Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-198/15-3/AMN
z 30 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2015 r. (data wpływu 9 lutego 2015 r.), uzupełnionym w dniu 19 lutego 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wnioskodawca uzupełnił wniosek w dniu 19 lutego 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Koło Łowieckie działa na podstawie ustawy − Prawo łowieckie oraz ustawy − Prawo o stowarzyszeniach. Jako jednostka organizacyjna posiadająca osobowość prawną, może prowadzić działalność gospodarczą. Jest to jednocześnie działalność not for profit, co oznacza, że wszelki uzyskany przez Koło dochód nie może być przeznaczony do podziału między członków Koła, zaś powinien być przeznaczony w całości na działalność statutową Koła. Elementem działalności Koła jest uczestnictwo w obrocie upolowanymi przez myśliwych tuszami (sztukami zwierzyny).

Myśliwy z upolowaną zwierzyną może postąpić dwojako albo przekazać ją na skup tusz, albo zachować na własny użytek.

W pierwszym przypadku właściciel skupu obowiązany jest ustalić opłatę za tuszę (będącą iloczynem ustalonej przez niego ceny za 1 kg określonego gatunku zwierzęcia łownego, rodzaju (klasy) tuszy oraz jej wagi) i wypłacić ją Kołu Łowieckiemu, do którego należy myśliwy. Następnie, zgodnie z wewnętrzną uchwałą Koła, Koło wypłaca myśliwemu, który pozyskał zwierzynę 20% wartości takiej wpłaty jako rekompensatę kosztów polowania.

W drugiej sytuacji, myśliwy obowiązany jest wnieść do Koła opłatę ustaloną przez władze Koła Łowieckiego w wysokości 2 złote 50 groszy za 1 kilogram jedynie tuszy dzika pomnożoną przez jego wagę. W takim wypadku myśliwy nie otrzymuje opisanej powyżej rekompensaty.

Zgodnie z ustalonym poglądem, jeżeli opłata za 1 kg tuszy żądana przez Koło Łowieckie jest niższa niż żądana w punktach skupu, różnica pomiędzy tymi sumami nie stanowi dochodu myśliwego i nie podlega obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jeżeli Koło w wewnętrznej uchwale ustali cenę 1 kg tuszy dzika pozostawionej na własny użytek na poziomie 2,50 zł za jeden kilogram, myśliwy będzie zobowiązany do wpłaty na rzecz Koła takiej kwoty, to czy różnica między ceną stosowaną przez najbliższy punkt skupu zwierzyny, a ceną ustaloną przez Koło będzie stanowiła przychód myśliwego, od którego Koło, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, będzie zobowiązane obliczać i wpłacać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, na zadane pytanie należy odpowiedzieć przecząco. Jak ustalono wyżej, żądanie przez Koło niższej opłaty za tuszę niż w punktach skupu, nie rodzi po stronie myśliwego obowiązku podatkowego (por. interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 czerwca 2008 r., sygn. IPPB2/415-493/08-5/JK). Skoro tak, to różnica między wartością tuszy przekazanej na skup (ustalaną przez niezależnego przedsiębiorcę prowadzącego skup), a tuszą pozostawioną na własny użytek nie powinna być traktowana jako przychód myśliwego. Myśliwy wnosi bowiem obowiązkową opłatę, w wysokości ustalonej przez uprawniony do tego podmiot, który swobodnie może określać wysokość tej opłaty. Myśliwy zatem nie uzyskuje żadnego przychodu (dochodu). W związku z powyższym Koło nie jest zobowiązane do obliczenia i wpłaty zaliczki na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy, ustawodawca określił katalog źródeł przychodów. Do katalogu tego zalicza, wymienione w pkt 9 „inne źródła”.

Stosownie natomiast do art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak wynika z powyższego przepisu katalog przychodów zaliczanych do tzw. przychodów z innych źródeł jest katalogiem otwartym. Tym samym do tego źródła należy zaliczyć wszystkie inne przychody, które nie mogą być zakwalifikowane do pozostałych kategorii źródeł, szczegółowo wymienionych w treści art. 10 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

W myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, jednak w orzecznictwie i doktrynie jednolicie przyjmuje się, że pojęcie to jest związane ze stosunkami prawnymi o charakterze zobowiązaniowym i rozumiane być musi jako świadczenie, z którym nie jest związana zapłata w jakiejkolwiek postaci.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Z analizy przedstawionego stanu faktycznego i zadanego pytania wynika, że elementem działalności Koła jest uczestnictwo w obrocie upolowanymi przez myśliwych tuszami (sztukami zwierzyny).

Myśliwy z upolowaną zwierzyną może postąpić dwojako albo przekazać ją na skup tusz, albo zachować na własny użytek. Koło Łowieckie w wewnętrznej uchwale ustali cenę 1 kg tuszy zwierzęcej pozostawionej przez myśliwego na własny użytek cenę 1 kg tuszy dzika pozostawionej na własny użytek na poziomie 2,50 zł za jeden kilogram i myśliwy będzie zobowiązany do wpłaty na rzecz Koła takiej kwoty. Natomiast cena stosowana przez najbliższy punkt skupu zwierzyny może być wyższa niż cena ustalona przez Koło.

O tym, czy kupno upolowanych sztuk zwierzyny po cenach preferencyjnych stanowi dla nabywcy przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń decyduje okoliczność, czy takie świadczenie może otrzymać każdy myśliwy należący do danego koła łowieckiego. Jeżeli dla wszystkich myśliwych należących do koła ustalane są jednakowe zasady nabycia tuszy zwierzęcej, to obniżona cena nabycia nie ma charakteru indywidualnego i różnica między ceną zakupu w kole łowieckim a regularną ceną skupu nie stanowi przychodu.

Nawiązując do powyższej definicji świadczenia nieodpłatnego należy wskazać, że myśliwy nie uzyska korzyści kosztem Koła Łowieckiego, bowiem wysokość ceny za jedną tuszę zwierzęcą została przyjęta przez Koło w wewnętrznej uchwale. Bez znaczenia w niniejszym przypadku jest fakt, że w skupach dziczyzny cena skupu tusz dziczyzny jest wyższa. A zatem myśliwy nie uzyska przysporzenia majątkowego. Wykup tuszy nie jest więc świadczeniem nieodpłatnym.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę brak będzie podstaw do zakwalifikowania różnicy między ceną stosowaną przez punkty skupu zwierzyny a ceną stosowaną przez Koło jako przychodu myśliwego z innych źródeł w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji Koło Łowieckie nie będzie zobowiązane wystawiać Wnioskodawcy informacji podatkowych, o których mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w związku z opisanym stanie faktycznym nie będzie występowało jako płatnik podatku dochodowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.