodowania wypłacane kontrahentom z tytułu utraconego paliwa mogą zostać rozpoznane przez Spółkę jako koszt uzyskania przychodu pośrednio związany z przychodem i ujęty w rozliczeniach podatkowych w dacie wypłaty?
2. Czy kwoty wypłacane kontrahentom stanowiące zwrot zapłaconego przez nich długu celnego od utraconego paliwa (w tym podatek VAT, który nie może w Spółce podlegać odliczeniu), mogą być rozpoznane przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodem i ujęte w rozliczeniach podatkowych w dacie wypłaty?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów odszkodowań z tytułu utraconego paliwa, a także kwot wypłacanych kontrahentom w ramach zwrotu zapłaconego przez nich długu celnego od utraconego paliwa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które:

• zostały poniesione przez podatnika,
  
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów (tzw. przesłanka celowości kosztów),
  
• nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

Spółka pragnie zauważyć, że wypłacone odszkodowanie oraz zwrot na rzecz kontrahenta zapłaconych podatków i opłat z całą pewnością zostały poniesione przez Spółkę, a ich poniesienie wiązało się ściśle z realizacją umowy zawartej z kontrahentem, a tym samym z działalnością gospodarczą Spółki.

Wypłata taka stanowi nie tylko wywiązanie się Spółki z kontraktu zawartego z kontrahentem, ale wpływa także na postrzeganie Spółki przez obecnych i potencjalnych kontrahentów i ściśle wiąże się możliwością zawierania umów w przyszłości, a także ustalaniem ich warunków finansowych.

Należy więc uznać, zdaniem Spółki, że wypłata odszkodowania oraz zwrot zapłaconych podatków i opłat związane są z działalnością gospodarczą Spółki oraz mają na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Dodatkowym potwierdzeniem powyższego faktu jest wyłączenie w art. 16 ust 1 ustawy o CIT niektórych typów odszkodowań z kosztów uzyskania przychodów.

Wydatki, których dotyczą pytania Spółki, nie mieszczą się także w katalogu kosztów wyłączonych z katalogu kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1). W szczególności, zdaniem Spółki, wydatki których dotyczą zadane pytania nie mieszczą się w kategoriach:

1. kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług (art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT),
2. podatku od towarów i usług (art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT),
3. strat powstałych w wyniku nieobjętych zwolnieniem od podatku akcyzowego ubytków wyrobów akcyzowych oraz podatku akcyzowego od tych towarów (art. 16 ust. 1 pkt 47 ustawy o CIT).
   
   

Ad 1. Należy zauważyć, że art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT wskazuje precyzyjnie jakie kategorie odszkodowań nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Katalog ten jest zamknięty i nie zawiera w sobie odszkodowań z tytułu utraty towarów w procesie transportu, czy szerzej w ogóle odszkodowań z tytułu utraty towarów. Odszkodowanie to powinno zdaniem Spółki stanowić przychód otrzymującego oraz koszt wypłacającego.

Ad 2. Zwrot kontrahentowi kwoty równej podatkowi od towarów i usług, jaki ten był zobowiązany zapłacić z tytułu utraty towarów akcyzowych, nie stanowi sam w sobie podatku od towarów i usług, a tym samym nie mieści się w hipotezie art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT. Spółka pragnie podkreślić, że jako podmiotowi innemu niż ten, który dokonał wpłaty podatku od towarów i usług do urzędu skarbowego, nie przysługuje mu prawo do odliczenia tego podatku. Zwrot ten powinien zdaniem Spółki stanowić przychód otrzymującego oraz koszt wypłacającego.

Ad 3. Podobnie jak w przypadku podatku od towarów i usług, Spółka pragnie zauważyć, że wypłacone odszkodowanie oraz zwrot podatku akcyzowego i opłaty paliwowej nie dotyczy utraty paliwa będącego własnością Spółki ani nie mieści się w pojęciu strat w wyrobach akcyzowych czy też podatku akcyzowego. Zwrot ten powinien, zdaniem Spółki, stanowić przychód otrzymującego oraz koszt wypłacającego.

Dodatkowo Spółka pragnie wskazać, że utrata przedmiotowego paliwa nie nastąpiła z winy Spółki, która dochowała w tym zakresie należytej staranności.

Ponieważ wydatek w postaci odszkodowania oraz zwrotu zapłaconych przez kontrahenta podatków nie może zostać powiązany z konkretnym przychodem, powinien on zdaniem Spółki stanowić koszt pośrednio związany z przychodem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W niniejszej sprawie rozpoznaniu organu poddana została kwestia związana z możliwością zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów odszkodowań z tytułu utraconego paliwa oraz pokrycia długu celnego (dalej: zwane jako: „zobowiązania”). Oceniając przedmiotowy wniosek – ściślej kwestię zaliczenia ww. zobowiązań do kosztów uzyskania przychodów - należy wskazując przesłanki kwalifikowania wydatku do podatkowych kosztów uzyskania przychodu przede wszystkim właściwie określić hipotezę normy prawnej odnoszącej się do wyłączenia z kosztów podatkowych wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., poz. 851 ze zm., dalej; „ustawa o PDOP”).

W konsekwencji, podejmując wskazane powyżej rozważania należy w pierwszej kolejności odnieść się do przesłanek warunkujących uznanie określonego wydatku za koszt podatkowy, które zostały uregulowane w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP. Przepis ten stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z treści powyższego unormowania wynika zatem, iż dla uznania określonego wydatku za koszt podatkowy konieczne jest spełnienie z jednej strony warunków o charakterze konstrukcyjnym, wyznaczających istotę przedmiotowego pojęcia (tj. poniesienie wydatku przez podatnika, jego definitywny charakter, związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, właściwe udokumentowanie, przede wszystkim zaś celowość poniesienia określonych wydatków, które winny być nakierowane na uzyskanie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła), z drugiej zaś przesądzenie, czy wydatek ten nie znajduje się w katalogu wyłączeń określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Powyższe wyłączenie ma niezwykle istotne znaczenie w kontekście kwalifikowania konkretnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, albowiem przesądzenie, iż stan faktyczny przedłożony przez podatnika wypełnia hipotezę jakiejkolwiek normy prawnej z art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP wyłącza w sposób definitywny możliwość badania wydatku pod kątem spełnienia przesłanek ogólnych zakreślonych w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP.

W niniejszej sprawie, z racji charakteru opisanych przez Spółkę wydatków konieczne jest dokonanie oceny pod kątem art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o PDOP. Zgodnie z brzmieniem wskazanego przepisu, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Przepis ten zakłada, iż jedynie kary umowne i odszkodowania, które są wynikiem wad dostarczanych towarów, czy też wad wykonanych usług, a także zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad, zwłoki w usunięciu wad towarów i zwłoki w usunięciu wad wykonanych robót i usług nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. W niniejszej sprawie istotne znaczenie ma określenie znaczenia przesłanki związanej z wadliwym wykonaniem usługi. Należy mieć bowiem na uwadze, iż umowa zawarta z kontrahentem Spółki dotyczyła w istocie przesyłu paliwa do składu celnego i winna być łączona z wykonaniem usługi przesyłu.

W ocenie organu interpretacyjnego znaczenie przesłanki wadliwego wykonania usługi należy rozpocząć od wskazania istoty pojęcia wadliwości. Otóż zgodnie ze słownikiem języka polskiego wadliwy oznacza wykazujący wady, niewłaściwy, nieprawidłowy, błędny. Z kolei sama wada to uszkodzenie, usterka przedmiotu (Mały Słownik Języka Polskiego PWN pod red. Stanisława Skorupka, Haliny Auderskiej, Zofii Łempickiej, Warszawa 1993, wyd. IX, s. 876). Pojęcie wadliwości sprowadza się zatem do obiektywnego stanu niewłaściwego wykonania zobowiązania (usługi) i jest niezależne od winy. Wadliwość nie jest bowiem warunkowana zawinionym postępowaniem strony zobowiązanej. W pojęciu wady nie ma bowiem mowy o zawinionym uszkodzeniu, czy też zawinionej usterce. W konsekwencji kwestia nienależytego wykonania zobowiązania w przypadku wadliwie wykonanej usługi nie ma żadnego znaczenia. W przypadku braków (ubytków) w towarach przesyłanych przez Spółkę mamy do czynienia z obiektywnym stanem niewłaściwego wykonania zobowiązania. Tym samym prawidłowe świadczenie usługi przesyłu polega na przesyle paliwa (innych rzeczy) bez wad, w stanie niepogorszonym, bez uszczuplenia stanu przesyłki. Wszystkie zatem przypadki, które odbiegają od wskazanego prawidłowego wzorca wykonania przez przedsiębiorstwo przesyłowe umowy stanowią nieprawidłowe, niewłaściwe, a tym samym wadliwe wykonanie usługi.

Kwestia zaś braku możliwości uznania, iż umowa przesyłu wykonana została bez dochowania należytej staranności może mieć jedynie znaczenie przy ocenie samego obowiązku odszkodowawczego. Odpowiedzialność umowna (ex contractu) została bowiem oparta na zasadzie winy. W art. 471 kodeksu cywilnego ustawodawca wskazał, iż dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei w art. 472 ustawodawca przyjął, że jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego, dłużnik obowiązany jest za niezachowanie należytej staranności. W konsekwencji kwestia należytego wykonania zobowiązania może być brana pod uwagę jedynie przy ocenie podstaw odszkodowania, nie odnosi się zaś do kwestii wadliwości usługi, czy też dostarczenia towarów. Należy mieć zatem na uwadze, iż pojęcie odszkodowania zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o PDOP oparte jest na wskazanym powyżej wzorcu ustawowym, gdzie co do zasady odpowiedzialność dłużnik skorelowana musi być z jego winą w wykonaniu zobowiązania. Niemniej jednak nie przy każdym zobowiązaniu zasada zawinienia znajduje zastosowanie. Niekiedy odpowiedzialność jest z mocy ustawy rozszerzona. Absolutyzacja odpowiedzialności dłużnika może bowiem opierać się na zasadzie ryzyka. Taka sytuacja ma miejsce w przypadku umowy przewozu, która swe normatywne źródło znajduje w kodeksie cywilnym czy też w prawie przewozowym. W ocenie organu interpretacyjnego regulacje zawarte w kodeksie cywilnym oraz w prawie przewozowym a dotyczące odpowiedzialności przewoźnika winny znajdować przynajmniej w drodze analogii zastosowanie również do transportu przesyłowego wykonywanego za pomocą urządzeń przesyłowych (rurociągów). W konsekwencji przy przesyle przedsiębiorstwo przesyłowe odpowiada również na zasadzie ryzyka (nie zaś na zasadzie winy za przesył rzeczy-paliw). Należy mieć bowiem na uwadze, iż w ramach istotnych postanowień umowy przesyłu paliw jako umowy nienazwanej znajdują się również essentialia negoti umowy przewozu. Zgodnie z definicją umowy przewozu zawartą w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 roku- Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121) przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Podobnie przedsiębiorstwo przesyłowe zobowiązuje się w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do przesyłu towarów (paliw) za pomocą urządzeń przesyłowych (rurociągów). Odpowiedzialność za wykonanie takiej usługi (opartej na wzorcu umowy przewozu) znajduje odbicie w art. 788 § 1 i 2 kodeksu cywilnego. Zgodnie z § 1 wskazanego unormowania odszkodowanie za utratę, ubytek lub uszkodzenie przesyłki w czasie od jej przyjęcia do przewozu aż do wydania odbiorcy nie może przewyższać zwykłej wartości przesyłki, chyba że szkoda wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa przewoźnika. Z kolei § 2 stanowi, iż przewoźnik nie ponosi odpowiedzialności za ubytek nieprzekraczający granic ustalonych we właściwych przepisach, a w braku takich przepisów - granic zwyczajowo przyjętych (ubytek naturalny). Wzmocnieniem powyższego wzorca odpowiedzialności są regulacje prawa przewozowego, gdzie w ustawie z dnia 15 listopada 1984 roku -Prawo przewozowe (Dz. U. z 2010, poz. 1173, ze zm.), ustawodawca poprzez normy ius cogens wskazał, iż przewoźnik ponosi odpowiedzialność za utratę, ubytek lub uszkodzenie przesyłki powstałe od przyjęcia jej do przewozu aż do jej wydania oraz za opóźnienie w przewozie przesyłki (art. 65 ust. 1 ww. ustawy). Przewoźnik nie ponosi odpowiedzialności określonej w ust. 1, jeżeli utrata, ubytek lub uszkodzenie albo opóźnienie w przewozie przesyłki powstały z przyczyn występujących po stronie nadawcy lub odbiorcy, niewywołanych winą przewoźnika, z właściwości towaru albo wskutek siły wyższej. Dowód, że szkoda lub przekroczenie terminu przewozu przesyłki wynikło z jednej z wymienionych okoliczności, ciąży na przewoźniku (art. 65 ust. 2 ww. ustawy).

W konsekwencji mając na uwadze, iż umowa opisana we wniosku (umowa o świadczenie usług przesyłu paliw) wyczerpuje w zakresie samej tylko usługi transportu paliw rurociągiem essentialia negotii umowy przewozu należy do takiej umowy stosować przepisy odnoszące się do zakresu odpowiedzialności przewoźnika, które jak zostało wykazane poprzez przywołanie norm kodeksu cywilnego jak również prawa przewozowego opierają się na zasadzie ryzyka nie zaś winy, co w konsekwencji oznacza, iż bez znaczenia przy takiej odpowiedzialności są okoliczności związane z należytym wykonaniem zobowiązania. Odpowiedzialność przedsiębiorstwa przesyłowego aktualizuje się zatem nawet wówczas, gdy ubytek powstaje pomimo dochowania należytej staranności, a jest wynikiem – jak podaje Spółka – kradzieży. Fakt kradzieży nie wyłącza bowiem odpowiedzialności przewoźnika i nie można co do zasady utożsamiać go z siłą wyższą. Działania lub zaniechania osób trzecich nie zwalniają zatem przewoźnika od odpowiedzialności. W wyroku Sądu Najwyższego z 14 października 1999 r., sygn. akt I CKN 152/98 stwierdzono, że działania (kradzież) lub zaniechania osób trzecich nie zwalniają przewoźnika od odpowiedzialności za szkodę w substancji przesyłki, nawet wówczas, gdy są wyłączną przyczyną szkody. Tym samym samo zaistnienie ubytków, które nie są ubytkami naturalnymi, a które nie powstały na skutek przesłanki egzoneracyjnej jaką jest siła wyższą stanowią wadliwe, niezgodne z zobowiązaniem wykonanie usługi przesyłu. Konsekwencją zaś powyższego jest uznanie, iż odszkodowanie za ubytek w przesyle powstały na skutek kradzieży jako wadliwe wykonanie usługi podlega pod normę z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o PDOP i nie może stanowić podatkowego kosztu uzyskania przychodu. Konstatacja ta rozciąga się również na wydatek z tytułu długu celnego od utraconego paliwa. Powstanie długu celnego było bowiem konsekwencją ubytku paliwa, a zatem wadliwie wykonanej usługi przesyłu. Skoro zatem dług celny (jego powstanie) pozostaje w logicznym ciągu o charakterze przyczynowo-skutkowym z ubytkiem stanowiącym wadliwe wykonanie usługi przesyłu, to tym samym obowiązek zwrotu długu celnego stanowi w istocie rozszerzenie odpowiedzialności przedsiębiorstwa przesyłowego z tytułu wadliwie wykonanej usługi. Przedsiębiorstwo przesyłowe dokonując zwrotu długu celnego per facta concludentia przyjmuje na siebie odpowiedzialność odszkodowawczą za jego powstanie i to niezależnie od istnienia solidarności po stronie dłużników. W przypadku, gdy źródłem odpowiedzialności odszkodowawczej za powstanie długu celnego jest wadliwe wykonanie usługi, to do tak zakreślonego stanu faktycznego, w ocenie organu interpretacyjnego, zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o PDOP. Mamy tutaj bowiem do czynienia z przyjęciem przez Spółkę odpowiedzialności odszkodowawczej za dług celny powstały z tytułu wadliwie wykonanej umowy świadczenia usług przesyłu.

Reasumując, wydatki wskazane we wniosku, których obowiązek zapłaty spoczywa na Spółce z mocy przepisu szczególnego art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o PDOP nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to bezprzedmiotowość rozstrzygania w odniesieniu do momentu potrącalności tych wydatków (zobowiązań) w rachunku podatkowym, które to zagadnienie, jak wynika z postawionych organowi pytań, również stanowiło przedmiot wątpliwości interpretacyjnych Spółki.

Organ podkreśla, iż stanowisko przedstawione w niniejszej interpretacji znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych w zakresie typowej umowy przewozu, która jak wskazano powyżej stanowi punkt odniesienia do umowy o świadczenie usług przesyłu. Przykładowo w wyroku z dnia 5 czerwca 2008 roku, sygn. akt I SA/Gl 180/08, dotyczącym co prawda dostarczenia towaru uszkodzonego (co jednak w obliczu odpowiedzialności przewoźnika, w ramach której dochodzi do zrównania odpowiedzialności za utratę, uszkodzenie oraz ubytek towaru należy rozciągnąć na niniejszy stan faktyczny), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach podniósł, iż „W sytuacji, gdy przewoźnik wypłaca zlecającemu przewóz odszkodowanie z tytułu uszkodzenia towaru, de facto dochodzi do nieprawidłowego wykonania usługi, a to oznacza, że wypłacane z tego tytułu odszkodowanie nie będzie mogło być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż tego rodzaju wydatki zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 pkt 22 updop. Za prawidłowe i zgodne z treścią w/w przepisu należy uznać stanowisko, iż dotknięta jest wadą usługa przewozu w sytuacji, gdy przewożony towar dociera do miejsca jego przeznaczenia z uszkodzeniem. Podkreślenia wymaga, że zarówno organ podatkowy, jak i pełnomocnik zgodnie stoją na stanowisku, że interpretując pojęcie "wady wykonanej usługi" należy zastosować wykładnię gramatyczną, z tym jednak, że interpretacji tej nadają różne znaczenie. Pełnomocnik starał się forsować przy tym pogląd, że dostarczenie towaru na miejsce przeznaczenie z uszkodzeniem, nie stanowi wadliwego wykonania usługi, a może wynikać z innych przyczyn, w tym w wyniku zdarzeń losowych. Pogląd taki – zdaniem Sądu – jest nie do zaakceptowania w przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym. Wadliwie wykonana usługa, to taka, która została wykonana w sposób niepełny tj. nie zostały spełnione wszelkie obowiązki ciążące na przewoźniku, w tym obowiązek dostarczenia towaru do miejsca jego przeznaczenia w stanie niezmienionym czy nieuszkodzonym.”

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.