Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-1327/14-2/MN
z 9 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 16 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Strona) zamierza rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej, w ramach której jako profesjonalny zawodnik piłki siatkowej będzie zawierał umowy z Klubem Sportowym.

W ramach zawieranych umów Wnioskodawca będzie świadczył zarówno szereg usług sportowych, jak również usługi w zakresie reklamy i marketingu z wykorzystaniem własnego wizerunku, jako osoby rozpoznawalnej publicznie. Działania reklamowe będą obejmować udział w sesjach zdjęciowych, uczestnictwo w nagraniach telewizyjnych czy radiowych, akcjach promocyjnych, jak również współpracę przy tworzeniu materiałów promocyjnych.

Wnioskodawca, jak wynika z projektów umów, które planuje zawrzeć będzie ponosił odpowiedzialność finansową oraz zobowiązany będzie do samodzielnego organizowania prac. Świadczą o tym zapisy w projektach umów przedstawionych przez Klub, np.: Ryzyko finansowe, z jakim związane jest świadczenie usług objętych niniejszą umową obciążają wykonawcę.

Z zapisów umieszczonych w projektach umów wynika również, że wynagrodzenie Wnioskodawcy może ulec obniżeniu. Taki zapis, zdaniem Wnioskodawcy, świadczy ewidentnie o tym, że ryzyko gospodarcze (finansowe) związane z planowaną działalnością gospodarczą będzie po jego stronie.

Ponadto, Strona wskazuje również, że ze względu na specyfikę wykonywanej przez zawodnika sportowego działalności, ponosi dodatkowe ryzyko ekonomiczne związane z kontuzjami, które w niektórych sytuacjach mogą pozbawić Stronę zupełnie prawa do wynagrodzenia. Również kondycja finansowa klubu czy jego niewypłacalność, obciążają ryzykiem finansowym Wnioskodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca w sytuacji, jeśli podejmie się prowadzenia działalności gospodarczej opisanej w zdarzeniu przyszłym, będzie podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a prowadzona przez niego działalność, będzie działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, opodatkowaną zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie umów, które planuje zawrzeć z Klubem, będzie prowadził działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT i tym samym, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, będzie podatnikiem tego podatku, a świadczone usługi będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat tej działalności. Ust. 2 zaś stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców, usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów tub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Taki charakter będzie miała właśnie działalność, którą zamierza prowadzić Wnioskodawca. Nie ulega bowiem wątpliwości, że Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność w celach zarobkowych, w sposób ciągły.

Zdaniem Wnioskodawcy, bez wpływu na uznanie planowanej przez niego działalności za działalność gospodarczą, a jego za podatnika podatku VAT, pozostanie tu przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako ustawa o PIT), jeżeli osoby te związane są ze zlecającym wykonanie tych czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków ich wykonywania, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego za wykonywanie tych czynności wobec osób trzecich.

Jak wynika bowiem wprost z zapisów w projektach umów, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego, ciężar ryzyka finansowego będzie ponosił Wnioskodawca. Również odpowiedzialność za wykonywane czynności będzie spoczywała na Wnioskodawcy, jako że będzie on zobowiązany do samodzielnego nie tylko wykonywania usług, ale również organizowania prac.

Wobec czego, zdaniem Wnioskodawcy, w jego przypadku art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT nie będzie miał zastosowania, a planowaną przez niego działalność należy uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT, a Wnioskodawcę za podatnika tego podatku.

Należy podkreślić, że w obowiązującym stanie prawnym ze względu na istnienie w przepisach szerokiej definicji działalności gospodarczej przychody osób fizycznych świadczących swoje usługi osobiście i mających w tym zakresie zarejestrowaną działalność gospodarczą, nie powinny być kwestionowane co do prawidłowości ich kwalifikacji do źródła przychodów „działalność gospodarcza”. W obecnym ujęciu, pod pojęciem działalności gospodarczej w rozumieniu prawa podatkowego mieści się bowiem każda działalność zarobkowa w rozumieniu przepisów prawa działalności gospodarczej, wykonywanie wolnego zawodu, a także każda inna działalność zarobkowa wykonywana we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność – do przedsiębiorców.

Dokonując analizy porównawczej działalności wykonywanej osobiście z pozarolniczą działalnością gospodarczą należy zauważyć, że widoczna jest granica pomiędzy tymi dwoma źródłami przychodów. Różnicę stanowi niewątpliwie zorganizowany i ciągły charakter pozarolniczej działalności gospodarczej odróżniający ją od działalności wykonywanej osobiście. W przypadku Wnioskodawcy niewątpliwie przesłanka zorganizowanego i ciągłego charakteru działalności, przesądzająca o możliwości uznania przedmiotowej działalności za samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą, zostanie wypełniona.

Zdaniem Wnioskodawcy, dla rozstrzygnięcia kwestii będącej przedmiotem zapytania kluczowe znaczenie ma stanowisko Ministra Finansów wyrażone w interpretacji ogólnej z 27 maja 2014 r. oraz odpowiedź na interpelację poselską nr 26378 z 25 czerwca 2014 r.

W interpretacji ogólnej Minister wskazał, że podatnik uzyskujący przychody z tytułów wymienionych w art. 13 pkt 2-8 ustawy o PIT może dla celów podatku dochodowego zaliczyć te przychody do działalności gospodarczej, pod warunkiem, że uzyskuje je w ramach działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 5a pkt 6 ustawy o PIT, i jednocześnie nie zachodzą łącznie przesłanki negatywne, o których mowa w art. 5b ust. 1 ustawy o PIT.

Z powyższego wynika, jak już wcześniej wskazał Wnioskodawca, że świadczonych usług nie uznaje się za samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą, jeżeli odpowiedzialność za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie ponosi zlecający, a wykonujący czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością, co nie będzie miało miejsca w przypadku Strony. Zgodnie z projektami umów, to Wnioskodawca będzie ponosił odpowiedzialność finansową oraz zobowiązany będzie do samodzielnego organizowania prac, co czyni zadość wymogom przewidzianym zarówno w ustawie o PIT, jak i ustawie o VAT do uznania planowanej przez Wnioskodawcę działalności za samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą i jednocześnie do uznania Strony za podatnika podatku VAT w tym zakresie. Dodatkowo Strona wskazuje, że 25 czerwca 2014 r. ogłoszona została odpowiedź na interpelację poselską nr 26378, w której to Sekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów – z upoważnienia ministra, zauważył: analizując status prawno-podatkowy zawodników należy zatem każdorazowo badać, jaki jest kształt wzajemnych relacji, praw i obowiązków zarówno zlecającego, jak i wykonującego zlecane czynności (klubów i zawodników). Szczególnie ważne jest prawidłowe rozpoznanie każdej indywidualnej sprawy z uwagi na możliwość występowania różnorodnych stanów faktycznych. Należy bowiem mieć na uwadze, że istotnym aspektem działalności zawodników, poza działalnością sportową, może być dodatkowo świadczenie usług reklamowo-marketingowych. W takim przypadku sportowiec, świadcząc usługi marketingowe (reklamowe) za wynagrodzeniem, co do zasady wykonywałby samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Tym samym z tytułu świadczenia tych usług zostałby uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego, oczywistym jest uznanie planowanej przez Wnioskodawcę działalności, która polegać będzie w dużej mierze na świadczeniu usług reklamowo-marketingowych, za samodzielnie świadczoną działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT, a tym samym uznanie go za podatnika podatku VAT z tego tytułu.

Konkludując, zdaniem Wnioskodawcy, planowana przez niego działalność, która polegać będzie na świadczeniu usług będących przedmiotem umów zawieranych z Klubem, wyszczególnionych w opisie zdarzenia przyszłego, wypełnia przesłanki art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT decydujące o możliwości uznania wykonywanej działalności za działalność gospodarczą, a Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marea 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Według art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 15 ust. 3 pkt 1 ustawy – za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.). Zaliczają się tu m.in. przychody ze stosunku pracy.

Natomiast, na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy – za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Zgodnie z art. 13 ust. 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) – za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się:

1. przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych;
2. przychody z działalności duchownych, osiągane z innego tytułu niż umowa o pracę;
3. przychody z działalności polskich arbitrów uczestniczących w procesach arbitrażowych z partnerami zagranicznymi;
4. przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7;
5. przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9;
6. przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych;
7. przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:
   1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
   2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością
   – z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9;
8. przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.
   
   

Sformułowanie w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług odnoszące się do odpowiedzialności, należy rozumieć jako odpowiedzialność zleceniodawcy w stosunku do osób trzecich za czynności realizowane przez zleceniobiorcę w ramach wykonywania zlecenia. Tylko w takim przypadku ryzyko wykonania czynności zleconych przechodzi z faktycznego wykonawcy na osobę zlecającą ich wykonanie, co wyklucza samodzielny charakter działalności zleceniobiorcy. Tak bowiem rozumiana odpowiedzialność za wykonanie czynności wskazuje, kto ponosi ryzyko prowadzonej działalności, a tym samym wskazuje na wyłączenie ze sfery samodzielności (i z grona podatników podatku od towarów i usług) tego podmiotu, który nie odpowiada za efekt wykonywanej pracy wobec osób trzecich.

Przepisy art. 15 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy stanowią implementację do prawa krajowego art. 10 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE. Stosownie do art. 9 ust. 1 zdanie pierwsze Dyrektywy 2006/112/WE – warunkiem posiadania statusu podatnika VAT jest prowadzenie samodzielnie w dowolnym miejscu jakiejkolwiek działalności gospodarczej, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Zgodnie z art. 10 Dyrektywy 2006/112/WE – warunek, o którym mowa w art. 9 ust. 1, przewidujący, że działalność gospodarcza jest prowadzona samodzielnie wyklucza opodatkowanie VAT pracowników i innych osób, o ile są one związane z pracodawcą umową o pracę lub jakimikolwiek innymi więzami prawnymi tworzącymi stosunek prawny między pracodawcą a pracownikiem w zakresie warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 12 stycznia 2009 r., sygn. akt I FPS 3/08: „w swoich orzeczeniach ETS wyznaczył dość wyraźne kryteria interpretacji pojęcia «samodzielna» działalność gospodarcza. Za taką działalność nie będzie mogła zostać uznana działalność gospodarcza, która wykonywana jest przy wykorzystaniu infrastruktury i organizacji wewnętrznej podmiotu, na rzecz którego jest prowadzona, nie powoduje żadnego ryzyka ekonomicznego po stronie usługodawcy, a nadto nie powoduje odpowiedzialności usługodawcy wobec osób trzecich za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością”.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniach sprecyzował, że za samodzielną nie będzie mogła być uznana działalność gospodarcza, która wykonywana jest przy wykorzystaniu infrastruktury i organizacji wewnętrznej podmiotu, na rzecz którego jest prowadzona, nie powoduje żadnego ryzyka ekonomicznego po stronie usługodawcy a nadto nie powoduje odpowiedzialności usługodawcy wobec osób trzecich za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością (orzeczenia w sprawie C-202/90 i C-235/85).

Przedstawiając powyższe należy wskazać, że rozstrzygnięcie w zakresie uznania czy działalność sportowa zawodnika profesjonalnie uprawiającego sport, objęta jest zakresem działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, wymaga przeanalizowania umowy zawartej przez niego z klubem sportowym (związkiem sportowym), w tym warunków na jakich odbywa się świadczenie usług sportowych, sposobu kalkulacji wynagrodzenia, odpowiedzialności wobec osób trzecich, czyli czynników w istotny sposób określających samodzielność i stopień ryzyka ekonomicznego ponoszonego przez sportowca.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej, w ramach której jako profesjonalny zawodnik piłki siatkowej będzie zawierał umowy z Klubem Sportowym. W ramach zawieranych umów Wnioskodawca będzie świadczył zarówno szereg usług sportowych, jak również usługi w zakresie reklamy i marketingu z wykorzystaniem własnego wizerunku, jako osoby rozpoznawalnej publicznie. Działania reklamowe będą obejmować udział w sesjach zdjęciowych, uczestnictwo w nagraniach telewizyjnych czy radiowych, akcjach promocyjnych, jak również współpracę przy tworzeniu materiałów promocyjnych. Wnioskodawca, jak wynika z projektów umów, które planuje zawrzeć będzie ponosił odpowiedzialność finansową oraz zobowiązany będzie do samodzielnego organizowania prac. Świadczą o tym zapisy w projektach umów przedstawionych przez Klub, np.: Ryzyko finansowe, z jakim związane jest świadczenie usług objętych niniejszą umową obciążają wykonawcę. Z zapisów umieszczonych w projektach umów wynika również, że wynagrodzenie Wnioskodawcy może ulec obniżeniu. Taki zapis, zdaniem Wnioskodawcy, świadczy ewidentnie o tym, że ryzyko gospodarcze (finansowe) związane z planowaną działalnością gospodarczą będzie po jego stronie. Ponadto, Strona wskazuje również, że ze względu na specyfikę wykonywanej przez zawodnika sportowego działalności, ponosi dodatkowe ryzyko ekonomiczne związane z kontuzjami, które w niektórych sytuacjach mogą pozbawić Stronę zupełnie prawa do wynagrodzenia. Również kondycja finansowa klubu czy jego niewypłacalność, obciążają ryzykiem finansowym Wnioskodawcę.

Z treści wniosku wynika również, że zgodnie z zapisami w projektach umów, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego, ciężar ryzyka finansowego będzie ponosił Wnioskodawca. Również odpowiedzialność za wykonywane czynności będzie spoczywała na Wnioskodawcy, jako że będzie on zobowiązany do samodzielnego nie tylko wykonywania usług, ale również organizowania prac. Wnioskodawca wskazał, że świadczonych usług nie uznaje się za samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą, jeżeli odpowiedzialność za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie ponosi zlecający, a wykonujący czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością, co nie będzie miało miejsca w przypadku Strony. Zgodnie z projektami umów, to Wnioskodawca będzie ponosił odpowiedzialność finansową oraz zobowiązany będzie do samodzielnego organizowania prac.

Świadczenie za wynagrodzeniem usług sportowych przez zawodników profesjonalnie uprawiających sport na podstawie umów (kontraktów) podpisanych z klubami sportowymi, spełnia przesłanki świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Aby jednak określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi być wykonywana przez podatnika działającego w takim charakterze w ramach prowadzonej przez niego samodzielnie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Sam fakt wymienienia przychodów sportowców w art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako przychodów z uprawiania sportu nie oznacza automatycznie wyłączenia ich działalności z zakresu obowiązywania ustawy o VAT.

Kwalifikacja działalności sportowej zawodnika jako samodzielnej działalności gospodarczej uzależniona jest od charakteru stosunku prawnego łączącego zawodnika z klubem sportowym. Jeżeli z zawartego kontraktu (umowy) np. o profesjonalne świadczenie usług sportowych, w którym określono warunki wykonywania tych usług oraz sposób kalkulacji wynagrodzenia, wynikałoby, że zawodnik nie ponosi odpowiedzialności wobec osób trzecich za wykonaną usługę (odpowiedzialność wobec osób trzecich za wykonanie zlecenia ponosiłby wyłącznie zleceniodawca – klub sportowy), wówczas taki stosunek prawny nie miałby charakteru samodzielnej działalności gospodarczej. W takim przypadku zawodnik nie byłby, co do zasady, uznany za podatnika podatku od towarów i usług w związku ze świadczeniem usług sportowych na rzecz klubu.

W przypadku jednak wykonywania przez zawodnika działalności sportowej na podstawie zawartej z klubem sportowym umowy określającej warunki wykonywania zleconych czynności oraz wynagrodzenie – ponoszącego jednakże osobiście odpowiedzialność wobec osób trzecich za wykonaną przez siebie usługę, zachodziłyby przesłanki do uznania prowadzonej działalności za podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podkreślenia wymaga, że ustanowione w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy przesłanki, przy zaistnieniu których dopuszczalne jest wyłączenie z zakresu opodatkowania podatkiem od towarów i usług muszą wystąpić łącznie.

Należy również mieć na uwadze, że istotnym aspektem działalności zawodników, poza działalnością sportową może być dodatkowo świadczenie usług reklamowo-marketingowych. Wynagrodzenie uzyskiwane przez sportowców z tytułu świadczenia usług marketingowych czy reklamowych nie zalicza się do żadnej z kategorii przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 2-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takim przypadku, sportowiec świadcząc usługi marketingowe (reklamowe) za wynagrodzeniem, co do zasady, wykonywałby samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym, z tytułu świadczenia tych usług zostałby uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Zatem należy wskazać, że kwalifikacja przychodów sportowców na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów z działalności wykonywanej osobiście albo do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej jest istotna, jednakże nie przesądza o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług działalności sportowców, gdyż w celu wyłączenia tej działalności spod opodatkowania VAT w stanie faktycznym każdej indywidualnej sprawy muszą zostać spełnione pozostałe kryteria przedmiotowe określające m.in. czy działanie usługodawcy odbywa się w warunkach ryzyka gospodarczego (a tym samym kto ponosi odpowiedzialność za wykonane usługi).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca będzie ponosił odpowiedzialność finansową oraz zobowiązany będzie do samodzielnego organizowania prac. Wynagrodzenie Wnioskodawcy może ulec obniżeniu, zatem ciężar ryzyka gospodarczego (finansowego) związanego z planowaną działalnością gospodarczą będzie ponosił Wnioskodawca. Odpowiedzialność za wykonywane czynności będzie spoczywała na Wnioskodawcy, jako że będzie on zobowiązany do samodzielnego nie tylko wykonywania usług, ale również organizowania prac. W przedmiotowej sprawie nie zaistnieje sytuacja, w której odpowiedzialność za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie ponosić będzie zlecający, a wykonujący czynności nie będzie ponosić ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością. Tym samym, działalność zawodnika polegająca na świadczeniu usług sportowych oraz reklamowych i marketingowych spełniać będzie definicję działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a w sprawie nie będzie miało zastosowania wyłączenie wynikające z art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawione we wniosku okoliczności należy stwierdzić, że w przypadku wykonywania przez zawodnika sportowego działalności sportowej oraz reklamowej i marketingowej – na podstawie zawartej z Klubem Sportowym umowy na zasadach opisanych w przedmiotowej sprawie, zachodzą przesłanki pozwalające uznać prowadzoną przez zawodnika działalność za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Skutkiem powyższego, Wnioskodawca uzyska status podatnika podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, jeśli Wnioskodawca podejmie się prowadzenia działalności gospodarczej opisanej w zdarzeniu przyszłym, będzie podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a prowadzona przez niego działalność, będzie działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, opodatkowaną zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Ponadto, stosownie do art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej – składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego zdarzenia przyszłego – udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.