Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-552/15-2/RR
z 27 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony - przedstawione we wniosku z dnia 11 czerwca 2015 r. (data wpływu 15 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług świadczonych na rzecz Z. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 czerwca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług świadczonych na rzecz Z.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

A. Spółka Akcyjna (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest spółką radiofonii publicznej, wykonującą swoje zadania określone w art. 21 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji. Wśród wymienionych, w ww. przepisach, zadań publicznej radiofonii są m.in. tworzenie i rozpowszechnianie programów ogólnokrajowych, programów regionalnych, programów dla odbiorców za granicą w języku polskim i innych językach oraz innych programów realizujących demokratyczne, społeczne i kulturalne potrzeby społeczności lokalnych oraz upowszechnianie edukacji medialnej, prowadzenie działalności produkcyjnej, usługowej związanej z twórczością audiowizualną.

W przyszłości Spółka zamierza zawierać umowy z Z. (dalej: Z.) w zakresie produkcji audycji audiowizualnych dotyczących działalności wykonywanej przez Z. w celu edukowania społeczeństwa w przedmiocie działalności Z. Audiowizualne audycje edukacyjne, które wyprodukuje Spółka, będą prezentowane na stronach internetowych A. Spółki Akcyjnej w taki sposób, że zainteresowany odbiorca będzie miał do nich dostęp przy wykorzystaniu internetu przez określony czas, liczony w tygodniach bądź miesiącach.

Spółka wraz z Z. nie planuje archiwizować powszechnie audycji edukacyjnych z wyjątkiem systemu archiwizacji programów A. S.A. Producentem audycji będzie Spółka, która podejmie inicjatywę, faktycznie zorganizuje, poprowadzi i weźmie na siebie odpowiedzialność za ich kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji. Natomiast Z. dostarczy Spółce, w określonym w umowie terminie, materiały informacyjne niezbędne do profesjonalnego i prawidłowego wyprodukowania audycji. Natomiast z chwilą dokonania płatności za daną audycję, Spółka przeniesie na Z. autorskie prawa majątkowe i pokrewne do nieograniczonego w czasie i przestrzeni prawa korzystania z każdej audycji, w całości i we fragmentach, w nieograniczonej ilości, na następujących polach eksploatacji:

1. zwielokrotnianie jakąkolwiek techniką w tym: techniką zapisu magnetycznego, techniką cyfrową, techniką drukarską, poligraficzną, na dowolnych nośnikach, niezależnie od systemu, standardu i formatu,
2. wprowadzenie do pamięci komputera i tworzenie kopii zapisów,
3. publiczne odtworzenie,
4. reemisji przewodowej lub bezprzewodowej przez stacje naziemne oraz za pośrednictwem satelity,
5. publiczne udostępnianie w internecie w taki sposób, aby każdy mógł mieć do nich dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.
   
   
   

Wg planowanych umów, Z. będzie miał prawo do wykorzystywania każdej audycji w celach edukacyjnych. Cykl audycji będzie odbierany przed emisją, po wyprodukowaniu każdej z nich i odpowiednim zatwierdzeniu przez Spółkę i Z. Każdą wyemitowaną audycję Spółka przekaże Z. drogą elektroniczną i na płytach CD/DVD w określonym terminie od daty umieszczenia ich na stronach www A. Spółki Akcyjnej. Z. wypłaci na rzecz Spółki dwa rodzaje wynagrodzenia:

• z tytułu produkcji edukacyjnych audycji audiowizualnych
• z tytułu ich emisji.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka będzie miała prawo wykonywane na rzecz Z. i opisane w niniejszym wniosku świadczenia zwolnić z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 34 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka będzie miała prawo zwolnić z podatku VAT wykonywane i opisane w niniejszym wniosku świadczenia na rzecz Z. w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 34 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej.

Zatem w przedmiotowej sprawie Spółka będzie świadczyć na rzecz Z. usługi w sposób odpłatny, a tym samym świadczenia te będą mieściły się w zakresie czynności podlegających opodatkowaniu.

W myśl art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ustawy o VAT stawka podatku w okresie od 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. wynosi 23% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 oraz art. 146f. Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT. Oznacza to, iż nie każde odpłatne świadczenie będzie efektywnie opodatkowane podatkiem VAT.

Art. 43 ust. 1 pkt 34 ustawy o VAT stanowi, że zwolnieniu z podatku VAT podlegają usługi związane z realizacją zadań radiofonii i telewizji świadczone przez jednostki publicznej radiofonii i telewizji, z wyłączeniem:

1. usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach,
2. usług w zakresie produkcji filmów reklamowych i promocyjnych,
3. usług reklamowych i promocyjnych,
4. działalności agencji informacyjnych.
   
   

Wskazane zwolnienie ma charakter podmiotowo-przedmiotowy. Stosowanie go zawężone jest do jednostek publicznych radiofonii i telewizji, oraz wyłącznie do usług, które są związane z realizacją zadań radiofonii i telewizji.

Spółka jest jednostką publicznej radiofonii, co wynika z art. 26 ust. 3 ustawy o radiofonii i telewizji, który stanowi, że radiofonię publiczną tworzy spółka „A. - Spółka Akcyjna”, zawiązana w celu tworzenia i rozpowszechniania ogólnokrajowych programów radiowych i programów dla odbiorców za granicą oraz spółki zawiązane w celu tworzenia i rozpowszechniania regionalnych programów radiowych, zwane w ustawie spółkami radiofonii regionalnej.

Ustawa o VAT nie definiuje pojęć: „usługa związana z realizacją zadań radiofonii i telewizji”, jak również nie definiuje znaczenia usług podlegających wyłączeniu od zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 34 lit. a-d ustawy o VAT. Stosownie do reguł wykładni prawa podatkowego zakres zwolnień podatkowych, jak i zakres wyjątków od ustanowionego zwolnienia należy interpretować w sposób ścisły, unikając jakichkolwiek uogólnień i wykładni rozszerzającej znaczenie pojęć użytych w treści przepisu.

W tym miejscu należy odnieść się do dyrektyw unijnych w zakresie podatku VAT, które stanowią fundament i wzorzec dla krajowych regulacji w podatku VAT. Art. 132 ust. 1 pkt q) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej stanowi, iż państwa członkowskie zwalniają z podatku VAT działalność publicznych instytucji radia i telewizji, z wyłączeniem działalności komercyjnej. Na podstawie przyjętych ostatecznie regulacji działalność publicznych stacji radiowych i telewizyjnych podlega zatem, co do zasady, zróżnicowanemu reżimowi podatkowemu w zależności od tego, czy podmioty te prowadzą działalność komercyjną (opodatkowanie na zasadach ogólnych czy też działalność o charakterze niekomercyjnym (zwolnienie z VAT). Warto zauważyć, że Dyrektywa VAT nie zawiera definicji podmiotów o charakterze komercyjnym, pozostawiając państwom członkowskim pewną swobodę w zakresie ustalenia tej definicji. Trzeba jednak mieć na uwadze cel zwolnień przewidzianych w artykule 132, które zatytułowane są „zwolnienia dotyczące czynności wykonywanych w interesie publicznym” [Dyrektywa VAT. Komentarz, red. Roman Namysłowski, Krzysztof Sachs].

Polską ustawę o VAT należy wykładać i interpretować zgodnie z dyrektywami unijnymi, co wielokrotnie potwierdzały również polskie sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny, np. w orzeczeniu z dnia 11 marca 2010 r., sygn. I FSK 61/09, w którym stwierdził, iż cyt.: „W pojęciu "przepisów prawa podatkowego" w rozumieniu art. 14b § 1 w zw. z art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm.) mieszczą się przepisy Dyrektywy Rady 2006/112/WE, co oznacza, że Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, jest obowiązany wydać, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację w zakresie przepisów tej dyrektywy oraz ich implementacji do krajowych aktów prawnych normujących podatek od towarów i usług.”

Mając na uwadze powyższe oraz art. 21 ust. 1a ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji, który stanowi, iż do zadań publicznej radiofonii i telewizji, wynikających z realizacji misji, o której mowa w ust. 1, należy w szczególności:

1. tworzenie i rozpowszechnianie programów ogólnokrajowych, programów regionalnych, programów dla odbiorców za granicą w języku polskim i innych językach oraz innych programów realizujących demokratyczne, społeczne i kulturalne potrzeby społeczności lokalnych;
   
2. tworzenie i rozpowszechnianie programów wyspecjalizowanych, na których rozpowszechnianie uzyskano koncesję;
   
3. budowa i eksploatacja nadawczych i przekaźnikowych stacji radiowych i telewizyjnych;
   
4. rozpowszechnianie przekazów tekstowych;
   
5. prowadzenie prac nad nowymi technikami tworzenia i rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych;
   
6. prowadzenie działalności produkcyjnej, usługowej i handlowej związanej z twórczością audiowizualną, w tym eksportu i importu;
   
7. popieranie twórczości artystycznej, literackiej, naukowej oraz działalności oświatowej i działalności w zakresie sportu;
   
8. upowszechnianie wiedzy o języku polskim;
   
8. a) uwzględnianie potrzeb mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługującej się językiem regionalnym, w tym emitowanie programów informacyjnych w językach mniejszości narodowych i etnicznych oraz języku regionalnym;
   
9. tworzenie i udostępnianie programów edukacyjnych na użytek środowisk polonijnych
   1) oraz Polaków zamieszkałych za granicą;
   
10. zapewnianie dostępności programów lub ich części i innych usług dla osób
    niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu wzroku oraz osób niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu słuchu;
    
11. upowszechnianie edukacji medialnej

- należy stwierdzić, że usługi w zakresie produkcji i emitowania audiowizualnych audycji edukacyjnych na rzecz społeczeństwa dotyczących działalności Z. stanowi działalność "misyjną" Spółki i nie jest działalnością komercyjną w rozumieniu przepisów Dyrektywy 2006/112 oraz polskiej ustawy o VAT. Zatem usługi opisane w niniejszym wniosku na rzecz Z. mogą korzystać ze zwolnienia w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 34 ustawy o VAT, jeżeli w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania żadne z wyłączeń opisanych w lit. a-d analizowanego przepisu.

W ocenie Spółki żadne z powyższych wyłączeń nie będzie mieć zastosowania w analizowanym zdarzeniu przyszłym.

Wyłączenie z punktu a) określa usługi związane z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach. Z uwagi na fakt, iż zarówno słowo „film” jak i „nagranie” nie jest zdefiniowane w ustawie VAT zasadne będzie poszukiwanie definicji tych słów w innych ustawach, orzecznictwie, interpretacjach organów podatkowych, doktrynie i słowniku języka polskiego.

Ustawa z 30 czerwca 2005 r. o kinematografii w art. 4 ust. 1 stanowi, iż filmem jest utwór dowolnej długości, w tym utwór dokumentalny lub animowany, złożony z serii następujących po sobie obrazów z dźwiękiem lub bez dźwięku, utrwalonych na jakimkolwiek nośniku umożliwiającym wielokrotne odtwarzanie, wywołujących wrażenie ruchu i składających się na oryginalną całość, wyrażającą akcję (treść) w indywidualnej formie, a ponadto, z wyjątkiem utworów dokumentalnych i animowanych, przeznaczony do wyświetlania w kinie jako pierwszym polu eksploatacji w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Audycje audiowizualne, jakie Spółka wyprodukuje na rzecz Z. nie będą zatem filmami sensu stricto. Nie będą one również przeznaczone do wyświetlania w kinie jako pierwszym polu eksploatacji.

Także Strona nie będzie miała do czynienia z „nagraniem na wszelkich nośnikach” w analizowanym zdarzeniu przyszłym. Słowo „nośnik” nie jest zdefiniowane przez polskie ustawodawstwo, lecz określenie „trwały nośnik” już się w nim pojawia.

W ustawie z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta, w art. 2 pkt 4 czytamy, że trwały nośnik to materiał lub narzędzie umożliwiające konsumentowi lub przedsiębiorcy przechowywanie informacji kierowanych osobiście do niego, w sposób umożliwiający dostęp do informacji w przyszłości przez czas odpowiedni do celów, jakim te informacje służą, i które pozwalają na odtworzenie przechowywanych informacji w niezmienionej postaci.

Definicja ta implementuje do krajowego porządku prawnego definicję „trwałego nośnika” zawartą w przepisach unijnych. Trwałe nośniki umożliwiają konsumentowi przechowywanie informacji tak długo, jak jest to dla niego konieczne w celu ochrony swoich interesów wynikających ze stosunków łączących go z przedsiębiorcą. Takie nośniki powinny obejmować w szczególności papier, pamięć USB, płyty CD-ROM, DVD, karty pamięci lub dyski twarde komputerów, a także pocztę elektroniczną. W Dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniająca dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w punkcie 23 czytamy, że trwałe nośniki umożliwiają konsumentowi przechowywanie informacji tak długo, jak jest to dla niego konieczne w celu ochrony swoich interesów wynikających ze stosunków łączących go z przedsiębiorcą. Takie nośniki powinny obejmować w szczególności papier, pamięć USB, płyty CD-ROM, DVD, karty pamięci lub dyski twarde komputerów, a także pocztę elektroniczną. Wszystkie powyższe narzędzia informatyczne pozostawiają konsumentowi możliwość dowolnego dysponowania nagranymi na trwały nośnik danymi przez dowolnie przyjęty przez niego okres. Ma on również możliwość dowolnie na gruncie technicznym kopiować te dane i przechowywać w postaci innego nośnika. W analizowanym zdarzeniu przyszłym, edukacyjne audycje audiowizualne będą dostępne na stronie internetowej Spółki przez określony okres i nie będzie możliwości ich technicznego zapisywania lub archiwizowania na nośnikach przez podmioty trzecie. Strona nie będzie miała do czynienia z nagraniem na nośnikach, lecz tylko z dostępem do usługi streamingu internetowego i możliwością bieżącego obejrzenia audiowizualnych audycji edukacyjnych w zakresie działalności Z.. Wobec tego przesłanka z lit. a) z art. 43 ust. 1 pkt 43 ustawy o VAT nie znajduje zastosowania w sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji. Podobnie art. 43 ust. 1 pkt 43 lit. b) i c) ustawy o VAT, które stanowią, że z omawianego zwolnienia wyłącza się usługi w zakresie produkcji filmów reklamowych i promocyjnych oraz usługi reklamowe i promocyjne. Zakres pojęcia usługi reklamowe był wielokrotnie przedmiotem orzecznictwa ETS. W sprawach nr C-68/92, C-69/92 oraz C-73/92 ETS stanął na stanowisku, że pojęcie usług reklamowych powinno być rozumiane w sposób szeroki. Dla uznania czynności za usługę reklamową wystarczające jest, według ETS, by wiązała się ona z rozpowszechnianiem wśród odbiorców informacji o istnieniu firmy oraz jakości oferowanych produktów i usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Zgodnie z oceną ETS, pojęcie usługi reklamowe obejmuje wszelką działalność promocyjną, w tym organizację przyjęć, bankietów o charakterze promocyjnym, produkcję materiałów pomocniczych wykorzystywanych w reklamie np. drukowanie materiałów reklamowych, konstruowanie billboardów, organizację gier, konkursów, nieodpłatne przekazanie towarów lub sprzedaż tych towarów po promocyjnych cenach. Według ETS reklamą jest każda czynność stanowiąca integralną część kampanii reklamowej, które przyczynia się do promocji produktu lub usługi, nawet jeśli samodzielnie czynność ta nie zawierałaby treści reklamowych.

Do stworzonej przez ETS szerokiej definicji usług reklamowych odwoływały się również polskie organy podatkowe w interpretacjach prawa podatkowego. Opierając się na tej definicji Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w postanowieniu z dnia 29 marca 2006 r. (sygn. 1472/RPP1/443-192/06/AW) uznał, że usługami reklamowymi są m.in. prowadzenie akcji informacyjno-promocyjnych mających na celu informowanie o produktach, ich cenach, cechach, miejscach i możliwościach nabycia, prowadzenie akcji o charakterze reprezentacyjnym (np. organizowanie konferencji, spotkań, przeprowadzenie prezentacji towarów na targach branżowych), zapewnienie odpowiedniego wyeksponowania towarów w placówkach sprzedaży, przeprowadzanie akcji polegających na budowaniu marki dostawcy lub jego konkretnych towarów (np. organizowanie konferencji prasowych, rozdawanie gadżetów, wręczanie okolicznościowych prezentów), prowadzenie akcji sprzedaży premiowej polegającej na zachęceniu do zwiększenia zakupów poprzez organizowanie promocji (np. promocje w zakresie przekazywania bonów, przyznawania punktów wymienianych na nagrody, sprzedaży produktów po obniżonych cenach przy zakupie określonej ilości towarów).

Zgodnie z treścią art. 4 pkt 16) ustawy o radiofonii i telewizji „przekazem handlowym jest każdy przekaz, w tym obrazy z dźwiękiem lub bez dźwięku albo tylko dźwięki, mający służyć bezpośrednio lub pośrednio promocji towarów, usług lub renomy podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą lub zawodową, towarzyszący audycji lub włączony do niej, w zamian za opłatę lub podobne wynagrodzenie, albo w celach autopromocji, w szczególności reklama, sponsorowanie, telesprzedaż i lokowanie produktu”. Z tak ukształtowanej definicji przekazu handlowego wynika zatem, iż usługi radiofonii i telewizji polegające na emisji przekazów handlowych mogą dotyczyć wyłącznie sytuacji, gdy są one świadczone na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą lub zarobkową. Tymczasem Z. nie należy do grona takich podmiotów.

Z uwagi na fakt, iż Z. jako instytucja publiczna wykonuje swoje zadania na podstawie ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych i nie świadczy usług, które są świadczone również przez sektor prywatny, nie sposób przyjąć, że usługi w przedmiocie edukacji społeczeństwa w zakresie działalności Z. mają charakter reklamowy wobec Z - Z. nie świadczy bowiem usług na prywatnym rynku, a korzystanie ze świadczeń, które oferuje jest obowiązkowe - zatem nie sposób przyjąć, że Z. poprzez zawarcie umowy ze Spółką będzie reklamował swoją działalność, lecz celem tych usług nabytych od Spółki jest edukowanie społeczeństwa. Przesłanki negatywne z art. 43 ust. 1 pkt 34 lit. b) i c) ustawy o VAT nie mają w niniejszej sprawie zastosowania, podobnie jak lit. d) omawianego przepisu, która wyłącza ze zwolnienia z VAT działalności agencji informacyjnych.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej znak: IPPP1/443-865/13-3/PR z dnia 21 października 2013 roku opierając się na wykładni językowej oraz zakresie czynności przypisywanym takiej działalności informacyjnej, należy uznać, iż przez agencje informacyjne rozumie się instytucje zajmujące się gromadzeniem materiałów, informacji w celu udostępnienia ich m.in. mediom (radiu, telewizji), zatem działalnością informacyjną jest ogół procesów temu celowi służących. W rozpatrywanym przez Spółkę zdarzeniu przyszłym nie sposób zatem mówić o działalności agencji informacyjnych, a tym samym zdaniem Spółki żadne z wyłączeń z art. 43 ust. 1 pkt 34 lit. a-d nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania.

Wymaga podkreślenia również fakt, iż zakres przedmiotowy usług opisanych w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego jest tożsamy z usługami, które Wnioskodawca świadczy na rzecz Ministerstwa Spraw Zagranicznych, a których to opodatkowanie było przedmiotem postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej prawa podatkowego prowadzonego przez tut. organ podatkowy. Co istotne, ani tut. organ podatkowy w interpretacji indywidualnej (znak IPPP1/443-308/14-2/IGo z dn. 17 kwietnia 2014 r., ani WSA w Warszawie w uzasadnieniu do wyroku sygn. III SA/Wa 2389/14 z dnia 24 marca 2015 r. (data wpływu do pełnomocnika Wnioskodawca 1 czerwca 2015 r.) odnoszącego się do rzeczonej interpretacji nie uznali, by usługi te nie wypełniały znamion przedmiotowych kwalifikujących ich świadczenie do zwolnienia w podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 34 ustawy VAT. Idąc dalej, tut. organ podatkowy stwierdził, iż cyt.: „zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 34 ustawy o VAT oraz regulacjami ustawy o radiofonii i telewizji, w świetle nakreślonego stanu faktycznego należy stwierdzić, że wymienione we wniosku usługi w zakresie tworzenia i rozpowszechniania programów dla odbiorców za granicą w języku polskim i językach obcych, będą korzystały ze zwolnienie od VAT.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.