2015.10.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-452/15-2/MM
z 14 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2015 r. (data wpływu 31 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka), jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, który prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie produkcji płytek ceramicznych.

W ramach wykonywania obowiązków służbowych Wnioskodawca udostępnia samochody służbowe swoim pracownikom, tj. członkom zarządu, kadrze kierowniczej i innym pracownikom w rozumieniu art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: Pracownicy). Celem udostępnienia samochodów służbowych jest zwiększenie mobilności oraz efektywności wykonywanych przez Pracowników obowiązków, np. poprzez umożliwienie szybkiego i sprawnego dojazdu Pracowników do kontrahentów Spółki. Samochody są udostępniane Pracownikom na jednakowych warunkach, bez względu na różnicę w odległości od miejsca zamieszkania Pracownika.

Wnioskodawca wskazuje, że dojazd do siedziby Spółki w sposób inny niż samochodem jest utrudniony, a w niektórych porach doby wręcz niemożliwy. Dodatkowo, Spółka nie prowadzi przejazdów pracowniczych, np. w postaci zorganizowanych przejazdów autobusowych. Siedziba Spółki znajduje się w innej miejscowości niż niektóre właściwe dla niej urzędy, przez co załatwienie spraw urzędowych wymaga przejechania odległości do kilkudziesięciu kilometrów.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca udostępnia samochody swoim Pracownikom w ramach funkcjonującej w Spółce polityki flotowej.

Ze względu na art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), pracownicy odpowiadają w pełnej wysokości za szkodę w mieniu powierzonym im z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Spółka zobowiązuje Pracowników do prawidłowego i bezpiecznego parkowania samochodów służbowych. Ze względu na bezpieczeństwo powierzonego mienia oraz zapewnienie Pracownikom możliwości bycia w gotowości do wykonywania czynności służbowych, Pracownicy mogą parkować/garażować powierzone samochody w pobliżu swojego miejsca zamieszkania.

Wnioskodawca informuje, że dopuszcza możliwość wykorzystywania samochodów w celach prywatnych, na zasadach opisanych w polityce flotowej funkcjonującej w Spółce, m.in. po uprzedniej akceptacji złożonego przez Pracownika wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w związku z udostępnianiem Pracownikom samochodów służbowych i w związku z przejazdami tych Pracowników z miejsca zamieszkania/pobytu do miejsca wykonywania pracy (i z powrotem) w celu wypełniania obowiązków służbowych, z jednoczesnym parkowaniem lub garażowaniem tych samochodów w pobliżu swojego miejsca zamieszkania/pobytu, Pracownicy otrzymają świadczenie będące przychodem ze stosunku pracy?
Czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wykorzystywania przez Pracowników samochodów służbowych w celu wypełniania obowiązków służbowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z udostępnieniem Pracownikom samochodów służbowych nie powstanie u nich świadczenie będące przychodem ze stosunku pracy.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Oznacza to, że przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych są wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, które nie zostały enumeratywnie wskazane w katalogu zwolnień lub nie zaniechano od nich poboru podatków.

Natomiast samo pojęcie przychodów zostało zdefiniowane w art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w myśl którego przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei źródłami przychodów, na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracą nakładczą, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tym samym, wartość nieodpłatnych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń będzie stanowiła dla Pracowników przychód ze stosunku pracy.

Wnioskodawca zauważa, że zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Wnioskodawca zauważa, że w przedstawionym stanie faktycznym nie można uznać, że samochody służbowe podczas przejazdów na trasie: miejsce wykonywania obowiązków służbowych – miejsce zamieszkania/pobytu (i z powrotem), są wykorzystywane do celów prywatnych. Realizacja obowiązków służbowych nie może wiązać się z powstaniem przychodu ze stosunku pracy dla Pracownika.

Jednakże nie każde nieodpłatne świadczenie będzie uznane za przychód Pracownika ze stosunku pracy. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, określił cechy istotne kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

pracownik

W ocenie Spółki w przedstawionym stanie faktycznym nie zostaną spełnione dwa pierwsze warunki. Pracownicy nie otrzymują prawa do korzystania z samochodu służbowego w sposób w pełni dobrowolny. Zgodnie z polityką flotową Spółki, w przypadku parkowania samochodu w pobliżu miejsca zamieszkania Pracownika (podyktowanego, np. dbałością Pracownika o powierzone mienie, jego gotowością do wykonywania obowiązków służbowych itp.) dojazd Pracownika samochodem służbowym do miejsca wykonywania obowiązków służbowych jest traktowany jako przejazd służbowy. Oznacza to, że Pracownik nie ma dowolności w wyborze miejsca parkowania samochodu. Musi obrać lokalizację w pobliżu miejsca zamieszkania. Co więcej, Pracownik odpowiada za prawidłowe i bezpieczne parkowanie pojazdu. Dlatego też nie można uznać, że wykorzystanie samochodów służbowych służy sfinansowaniu kosztów dojazdu do pracy.

Trudno też stwierdzić, że dojazd samochodem służbowym na trasie miejsce świadczenia pracy - miejsce zamieszkania/pobytu, leży tylko w interesie Pracownika. Takie rozwiązanie sprawia, że Pracownik jest w gotowości do wykonywania czynności służbowych. Tym samym, Pracownik jest w stanie wykonać więcej pracy w krótszym przedziale czasowym. Dla Wnioskodawcy wiąże się to z konkretnymi oszczędnościami, szczególnie czasu, a także w wielu przypadkach większym zadowoleniem kontrahentów, do których Pracownicy docierają sprawniej i szybciej (bez konieczności dojeżdżania do siedziby Spółki). Spółka widzi w tym także źródło znacznych oszczędności finansowych, szczególnie w sytuacji, gdy klient znajduje się bliżej miejsca zamieszkania Pracownika niż siedziby Spółki.

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, że dojazdy samochodem służbowym na trasie miejsce świadczenia pracy - miejsce zamieszkania/pobytu, stanowią de facto realizację celu służbowego, tj. (i) dbałość o powierzone mienie Spółki oraz (ii) gotowość do wykonywania obowiązków służbowych. Oznacza to, że takie dojazdy nie służą osobistym celom Pracowników. Tym samym, nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, a co za tym idzie nie mogą być uznane za przychód Pracowników.

Stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę zostało potwierdzone przez Ministra Finansów w licznych interpretacjach podatkowych, m.in. w:

interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 24 czerwca 2015 r., Nr IBPBII/1/4511-274/15/BD,

interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 24 czerwca 2015 r., Nr IBPBII/1/4511-327/15/BD,

interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 5 czerwca 2015 r., Nr IBPBII/1/4511-302/15/DP,

interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 13 maja 2015 r., Nr IBPBII/1/4511-140/15/MZ,

interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 28 kwietnia 2015 r., Nr IPPB2/4511-117/15-2/PW,

interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 27 kwietnia 2015 r., Nr IBPBII/1/4511-68/15/BJ,

interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 27 kwietnia 2015 r., Nr IBPB2/1/4511-185/15/BJ,

interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 27 marca 2015 r., Nr IPTPB1/415-742/14-5/MR.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na brak podstaw do uznania udostępniania samochodów służbowych Pracownikom jako nieodpłatnego świadczenia, a tym samym brak przesłanek do uznania ich za przychód ze stosunku pracy Pracowników, nie będzie On zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wykorzystywania przez Pracowników samochodów służbowych w celu wypełniania obowiązków służbowych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Biorąc pod uwagę, że udostępnienie samochodów służbowych Pracownikom na zasadach opisanych w stanie faktycznym nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę zostało potwierdzone przez Ministra Finansów m.in. w następujących interpretacjach podatkowych:

interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 24 czerwca 2015 r., Nr IBPBII/1/4511-274/15/BD,

interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 24 czerwca 2015 r., Nr IBPBII/1/4511-327/15/BD,

interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 5 czerwca 2015 r., Nr IBPII/1/4511-302/15/DP,

interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 28 kwietnia 2015 r., Nr IPPB2/4511-117/15-2/PW,

interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 27 marca 2015 r., Nr IPTPB1/415-742/14-5/MR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo, tutejszy Organ informuje, że opłata w wysokości 40,00 zł, stanowiąca część opłaty w kwocie 80 zł, uiszczonej w dniu 29 lipca 2015 r. na konto bankowe Izby Skarbowej w Łodzi, stanowi nadpłatę i zostanie zwrócona na rachunek bankowy wskazany we wniosku, w terminie określonym w art. 14f § 2a ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin