2015.07.03 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/4512-1-249/15-4/HW
z 3 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2015 r. (data wpływu 7 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 czerwca 215 r. (data wpływu 1 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług oraz zwolnienia na podstawie art. 113 ustawy (pytania oznaczone we wniosku nr 4 i nr 5) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług oraz zwolnienia na podstawie art. 113 ustawy (pytania oznaczone we wniosku nr 4 i nr 5). Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 czerwca 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest czynnym podatnikiem VAT.

Zainteresowany wraz ze swoim przyszłym wspólnikiem zamierza założyć spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. W nowo powstałej Spółce Wnioskodawca obejmie 95% udziałów, natomiast jego wspólnik pozostałe 5%.

Wnioskodawca powołany zostanie uchwałą Zgromadzenia Wspólników w skład jednoosobowego zarządu i nie będzie z tego tytułu pobierać wynagrodzenia. Drugi wspólnik natomiast zostanie zobowiązany do świadczenia na rzecz Spółki usług księgowych polegających m.in. na: sporządzaniu i wysyłaniu deklaracji podatkowych, uzgadnianiu sald, sporządzaniu raportów, sprawozdań finansowych, w tym ustalaniu wyniku finansowego firmy, reprezentowaniu przed organami podatkowymi, inwentaryzacji majątku firmy, księgowaniu dokumentów, przechowywaniu bieżących dokumentów finansowych, weryfikowaniu poprawności dokumentów pod względem formalnym, merytorycznym i finansowym, prowadzeniu dokumentacji płacowej i rozliczaniu wynagrodzeń. Zgromadzenie Wspólników Spółki, zgodnie z umową Spółki może, ustalając wynagrodzenie wspólnika za wykonane prace na rzecz Spółki, za jego zgodą wyrażoną na piśmie określić wysokość wynagrodzenia poniżej jego wartości rynkowej.

Spółka założona przez Wnioskodawcę i jego wspólnika będzie świadczyć usługi w zakresie informatyki (projektowanie stron internetowych, doradztwo) oraz grafiki komputerowej.

Wnioskodawca zgodnie z umową Spółki zobowiązany będzie do powtarzających się w każdym miesiącu kalendarzowym świadczeń niepieniężnych na jej rzecz, polegających na wykonywaniu na rzecz Spółki zadań tożsamych z przedmiotem działalności Spółki określonych w umowie (usługi w zakresie informatyki i grafiki komputerowej, w tym wykonywanie oprogramowania i projektów graficznych oraz doradztwo w zakresie informatyki), w wymiarze 100 godzin miesięcznie, w datach i terminach uzgodnionych między Wnioskodawcą a Spółką na podstawie odrębnego porozumienia, w zależności od potrzeb i interesu Spółki. Wnioskodawca i jego wspólnik wykonując wymienione powyżej prace będą działać w imieniu i na ryzyko Spółki. Na podstawie uchwały Zgromadzenie Wspólników wynagrodzenie Wnioskodawcy za wykonane prace na rzecz Spółki będzie comiesięcznie ustalane przez Prezesa Zarządu na podstawie zestawienia przygotowywanego przez Wnioskodawcę. Wynagrodzenie będzie obliczane poprzez ustalenie ceny świadczenia usług na poziomie sumy bazy kosztowej i narzucie zysku. Wartość ta będzie porównywalna do bazy kosztowej i narzutu zysku ustalanych pomiędzy podmiotami niezależnymi. Na przyjętą bazę kosztową składać się będzie praca wspólnika i koszty administracji. Ustalając wysokość narzuconego zysku (marży) będą brane pod uwagę w szczególności: cechy stron transakcji i cechy usługi, zakres działalności, strategia gospodarcza i model biznesowy Spółki. Dzięki przejętej metodzie wynagrodzenie Wnioskodawcy za wykonane na rzecz Spółki prace, nie będzie przewyższać ich wartości rynkowej. Natomiast wysokość wynagrodzenie wspólnika Wnioskodawcy ustalana będzie uchwałą Zgromadzenia Wspólników jako stała miesięczna kwota. Zgodnie z umową Spółki i za zgodą wspólnika wyrażoną na piśmie, wysokość wynagrodzenia wspólnika za świadczenie na rzecz Spółki zostanie ustalona poniżej jego wartości rynkowej.

W piśmie z dnia 30 czerwca 2015 r. – stanowiącym uzupełnienie Wniosku – Zainteresowany wskazał, że:

Wspominany przychód będzie stanowić przychód z działalności wykonywanej osobiście, zgodnie z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Z tytułu zawartej umowy o świadczenie usług w ww. zakresie Wnioskodawca nie będzie ponosił odpowiedzialności wobec osób trzecich z tytułu wykonywania obowiązków wynikających z ww. umowy.
Zainteresowany świadcząc usługi w ramach umowy nie będzie wyrażał woli w imieniu i na rzecz Spółki.
Wnioskodawca nie będzie mobilizował zasobów ludzkich lub rzeczowych z zamiarem uczestniczenia w świadczeniu usług w ramach zawartej umowy.
Ryzyko za czynności wykonane w ramach umowy przez Wnioskodawcę ponosić będzie Spółka.
Usługi świadczone przez Zainteresowanego nie będą stanowić usług twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanych w formie honorariów za przekazanie licencji do praw autorskich lub praw artystycznego wykonania albo ich wykonanie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy prawidłowym jest twierdzenie, że praca Wnioskodawcy na rzecz Spółki w świetle ustawy o podatku od towarów i usług (VAT) uznana będzie za działalność gospodarczą i podlegać będzie opodatkowaniu na podstawie tejże ustawy (pytanie oznaczone we wniosku nr 4)?
Czy prawidłowym jest twierdzenie, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki podlegać będą opodatkowaniu z tytułu podatku od towarów i obowiązuje w tym przypadku znajdujące się w art. 113 ustawy o VAT zwolnienie kwotowe za sprzedaż opodatkowaną do wysokości 150.000 zł (pytanie oznaczone we wniosku nr 5)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Świadczenie niepieniężne wykonywane na rzecz Spółki może być uznane za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (VAT) i podlega opodatkowaniu na podstawie tej ustawy. Dzieje się tak ze względu na szerokie rozumienie terminu „świadczenie usług” zawartego w ustawie o VAT. Usługę stanowi każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Takie rozumowanie jest prawidłowe i znajduje swoje potwierdzenie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, w ślad za art. 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE. Każda czynność, niebędąca dostawą towarów, wykonana za wynagrodzeniem na rzecz innego podmiotu, stanowi świadczenie usług.

Ad. 2

Praca Wnioskodawcy na rzecz Spółki podlega opodatkowaniu z tytułu podatku od towarów i usług, i obowiązuje w tym wypadku znajdujące się w art. 113 ustawy o VAT zwolnienie kwotowe za świadczenie usług opodatkowanych do wysokości 150.000 zł. Natomiast, jeżeli powyższa wartość u podatnika zwolnionego podmiotowo przekroczy kwotę 150.000 zł, zwolnienie traci moc, począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę, a opodatkowaniu podlega cała transakcja, której dokonanie spowoduje utratę prawa do zwolnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jak wynika z powyższych przepisów w obowiązującej ustawie pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo uniwersalnie. Usługą jest świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy. Nie ma więc znaczenia osoba odbiorcy świadczenia. Usługami są zarówno świadczenia wykonane na rzecz konsumentów, jak i dla przedsiębiorców, a usługą będzie takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Powyższe oznacza, że świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT jest każde świadczenie odpłatne, które powoduje powstanie przysporzenia po stronie odbiorcy na skutek działania wykonawcy świadczenia.

Należy wyjaśnić, że przepis art. 8 ust. 1 ustawy jest niejako dopełnieniem art. 7 ust. 1 ustawy i ma na celu objęcie opodatkowaniem każdej transakcji wykonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, która nie stanowi dostawy towarów, przez co realizowana jest w ten sposób zasada powszechności opodatkowania.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane zostało również w art. 9 (1) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE. W myśl tego artykułu działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Zgodnie z akapitem pierwszym artykułu 9 (1) podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Artykuł 10 stwierdza, że warunek określony w art. 9 (1) przewidujący, że działalność gospodarcza jest prowadzona samodzielnie wyklucza opodatkowanie VAT pracowników i innych osób, o ile są one związane z pracodawcą umową o pracę lub jakimikolwiek innymi więzami prawnymi tworzącymi stosunek prawny między pracodawcą a pracownikiem w zakresie warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy.

Dyrektywa zapewnia bardzo szeroki zakres działalności gospodarczej, obejmujący wszystkie etapy produkcji, dystrybucji i dostarczania towarów i usług. To, że działalność gospodarcza, która ma być traktowana jako taka, nie jest działalnością wykonywaną okazjonalnie, nie oznacza, że działalność ta, aby mieścić się w zakresie podatku VAT, musi osiągnąć pewną liczbę operacji lub osiągnąć określony poziom dochodu. Decydującym elementem jest wola lub zamiar osoby dokonującej czynności, aby brać udział w produkcji, dystrybucji lub dostarczaniu dóbr lub usług. Elementem definiującym działalność gospodarczą na gruncie przepisów Dyrektywy jest to, że osoba, w celu wykonywania swoich działań, wykorzystuje zasoby ludzkie lub rzeczowe w taki sam sposób, jak są one wykorzystywane przez producenta, handlowca lub osoby świadczącej usługi. Działalność gospodarcza w rozumieniu Dyrektywy będzie miała miejsce, gdy zaistnieje zamiar wykorzystania i zorganizowania środków w celu wzięcia udziału w produkcji, dystrybucji towarów lub świadczeniu usług.

Nie wszystkie jednak czynności wykonywane przez osoby fizyczne traktuje się jako wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą.

W ustawie przewidziane zostały bowiem sytuacje, w których przy spełnieniu określonych warunków nie uznaje się za podatników podatku od towarów i usług osób fizycznych.

W oparciu o art. 15 ust. 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (…);
(uchylony);
z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 3a ustawy, przepis ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio do usług twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanych w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw artystycznego wykonania albo ich wykonanie, w tym również wynagradzanych za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

Z przywołanego wyżej przepisu art. 15 ust. 3 ustawy wynika, że podstawowym warunkiem dla uznania, że określone czynności wykonywane przez osobę fizyczną nie stanowią samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej i tym samym pozostają poza regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług, jest uznanie przychodów osiąganych z tytułu wykonywanych czynności za przychody wymienione w art. 12 ust. 1-6 (przychody z wykonywanej pracy) lub w art. 13 pkt 2-9 (przychody z działalności wykonywanej osobiście) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.).

Jednakże jak wynika z treści art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, dla uznania, że określone czynności wykonywane przez osobę fizyczną nie stanowią samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej i tym samym pozostają poza regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług, istotne jest łączne spełnienie wszystkich elementów wymienionych w tym przepisie, tj. związanie zleceniobiorcy ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym a wykonującym zlecane czynności co do warunków:

wykonywania tych czynności,
wynagrodzenia, oraz
odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Odnośnie dwóch pierwszych warunków stwierdzić należy, że każdy w zasadzie stosunek prawny o charakterze odpłatnym istniejący pomiędzy podmiotem zlecającym wykonanie danej czynności a podmiotem, który daną czynność wykonuje jest w jakimś sensie określony co do warunków wykonywania danych czynności oraz wynagrodzenia. Jednakże nie w każdym stosunku cywilnoprawnym określony jest zakres odpowiedzialności zlecającego za wykonanie zlecanych czynności. Należy przy tym zauważyć, że sformułowanie art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, odnoszące się do odpowiedzialności należy rozumieć jako odpowiedzialność zleceniodawcy w stosunku do osób trzecich, za czynności realizowane przez zleceniobiorcę w ramach wykonywania zlecenia. Tylko w takim przypadku ryzyko wykonania czynności zleconych przechodzi z faktycznego wykonawcy na osobę zlecającą ich wykonanie, co wyklucza samodzielny charakter działalności zleceniobiorcy.

Tak rozumiana odpowiedzialność za wykonanie czynności określa, kto ponosi ryzyko prowadzonej działalności, a tym samym wskazuje na wyłączenie ze sfery samodzielności (i z grona podatników podatku od towarów i usług) tego podmiotu, który nie odpowiada za efekt wykonywanej pracy wobec osób trzecich. Nie będzie więc podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług osoba, która w ramach podpisanej umowy, tworzyć będzie ze zlecającym więzi analogiczne ze stosunkiem pracy, nie ponosząc tym samym ryzyka ekonomicznego w związku z wykonywanymi czynnościami. Tylko spełnienie wymogów wyłączających samodzielność działania przez zawarcie więzi prawnej między zleceniodawcą a zleceniobiorcą co do warunków wykonywania zleconych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich, pozwala jednocześnie wyłączyć wykonywane czynności od opodatkowania podatkiem VAT.

Przedmiotowe zagadnienie było również przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (orzeczenia w sprawie C-202/90 Ayuntamiento de Sevilla przeciwko Recaudadores de Tributos de las Zonas primera y segunda, C-235/85 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Niderlandów). TSUE w ww. orzeczeniach wskazał, że za samodzielną nie będzie mogła być uznana działalność gospodarcza, która wykonywana jest przy wykorzystaniu infrastruktury i organizacji wewnętrznej podmiotu, na rzecz którego jest prowadzona, nie powoduje żadnego ryzyka ekonomicznego po stronie usługodawcy, a nadto nie powoduje odpowiedzialności usługodawcy wobec osób trzecich za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością. Zatem wyłączone od opodatkowania VAT są stosunki, które pod względem warunków wykonywania czynności, wynagrodzenia oraz odpowiedzialności zlecającego tożsame są ze stosunkiem pracy. Chodzi tutaj w szczególności o element podporządkowania zlecającemu, który jest charakterystyczny dla stosunku pracy.

Istotny zatem, z punktu widzenia uznania realizowanych czynności za samodzielnie wykonywaną działalność, jest sposób określenia (w umowie lub w odrębnych przepisach) odpowiedzialności zleceniodawcy wobec osób trzecich.

Według art. 113 ust. 1 ustawy – zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Na mocy art. 113 ust. 2 ustawy – do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych
– jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Przez sprzedaż − według definicji zawartej w art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług − należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca powołany zostanie uchwałą Zgromadzenia Wspólników w skład jednoosobowego zarządu i nie będzie z tego tytułu pobierać wynagrodzenia. Drugi wspólnik natomiast zostanie zobowiązany do świadczenia na rzecz Spółki usług księgowych. Zgromadzenie Wspólników Spółki, zgodnie z umową spółki może, ustalając wynagrodzenie wspólnika za wykonane prace na rzecz Spółki, za jego zgodą wyrażoną na piśmie określić wysokość wynagrodzenia poniżej jego wartości rynkowej.

Spółka założona przez Wnioskodawcę i jego wspólnika będzie świadczyć usługi w zakresie informatyki (projektowanie stron internetowych, doradztwo) oraz grafiki komputerowej.

Wynagrodzenie Zainteresowanego będzie stanowić przychód z działalności wykonywanej osobiście, zgodnie z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z tytułu zawartej umowy o świadczenie usług w ww. zakresie Wnioskodawca nie będzie ponosił odpowiedzialności wobec osób trzecich z tytułu wykonywania obowiązków wynikających z ww. umowy. Zainteresowany świadcząc usługi w ramach umowy nie będzie wyrażał woli w imieniu i na rzecz Spółki. Wnioskodawca nie będzie mobilizował zasobów ludzkich lub rzeczowych z zamiarem uczestniczenia w świadczeni usług w ramach zawartej umowy. Ryzyko za czynności wykonane w ramach umowy przez Wnioskodawcę ponosić będzie Spółka. Usługi świadczone przez Zainteresowanego nie będą stanowić usług twórców i artystów wykonawców. W rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanych w formie honorariów za przekazanie licencji do praw autorskich lub praw artystycznego wykonania albo ich wykonanie.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwość, czy prawidłowym jest twierdzenie, że praca Zainteresowanego na rzecz Spółki w świetle ustawy uznana będzie za działalność gospodarczą i podlegać będzie opodatkowaniu oraz, że w tym przypadku znajdzie zastosowanie zwolnienie wynikające z art. 113 ust. 1 ustawy.

Ad. 1

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa oraz opis zawarty we wniosku należy stwierdzić, że opisane we wniosku usługi w zakresie informatyki i grafiki komputerowej, w tym wykonanie oprogramowania i projektów graficznych oraz doradztwo w zakresie informatyki, które Wnioskodawca zamierza świadczyć na rzecz Spółki, nie będą spełniać przesłanek do uznania ich za - zdefiniowaną w art. 15 ust. 1 ustawy - samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą. Usługi, o których mowa we wniosku, tj. usługi w zakresie informatyki i grafiki komputerowej, w tym wykonanie oprogramowania i projektów graficznych oraz doradztwo w zakresie informatyki, wpisywać się będą w normę przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy. Jak wynika bowiem z opisu sprawy, ww. usługi mieścić się będą w zakresie przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, usługi te wykonywane będą na podstawie umowy cywilnoprawnej zawartej pomiędzy Zainteresowanym a Spółką.

Z tytułu zawartej umowy o świadczenie usług w ww. zakresie Wnioskodawca nie będzie ponosił odpowiedzialności wobec osób trzecich z tytułu wykonywania obowiązków wynikających z ww. umowy. Zainteresowany świadcząc usługi w ramach umowy nie będzie wyrażał woli w imieniu i na rzecz Spółki. Wnioskodawca nie będzie mobilizował zasobów ludzkich lub rzeczowych z zamiarem uczestniczenia w świadczeniu usług w ramach zawartej umowy. Ryzyko za czynności wykonane w ramach umowy przez Wnioskodawcę ponosić będzie Spółka.

W konsekwencji powyższego świadczenie przez Wnioskodawcę usług w zakresie informatyki i grafiki komputerowej, w tym wykonania oprogramowania i projektów graficznych oraz doradztwo w zakresie informatyki, o których mowa we wniosku nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem nieprawidłowe jest twierdzenie, że świadczenie usług przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki w świetle ustawy uznane będzie za działalność gospodarczą i podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ad. 2

Z uwagi na fakt, że ww. czynności nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a powołany wyżej przepis art. 113 ustawy dotyczy sprzedaży w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy dokonywanej przez podatnika, którym w rozpatrywanej sprawie nie jest Wnioskodawca, odpowiedź na pytanie nr 2 stała się bezprzedmiotowa.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług oraz zwolnienia na podstawie art. 113 ustawy (pytania oznaczone we wniosku nr 4 i nr 5). Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych został załatwiony odrębnym pismem (pytania oznaczone we wniosku nr 1-3). Z kolei wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych zostanie załatwiony odrębnym pismem (pytania oznaczone we wniosku nr 6-9).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin