Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-206/15/BD
z 1 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 23 czerwca 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 29 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia przedmiotu wkładu niepieniężnego w spółce komandytowo-akcyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia przedmiotu wkładu niepieniężnego w spółce komandytowo-akcyjnej.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Polsce będącą podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlegającą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów. Wnioskodawca będzie komplementariuszem spółki komandytowo-akcyjnej (dalej: „Spółka”), która z uwagi na swój rok obrotowy nie jest jeszcze podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

W celu wyposażenia Spółki w środki niezbędne do prowadzenia przez nią działalności, Wnioskodawca wniesie do Spółki w zamian za akcje posiadane nieruchomości i urządzenia (niestanowiące zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 Ustawy CIT). Zatem Wnioskodawca, będzie jednocześnie komplementariuszem, jak i akcjonariuszem Spółki. Spółka będzie posiadała co najmniej jednego innego niż Wnioskodawca akcjonariusza.

W celu ograniczenia obciążeń w podatku od czynności cywilnoprawnych, kapitał zakładowy Spółki zostanie podwyższony o wartość odpowiadającą niewielkiej części wartości rynkowej wkładu - wkład zostanie dokonany w zdecydowanej większości na agio. Wartość rynkowa przedmiotu wkładu będzie znacznie przewyższała wartość nominalną akcji wydanych w zmian za wkład. W konsekwencji nadwyżka wartości rynkowej przedmiotu aportu nad wartością wydanych akcji, zostanie przekazana na kapitał zapasowy Spółki.

Nieruchomości i urządzenia będące przedmiotem wkładu niepieniężnego do Spółki będą częściowo zamortyzowane przez akcjonariusza (Wnioskodawcę). Przykładowo, jeżeli Wnioskodawca jako akcjonariusz w przeszłości zakupił środki trwałe za 100 i przyjął za ich wartość początkową 100, to w wyniku dokonania odpisów amortyzacyjnych ich wartość na moment wkładu do Spółki wynosi 20. Natomiast wartość przekazana na kapitał zakładowy Spółki wyniesie 1.

Spółka może używać przedmioty wkładu przez ponad rok, a zatem wprowadzi przedmioty wkładu do własnej ewidencji środków trwałych.

Jednocześnie, Spółka może używać przedmioty wkładu przez ponad rok przy czym używanie będzie polegało na oddaniu innemu podmiotowi środka trwałego do odpłatnego używania zgodnie z warunkami przewidzianymi w art. 17f Ustawy CIT. W związku z tym, Spółka nie wprowadzi przedmiotów wkładu do własnej ewidencji środków trwałych.

Spółka może w przyszłości dokonać zbycia przedmiotów wkładu. W szczególności, Spółka zbędzie przedmioty wkładu z uwagi na utratę ich przydatności do prowadzonej działalności gospodarczej, bądź ich zużycie, bądź wymianę na nowe o większej użyteczności lub potrzebę pozyskania środków pieniężnych. Spółka może też dokonać zbycia stosownie do art. 17g Ustawy CIT.

Spółka może również uznać po otrzymaniu przedmiotu wkładu od Wnioskodawcy, że z perspektywy biznesowej najkorzystniejszym rozwiązaniem będzie sprzedaż przedmiotu wkładu w celu pozyskania środków pieniężnych. W takim przypadku, Spółka nie będzie używać przedmiotu wkładu, zatem nie wprowadzi go do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jak Wnioskodawca powinien rozpoznać koszty uzyskania przychodu na zbyciu przez Spółkę przedmiotu wkładu?

Zgodnie art. 5 ust. 1 i ust. 2 Ustawy CIT, wspólnik spółki niebędącej osobą prawną rozlicza przychody i koszty uzyskania przychodów tej spółki proporcjonalnie do udziału w zysku.

W związku z powyższym, w przypadku sprzedaży przedmiotu wkładu przez Spółkę, Wnioskodawca jako jej wspólnik rozliczy przychody i koszty uzyskania przychodów ze sprzedaży proporcjonalnie do udziału w zysku Spółki. Zatem wskazane w uzasadnieniu konsekwencje podatkowe sprzedaży przedmiotu wkładu przez Spółkę będą w istocie odnosiły się do konsekwencji Wnioskodawcy.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego Spółka może rozpoznać przedmioty wkładu jako środki trwałe we własnej ewidencji, ale może także oddać je do odpłatnego używania zgodnie z warunkami przewidzianymi w art. 17f Ustawy CIT i tym samym przedmioty wkładu nie zostaną przez Spółkę rozpoznane jako środki trwałe.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt uzyskania przychodów w przypadku sprzedaży przedmiotu wkładu należy ustalić uwzględniając unormowanie zawarte w art. 15 ust. 1t Ustawy CIT oraz wyłączenia, o których mowa w art. 16 Ustawy CIT.

W przypadku zbycia przedmiotów wkładu zarówno będących środkami trwałymi, jak i nie, sposób rozpoznania kosztów uzyskania przychodów na ich zbyciu uregulowany jest w art. 15 ust. 1t Ustawy CIT, który statuuje: „w przypadku odpłatnego zbycia przez spółkę niebędącą osobą prawną rzeczy i praw będących przedmiotem wkładu do takiej spółki za koszt uzyskania przychodu uważa się:

1. wartość początkową przyjętą przez spółkę w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ustaloną zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 4a, pomniejszoną o sumę odpisów amortyzacyjnych - jeżeli rzeczy te lub prawa były zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych spółki,
2. wartość poniesionych wydatków na nabycie albo wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli rzeczy te lub prawa nie były zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych spółki.”
   
   

Ponadto, Wnioskodawca pragnie wskazać, że dla ustalania kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do sprzedaży przedmiotu wkładu do Spółki, należy uwzględnić także ograniczenia wynikające z art. 16 Ustawy CIT, z uwagi na fakt, że przepis ten normuje, które wydatki nie mogą być uznawane za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

• nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
• nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
• ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zdaniem Wnioskodawcy przepis ten znajdzie zastosowanie w przypadku zbycia przez Spółkę przedmiotu wkładu z uwagi na fakt, że przepisy normujące koszty uzyskania przychodów w Ustawie CIT powinny także mieć odpowiednie zastosowanie do ustalania kosztów uzyskania przychodów dla spółek komandytowo-akcyjnych.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że Spółka jest spółką komandytowo - akcyjną, która nosi nie tylko cechy spółki osobowej, lecz także spółki kapitałowej, do spółki tej stosuje się bowiem niektóre przepisy ustawy Kodeks spółek handlowych (dalej: „KSH”) dotyczące spółki akcyjnej. Odesłaniem do tych przepisów, zgodnie z art. 126 § 1 pkt 2 KSH, ustawodawca obejmuje przepisy regulujące kwestie kapitału zakładowego, wkładów akcjonariuszy, praw udziałowych i obowiązków wynikających z akcji, rady nadzorczej i walnego zgromadzenia w spółce akcyjnej.

Należy podkreślić, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wydanym wyroku z 22 kwietnia 2015 r. (sygn. C-357/13) uznał, że spółka komandytowo-akcyjna powinna być traktowana jak spółka kapitałowa dla celów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, pomimo, że ustawa ta wprost definiuje spółkę komandytowo-akcyjną jako spółkę osobową.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że analogiczne stanowisko zaprezentował NSA w wyroku z 4 maja 2015 r. (sygn. akt II FSK 763/13), w którym sąd uznał, że w przypadku spółek komandytowo-akcyjnych należy zastosować wykładnię systemową i celowościową przepisów ustawy i błędem jest opieranie się jedynie na wykładni językowej, z uwagi na szczególny ustrój spółek komandytowo-¬akcyjnych na gruncie przepisów KSH. W konsekwencji, NSA uznał, że w odniesieniu do SKA należy uwzględnić przepisy odnoszące się do spółek kapitałowych, w szczególności z uwagi na kapitał zakładowy.

Ponadto, Wnioskodawca pragnie wskazać, że na gruncie Ustawy CIT, ustawodawca postanowił objąć opodatkowaniem podatkiem CIT także spółki komandytowo-akcyjne, a więc unormowanie dotyczące uprzednio jedynie spółek kapitałowych. Zatem celem ustawy z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku tonażowym (Dz.U. z 2013 r., poz. 1387, dalej: „ustawa zmieniająca”), było zdaniem Wnioskodawcy zrównanie spółek komandytowo - akcyjnych ze spółkami kapitałowymi na gruncie przepisów ustawy CIT.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, na gruncie powyższych wyroków oraz intencji ustawodawcy, w przypadku zbycia przedmiotów wniesionych do Spółki przez akcjonariusza znajduje uzasadnienie odwołanie się do przepisów ogólnych Ustawy CIT mających zastosowanie w przypadku zbycia przedmiotu wkładu do spółki kapitałowej.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że do Spółki zostanie wniesiony, na podwyższenie kapitału zakładowego, aport w postaci nieruchomości i urządzeń. Kapitał zakładowy Spółki zostanie podwyższony o wartość odpowiadającą niewielkiej części wartości rynkowej wkładu. Wartość rynkowa przedmiotu wkładu będzie znacznie przewyższała wartość nominalną akcji wydanych w zamian za wkład. W konsekwencji nadwyżka wartości rynkowej przedmiotu aportu nad wartością wydanych akcji, zostanie przekazana na kapitał zapasowy Spółki.

W zamian za aport nieruchomości i urządzeń, Spółka wydała ustaloną przez strony ilość akcji o ustalonej nominalnej wartości odzwierciedlających wartość początkową przedmiotu wkładu na moment dokonania aportu. Innymi słowy, wartość nominalna wydanych akcji będzie stanowić dla wnoszącego wkład swego rodzaju wynagrodzenie za wnoszony aport. Z drugiej strony, wartość nominalna wydanych akcji będzie stanowić dla Spółki wydatek na nabycie przedmiotu aportu.

Biorąc pod uwagę fakt, że przychodem Spółki będzie kwota uzyskana ze sprzedaży przedmiotu wkładu, to kosztem uzyskania tych przychodów będą wydatki poniesione na ich nabycie. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że Spółka nabyła nieruchomości i rządzenia w drodze aportu, wydając w zamian akcje o określonej wartości nominalnej, to koszt uzyskania przychodu Wnioskodawca powinien ustalić zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, jednak w wysokości nie wyższej niż wartość nominalna udziałów wydanych przez Spółkę.

Takie stanowisko potwierdził WSA w Krakowie w wyroku z 22 stycznia 2013 r. (sygn. akt I SA/Kr 1738/12), w którym stwierdził, że koszt uzyskania przychodów w przypadku sprzedaży przedmiotu wkładu (gruntu znajdującego się w użytkowaniu wieczystym), ustala się w wysokości nominalnej wartości objętych udziałów (z dnia ich objęcia) objętych w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część.

Ponadto, stanowisko takie znajduje odzwierciedlenie w wyrokach NSA z 29 stycznia 2014 r. (sygn. akt II FSK 371/12), 31 stycznia 2013 r. (sygn. akt II FSK 1650/11), 20 grudnia 2013 r. (sygn. akt II FSK 307/12), w których sąd argumentował, że skoro ustawodawca uznał, że dla wnoszącego wkład przychodem jest wartość nominalna, a nie wartość emisyjna nabytych akcji, to należy przyjąć, że koszt uzyskania przychodów po stronie podmiotu otrzymującego aport nie może być wyższy, ponieważ prowadziłoby to do zaburzenia zasady współmierności przychodów i kosztów ich uzyskania.

Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku zbycia przedmiotu wkładu przez Spółkę, koszt uzyskania przychodów należy przyjąć wartość nominalną wydanych akcji w zamian za aport nie wyższą niż wartość nominalna wydanych akcji. Natomiast, kosztem uzyskania przychodów nie będzie w żadnym przypadku wartość agio przekazanej na kapitał zapasowy w związku z wniesieniem do Spółki przedmiotu wkładu. Przykładowo:

• jeżeli akcjonariusz w przeszłości zakupił środki trwałe za 100 i przyjął za ich wartość początkową 100,
• w wyniku dokonania odpisów amortyzacyjnych ich wartość na moment wkładu do Spółki wynosi 20,
• wartość przekazana na kapitał zakładowy Spółki wyniesie 1,
• to kosztem uzyskania przychodu z tytułu ich zbycia będzie ich wartość początkowa wynosząca 1.
  
  

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm. dalej: „Ustawa CIT”), ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób prawnych i spółek kapitałowych w organizacji, zwanych dalej „podatnikami”. Przepisy ustawy mają również zastosowanie do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej, z zastrzeżeniem ust. 1 i 3.

Ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2013 r., poz. 1030 ze zm. dalej: „KSH”) wymienia spółkę komandytowo-akcyjną jako spółkę osobową, która nie jest wyposażona w osobowość prawną. Z uwagi na powyższe spółka ta nie posiada podmiotowości podatkowej na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z punktu widzenia ww. podatku jest więc transparentna podatkowo, podatnikami są natomiast jej wspólnicy (w tym Wnioskodawca posiadający status osoby prawnej).

Przychody i koszty powstające w spółce osobowej przypisywane są bowiem odpowiednio do jej wspólników, co w sytuacji gdy wspólnikiem takim pozostaje osoba prawna wynika z art. 5 Ustawy CIT. Zgodnie z ust. 1 powołanego przepisu przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Natomiast z art. 5 ust. 2 wynika stosowanie takiej samej zasady odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku. Konsekwentnie, skutki podatkowe związane z funkcjonowaniem spółek osobowych, a odnoszące się do jej wspólników będących osobami prawnymi, powinny być rozpatrywane w oparciu o pozostałe przepisy Ustawy CIT.

W stanie prawnym obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2014 r., a więc przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku tonażowym (Dz.U. z 2013 r., poz. 1387, dalej: „ustawa zmieniająca”), spółka komandytowo-akcyjna nie była podatnikiem podatku dochodowego, a więc traktowana była jako spółka niebędącą osobą prawną w rozumieniu art. 5a pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) oraz art. 4a pkt 14 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.). Tym samym, w zakresie opodatkowania dochodów spółki prowadzącej działalność gospodarczą w takiej formie, to nie spółka była podatnikiem podatku dochodowego, lecz jej wspólnicy.

Jednakże z dniem 1 stycznia 2014 r., zgodnie z art. 1 ust. 3 pkt 1 Ustawy CIT, spółki komandytowo-akcyjne zostały objęte podatkiem dochodowym od osób prawnych. Opodatkowanie tym podatkiem ma zastosowanie od pierwszego dnia roku obrotowego takiej spółki, rozpoczynającego się po dniu 31 grudnia 2013 r. Obecnie więc spółki komandytowo-akcyjne płacą podatek dochodowy, tak jak spółki kapitałowe.

Zaznaczyć należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji, zgodnie z zadanym we wniosku pytaniem wyznaczającym jej zakres nie jest kwestia, czy i od kiedy spółka komandytowo-akcyjna stanie się lub stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Okoliczność, że do spółki komandytowo-akcyjnej, w której Wnioskodawca jest akcjonariuszem, nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przyjęto za element opisu zdarzenia przyszłego.

Na mocy art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wśród wyłączeń z kategorii kosztów podatkowych należy wskazać art. 16 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Sposób ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia przez spółkę niebędącą osobą prawną rzeczy i praw otrzymanych tytułem wkładu niepieniężnego został określony przez ustawodawcę w art. 15 ust. 1t Ustawy CIT. Stosownie do tego artykułu, w przypadku odpłatnego zbycia przez spółkę niebędącą osobą prawną rzeczy i praw będących przedmiotem wkładu do takiej spółki za koszt uzyskania przychodu uważa się:

1. wartość początkową przyjętą przez spółkę w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ustaloną zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 4a, pomniejszoną o sumę odpisów amortyzacyjnych - jeżeli rzeczy te lub prawa były zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych spółki;
2. wartość poniesionych wydatków na nabycie albo wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli rzeczy te lub prawa nie były zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych spółki.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje wnieść w formie wkładu niepieniężnego do spółki komandytowo-akcyjnej (niebędącej podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych), nieruchomości i urządzenia w zamian za akcje Spółki. Stosownie do treści przedmiotowego wniosku, możliwe jest, że w przyszłości Spółka dokona zbycia praw i obowiązków w spółce osobowej.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że co do zasady kosztem uzyskania przychodu ze zbycia nieruchomości jest koszt jej nabycia, przy czym w przypadku, gdy nieruchomość stanowi środek trwały podlegający amortyzacji, koszt nabycia jest pomniejszany o dokonane odpisy amortyzacyjne.

Zatem cytowane powyżej przepisy wyraźnie wskazują, że w kosztach uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia środka trwałego – w tym przypadku nieruchomości i urządzeń – można uwzględnić jedynie wydatki na ich nabycie (wytworzenie we własnym zakresie).

W świetle powyższego w przypadku sprzedaży nieruchomości i urządzeń przez spółkę osobową przy ustaleniu dochodu do opodatkowania, przychód ze sprzedaży przedmiotu wkładu należy pomniejszyć o koszty uzyskania przychodów odpowiadające wydatkom poniesionym przez wspólnika na nabycie (wytworzenie) tych urządzeń i nieruchomości, pomniejszonym o dokonane odpisy amortyzacyjne (w przypadku, gdy dana nieruchomość lub urządzenie wprowadzone zostało do ewidencji środków trwałych i było amortyzowane), w tym te które zostały dokonane przed wniesieniem nieruchomości i urządzeń jako wkładu. Przychody i koszty wspólników ustalone będą proporcjonalnie do posiadanego udziału w spółce osobowej.

Zatem w razie sprzedaży nieruchomości i urządzeń przez spółkę osobową, do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca – jako wspólnik spółki osobowej – winien zaliczyć poniesione wydatki na nabycie ww. nieruchomości i urządzeń („koszt historyczny”), pomniejszone o ewentualne odpisy amortyzacyjne, w części przypadającej na Wnioskodawcę.

Podsumowując, pomimo, że stanowisko Wnioskodawcy zawiera prawidłowe elementy (Wnioskodawca prawidłowo wskazał, że do ustalenia kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości należy uwzględnić unormowania zawarte w art. 15 ust. 1t Ustawy CIT), to jednak zawarta w nim błędna ocena kluczowych – z uwagi na przedmiot pytania – kwestii ustalenia kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości nie pozwoliła na uznanie tego stanowiska za prawidłowe.

Podkreślenia wymaga, że interpretacja zawiera ocenę stanowiska Spółki z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa, w związku z czym Organ nie odnosi się do przykładów liczbowych zawartych we wniosku.

W zakresie powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądowych należy stwierdzić, że sytuacje faktyczne i zdarzenia przyszłe w nich przedstawione różnią się od opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego w rozpatrywanej sprawie. W konsekwencji wskazane orzeczenia sądowe nie mogły rzutować na sposób rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Wobec powyższego w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.