Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-228/13/15-S/AW
z 31 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1670/13 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 276/14 – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2013 r. (data wpływu 4 marca 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania ustanowienia służebności przesyłu za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania ustanowienia służebności przesyłu za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem częściowo zabudowanej nieruchomości gruntowej o wielkości ok. 3 ha, wchodzącej w skład gospodarstwa rolnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym. W związku z planowaną na tym terenie budową gazociągu przyłączeniowego, Wnioskodawca jako osoba prywatna zamierza zawrzeć umowę cywilnoprawną, w formie aktu notarialnego, dotyczącą ustanowienia służebności przesyłu na rzecz spółki realizującej przedmiotową inwestycję, będącej przedsiębiorcą w rozumieniu art. 305 (1) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). W celu doprowadzenia do zawarcia umowy, Wnioskodawca nie podejmował, ani też nie będzie podejmował żadnych aktywnych działań typowych dla podmiotów profesjonalnych.

Wnioskodawca prowadzi działalność rolniczą – gospodarstwo specjalistyczne w postaci fermy drobiu. W związku z prowadzoną działalnością rolniczą, Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT (jest rolnikiem ryczałtowym). Nieruchomość gruntowa, będąca przedmiotem przyszłej umowy służebności przesyłu, nie jest wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności rolniczej, gdyż Wnioskodawca nie prowadzi na tych działkach żadnych upraw.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odpłatne ustanowienie służebności przesyłu będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług ?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpłatne ustanowienie służebności przesyłu nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż w związku z jej ustanowieniem Wnioskodawca nie będzie działał jako podatnik VAT, lecz jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, o czym przesądzają wszelkie okoliczności związane z dokonaniem przedmiotowej transakcji.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Aby dana czynność była opodatkowana podatkiem od towarów i usług musi być dokonana przez podatnika, działającego w takim charakterze. Podatnikami, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast z art. 15 ust. 2 ww. ustawy wynika, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Należy dodatkowo zwrócić uwagę, że w dniu 1 kwietnia 2013 r. wejdzie w życie nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług, na mocy której zostanie zmieniona treść art. 15 ust. 2 ww. ustawy. W wyniku nowelizacji wykreślony zostanie zapis stanowiący, iż działalność gospodarcza obejmuje również czynność wykonaną jednorazowo, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania tej czynności w sposób częstotliwy. Zgodnie z uzasadnieniem do projektu nowelizacji wprowadzona zmiana „w sposób ściślejszy odwzorowuje pojęcie podatnika i działalności gospodarczej, przyjęte na gruncie Dyrektywy 2006/112/WE. Zmiana ta uwzględnia również wnioski płynące z tez wyroku w sprawie C-180/10 i C-181/10. Należy podkreślić, że nowe brzmienie art. 15 ust. 2 jednoznacznie wskazuje, że nie jest realizowana opcja uznania za podatnika każdego, kto dokonuje określonych transakcji związanych z działalnością gospodarczą w sposób okazjonalny. W konsekwencji doprecyzowanie definicji działalności gospodarczej pozwoli łatwiej ocenić podmiotowi, czy wykonując określone czynności staje się on podatnikiem VAT”. Należy podkreślić, że powołana „zmiana” w istocie nie zmienia aktualnie obowiązującej definicji działalności gospodarczej, ale ją doprecyzowuje w kontekście obowiązujących przepisów unijnych oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Z tego powodu nawet przed dniem wejścia w życie nowelizacji, zmiana ta stanowi istotną wskazówkę dla prawidłowego, zgodnego z intencją ustawodawcy kierunku wykładni przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do czynności ustanowienia służebności przesyłu nie będzie On działał jako podatnik podatku VAT. Czynność ustanowienia służebności będzie bowiem pozostawała całkowicie poza sferą jego działalności profesjonalnej. Wnioskodawca ze swojej strony nie podejmował, ani nie będzie podejmował żadnych aktywnych działań, typowych dla profesjonalistów w związku z doprowadzeniem do zawarcia umowy ustanowienia służebności, a jedynie jako właściciel gruntu stanie się jej stroną.

Należy wziąć pod uwagę, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności, podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, które powinny wyczerpywać znamiona działalności gospodarczej, przy czym podkreślenia wymaga, że to nie przedmiot czynności, ale jej charakter i okoliczności, w jakich została dokonana, przesądzają o tym czy mieści się ona w sferze działalności gospodarczej.

Jak słusznie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku w składzie 7 sędziów z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07 „przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on, jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód”.

„Ani formalny status danego podmiotu, jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług”.

Świadczenia związane z ustanowieniem służebności gruntowej nie mogą być również zaliczone do realizowanych w ramach działalności rolniczej, której definicję ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Wynika z niej bowiem, że za działalność rolniczą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.20.13.0) oraz bambusa (PKWiU ex 01.29.30.0), a także świadczenie usług rolniczych. Do działalności tej nie zalicza się żadnych innych działalności, które nie zostały wymienione w tym przepisie, a zatem – jak ma to miejsce w analizowanej sytuacji – wynagrodzenia związanego z ustanowieniem służebności przesyłu (tak – interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 sierpnia 2012 r., nr ITPP1/443-602/12/TS).

W dniu 22 maja 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP1/443-228/13-2/AW, w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2013 r. (data wpływu 4 marca 2013 r.) jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 10 czerwca 2013 r., zaś odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 22 lipca 2013 r., nr ILPP1/443/W-21/13-4/HMW (skutecznie doręczonym w dniu 25 lipca 2013 r.).

W dniu 5 sierpnia 2013 r. wpłynęła skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 22 maja 2013 r.

Wyrokiem z dnia 7 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1670/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację z dnia 22 maja 2013 r., nr ILPP1/443-228/13-2/AW.

Pismem z dnia 14 stycznia 2014 r., nr ILRP-007-13/14-2/MT Minister Finansów działający przez upoważnionego Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA.

Wyrokiem z dnia 19 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 276/14 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 listopada 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1670/13 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 276/14 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Instytucja służebności przesyłu uregulowana została w art. 305¹-305⁴ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zwanej dalej k.c.

W świetle art. 305¹ k.c., nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1, prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność przesyłu).

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 49 § 1 k.c., urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa.

Jeżeli właściciel nieruchomości odmawia zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, a jest ona konieczna dla właściwego korzystania z urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1 przedsiębiorca może żądać jej ustanowienia za odpowiednim wynagrodzeniem (art. 3052 § 1 k.c.).

Na mocy art. 305² § 2 k.c., jeżeli przedsiębiorca odmawia zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, a jest ona konieczna do korzystania z urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1, właściciel nieruchomości może żądać odpowiedniego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie służebności przesyłu.

Służebność przesyłu to rodzaj służebności gruntowej, o czym jednoznacznie przesądza art. 305⁴ k.c., zgodnie z którym do służebności przesyłu stosuje się odpowiednio przepisy o służebnościach gruntowych.

Z kolei pojęcie służebności gruntowej zdefiniowane zostało w art. 285 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem, nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieruchomości władnącej) prawem, którego treść polega bądź na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie wolno wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej przysługują na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności.

Powyższe przepisy wskazują, że służebność przesyłu może być ustanowiona jedynie na rzecz przedsiębiorcy (właściciela urządzeń przesyłkowych lub podmiotu mającego zamiar je wybudować). W ramach przedmiotowej służebności przedsiębiorca zasadniczo mieć będzie możliwość wejścia na grunt obciążony służebnością oraz jego zajęcia w trakcie budowy w zakresie potrzebnym do realizacji inwestycji, w celu posadowienia tam urządzeń, a następnie także podejmowania działań w celu ich utrzymania w należytym stanie. Z kolei na właścicielu nieruchomości obciążonej spoczywa obowiązek znoszenia zarówno istnienia cudzych urządzeń na gruncie (wcześniej ich posadowienia), jak i działań w celu ich utrzymania.

W konsekwencji należy uznać, że zachowanie właściciela nieruchomości obciążonej stanowi świadczenie (odpłatne) w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy będące przedmiotem usługi, jako czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednakże – jak wskazał Sąd – powyższe ustalenie samo w sobie nie przesądza powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, albowiem do tego konieczne jest stwierdzenie, że czynności podlegającej opodatkowaniu dokonał podatnik podatku.

I tak, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W tym miejscu należy zaznaczyć, że służebność przesyłu nie jest zaliczana do działalności rolniczej, tak jak to wynika z art. 2 pkt 15 ustawy (a contario) i dlatego prowadzenie przez stronę takiej działalności (rolniczej) nie rozciąga się na ustanowienie służebności przesyłu. Oznacza to, że w sposób odrębny należy dokonać oceny, czy Wnioskodawca w odniesieniu do analizowanej czynności występował w charakterze podatnika.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem częściowo zabudowanej nieruchomości gruntowej, wchodzącej w skład gospodarstwa rolnego. W związku z planowaną na tym terenie budową gazociągu przyłączeniowego, Wnioskodawca jako osoba prywatna zamierza zawrzeć umowę cywilnoprawną, w formie aktu notarialnego, dotyczącą ustanowienia służebności przesyłu na rzecz spółki realizującej przedmiotową inwestycję. W celu doprowadzenia do zawarcia umowy, Wnioskodawca nie podejmował, ani też nie będzie podejmował żadnych aktywnych działań typowych dla podmiotów profesjonalnych.

Zainteresowany prowadzi działalność rolniczą – gospodarstwo specjalistyczne w postaci fermy drobiu. W związku z prowadzoną ww. działalnością, Wnioskodawca nie jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT (jest rolnikiem ryczałtowym). Nieruchomość gruntowa, będąca przedmiotem przyszłej umowy służebności przesyłu, nie jest wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności rolniczej, gdyż Wnioskodawca nie prowadzi na tych działkach żadnych upraw.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości dotyczące uznania ustanowienia służebności przesyłu za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

W niniejszej sprawie zaznacza się, że warunkiem uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że prowadzi zawodowo działalność w danym zakresie (jako producent, handlowiec, usługodawca, a w tym – podmiot wydobywający zasoby naturalne, a także rolnik).

Zatem w kwestii uznania ustanowienia służebności przesyłu za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu Wnioskodawca podjął aktywne działania i zaangażował środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkowałoby koniecznością uznania jego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym należy wykazać, czy Wnioskodawca obciążając nieruchomość służebnością przesyłu będzie działał jako usługodawca, czyli jako podmiot zawodowo dokonujący świadczenia w tym zakresie.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca w celu ustanowienia służebności nie podejmował, ani też nie będzie podejmował żadnych aktywnych działań typowych dla podmiotów profesjonalnych. Ponadto, Zainteresowany nie wykorzystuje gruntu (działek, które mają być obciążone) do prowadzonej działalności rolniczej, gdyż nie prowadzi tam upraw, a dochody uzyskuje z hodowli drobiu (ferma drobiu).

W konsekwencji – jak wskazał Sąd – przedstawione powyżej okoliczności sprawy nie będą stanowiły podstawy do stwierdzenia, że obciążając odpłatnie nieruchomość Wnioskodawca będzie występował jako podmiot zawodowo działający w tym zakresie (podmiot prowadzący działalność gospodarczą).

Ponieważ sam fakt posiadania gruntów – zdaniem Sądu – nie może przesądzać kwalifikacji podmiotu jako podatnika. Stwierdzenie zatem posiadania działek wchodzących w skład gospodarstwa rolnego – w rozumieniu ustawy o podatku rolnym – a więc w oparciu o kryterium normy obszarowej, nie jest równoznaczne z określonym gospodarczym ich wykorzystywaniem (w ramach działalności zawodowej). Ponadto z wniosku nie wynika, aby Zainteresowany w sposób stały, podejmując aktywne działania i angażując określone środki, udostępniał grunty innym podmiotom w celu zarobkowym (co odnosiłoby się do różnych form prawnych takiego udostępniania).

Jednocześnie zaznacza się, że stały charakter świadczenia wynikający z istoty służebności, samodzielnie nie decyduje o kwalifikacji podmiotowej na gruncie ustawy. W oparciu o to nie można bowiem przesądzić, kiedy podmiot działa jako profesjonalista, a kiedy dokonuje zarządu własnym majątkiem (wykonuje prawo własności).

Podsumowując, odpłatne ustanowienie służebności przesyłu w rozpatrywanej sprawie nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji znak ILPP1/443-228/13-2/AW, tj. w dniu 22 maja 2013 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.