Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-30/12/15-S/DS
z 7 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów, po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 25 października 2012 r. sygn. akt I SA/Po 696/12 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 4 marca 2015 r. sygn. akt II FSK 333/13 stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2012 r. (data wpływu 31 stycznia 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z najmowaniem samochodów osobowych na terenie Niemiec – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego w związku z najmowaniem samochodów osobowych na terenie Niemiec.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zamierza podczas podróży służbowych do Republiki Federalnej Niemiec wynajmować na lotnisku w danym mieście (w Niemczech) samochód osobowy w celu przemieszczania się do swoich zagranicznych (niemieckich) kontrahentów na terytorium Niemiec.

Za postawienie pojazdu do dyspozycji przedsiębiorcy niemieccy, tj. osoby fizyczne, spółki kapitałowe lub jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (w szczególności spółki osobowe) mający miejsce zamieszkania lub siedzibę/zarząd w Niemczech i trudniący się wynajmem samochodów – zwani dalej Wynajmującymi – wystawią Spółce każdorazowo fakturę lub rachunek, które Spółka w momencie udostępnienia jej pojazdu będzie musiała uregulować (gotówką lub przelewem np. za pomocą karty kredytowej).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy Spółka postąpi prawidłowo, nie pobierając przy uregulowaniu ww. rachunków/faktur podatku źródłowego uwzględniając regulacje z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) – w poł. z art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy Spółka postąpi prawidłowo nie pobierając przy uregulowaniu ww. rachunków/faktur podatku źródłowego uwzględniając regulacje z art. 26 ust. 1 w poł. z art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”.

Podatnicy ci podlegają tzw. zasadzie ograniczonego obowiązku podatkowego, wynikającej z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium Polski bez względu na miejsce (kraj), w którym dany podatnik ma siedzibę lub zarząd.

Oznacza to, iż pobór podatku źródłowego przez Spółkę na podstawie art. 26 ust. 1 w poł. z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzależniony jest od uzyskania przez ww. Wynajmujących (prowadzących działalność gospodarczą w Niemczech w formie spółek kapitałowych lub w formie spółek osobowych, których udziałowcami są spółki kapitałowe) od uzyskania przez tych podatników przychodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z wymienionych w ustawie expressis verbis tytułów, obejmujących między innymi „… należności za … użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu …”; bezsporne jest bowiem, że pojazdy, które Spółka ma zamiar wynajmować stanowią urządzenie przemysłowe, a dokładniej środek transportu.

W przedmiotowej sprawie należy więc (jedynie) sprawdzić, czy ww. Wynajmujący osiągną z tytułu wynajmu tych pojazdów dla Spółki przychody na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a zatem czy źródło tych przychodów położone jest na terytorium Polski. Jeżeli nie ma podstaw do powiązania nierezydentów z polskim systemem podatkowym na zasadzie art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to dalsze przepisy tej ustawy nie znajdują zastosowania (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 listopada 2009 r. sygn. II FSK 2194/08).

Dla uznania, iż przychody uzyskane zostały na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czynności generujące te przychody muszą być wykonywane w Polsce (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 lipca 2008 r. sygn. I SA/Wr 337/08).

Jak słusznie stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 27 maja 2011 r. sygn. I SA/Kr 607/11 „… artykuł 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie warunkuje opodatkowania od miejsca osiągnięcia dochodu przez zlecającego wykonanie świadczenia ani od tego, że zlecenia wykonania usług nierezydentowi dokonał polski przedsiębiorca i wypłata wynagrodzenia za wykonanie zlecenia dokonana została z majątku polskiego przedsiębiorcy, ani wreszcie od tego, że efekt usługi wykonanej przez nierezydenta będzie się odnosił do kontrahenta polskiego …”.

Jak przedstawiono w opisie stanu faktycznego Spółka zamierza wynajmować samochody na niemieckich lotniskach w celu przemieszczania się do swoich zagranicznych (niemieckich) kontrahentów na terytorium Niemiec. Wynika z tego, że zarówno postawienie do dyspozycji Spółki pojazdu, jak i samo jego użytkowanie przez Spółkę będzie miało miejsce poza terytorium Polski.

W konsekwencji oznacza to, iż czynności generujące przychody niemieckich Wynajmujących zostaną wykonane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (a dokładnie w Niemczech), a to oznacza, że podmioty te nie podlegają jurysdykcji podatkowej państwa polskiego. Z tego powodu sięganie do dalszych przepisów ustawy nie jest konieczne.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał 30 kwietnia 2012 r. interpretację indywidualną nr ILPB4/423-30/12-2/DS, w której stanowisko Spółki w powyższym zakresie uznał za nieprawidłowe.

W interpretacji indywidualnej Organ stwierdził co następuje:

Wnioskodawca wynajmujący samochody od podmiotów niemieckich (prowadzących działalność gospodarczą w Niemczech w formie spółek kapitałowych lub w formie spółek osobowych, których udziałowcami są spółki kapitałowe) jest zobowiązany pobierać jako płatnik – na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – podatek dochodowy od wypłaconych na rzecz podmiotów niemieckich należności. Jednak na mocy art. 21 ust. 2 i art. 26 ust. 1 tejże ustawy w związku z art. 12 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej, o ile podmioty niemieckie w dniu wypłaty są ich właścicielami, Spółka jako polski podmiot (najemca) ma prawo obniżyć stawkę podatku do wysokości 5 % kwoty brutto tych należności, pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podmiotów niemieckich dla celów podatkowych uzyskanymi od nich certyfikatami rezydencji.

Pismem z 15 maja 2012 r. września 2011 r. (data wpływu 17 maja 2012 r.) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z 1 czerwca 2012 r. nr ILPB4/423W-23/12-2/HS).

W związku z powyższą odpowiedzią Strona wystosowała 4 lipca 2012 r. (data nadania) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu za pośrednictwem Organu. Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z 1 sierpnia 2012 r. nr ILPB4/4240-26/12-2/HS. W piśmie tym Organ wniósł o jej oddalenie.

Pismem z 25 września 2012 r. Skarżąca ustosunkowała się do ww. odpowiedzi na skargę.

Sąd – po rozpoznaniu sprawy – wydał 25 października 2012 r. wyrok sygn. akt I SA/Po 696/12, uchylający zaskarżoną interpretację indywidualną.

W wyroku tym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznał skargę za zasadną i uchylił zaskarżoną interpretację.

Na wstępie rozważań Sąd dokonał wyjaśnienia zagadnienia zakresu podmiotowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w szczególności zasięgu jurysdykcji podatkowej polskiego państwa, co z kolei wiąże się z instytucją ograniczonego obowiązku podatkowego. Zatem z zawartego w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że podatnicy niemający na terenie Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu podlegają jurysdykcji podatkowej państwa polskiego, jeżeli źródło dochodów położone jest na terytorium Polski.

Jednocześnie Sąd zwrócił uwagę, że o źródle dochodów położonym w Polsce można więc mówić wtedy, gdy takie źródło dochodów trwale związane jest z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub gdy źródłem dochodów są polscy rezydenci eksploatujący rzeczy lub dobra niematerialne należące do innych podmiotów.

Ponadto Sąd wskazał, że akceptuje stanowisko i argumentację prawną zawartą w cytowanym przez Stronę skarżącą wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 listopada 2009 r. sygn. akt II FSK 2194/08, w którym wyrażono pogląd, że na gruncie polskiego prawa podatkowego nie można wiązać ograniczonego obowiązku podatkowego nierezydenta z uzyskaniem przychodu od kontrahenta, który jest spółką polską, na podstawie umowy o wykonanie usług, których realizacja nie jest związana z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (por. „Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i wojewódzkich sądów administracyjnych” z 2010 r., nr 6, poz. 126, System Informacji Prawnej LEX nr 653495).

W opinii Sądu należy zatem stwierdzić, że w świetle art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązek podatkowy nierezydentów powiązany został ściśle z uzyskiwaniem dochodów (przychodów) na terytorium Polski. Jednocześnie Sąd wyjaśnił, że pod pojęciem „terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów” należy rozumieć zatem miejsce, gdzie dokonują się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą (por.: wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2010 r. sygn. akt II FSK 2144/08, LEX nr 672730 zapadły wprawdzie na tle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednak podejmujący próbę zdefiniowania identycznych pojęć, jakie pojawiły się na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Czynnością taką nie jest ani wypłata wynagrodzenia, ani wykorzystanie efektów zrealizowanej umowy, nieistotna jest nadto z tego punktu widzenia siedziba polskiego płatnika.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Sądu, przedstawione przez Spółkę zdarzenie przyszłe będzie miało miejsce w Niemczech, tym samym jej kontrahenci nie osiągną przychodu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W opinii Sądu zasadny okazał się zarzut naruszenia przez Organ prawa materialnego w postaci błędnej wykładni art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na skutek której wadliwie objęto zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 26 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe. Wobec tego Sąd wskazał, że przy ponownym rozpatrzeniu wniosku o interpretację Organ winien dokonać oceny stanowiska strony zaprezentowanego we wniosku, z uwzględnieniem oceny prawnej wyrażonej w niniejszym orzeczeniu.

Pismem z 21 grudnia 2012 r. nr ILRP-007-332/12-2/MG Minister Finansów – przez organ upoważniony: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu – Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie – złożył od ww. wyroku, za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Spółka pismem z 21 stycznia 2013 r. wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 4 marca 2015 r. sygn. akt II FSK 333/13 oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 25 października 2012 r. sygn. akt I SA/Po 696/12.

W ocenie NSA skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, dlatego podlega oddaleniu. Sąd kasacyjny zauważył, że podobne zagadnienie prawne leżące u podstaw rozpoznawanej sprawy było przedmiotem rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie dotyczącej tej samej spółki na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) zakończonej wyrokiem z dnia 4 marca 2015 r. II FSK 346/13. W rozpatrywanej sprawie skład orzekający podzielił rozstrzygnięcie i argumentację zawartą w ww. orzeczeniu, więc w konkretnej sprawie wykorzystuje argumentację w nim zawartą. Sąd kasacyjny wskazał, że zagadnienie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych było już także przedmiotem rozstrzygnięcia Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z dnia 5 listopada 2009 r. II FSK 2194/08, które stanowisko Sąd w niniejszej sprawie w pełni podziela.

Sąd kasacyjny zwrócił uwagę, że w rozpoznawanej sprawie spór między stronami nie dotyczy ustaleń co do stanu faktycznego, lecz oceny prawnej konsekwencji podatkowych, które wynikają z tego stanu faktycznego. Natomiast problemem jest odpowiedź na pytanie, czy kontrahenci Spółki w świetle norm zawartych w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 1, ust. 2 i art. 3 ust. 2 tej ustawy podlegają w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, a w konsekwencji czy Spółka jest zobowiązana pobierać jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 1, ust. 2 i art. 3 ust. 2 ww. ustawy podatek dochodowy od wypłaconych na rzecz podmiotów niemieckich należności.

W uzasadnieniu podkreślono również, że jurysdykcja podatkowa państwa ma charakter terytorialny i jest jednym z atrybutów suwerenności państwa. Przejawia się ona w prawie państwa do nakładania i pobierania podatków na własnym terytorium i od własnych obywateli jak również od znajdujących się na terytorium tego państwa obywateli, bądź rezydentów innych państw, egzekwowania podatków, rozstrzygania sporów związanych z realizacją obowiązków podatkowych. Aby dana kategoria podmiotów była w świetle prawa podatkowego zobowiązana do ponoszenia ciężaru podatkowego musi być w jakiś sposób związana z krajowym systemem prawa podatkowego. Musi zatem zaistnieć, jak zgodnie twierdzi się w doktrynie, tzw. łącznik podatkowy, czyli element podatkowego stanu faktycznego, tj. mieszczącego się w opisie sytuacji, którego zaistnienie u konkretnego podmiotu powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Łączniki podatkowe mogą mieć charakter łączników podmiotowych, czyli nawiązują do cech osoby mającej być podmiotem obowiązku podatkowego lub łączników przedmiotowych – nawiązują wówczas do cech przedmiotu opodatkowania Typowe łączniki podmiotowe (osobowe) to: (1) obywatelstwo (przynależność Państwowa) bądź (2) rezydencja („domicyl podatkowy”). W odniesieniu do osób fizycznych o przynależności państwowej decyduje miejsce zamieszkania .Łączniki przedmiotowe natomiast nawiązują do źródła przychodów (łącznik źródła), miejsca położenia rzeczy (łącznik miejsca położenia rzeczy) oraz wykonywania praw majątkowych (łącznik miejsca wykonywania praw majątkowych).

NSA powołując się na pogląd utrwalony w doktrynie wskazał, że łącznik podatkowy winien być wyrażony expressis verbis w treści ustawy podatkowej oraz mieć charakter zawężający potencjalny zasięg opodatkowania. Zatem dzięki łącznikom podatkowym w procesie stosowania prawa możliwe jest określenie zasięgu jurysdykcji podatkowej danego państwa.

Jak zauważył Sąd kasacyjny – w rozpoznawanej sprawie należy więc zbadać, czy występuje łącznik podatkowy między zagranicznymi kontrahentami Spółki.

Sąd przytoczył treść art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponadto wyjaśnił, że aby określić, jakiemu rodzajowi obowiązku podatkowego podlega dany podmiot, konieczne jest określenie rezydencji tego podmiotu, czyli miejsca położenia jego siedziby lub zarządu. Określenie „od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” należy rozumieć szeroko, rozciągając je na dochody z usług świadczonych na obszarze Polski, dochody ze zbycia rzeczy, odsetki, dywidendy, opłaty licencyjne, czynsze. itp. Zatem – w ocenie Sądu – pozostaje zbadać, czy w stanie faktycznym analizowanej sprawy występuje łącznik podatkowy, który ustawodawca zawarł w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponadto Sąd wskazał, że nawet wówczas, gdy zostanie określone poprawnie miejsce rezydencji podmiotu, aby poprawnie opodatkować źródła przychodów uzyskiwanych w różnych krajach należy dodatkowo przeanalizować umowy międzynarodowe dotyczące unikania podwójnego opodatkowania. Umowy, które Polska zawarła z większością krajów świata mają pierwszeństwo przed przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uzależnianie opodatkowania nierezydentów od wystąpienia rezultatu usługi u ich kontrahenta formułuje warunek, który nie został jednak przez ustawodawcę zawarty ani w przepisie art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani w podniesionym również w skardze kasacyjnej art. 12 ust. 1 i 2 umowy polsko-niemieckiej.

Ponadto NSA w wyroku podniósł, że Sąd pierwszej instancji słusznie przyjął, że na gruncie polskiego prawa podatkowego nie można wiązać ograniczonego obowiązku podatkowego nierezydenta z uzyskaniem dochodu od kontrahenta, który jest spółką polską na postawie umowy najmu samochodu osobowego Niemczech, a jej realizacja nie jest związana z terytorium Polski. Sąd kasacyjny wyjaśnił, że pod pojęciem terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów należy rozumieć miejsce, gdzie faktycznie podejmowane są czynności zmierzające do osiągnięcia dochodu, tj. obszar, na którym urządzenie jest wykorzystywane. Oznacza, to, że wykorzystywanie samochodu osobowego poza terytorium Polski przesądzałoby o braku obowiązku podatku u źródła od tego typu płatności.

Naczelny Sąd Administracyjny końcowo dodał, że wyżej przedstawiona argumentacja odnosi się także do kolejnego podniesionego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia art. 26 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 1, ust. 2 i art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jeżeli bowiem nie ma podstaw do powiązania nierezydentów z polskim systemem podatkowym w oparciu o art. 3 ust. 2 omawianej ustawy, to dalsze przepisy ustawy nie znajdują zastosowania. Tym samym, w opinii NSA, należy uznać, że bezcelowym jest zatem ustalanie wysokości zobowiązania podatkowego, do którego nie ma podstaw prawnych.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd pierwszej instancji dokonał poprawnej wykładni wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawnych.

W dniu 15 czerwca 2015 r. do Organu wpłynęło prawomocne – od 4 marca 2015 r. – orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 25 października 2012 r. sygn. akt I SA/Po 696/12.

Uwzględniając uzasadnienie wyroku WSA w Poznaniu oraz wyroku NSA w Warszawie, Organ stwierdza co następuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej interpretacji z dnia 30 kwietnia 2012 r. nr ILPB4/423-30/12-2/DS.

Ponadto dodaje się, że w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.